vakantieweek 2 / the end

 De vakantie zit erop! 
We hadden vandaag nog een vrije dag om een feestdag van gisteren in te halen, maar morgen is het echt helemaal gedaan.

We zijn hier en daar nog gaan wandelen en de twee caches die we nog wilden vinden, hebben we ook gevonden! Achter de 'nachtelijke' cache hebben we overdag gezocht en gevonden, het was een heel leuk ding (UFO) en die ene geo cache waarvan we het hadden opgegeven en die alleen Wouter volgens de kinderen kon opsporen, had IK uiteindelijk gevonden. Heel belachelijk... zo van "we dachten misschien bij deze boom", ik ga op de grond zitten en ik zie 'm liggen.
Ik heb dat er wel bij de kinderen in gewreven dat ik niet zo hopeloos ben als zij soms denken - HA!

Ook vandaag zijn we weer gaan wandelen en nog een cache op onze lijst toegevoegd, we zijn goed bezig!

Verder heb ik deze vakantie heeeeeel veel muziek gespeeld!!
Mijn klarinetleerkracht was gevraagd om in een musical te spelen (te musiceren), maar ze had het te druk en had daarom aan mij gevraagd of ik het misschien wilde doen. Ja, heel graag dus!!
Alleen bleek de partij natuurlijk niet alleen voor klarinet, maar was het een combinatie van klarinet, sopraansax, tenorsax en dwarsfluit. Voor dwarsfluit moest ik passen, maar saxofoon heb ik vroeger nog gespeeld dus dat wilde ik wel doen. Het was lang geleden, maar soit. Een grepentabel is snel gevonden van internet, haha.
Ik voelde mij wel net een muilezel als ik drie koffers moest meezeulen naar de repetities en shows. Wat een gedoe! Het duurde ook een eeuwigheid om alle drie de instrumenten in mekaar te draaien en te stemmen.
Vier dagen nadat ik de partituren had, had ik m'n eerste repetitie. Vijf repetities op vijf dagen en nadien vier shows op drie dagen. Kort maar krachtig!!
Ik kon niet alles honderd procent maar daarin was ik niet de enige. Ik moest een passage op klarinet wat vereenvoudigen omdat het simpelweg te snel was en een paar dingen voor de sax heb ik een octaaf lager gespeeld omdat ik die hoge noten niet in de vingers kreeg. Het is wat het is en ik heb er niemand over horen klagen. :-)
Uiteindelijk had ik ook een heel systeem uitgedokterd waarbij de tenorsax half de tijd dwars op mijn schoot lag zodat ik op tijd kon wisselen. Het was soms snel zijn!!
Ik heb me in ieder geval supergoed geamuseerd!!! Ik vind dat echt superfijn om te doen, mee een musical begeleiden!

Er zat ook best veel volk in de zaal en dat is altijd prettig.
Van covid was niet zoveel te merken. Bij de ingang stonden mensen in fluovestje te controleren of je wel incheckte met de telefoon, maar dat was het zowat. De zaal mocht maar voor 75% gevuld zijn, god mag weten waarom. Ik hoorde waaien dat voor een 100% vulling mondmaskers nodig zouden zijn.
Ik weet niet of dat waar is, maar de logica ontgaat me volledig. De 75% mensen die er waren, liepen vrank en vrij rond in de foyer, stonden dicht tegen mekaar aan koffie te drinken of stonden na de show dicht op elkaar gepropt te wachten op hun kroost. Ik geraakt er amper doorheen met m'n drie koffers.
Dan denk ik aan alle acteurs die zingend en springend over dat podium heen en weer crossen en aan ons 18 muzikanten blazend tegen mekaar aan gepropt in de pit.
Het zal 25% minder werk zijn voor de contactopsporing als er straks iemand positief test??
Ik weet ook niet wat de redenering is.

Op de momenten dat ik dan m'n kaken een beetje rust wilde gunnen, ben ik bezig geweest met onze visumaanvraag.
Die had een paar weken stil gelegen door het werk.
De makkelijkste (tussen aanhalingstekens) manier om een PR te krijgen, is via een sponsoring door het werk. Nu was er twee jaar geleden een collega die een PR had aangevraagd en gekregen en prompt haar providernummer kwijt was en gedwongen werd ruraal te gaan werken. Ze moest dus halsoverkop weg van onze praktijk en nu werkt (en woont) ze ergens in een achterlijk gat.
Het management stond dus niet te springen om een PR voor mij te sponsoren, ook al was de situatie helemaal anders. Die collega was nooit geslaagd voor de examens van het RACGP, terwijl ik die in 2019 gehaald heb en dus een specialistische erkenning heb.
Ik probeerde het management dit aan hun verstand te brengen, maar het lukte niet echt.
Zij werken met migratiebureau en hun contactpersoon stelde voor om mij dan te sponsoren voor een ander soort visum. Dat bleek uiteindelijk OOK tijdelijk te zijn, dus dat werd een echte no go.
Eenmaal onze manager begreep dat ik hiermee niet akkoord ging en dan maar zonder de praktijk zou proberen een PR te verkrijgen of ik dan ruraal moest of niet, leken ze bereid de zaak verder te bekijken. Margaret belde naar de migratieagent met mij erbij om te vragen hoe dat zat en de man bevestigde wat ik dacht, namelijk dat het geen probleem zou zijn.
ZIE JE NU WEL!!!
The big boss was nu eindelijk akkoord mij te sponsoren. Maar dat was dus meerdere weken tijdverlies.

Maar - er was een mooi gevolg.
De migratieagent gaat alles regelen en had de praktijk een offerte gestuurd met zijn kosten. Ik hoorde van Margaret dat het management de kosten gaat dragen, behalve de kost voor het visum zelf. Aanvankelijk dacht ik dat ze de migratieagent alleen zouden betalen om de sponsoring te organiseren, maar na een telefoontje naar de agent zelf, bleek dat de kliniek ALLE organisatorische kosten op zich neemt. Dus... wij kunnen gebruik maken van hun advies zonder extra kosten!!!
Kijk, dat is mooi!

Ik kan natuurlijk zelf online vakjes invullen en documenten uploaden, maar als er dan iets afgekeurd wordt, hebben die mensen heel ons dossier en kunnen ze hopelijk gauw helpen. Wat goed!!!

Ik ben dus al uren en uren en uren met die aanvraag bezig geweest.
Ze moeten echt alles weten, van de grootte van je teennagels tot de diepte van je oren. Een hele hoop gegevens van familieleden en waar die wonen en wat voor burgers het zijn. Adressen (met nauwkeurige data!) van de laatste tien jaar. *zucht* Buitenlandse reizen (met nauwkeurige data) van de laatste tien jaar. *huil* Maand per maand werkgeschiedenis vanaf de geboorte *WHY???* en voor elke periode van 'werkloosheid' een verslag van wat je die tijd gedaan hebt en hoe je dat financieel berooid hebt. Nou, ik was een baby dus ik weet het niet zeker, maar ik sliep waarschijnlijk 20 uur per dag en ik veronderstel dat mijn ouders dit betaald hebben. 

Echt een verschrikkelijk karwei.

En dat systeem is ook zo dom. Je kunt dan aanklikken dat alle gezinsleden op hetzelfde adres wonen, maar dan nog moet je per persoon al die adressen en data weer manueel intikken... Man, man.

Natuurlijk nog een stapel documenten uploaden ook. Dat is bijna in orde, ik wacht nog op mijn Aussie police check en dat valt hopelijk ergens volgende week in de bus.

De aanvraag is alvast betaald, toch ook weer een hap uit de spaarrekening. Nu kunnen we het ding hopelijk gauw inleveren en dan is het wachten tot ze weer iets afkeuren. lol

Goed dat ik heel wat tijd had deze vakantie - morgen duiken we weer in de gebruikelijke drukte!!

de harde realiteit

 Zo tijdens de vakanties doen we wel eens cinema@home waarbij we met z'n allen onder een dekentje zitten, snoep eten en film kijken.
Twee dagen geleden keken we naar Back to the Future I en dus keken we vandaag naar Back to the Future II.

Doc en Marty reizen naar de toekomst.
De kinderen: Waaw, de toekomst! We kunnen de toekomst zien! OOOOH VLIEGENDE AUTO'S! Dat is zo cool! Waaw! Geweldig!!
Marty: When are we?
Doc: This is the year 2015.
De kinderen: WAAAATT!!?? Dit is helemaal niet waar! De film is fout! Boeh!! Allee zeg!

Helaas! :-D

vakantieweek 1

 De vakantie van ons mannen is hier halverwege!
Ik kan er zelf nog steeds niet aan wennen dat die schoolvakanties hier geen namen hebben. Logischerwijs zou dit een herfstvakantie zijn, maar in praktijk is het "de vakantie tussen term 1 en term 2" want de schooltijden hebben dus wel namen... Rare jongens die Aussies!

De zogenaamde herfstvakantie is dus een week bezig en we hebben nog een week te gaan. Ik heb zelf twee weken vrij zodat de kinderen niet naar de opvang moeten, maar Wouter heeft niets vrij en dat is de reden dat we niet op vakantie gaan. Ik geloof dat dit de allereerste schoolvakantie is dat we nergens heen gaan...! Het echte leven haalt ons in.

We begonnen de vakantie met het verjaardagsfeestje van Joachim. Georganiseerd in/door een binnenspeeltuin dus dat viel weeral mee. De kinderen kunnen rondrennen en gillen en wij zitten achteraf niet met een berg afwas. Ideaal.
Verder zijn we ook een keer gaan wandelen en geo caches gaan zoeken - met wisselend succes. We hebben ook 1 avondwandeling gedaan op zoek naar een cache! We moesten een spoor van reflectoren volgen met een zaklamp in het donker. Ik vond het zelf superleuk! We vonden na lang zoeken uiteindelijk wel een kleine capsule met nieuwe co-ordinaten, maar daar aangekomen vonden we de cache zelf niet!! We gaan daar zeker nog voor terug - overdag dan wel. We moeten in ieder geval ook voor een andere cache naar datzelfde park, want er was een waar we lang achter gezocht hebben, maar niet konden vinden. Nochthans was hij recent nog door anderen succesvol gelogd. De conclusie van de kinderen was: "Papa zou hem wel kunnen vinden!" Dus we gaan terug en dan moet Wouter zijn reputatie maar hoog houden en die cache binnen de tien minuten in zijn handen hebben.

Een klein projectje van deze vakantie is trouwens om zelf een geo cache te lanceren. We zijn naar de speeltuin van St Kilda geweest en hebben daar een leuk plekje gevonden. Daarna kochten we een doosje en een notaboekje en kunnen we dus zelf een cache maken. Ik heb heel erg braaf een mailtje naar de gemeente gestuurd met de vraag of we een cache in dat gebied mogen achterlaten, maar natuurlijk moeten we nog op antwoord wachten.

Verder zijn we nog naar de cinema geweest (Peter Rabbit 2 gekeken) en vandaag gingen we naar Whizbang voor lasertag, minigolf en een kleine binnenspeeltuin.
Wouter heeft de kinderen ook getracteerd op twee extra controllers voor de Nintendo Switch waardoor we dus met vier tegelijk kunnen gamen. Ook leuk om te doen! (wel erg hectisch)

Meestal (als in 99.9% van de tijd) kookt Wouter het avondeten, maar nu ben ik altijd 'eerst' thuis en kook ik dus. Donderdagavond waren de kinderen met drie tegelijk aan het gamen en was ik aan het koken. Wouter komt thuis en hij wordt gelijk uitgenodigd om mee te spelen in hun team. Het resultaat is dat ze continu verliezen, haha. En al gauw roepen de kinderen: "Papa, ga jij maar koken, dan kan mama mee racen!"
Zo zie je maar, ieder zijn plek. Wouter aan het fornuis en ik gamend voor de tv. :-D

paasweekend

 We hebben hier een fijn paasweekend achter de rug!

Goede Vrijdag is hier een echte feestdag, dus geen werk en geen school. We zijn in de namiddag naar zee gegaan omdat het zo'n mooi weer was (ruim 30 graden). Nu het volop herfst is, hebben we het gevoel dat we nog moeten profiteren van het mooie weer voor we weer onder de twintig graden duiken en bevriezen, haha.
Zaterdag was dan een rustig dagje thuis rondhangen en zondag was het pasen!
Gelukkig voor de kinderen was de paasbilby 's nachts eitjes komen verstoppen en die konden de mannen dan 's morgens gaan oprapen. Helaas werd net die nacht onze klok verzet naar het winteruur en moesten ze dus een uur langer wachten! Het leven kan toch hard zijn...

Vandaag, Paasmaandag, was onze laatste dag van het lange weekend en zijn we gaan wandelen.
Meestal zoek ik een wandelroute die een lus maakt, zodat we steeds op ons startpunt uitkomen (waar doorgaans de auto geparkeerd staat). Nu had ik een trail gevonden waarvan het startpunt bereikbaar was per bus - iets wat niet vaak voorkomt!
We parkeerden de auto aan het eindpunt, namen twee bussen en vertrokken elders aan de 'start'. We wandelden een deel van de Heysen Trail - dat is een wandelroute van maar liefst 1200km! Ze loopt helemaal van de Flinders Ranges naar Cape Jervis in het zuiden. We deden het stukje van Mount Lofty naar Bridgewater, 7.5km lang. 

Het was een mooie route, door de botanische tuin van Mount Lofty, door Woodville House (waar we twee weken geleden geweest zijn, maar waar ik nog steeds een blogje over moet schrijven), door een golfterrein en nog door een paar natuurparken.
Helemaal de moeite!
(enige minpunt is dat het 'einde' van de route op 1.6km van de bushalte (en auto) was en dat we een groot deel daarvan nog bergop moesten ook - de laatste loodjes waren het zwaarste!)

eindelijk een beetje ouder

 Afgelopen dinsdag heeft ons jongste aapje zijn verjaardag gevierd. Zes jaar is hij nu! "Eindelijk!!" in zijn eigen woorden.
Het was een schooldag, maar de avond was gevuld met cadeautjes. Joachim had Chinees gevraagd als avondeten, maar de Chinees bleek dicht en dus werd het zijn tweede keuze: wortelpuree.
Natuurlijk was er zelfgekozen taart als dessert.

Zo lang had hij afgeteld naar zijn verjaardag... Ik vroeg hem de dag nadien of het leuk was, zes jaar zijn.
Zijn droge antwoord: "Zeven jaar is beter."
Tja, dan maar verder aftellen...!