Ik ga op reis en ik neem mee... 10 paspoorten!
Hoe cool is dat??
Het is niet van een leien dakje gegaan - natuurlijk niet.
We konden de paspoorten pas aanvragen ten vroegste tien dagen na de citizenship ceremony. De aanvraag gebeurt hier niet via de gemeente, maar via een postkantoor. Na wat rondzoeken kon ik vijf afspraken inboeken op een zaterdagvoormiddag, twee weken na de ceremonie.
De aanvraag kon dan op papier of online en ik dacht dat online het makkelijkste ging zijn, maar achteraf bekeken heeft ons dat geen hoofdbrekers bespaard.
Er waren online een miljoen vragen in te vullen waarvan honderdduizend keer hetzelfde. Je kunt natuurlijk niet zomaar een vinkje aanklikken 'idem', nee je moet alles opnieuw invullen. Zeker voor de kinderen was het slopend, want behalve hun gegevens moesten ze ook ELKE keer opnieuw ALLE gegevens van Wouter en mezelf hebben.
Waarom kunnen ze dat niet linken aan de nummer van ons citizenship? Ze weten nu toch wie we zijn??
Dan hadden we ook nog een 'referee' nodig. Een meerderjarige Aussie die ons al minstens een jaar kende en garant kon staan voor onze identiteit. Een verpleegkundige op het werk, Shelly, had het al voor onze citizenship aanvraag gedaan, dus vroeg ik het haar opnieuw.
Ik had een hoop gegevens van haar nodig en ze moest de achterkant van onze pasfoto's ondertekenen. Wat een gedoe!!
Donderdagavond dacht ik om de aanvragen online al in te dienen, voordat we zaterdagochtend naar het postkantoor gingen.
Het systeem vond dat mijn aanvraag (de eerste die ik was begonnen) te lang inactief was en had deze dan maar gedeletet. Echt...!
Ik begin maar opnieuw, print mijn aanvraag, print Wouters aanvraag. Ik krijg eenvoudig een papier met een QR code die ze dan in het postkantoor kunnen scannen.
Ik print Jonathans aanvraag en ik krijg zonder overdrijven 12 papieren uit de printer gerold!! Hoe belachelijk is dat??
Je kunt dus weinig online doen voor minderjarigen, zo blijkt. Er volgen gewoon NOG MEER papieren om in te vullen. Wouter en ik moesten nog handtekenen - met een getuige erbij...!! Shelly moest als referee nog iets tekenen!!
AAARGH!!!
Shelly werkt niet op vrijdag maar ze kwam dus speciaal voor mij naar de kliniek. Die belachelijke papieren ondertekenen. Kijken hoe ik mijn handtekening zette. Ze was zo lief om voor Wouter garant te staan dat ze getuige was, al had Wouter de dag voordien getekend.
Wat een idioot gedoe.
De volgende dag stonden we dan mooi op tijd op het postkantoor.
Ik weet niet waarom we een afspraak hadden moeten boeken, want we moesten gewoon in de rij staan en nadien hebben we de hele boel opgehouden. Gelukkig waren er andere postbediendes aan het werk.
Ze hadden al onze papieren nodig (papieren van het citizenship, identiteitsbewijzen, geboorteaktes...), alles moest dan gecopieerd worden, afgestempeld, gehandtekend. Veertig minuten heeft dat grapje geduurd!
Ik ben al vaak dankbaar geweest dat de Belgische staat geboorteaktes in vier talen opstelt. Dat heeft ons al veel kopzorgen bespaard.
De geboorteaktes van Wouter en mezelf zien er anders uit dan die van de kinderen en daar moest de dame van het postkantoor wel vijf keer naar kijken, maar ze dacht wel dat alles aanvaard zou worden.
Er was nog wel een spannend (genant) moment...
Joachim en Benjamin zaten op de grond met m'n telefoon te spelen en Jonathan stond erbij toen zijn aanvraag werd behandeld. Hij moest immers zelf tekenen!
De dame van de post las de hele aanvraag en vroeg toen: "This referee, Michelle. She is not a relative of yours?"
Dus ik zei nee - want dat mocht niet.
Zegt Jonathan plompverloren: "Who is Michelle?"
Noooo...!! Ze heeft net getekend dat ze ons al jaren kent en garant gestaan voor Jonathans identiteit!!
Dus ik zeg gauw: "That's Shelly's official name." En dan in het Nederlands: "Ge moogt daar niks over vragen. Ge moet doen alsof ge die kent!!"
Waarop Jonathan een beetje raar kijkt, maar gelukkig verder zwijgt.
Hahahaha! Afgang...
Gelukkig ging het verder vlot. De twee ander vroegen niks over Michelle/Shelly, haha.
Normale wachttijd is ongeveer zes weken, maar wij vliegen 11 januari naar Belgenland, dus zes weken hebben we niet. Een smak geld erbovenop dus om er spoedprocedures van te maken.
Maar snel ging het wel. Maandag had ik een email dat er een paspoort klaar was. Dinsdag een ander. Woensdag nog drie.
Hoera!!
Volgende hindernis: de paspoorten ophalen.
Normaal kun je ze thuis laten komen met de post, of afhalen op een postkantoor, maar paspoorten via spoedprocedure kun je alleen gaan afhalen in een overheidsgebouw in de stad. Lekker handig (niet).
Toevallig was Wouter vandaag in de stad en had hij tijd de paspoorten op te halen.
Het was naar het schijnt nog een gedoe om dat van mij mee te krijgen omdat ik een andere achternaam heb (dat willen ze hier maar niet verstaan he, dat vrouwen trouwen maar hun meisjesnaam houden), maar 'de supervisor' had op de aanvraag gezien dat we alle vijf hetzelfde adres hadden, dus was het uiteindelijk toch goed.
OEF!!
Oz is niet zoals Europa waarin je kunt rondreizen van land naar land met een identiteitskaart. Je hebt hier altijd een paspoort nodig als je het land in of uit wil.
Maar dat is nu in orde...!
En ze zijn mooi ook. Blauw en met kleurenprentjes van Australische landschappen binnenin.
Het is heel vreemd om bij nationaliteit 'Australian' te zien staan...
Nu moeten we al die uitzichten ook in het echt gaan zien he. ;-)
