aan alle mooie liedjes

Zaterdag was het inpakken en wegwezen. We vreesden zoals toestanden in Auckland en omdat we ons vliegtuig niet wilden missen, waren we dus goed op tijd bij het filiaal van Queenstown. De vrees was ongegrond, want de motorhome afgeven ging duidelijk veel vlotter. Ik was er in geslaagd nog een tweede sterretje in de voorruit op te lopen (niet dat ik er veel aan kon doen), maar dankzij onze volledige verzekering was het allemaal geen probleem. Wat was ik al lang blij dat we die hadden!

Met de shuttlebus werden we naar het vliegveld van Queenstown gebracht en zoals verwacht waren we nog te vroeg ook, want de balie was nog niet open (typisch).
Nadat we de koffers gedropt hadden, was het nog een hele tijd wachten en van ons laatste cash geld kochten we wat snoep en een kaartspelletje (car snap) om de tijd mee te doden.

Eerste vlucht was naar Sydney en omdat we dan terug in het land kwamen, moesten we natuurlijk aanschuiven en weer door de douane. We waren vergeten onze schoenen zandvrij te maken en we moesten aangeven dat we in 'wild water' geweest waren, maar uiteindelijk leken ze er bij de grenscontrole ook niet zoveel zin in te hebben en ze vroegen gewoon of onze kleren dan intussen gewassen waren (nee...) of toch tenminste droog waren (ja) en dan was het ook wel goed. No worries.
Die strenge Australian Border Control is allemaal maar een illusie hoor.

Uiteindelijk stonden we dan in Sydney (waar het trouwens plots snikheet was) maar nog wel aan de verkeerde kant van de luchthaven. We waren bij de international terminal en moesten bij de domestic terminal geraken. Bij de heenvlucht had Qantas voor een bus gezorgd en ook Virgin legde bussen in, maar nu vlogen we met Jetstar, een lagekostenmaatschappij, en die hadden dus geen geld voor een bus.
Na even zoeken vonden we een gewone terminalbus die ons naar de juiste terminal bracht en die ook nog gratis was.
Terug inchecken, terug koffers afgeven en na een laat middagmaal zaten we dan op de Jetstar naar Adelaide.

Door het tijdsverschil (2.5uur in totaal) was het plots laat, dus thuiskomen, koffers uitpakken en de bedjes in.

De kinderen hebben nog twee dagen vrij en dan is het back to school.
Ik zal zien wanneer ik wat foto's kan uploaden, het zou kunnen dat ik hier en daar nog iets anders te doen heb, haha, maar de vakantie was 300% de moeite!!!!

breinbrekers

En dan gisteren eindelijk weer een schitterende sterrenhemel gezien!!!!!
Natuurlijk wat geduld moeten hebben eer het nacht was, maar dan geen wolken, geen maan, geen andere lichtvervuiling... sterren, sterren, sterren!
Ik kan het niet beschrijven. Je moet het zien om het te geloven, zoiets.
Als je dan bij het meer ging staan, was de horizon nog veel lager en dan kreeg je echt het effect dat je in een koepel vol sterren stond. Machtig!!!
Ik kan het iedereen aanraden om op zijn of haar to-dolijst te zetten. Fatsoenlijke sterren kijken.

In de ochtend hebben de jongens dan nog verder gebouwd aan hun strandkamp en nadien zijn we naar Puzzelworld in Wanaka gereden.

Daar hadden ze enerzijds meerdere kamers vol illusies en buiten was er een doolhof om helemaal in te verdwalen. Joachim had niet zoveel aan de illusies (snapte niet wat er bijzonder aan was) maar de andere twee vonden het vaak echt chic en hersenbrekend.
(als ik ooit de foto's kan uploaden, wordt duidelijker wat het allemaal was)
Daarna deden we dan het doolhof waarin je vier torens moest bereiken in de vier uithoeken en daarna de uitgang zoeken. Je kon perfect vals spelen (met nooduitgangen nemen of onder de houten muren kruipen) en ik kon me voorstellen dat sommige mensen hun geduld verloren en er vroegtijdig mee stopten, want dat doolhof viel niet mee. Er waren ook trappen en andere gangen boven de gewone gangen en het was echt een grote chaos. Het team papa-Jonathan gaf het na drie torens gevonden te hebben op, maar het team mama-Benjamin-Joachim had de opdracht volbracht!! Er waren 1.5km aan gangen, volgens de tracker van Wouter hadden we bijna 6km gelopen...!!

We deden nog wat gewone hersenbrekende puzzels in het café met iets lekkers erbij en dan was het alweer tijd om naar onze laatste camping te rijden.
Onderweg hadden we nog een gezellige picknick en maakten we de motorhome deels in orde (LPG bijvullen, toilet leegmaken....) en nu staan we hier op een verschrikkelijk ongezellige camping (maar ze was goedkoop en vlakbij eindbestemming).
Morgen weeral naar huis...

bij de berg

Joachim besloot zijn beentjes rust te gunnen en uit te slapen. Lang uit te slapen. Toen hij dan eindelijk uit zijn nest kwam (en al de rest al gedoucht had en de hele motorhome ook was opgeruimd) gingen we uit eten als ontbijt en daarna reden we door naar Mount Cook.

Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland en het is eigenlijk de bedoeling dat je dat ding per helicopter bezoekt. Die zet je dan af in de sneeuw zodat je er kunt wandelen en gletsjers bezoeken. Nu bleek dat het voor ons niet echt een optie was omdat ons mannen nog te jong waren om mee te vliegen en zeker om gletsjers te bezoeken. Dat betekent dat we in de toekomst dus zullen moeten terugkeren. Hoe jammer!!! :D

Bij de basis van Mount Cook is er een soort van toeristendorp en daar konden we wandelen. Ik wrong de motorhome in een kleine parkeerplek (was stiekem trots op mezelf) en dan gingen we onze benen weer strekken.
Het was schitterend weer intussen en het was een mooie wandeling op een groene heuvel. We zagen een mooie waterval en de vogeltjes waren niet schuw en zaten naast ons in de struiken te zingen. De besneeuwde bergtoppen vormden een mooie achtergrond.

Nadien terug vertrekken (jaja, ik geraakte ook uit de parkeerplaats zonder brokken) en dan weer een heel eind rijden. Deze keer stopten we wel aan alle uitzichtparkeerplaatsen ook al waren de kinderen niet altijd ge-interesseerd.
Eindbestemming was een vrije kampeerplaats aan lake Wanaka.
We waren wat te laat om te gaan zwemmen, maar de kinderen hebben nog wel op het strand gespeeld. Andere kinderen (?) hebben hier een kamp met stokken gebouwd en zelfs een schapenschedel dus nu moeten ons mannen natuurlijk ook een kamp bouwen.
Het zit hier vol irritante vliegjes, maar verder is het hier heel mooi en rustig en voorlopig is de hemel helemaal open!!!

berg en regen

We hebben gisterenavond heel lang zitten wachten op sterren (je merkt wel dat de dagen hier langer zijn) en toen het dan uiteindelijk donker werd tegen half elf... kwam de maan op!!
En verdorie die schijnt zo fel!! (ik bedoel: die weerkaatst zo fel!!) De maansopkomst was mooi hoor. Minder kleurrijk dan een zonsopkomst, maar wel bijzonder.
Helaas was het dus te licht voor veel sterren met langs een kant die maan en langs de andere kant nog licht van de zon. Ertussen was wel een mooie sterrenband, maar geen volle sterrenhemel.
Volgende nacht beter.

Na ons ontbijtje reden we naar de andere kant van het meer (dat heel groot was) om er te gaan wandelen en mount John te beklimmen. Deze was een kilometer hoog, maar Joachim zijn stoere beentjes hebben dat heel erg goed gegaan. De weg slingerde door een bos en het laatste stuk was dan door velden voor we aan trappen kwamen vlakbij de top.
Daar hadden we natuurlijk heel mooie (en winderige) uitzichten!
Onderweg hadden al het weer dat mogelijk is: van stekende zon tot echte plensbuien en soms allebei tegelijk. Eenmaal op de top begon het dan serieus te waaien en plots te regenen. Een goeie timing, want er was een cafeetje waar we toch juist onze boterhammen gingen eten.

Na de lunch met warme chocomelk was het twijfelen welke weg we terug zouden nemen. Dezelfde korte route of een andere lange route die ook langs het meer zou gaan. Het leek enkel nog flauw te miezeren en de horizon leek al lichter te worden, dus besloten we voor de lange wandeling te gaan.
Een vergissing, zo zou blijken. De miezer veranderde in echte regen en ondanks onze regenkledij was iedereen op den duur toch kletsnat. De kwaliteit van de uitzichten was ondermaats door de mist en de gezellige veldweggetjes veranderden in modderpoelen.
We waren uiteindelijk blij in ons huisje te zijn om af te drogen, om te kleden en verder te rijden.

We reden door richting mount Cook. Onderweg stond er meermaals een bordje als 'uitzicht over 300m links' maar we zijn nooit gestopt want het was toch te mistig om veel te zien. De camping blijkt hier een modderpoel en nu hebben we ook voor het eerst binnen in de motorhome moeten eten.

Nu intussen is de lucht opgeklaard en blijkt dat we tussen een meer en de bergen zitten, haha. Jammer van de bewolking want dit zou een van de allerbeste plaatsen moeten zijn om sterren te kijken. Een wolk voor de maan hadden we nog kunnen gebruiken, maar te veel wolken zijn niet meer nuttig!

herstellingswerken

Vanmorgen deden we nog eens op ons duizendste gemakje met als gevolg dat we een half uur te laat van de camping reden. Tsssss.... hopelijk had niemand het gezien!

Zonder spiegel en dus met de nodige stress reden we naar Christchurch. De ellelange wachttijd van Auckland in gedachte bereidden we ons voor op het ergste. Het was hier inderdaad ook heel erg hectisch met aankomende mensen en vertrekkende mensen en dan nog wij met onze mankementen. Het duurde even voor alle papieren waren ingevuld (mijn allereerste 'aanrijdings'formulier, waaw) en daarna was het maar wachten en wachten.
Uiteindelijk viel het nog mee, want net toen we besloten wat te gaan wandelen op zoek naar middageten, waren ze er terug met onze sleutel.
Spiegel er terug aan, lijm in het sterretje van de voorruit, een schuif hersteld die altijd open vloog en al de handdoeken en bedlinnen vervangen. Whoehoe!

Met goede moed reden we de stad zelf binnen want we wilden de botanische tuin graag bezoeken. Nu dat bleek weeral niet zo eenvoudig met ons lange, logge ding want je kunt dat dus echt nergens parkeren. Uiteindelijk vonden we een mooie plaats voor de prijs van een brood en een fles limonade (van de supermarkt).
We hadden niet zoveel tijd meer over, dus we zagen maar een heel klein stukje van de botanische tuin. Het was wel een mooi stukje, dat moet gezegd, en we hebben er ook lekker gegeten.

Dan maar doorrijden en deze nacht gaan we nog eens wild kamperen hier bij een mooi plekje aan Lake Tekapo. Het is niet 100procent wild want er staat hier een wc-blok, wat Benjamin tegenviel, omdat ik gezegd had dat er helemaal niks zou zijn.
Hier vlakbij kampeert een jongeman die achterin zijn wagen (stationcar) een bed heeft gemaakt wat de jongens heel erg cool vinden.
Het was vandaag een stralend zonnige dag dus hopen wij op een mooie sterrenhemel!!!

walvissen!!

Weeral op tijd uit ons bedje want weeral een boot te halen: deze keer de whalewatch in Kaikoura!

Het was nog een deftige rit maar wel een heel mooie weg om langs te rijden (langs de kust) en het feit dat we een hele tijd moesten aanschuiven voor wegenwerken was een pluspunt, want zo zagen we robben op het strand liggen en dolfijnen springen in de oceaan. Goed begin van de dag!!

Parkeerplaats vinden was weer een ramp, maar uiteindelijk vonden we een mooi plekje langs de kant van de weg (dat een slecht karma had - zie verder).

Ik had natuurlijk filmpjes gezien online van de whalewatch en - ik weet dat het dramatisch klinkt, maar toch was het zo - mijn maag had zich al omgekeerd van gewoon naar die filmpjes te kijken. Ik had dus medicatie genomen zowel de avond ervoor als een uur voor we zouden vertrekken aan de maximale dosis van twee verschillende dingen (ik was niet helemaal zeker of ik ze mocht combineren, maar soit, voor het great barrier reef had ik het ook gedaan en ik leefde toch nog).
Aangekomen bij de terminal stond er dan op het scherm informatie te lezen over de tochten en de tocht van 10u had geen waarschuwing voor zeeziekte en de tocht van 10u30 (de onze dus) had een sterke waarschuwing voor zeeziekte. Potverdikke toch.
De dame aan de balie bevestigde dat er sterke wind werd verwacht en vroeg of iemand soms zeeziek werd en suggereerde om medicatie te nemen. Heel hoopvol allemaal. Of we misschien wilden annuleren? Ah nee, want dat zou nog stommer zijn.

We zagen een veiligheidsfilmpje over de boot en gingen dan met de bus naar het vertrekpunt.

De oceaan voor de kust van Kaikoura heeft een diepe trog, een soort omgekeerde grand canyon. Er zijn meerdere soorten walvissen die er passeren tijdens hun migratie, maar er zijn er ook meerdere (potvissen) die er permanent verblijven. De whalewatch beloofde een hoge succesgarantie en behalve per boot kon je ook walvissen bekijken per vliegtuig of per helicopter.
Het was de bedoeling dat we mooi in de boot bleven zitten terwijl we snel rondvaarden, maar als er een walvis in beeld kwam of verwacht werd, lagen we stil en kon iedereen aan de reling gaan kijken. Er was een soort communicatie tussen alle 'walviszoekers' en onze kapitein had ook een sonar die hij af en toe in het water stak op zoek naar walvisgezang. We hadden een heel geanimeerde en enthousiaste gids die zijn eigen gidsgrapjes nog helemaal niet beu was, wat de tocht ook dubbel zo fijn maakte.

De eerste walvis kwam boven, maar we waren te laat in die zin dat er al een andere boot vlakbij was en nog een vliegtuig en helicopter in de lucht hingen. Dat betekende dat wij op afstand moesten blijven, want volgens de wet waren drie dingen met toeristen wel voldoende voor een walvis.
Die afstand viel echter goed mee en we zagen toch nog goed genoeg hoe groot het ding was dat daar lag te dobberen en te spuiten. En toen de gids riep "Trek foto's, hij gaat duiken!" had hij nog gelijk ook en zagen we hem verdwijnen en nog een keer met zijn staart wuiven.

Terug op zoek naar een walvis en we vonden er eentje, maar hij kwam maar niet boven en zat volgens de gids al erg lang onder water en was waarschijnlijk 'in slaap gesukkeld'.

Kort nadien hadden we weeral geluk want er kwam er eentje boven en we waren er als eerste. We waren dus heel dichtbij en hebben goed kunnen kijken. Machtig om te zien!!
Tien minuten en honderd foto's later was het weer wuiven met zijn staart en terug onder water.

Nog even verder zoeken en luisteren en uiteindelijk vonden we er nog een, maar vrij laat (hij was al lang boven) en dus hebben we hem niet meer zien dobberen, alleen maar zien duiken.

Uiteindelijk besloot de groep om nog langs een eilandje vol pelsrobben te gaan varen. Intussen had mijn maag er dan toch genoeg van, dus ik vond het stiekem niet zo heel erg dat de walvissenjacht erop zat.
Onderweg zagen we nog meerdere albatrossen langs de boot vliegen (ook grote beesten zeg!!) en springende dolfijnen in het water. Naar de dolfijnen mochten we niet kijken, zei de gids, want die moesten gerust gelaten worden rond het middaguur (ook kwestie van toerisme te beperken) dus ogen dicht, haha. (Joachim nam het heel letterlijk en viel op mijn schoot in slaap)

Terug op land en terug in de bus naar de terminal. Daar stond nu op het informatiescherm dat de volgende tocht wegens de wind een leeftijdsbeperking had, minimum zes jaar! Nu hadden wij weer geluk dat we wat vroeger hadden kunnen gaan.

We aten nog iets lekkers en wandelden terug naar de motorhome... om daar een briefje achter de voorruit te vinden. Shit! Een boete? Nee, "Dear Driver, I'm sorry I drove against your mirror."
Tja, je zou denken dat zoiets niet gebeurt met een motorhome (die toch veel hoger is) maar een ANDERE motorhome rijdt natuurlijk knal tegen die spiegel!
Even rondbellen en we werden dan naar een nabije garage gestuurd om daar de schade te laten opmeten. Nou, daar moest je geen garagist voor zijn, dat konden we zelf ook wel, die spiegel lag er gewoon helemaal af!

Ze waren wel heel vriendelijk bij de garage en vroegen welke kant we uitreden en omdat we normaal toch naar Christchurch zouden gaan (dichtstbijzijnde grote stad) werd geregeld dat we daar dan de spiegel de volgende dag konden laten maken.
Uiteindelijk konden we dus verder, een beetje later dan verwacht en ook een beetje met meer gesukkel (ik moest echt uit het raam gaan hangen om iets te zien). We hebben nu een camping aan de oceaan en het was te laat om nog te gaan zwemmen, maar tijd genoeg om nog in de speeltuin te spelen.

de ferryovertocht

Windy Wellington - de stad had zijn bijnaam niet gestolen want de hele nacht stond onze motorhome te schudden in de wind. Het zou rustig slapen zijn om zo gewiegd te worden - ware het niet dat de wind zoveel kabaal maakte.
We kwamen mooi op tijd uit ons bedje en na het ontbijt bleek dat de GPS geen flauw benul had van waar de ferry terminal was (tenzij deze op het Zuidelijk eiland) dus was het nog even zoeken en vloeken, maar uiteindelijk waren we op tijd om mee aan te schuiven in de lange, lange rij.

De overtocht zelf ging vlotjes, zelfs voor zeeziektelijders zoals ikzelf was de tocht van ongeveer drie uur goed te doen. Dit komt omdat we heel lang vlakbij de kust bleven en na een korte oversteek ook heel lang tussen eilanden van het Zuidelijk eiland vaarden waar de golfjes heel klein bleven.
De boot zelf was ook al de grootste ferry die we al gezien hadden met drie verschillende deks voor auto's en vrachtwagens en meerdere deks vol restaurantjes of ander entertainment. De jongens spendeerden het grootste deel van de overtocht in het onderste dek waar een speeltuin was. Pas na lang aandringen gingen ze een keertje mee naar boven kijken naar al het groen.

Nadien was het maar een korte rit naar onze volgende camping. We hadden tijd genoeg om wat was te doen voor er een nijpend tekort zou ontstaan aan vers ondergoed en er was ook tijd genoeg voor een duik in het zwembad en een ijsje om de dag af te sluiten.

hindernissenparcours naar vogelpark

Vandaag begon de dag met onze laatste rit door het Noordelijk eiland met als eindbestemming Wellington.
Onderweg stopten we nog voor boodschappen te doen en haalden we ook ons allereerste cash geld af. Na een week hebben we dus voor het allereerst Nieuw-Zeelandse dollars in handen!

Onze bescheiden en kronkelende hoofdweg veranderde in een prima geasfalteerde vierbaansweg met verlichting en toen wisten we dat we bijna in de hoofdstad van het land waren. Aangekomen in Wellington wisten we niet heel zeker wat we daar zouden doen (want er is daar veel te doen) en omdat het weer een beetje kwakkel was besloten we naar het Te Papa museum te rijden. Daar aangekomen bleek er echter een praktisch probleem: er was geen parkeerruimte voor onze motorhome. Er waren nog wel parkeerplaatsen, maar geeneen die geschikt was voor een 7,5m lang ding. We volgden de baan verder en verder en eer we plaats hadden, hadden we al geen goesting meer om zo ver terug te wandelen.

We stopten dus om onze boterhammetjes op te eten en reden daarna naar plan B, Zealandia. Dat is een wildlifepark midden in het centrum van Wellington.
Daar geraken bleek nog een uitdaging...
De straatjes van Wellington bleken niet echt voorzien voor grote voertuigen en het was manoevreren tussen rijdende en geparkeerde auto's. Het hielp ook niet echt dat de GPS ons vrolijk langs smalle weggetjes stuurde waar je maar moest bidden dat er geen tegenligger kwam. Op een gezegend moment stonden we voor een korte tunnel waar een bordje hing dat hij 3,05 meter hoog was en op mijn raam hing een sticker dat de motorhome 3,2 meter hoog was. Dammit!! Daar moest ik dus keren in een smalle straat met verkeer aan alle kanten en dat was niet mijn beste moment. Gelukkig waren de andere chauffeurs geduldig, maar het is dat de GPS ingebouwd was, anders was hij door het raam gevlogen, haha.
Na veel vijven en zessen waren we dan eindelijk in Zealandia en was de volgende uitdaging om daar een parkeerplaats te vinden. Ik kon de bocht van de parking al niet nemen, laat staan dat ik ons ergens kon parkeren - zucht!!
Gelukkig was daar plots een heel vriendelijke dame die kwam vertellen dat ze juist met hun campervan zouden vertrekken en voorstelde dat wij daar dan gingen staan. Ze ging zelfs de plaats voor ons bezet houden terwijl haar man dan van de parking vertrok. Onze reddende engel!

Na heel dat gedoe was het dan te hopen dat Zealandia zou meevallen en mijn bloeddruk kon doen zakken en inderdaad - het park was de moeite.
Ze hadden heel wat hectares groen en water en probeerden daar de oorspronkelijke fauna en flora te herstellen. Dat betekende dat alles omheind was om possums, katten, etc buiten te houden en dat betekende ook dat er rugzakcontrole was bij het binnengaan. Niet op gevaarlijke explosieven, maar op ongedierte. Nu zijn wij ook niet zo overdreven wild gaan kamperen dat ik verwacht had dat er muizen in onze rugzakken zouden zitten, maar toch moest alles open en bekeken worden.
Het park zelf was dan heel erg groen en zat vol vogels die niet altijd gemakkelijk te vinden waren, maar die wel heel bijzonder zongen. De kinderen hadden elk een blad gekregen met een soort speurtocht en waren vol enthousiasme alles aan het zoeken. Ze hadden ook ieder een kaartje van het park zodat er bij elke splitsing een discussie ontstond over waar we juist waren en waar we juist heen moesten (ik had altijd gelijk). Een vogel die wij goed hadden kunnen zien, was de kaka en dat was natuurlijk ook hilarisch. Ze hadden in ieder geval veel lol en het was een heel erg mooi park.

's Avonds reden we dan door naar onze laatste kamping op het Noordelijk eiland en dat is niet echt een kamping, maar meer een motel waar een parking is voor motorhomes. De meest ongezellige kampeerplek aller tijden, haha. De reden dat we hier staan is omdat het morgenvroeg maar vijf minuutjes rijden is tot de ferry en daar moeten we om 8u al zijn. Voor de kinderen maakte het trouwens niks uit. Die hebben hier gewoon op het grasveld gespeeld met hun speelgoed, voor hen was het allemaal gelijk.
Morgen doen we dus de ferry verder zuidwaards en gaan we op het ander deel van Nieuw-Zeeland rondtoeren!

watervallen, desert road en een sterretje

Aha, we zijn weer terug online! Altijd toch raar om internetloos te zijn - hoe deden we dat vroeger??

Ook al waren we dan zo enthousiast over ons rustige plekje (Jonathan wilde er zelfs voor altijd blijven) toch pakten we ons boelje terug in en reden we weer verder.
We brachten een bezoek aan de Huka Falls! We reden eerst een stuk langs Lake Taupo dat heel erg toeristisch was met souvenirswinkeltjes, een kleine kermis, terrasjes aan het water enzovoort. Even verder waren dan de watervallen en daar deden we een korte wandeling. De waterval was geen klassieker, het leek meer op een lang stuk wildwaterbaan. De kinderen hadden in ieder geval lol met vanop de brug blaadjes, stokken en stenen naar beneden te gooien.

Daarna was het een heel stukje doorrijden over heel raar terrein. Eerst was het een mooie route langs een ander meer, daarna groene heuvels vol schapen en weer daarna over wat ze hier de 'desert road' noemen en dat een vrij desolaat vulkanisch landschap bleek te zijn waar ze militaire oefeningen houden (Mordor natuurlijk!)
Ergens onderweg waren er weeral wegenwerken en lag er dus nog wat gravel op het wegdek. Er passeert een tegenligger en PETS daar hebben we een sterretje in onze voorruit... We zijn dus toch weer blij met onze volledige verzekering!!

Nu staan we hier op een kleine camping naast een riviertje en het is hier opnieuw heel mooi.
Ik vervloek de maan een beetje omdat hij zo fel schijnt, maar verder geen klagen over de sterren hier!

nog meer stoom

Vandaag stond er nog een ander vulkanisch geiserpark op het programma en dat was dit van Wai-o-tapu. Hier hadden ze een speciale geiser die ze elke ochtend om 10u15 artificieel de lucht in lieten gaan en die spectaculair hoog zou kunnen.
Het bleek nog een heel gedoe om hier te geraken.
Eerst moesten we naar het visitor centre rijden, aanschuiven en parkeren. Daar moesten we dan ticketjes kopen en vervolgens opnieuw de motorhome in, even verder rijden, aanschuiven en parkeren en daar was dan die geiser. Het was een stralend zonnige dag en aldus druk.
We kregen eerst een beetje achtergrondinformatie, daarna werd een product over de geiser heen gekapt (vraag me niet wat het was) en na een hoop geschuim was daar dan een hoge waterstraal. Het duurde niet zo lang en was ook minder spectaculair dan verwacht en persoonlijk vond ik het een beetje te veel gedoe voor wat het waard was. De geisers van Te Puia zijn misschien minder hoog, maar veel mooier - vind ik persoonlijk.

Sommige mensen trokken nog wat foto's, maar de meerderheid sprong weeral in hun auto.
Terug naar het visitor centre met z'n allen want er waren een paar wandelingen te doen en die vertrokken allemaal daar. We namen onze tijd, maar niettemin was het nog altijd druk toen we terug aankwamen.
Er zijn drie korte toeren die je tot een lange lus kon combineren en die hebben we dan gedaan. Het was wel een indrukwekkend park!
Er waren pruttelende poeltjes van water of modder en ook een meer dat constant stoom leek af te laten. Er was een gifgroene poel en afschrikwekkende spelonken in de grond waaruit dan stinkende dampen kwamen. De poorten naar de hel!
Wai-o-tapu bleek groter dan Te Puia, maar was helaas ook drukker (hoewel dit een bias door het goede weer kan zijn). Het was in ieder geval weeral een bijzonder landschap!!

Daarna reden we dan door naar een recreatiegebied aan lake Taupo waar we vrij mochten kamperen. Ik was een beetje zenuwachtig dat er misschien geen plaats meer zou zijn (want gratis) maar er is hier een gigantische weide dus er is plek zat. Verder is er niks te zien, we moeten het volledig op eigen voorzieningen doen.
Nu zitten we hier vlakbij een meer omgeven door bergen en het is heel mooi en zalig rustig. De kinderen zijn natuurlijk in het water gaan zwemmen en hebben een kiezelzandkasteel gebouwd. Het is van het goei leven hier!

typisch NZ

Vandaag hebben we weer iets bijzonders gedaan want we zijn naar Te Puia geweest, een park dat geisers en Maori kunst combineert. Dat kan natuurlijk alleen maar in Nieuw-Zeeland.

We wisten al dat we bijna ter plaatse waren door de stoom die we door de bomen zagen piepen en de plotselinge vreemde geur in de motorhome. Geisers!!
Er was even verwarring over de juiste parkeerplaats, maar uiteindelijk geraakten we vlot binnen. De jongens wilden eerst heel dringend kiwi's kijken dus deden we eerst het 'kiwihuis'. Ik vrees dat we die beestjes nooit in het wild gaan spotten want zelfs in zo'n klein, maar pikdonker kiwihuis zijn ze moeilijk te vinden. Het was hetzelfde principe als in Butterfly Creek, ogen laten wennen aan het donker en dan hopen dat er eentje vlakbij het raam rondscharrelt. Eigenlijk wel straf dat ze zoiets kiezen als nationaal symbool. Kangoeroes zie je tenminste overal rondhuppelen.

Daarna deden we dan een wandeling doorheen het park en dat was op z'n zachtst gezegd spectaculair en bizar.
De omgeving hier is actief vulkanisch en dat zie je daar dus mooi aan alle kleine en grote geisers in het park. Ze hadden een paar grote met waterstralen die een paar meter de hoogte in spoten, talloze kleine kokende poeltjes en modderpoelen en een paar inactieve geisers. In die modderpoelen zag je dan echt de modder pruttelen met grote openspattende bellen. De kleine poeltjes hoorde je ook echt rommelen in de grond - het echte geluid van kokend water. Ik heb een paar korte filmpjes gemaakt in een poging de sfeer te vangen. Wat natuurlijk niet in de filmpjes te zien is, is de bizarre geur die er hangt. Soms viel het mee en was het vooral een worstengeur (zwanworstjes dan specifiek, haha) en soms was het echt een rotte eierenstank.

Doorheen het park was dan ook Maorikunst te bewonderen (de lokale kunstacademie lag ook in het park) en was er informatie over de Maori te lezen. Toch een cultuur waar ik eigenlijk weinig over weet.
Kort na de middag hadden we geboekt om naar een cultural performance van de Maori te gaan kijken. Het was even afwachten wat dit zou worden, maar ook dat was helemaal de moeite.
Het eerste stukje was buiten en was de traditionele begroeting tussen de lokale stam en de bezoekende stam (ons toeristen dus). Het was een heel ritueel waarin wij dus onze goede bedoelingen moesten duidelijk maken en zij ons welkom heetten.
Het grootste gedeelte was dan binnen en bestond uit traditionele zang en dans. Het was heel aanstekelijke muziek! Er waren lieflijke liederen door de vrouwen en strijdkreten door de mannen. Ze gebruikten traditionele korte en lange stokken en de vrouwen hadden een poi (balletje aan een koord). Natuurlijk werd er ook een haka gedaan en daarna werd aan mannelijke vrijwilligers gevraagd om mee te doen. Benjamin was graag vrijwilliger op voorwaarde dat de papa ook meedeed en zo stonden ze met hun tweetjes mee op het podium tussen andere slachtoffers.
Nog een liefdeslied om af te sluiten en dan zat het er weeral op. Ik vond het echt de moeite en fijn om weer wat te leren over de Maori. Voor wie ooit in Te Puia komt, kan ik het aanraden.

Nog verder de laatste lus van het park wandelen, een ijsje eten en dan weer terug in onze motorhome. We staan op dezelfde dinocamping als gisteren! Morgen nog een ander geiserpark en dan gaan we als het goed gaat heel afgelegen kamperen.

(ik heb speciaal voor jullie enkel foto's met mijn telefoon gemaakt die ik dan hopelijk wel kan uploaden)

glimmende grotten

Vandaag stond een bezoek aan de Waitomo caves op het programma en zoals dat  meestal gaat bij grotten zijn er dan meerdere grotten te bezoeken en meerdere activiteiten te doen.
Wij hadden voor een eenvoudig en kort programma gekozen met een glimwormengrot en een bootje (we zullen later wel eens terugkeren voor de meer avontuurlijke tochten doorheen het water).

We hadden een jonge gids die er aanvankelijk niet zo heel veel zin in leek te hebben - hij vertelde zijn grapjes alleszins alsof hij ze al honderd keer had verteld (wat waarschijnlijk ook zo was) - maar nadat er vanuit de groep meerdere vragen kwamen, leek hij zich meer gewenst te voelen en klaarde zijn humeur op. Met z'n allen zongen we "Twinkle twinkle little star" in een pikzwarte grote grot en zagen we bovenaan inderdaad de eerste wormpjes blinken (de kinderen kenden de tekst trouwens beter dan ik).
We hebben de voorbije maanden al meerdere grotten bezocht en de uitleg over stalactieten en stalagmieten kenden we dus al, maar niettemin blijft het allemaal fascinerend om te zien. Achteraan in de grot zaten er dan meerdere glimwormen verstopt en dan konden we ook hun 'vislijnen' zien waarmee ze op insecten jagen (beetje zoals spinrag). Indrukwekkend!

Hierna wandelden we nog een stuk verder en kwamen we bij de ondergrondse rivier. Het was pikdonker en spannend om zo met weinig licht in een bootje te stappen (Joachim klemde zich vast rond Wouter zijn nek), maar absoluut de moeite.
In volmaakte stilte, enkel het gedrup van water, dobberden we door een grot propvol glimwormen en doordat het plafond zo laag kwam, kon je ze bijna aanraken. Machtig en heeeeeel erg mooi!!!!!
Mocht je ooit toevallig in de buurt van Waitomo komen, ik kan het aanraden.

Eenmaal buiten bleek het weeral te plenzen. We waren nog van plan geweest een wandeling te doen doorheen de omgeving, maar besloten toch maar naar onze volgende camping te rijden.
Dat bleek uiteindelijk een goede beslissing, want toen we hier eenmaal waren bleek de camping vol dino's te staan en bleek ook dat er een verwarmd binnenzwembad was! Nadat de jongens dus hun deskundige commentaar gegeven hadden op alle beesten brachten we nog een uurtje door in het zwembad. Dat is nu eens vakantie!

Onderstaande foto's zijn digitale kopies van foto's die ze van ons getrokken hebben voor een groen scherm! :-)
(de laptop panikeert nogal op mijn eigen foto's, dat lukt voorlopig allemaal niet)

een zonnemirakel in Middle-earth

Vandaag waren de weergoden ons uitzonderlijk goed gezind...
's Morgens was het een beetje aan het miezeren, maar onderweg begon het te regenen en even later echt te plenzen. We stopten even aan een bakker en waren daar nog getuige van een kop-staartbotsing door het natte wegdek. Kortom, het was hondenweer.

We hadden vandaag geboekt om naar Middle-earth te gaan en dan wel specifiek naar Hobbiton. Hier in Nieuw-Zeeland is natuurlijk heel wat te bezoeken en bezichtigen rond de LOTR films. Op zoek naar iets dat ook leuk was voor kinderen en niet onbetaalbaar duur, hadden we besloten naar Matamata te rijden en daar dus Hobbiton te bezichtigen. Dit moest (zeker nu in het hoogseizoen) op tijd gereserveerd worden en er was dus helaas geen sprake van dat we de tour konden verplaatsen door het slechte weer (op het moment van reservatie twee weken geleden waren er al ontzettend veel tijden volgeboekt).
We waren een uur te vroeg en aten boterhammetjes in de motorhome terwijl de regen tegen de ruiten kletterde en er op miraculeuze wijze ook een plas op de vloer verscheen - we konden de oorzaak van het lek niet vinden.
We haalden al het regengerief boven en pakten iedereen goed in. Ik had nog ruzie met Jonathan omdat die per se zijn short en sandalen wilde aanhouden en liet hem uiteindelijk maar doen.

We haalden onze tickets, stonden te wachten voor de shuttlebus.... En er verschenen enkele zonnestralen! Het was nog tien minuutjes met de bus en toen we uitstapten was er een stralende zon! Een paar minuten verder was het al zweten en puffen zonder zonnebrillen, petjes of zonnecreme. Wat zijn we toch amateurs! En Jonathan was de enige die op dit weer juist gekleed was...!

Hobbiton zelf was helemaal de moeite. Ik wist niet zeker wat ik kon verwachten - een paar holen in de grond zeker? - maar het bleek een heel uitgebreid terrein te zijn met veel (lege weliswaar) hobbithuisjes met bijbehorende aankleding zoals tuintjes, waslijnen, brievenbussen, etc. De partyboom en partyweide waren er, een vijvertje, een watermolen... Er was ontzettend veel oog voor detail en het was echt chic om in rond te lopen!
De gids had intussen nog een hoop weetjes te vertellen zoals trucjes om de huisjes groter of kleiner te doen lijken, plaatsen waar bepaalde stukken gefilmd waren of gewoon rare anecdotes zoals een nepboom waarvan ze alle blaadjes handmatig opnieuw gekleurd hadden omdat de regisseur niet tevreden was met de tint groen.
De jongens hielden zich kranig ook al kenden ze niks van Hobbits en poseerden gewillig bij enkele huisjes.
Op het einde van de toer kregen we een beker alcoholvrij gemberbier waarover de meningen wat verdeeld waren (ik vond het echt niks) en gingen we weer de bus op.

Onderweg werd het bewolkt en toen we uit de bus stapten was het - ik zweer het - echt keihard aan het gieten en moesten we rennen over de parking om uiteindelijk toch kletsnat te zijn.
Echt... onze twee uur Hobbiton waren de zonnigste twee uur van de hele dag!!

Nadien reden we door naar onze volgende camping en nu is het gelukkig ook weer droog en zelfs niet meer bewolkt dus zien we misschien wat sterren.
Morgen doen we glimwormgrotten!!

op weg!

Joachim werd wakker in het hotel en het eerste wat hij zei was: "Ik heb goed geslapen, ik heb niet overgegeven!" Haha, na ons avontuurlijk nachtje Brisbane associeert dat arme schaap een hotelbed met overgeven. Gelukkig is hij nog klein en zal het er snel weer uit gaan! (ik hoop het alleszins voor hem!)
Wouter had een hoop nachtelijke stampen van Jonathan moeten incasseren, maar verder had iedereen goed geslapen. We gingen beneden ontbijten en hadden een zeer uitgebreid buffet. De kinderen waren heel erg onder de indruk en het feit dat wij zeiden 'kies maar wat' hielp niet echt, haha.

Vervolgens bleek er een soort Yellow Bus te zijn die een rondje maakte langs de luchthaven en enkele hotels en dat onze afhaalplaats van de motorhome ook op dat rondje lag. We reden dus even mee terug naar de luchthaven en een paar haltes verder waren we bij het filiaal van onze motorhome.
En daar moesten we wachten. En wachten. En wachten. Er was nog ander volk, maar niet zoveel dat de geweldige wachttijd rechtvaardigde. Het leek me persoonlijk vooral een gebrek aan organisatie. Er was een speelruimte voor de kinderen maar na anderhalf uur (anderhalf uur!!) hadden ze het daar ook wel gezien.
Mijn humeur zat uiteindelijk helemaal op het vriespunt en nadat dan eindelijk iemand onze motorhome samen met ons had besproken en goedgekeurd, moest er alleen nog een papier afgedrukt worden en zelfs dat duurde twintig minuten! Niemand scheen te weten hoe het papier af te drukken of uit welke printer het was gekomen, zucht!! Ik heb die tijd niet meer bij een tafeltje doorgebracht, maar vlak voor de balie, met als duidelijke non-verbale boodschap dat ik er helemaal genoeg van had. (ik had nochtans aan Wouter voorgesteld om de kinderen vrij spel te geven in de wachtruimte en om hen naast de telefoon te laten staan gillen - dat had ons vast een hogere prioriteit gegeven - maar hij wou niet)

Het was al namiddag eer we ein-de-lijk konden vertrekken en gelukkig hadden we de rest van de dag geen grote dingen meer gepland.
We hebben nu trouwens aan Britz, vorige vakantie was het een Maui, en ik weet al wat ik prefereer. Nu kwam ik in de motorhome en het eerste wat ik dacht was: "Waar zijn alle kastjes naartoe??"
Hier hebben we duidelijk minder kastruimte wat we kunnen oplossen door een koffer naast Jonathan op bed te dumpen (er is geen ruimte om de inhoud van de koffer ergens te laten). En er is een zware constructiefout, want er is een raampje boven het hoogste bed dat niet verduisterd kan worden. Aaargh! Dat is dus elke ochtend pokkevroeg wakker... We gaan proberen ergens duimspijkers te scoren en dan gaan we het wel zelf oplossen.
Voorlopig kan ik dus de Britz niet aanraden.

Toen we ons huisje op wielen eindelijk hadden, zijn we natuurlijk eerst gaan winkelen en we hadden chance want naast de supermarkt was ook een winkeltje met kleren en schoenen. Jonathan had redelijk dringend nieuwe sandalen nodig! Toe we om kwart voor vier in de ochtend van de parking naar de luchthaven wandelden, was het plotseling van 'mama, ik kan niet goed stappen' en bleek heel zijn sandaal in flarden te liggen... Zucht! Dat was dus nog rap zijn schoenen aantrekken, maar nu had het jong geen sandalen meer.

Nu heeft Jonathan dus zijn vakantiesouvenir al: nieuwe Nieuw-Zeelandse sandalen.

Nog wat eten kopen en we konden op weg.

Onze eerste attractie was Butterfly Creek, een klein parkje met beestjes, dino's en een speeltuin. Ideaal dus voor onze aapjes.
Van de beestjes werden ze al helemaal wild en enthousiast en toen we bij het gedeelte met dino's kwamen, was er helemaal geen houden meer aan en renden ze van links naar rechts.

Nog even de speeltuin in en dan was het tijd om naar onze eerste camping te rijden. Onderweg zagen we ook ons eerste wildlife - dood langs de kant van de weg natuurlijk.
We zitten nu in Orere in een rustige camping vlakbij het water. Ik had gehoopt op sterren, maar het is redelijk bewolkt helaas. In afwachting van sterren worden we levend opgevreten door muggen en waarschijnlijk gaan de vogels hier ook weer abnormaal vroeg beginnen kwetteren. Het gezellige kampeerleven!!

groetjes uit Aotearoa

Ik weet niet zeker wie verzonnen heeft dat je twee uur voor opstijgen op de luchthaven moet zijn en ik weet ook niet zeker wie bedacht heeft dat 6u in de ochtend een goed moment is voor een vliegtuig om te vertrekken, maar ik weet wel dat het heel zielig is om kinderen om 3u 's nachts wakker te maken (en later op de dag is het voor ons zielig omdat ze moe en onhandelbaar zijn).

Om zes uur vanmorgen zaten we dus in het luchtruim op weg naar Sydney. We vlogen deze keer met Qantas, die hadden we nog niet gehad en ik moet zeggen dat het een hele service is daar aan boord (even positieve reclame en dan zet ik nog eens een foto online die jullie allemaal moeten delen en liken en dan krijgen we misschien korting op een volgende vlucht van Qantas). In Sydney hadden we dan ongeveer twee uur tijd om van het domestic gedeelte naar het internationale deel van de luchthaven te gaan en dat bleek ruim voldoende. Met een  Qantasbus (goeie service jongens!) waren we er zo. Daar hadden we dan allereerst paspoortcontrole. Ik weet niet zeker waarom want uiteindelijk zouden we het land gewoon maar verlaten, maar soit. Er was een aparte rij voor families dus dat schoot wel op.
Het vliegen naar Auckland ging ook vlot, geen problemen daar. Joachim deed onderweg nog een flinke dut, Benjamin en Jonathan genoten van het inflight entertainment (met een scherm is een kinderhand gauw gevuld).

Aangekomen in Auckland was er natuurlijk weer eerst paspoortcontrole en helaas - deze keer geen speciale rij voor families. Dat werd aanschuiven. Lang aanschuiven. Heel lang aanschuiven. Binnen de kortste keren lagen de drie jongens op de grond te zuchten.

Het wachten werd uiteindelijk wel beloond met een stempel in ons paspoort! Ik legde de kinderen uit dat je op die manier stempels kunt verzamelen van een hoop landen en ze waren er meteen voor te vinden! Jammer dat we er van de Aussies geen gekregen hebben... Misschien moeten we daar over twee weken eens naar vragen!
Koffers ophalen (die hadden allicht al een tiental toertjes gedraaid) en dan met de hele boel door de douane. Dat ging heel vlot. We hadden niks aan te geven (nope, ik zweer het, deze keer niet stiekem appels meegenomen! We zijn goede burgers nu!!) en er werd ook niks gecontroleerd. Gewoon door de scanner en buiten.

Met een maxi taxi reden we dan naar ons hotelletje. Daar aangekomen was het inchecken en zei de receptionist doodleuk: "Hier is de sleutel van uw kamer."

"Huhum," kuchte ik, "Wij hebben twee kamers gereserveerd."
Even kijken op de computer en inderdaad, ik had gelijk.
"Ik heb nog een andere kamer vrij op hetzelfde verdiep."
"Op hetzelfde verdiep?? Kunnen wij geen twee kamers naast elkaar krijgen??"
"Tja... Het is niet leuk maar... Er zit maar een andere kamer tussen en bij de reservering was niet vermeld dat uw kamers naast elkaar moesten liggen..."
Nee, het is natuurlijk logisch dat als wij voor twee volwassenen en drie kinderen boeken dat 'ergens in mekaars buurt' ook wel zal volstaan...! Ik heb niks geantwoord, maar mijn gezicht sprak boekdelen. Een gezicht van: ik ben vanmorgen om 2u45 opgestaan, heb de hele dag gereisd en zojuist een uur in de rij gestaan met drie jengelende kinderen en ik kan nu echt geen gezeik in het hotel gebruiken.
De receptionist kon gezichten lezen. Een halve minuut later hadden we twee kamers vlak naast elkaar (op een andere verdieping).

Voorlopig hebben we nog geen spat van Nieuw-Zeeland gezien. We zijn hier beneden in het hotel gaan eten (heel erg lekker) en hebben intussen 'galgje' gespeeld. Dat is een hele uitdaging met kinderen die Engels en Nederlands door elkaar gebruiken en wiens spelling nog niet op punt staat! Dan was het alweer bedtijd. Er is een tijdsverschil van 2,5 uur maar ik hoop dat iedereen moe genoeg is om dat meteen te overbruggen.

Morgen gaan we onze motorhome oppikken en begint onze tocht van Noord naar Zuid! We gaan over twee weken van Auckland naar Queenstown rijden.

We zitten nu in het buitenland (haha) dus roaming is duur en het zal  van de aanwezigheid van wifi afhangen of er blogjes verschijnen. Geen nood dus als het stil blijft, dan zijn we gewoon wifiloos en druk bezig niks te doen.

aussie slang

Dat ik nog geen blog geschreven heb over het Aussie taaltje…!

Laatst kreeg ik een sms van iemand dat hij niet kon komen in de arvo. Ik dacht dat het wel namiddag zou zijn omdat we dan hadden afgesproken en een beetje research gaf me gelijk. Arvo is dus Aussies voor afternoon - vraag me niet hoe dat in de haak zit.

Ze houden ook nogal van afkortingen op -ie.
Recent hoorde ik regelmatig Chrissie in plaats van Christmas.
Een postbode is een postie (eerste keer gehoord toen ik iemand naar zijn job vroeg, nog een keer gevraagd maar ik kreeg geen verdere verklaring - postie moest maar duidelijk zijn haha).
Een mug is een mozzie.
Niemand zegt ooit barbecue, het is altijd barbie.
Bij mij komen mensen om een sickie - een ziektebriefje.
En brekkie (breakfast) is hier zo normaal dat het zelfs op de verpakking van de boter staat: 'delicious on your toast for brekkie'.

Iets waar ik even mee gesukkeld heb, is lollie.
Veel gebruikt in consultaties met kinderen die ofwel zeurden achter een lollie ofwel van moeders die vonden dat hun kinderen zo weinig lustten, vooral Macca's (McDonalds) en lollies aten en veel te weinig veggies.
Ik vond dat die kinderen precies zo selectief aan het snoepen waren, maar nee, een lollie is ELK soort snoepje.
(grappig om mijn Nederlandse collega dit uit te leggen "oh ik vond het al zo raar dat ze hier alleen maar lollies wilden snoepen!")

Nog iets wat ik in het begin niet begreep: tea.
Mensen kwamen dan vertellen dat ze kip of spaghetti hadden gegeten voor tea en ik zat daar zo'n beetje met mijn ogen te knipperen.
Eerste maaltijd is brekkie, dan is er morning tea, een snack in de voormiddag. Lunch, eventueel afternoon tea en de echte tea is dan avondeten (supper). Knettergek.

En ik wist niet dat het typische Aussies was, maar blijkt van wel: thongs.
Dat zijn die platte slippers (sletsen/flip flops) die iedereen hier continu draagt. Ook als het in de winter zestien graden is en dan hebben ze het dus koud.

Soms zijn het toch rare jongens die Aussies....

splash!

Het is warm, het is vakantie, de kinderen moeten bezig gehouden worden en dus komen geniale mensen op het idee om her en der een inflatable waterpark neer te zetten.
Er stond er eentje in Elizabeth, niet zo ver van ons en daar zijn we zaterdag geweest. Gedurende drie uur konden de jongens zich uitleven op opblaasbare springkastelen, (water)glijbanen, zwembaden, bootjes, enzovoort.
Het was niet eens zo druk dus dat viel weeral mee!

oud en nieuw

Dit jaar hebben we oud en nieuw gevierd op het strand van Semaphore. Nu ja, niet 100% want om 22u30 waren we alweer thuis.
Aussies zijn dol op kinderen en dragen alle minderjarigen en jonge families hoog in het vaandel (zal wel iets met hun koloniale verleden te maken hebben) en daarom worden er op meerdere plaatsen vuurwerkshows gegeven om 21u of 21u30 speciaal voor de jonge helden.

Vorig jaar zaten we in Glenelg, maar nu is Semaphore dichterbij voor ons en dus trokken we daarheen na ons avondeten. We hoefden niet overdreven te zoeken naar een parkeerplaats, maar moesten achteraf wel zoeken naar de auto tussen al de rest. We hadden dus niet veel later moeten komen.
De jongens hadden een verbod gekregen om in de zee te gaan (we hadden geen handdoeken of reservekleren meegenomen), maar amuseerden zich prima op het strand. Ze bouwden met hun drietjes een enorm zandkastelencomplex versierd met schelpen (handig, dan moesten die niet mee naar huis) dat op den duur helaas zo groot werd dat passanten het niet meer opmerkten.
Om 20u30 ging de zon onder en werd het stilaan donker. We aten koekjes en zanderige chips en de kinderen amuseerden zich met lichtgevende armbandjes.

Om 21u30 was er dan vuurwerk!
Het was een heel spektakel, zeker de moeite.

Achteraf natuurlijk terug naar huis en op tijd de bedjes in.
De volgende dag zijn we in de namiddag nog eens teruggereden om WEL te gaan zwemmen!

Waar we 31 december 2019 zullen zijn is een onbekend gegeven. Het was de moeite op Semaphore beach, dus in principe is dat voor herhaling vatbaar. :-)

2018 was hier een topjaar - laat ons voor 2019 hetzelfde hopen!!!

Nieuwjaarsduik