marcheren en hiken

Gisteren was het hier een feestdag, want het was Anzac day. Dat is hier een grote en belangrijke feestdag ter nagedachtenis aan alle gesneuvelde/gewonde soldaten.
Lees hier meer, dan moet ik het zelf niet allemaal uitleggen.

In Adelaide wordt er dan ook steevast een grote mars georganiseerd met meerdere militaire takken, organisaties, veteranen, nakomelingen… en natuurlijk een hele vracht fanfares en orkesten.
Net zoals vorig jaar mocht onze harmonie ook mee marcheren en omdat dit een Grote Gelegenheid is en niet zomaar een kerstparade, hadden we deze keer flink geoefend.
Een van onze fluitistes zat vroeger bij de zeemacht en die heeft haar best gedaan ons te drillen. In het begin was ze heel hoopvol om ons alle details bij te brengen van een perfect uitgevoerde mars, maar uiteindelijk heeft ze haar verwachtingen wel wat moeten bijschroeven, haha.
Het was zeker wel nuttig dat we geoefend hebben. Zo ontdekte ik dat als het waait, ik mijn noten niet meer kan lezen.

We hebben maar 1 stuk gespeeld en dat natuurlijk meerdere keren. Het voordeel is dat het gemakkelijk is, het nadeel is dat het de rest van de dag in je hoofd zit.
Ik heb geprobeerd het stukje online te zoeken, maar tot op heden lijkt het niet op youtube te staan.

Ik heb geen foto van ons marcherend, maar wel nog deze vage foto van onze musical:

Het voordeel van een mars in de voormiddag is dat je dan de rest van de dag vrij hebt.
Iemand vroeg wat ik ging doen en ik zei 'waarschijnlijk wat wandelen' waarop de vraag kwam of we al in de nature playground van Para Wirra waren geweest.
In Para Wirra zijn we al twee keer gaan wandelen, maar vooralsnog hadden we er geen speeltuin gezien.

Met een beetje research kon ik de speeltuin natuurlijk wel vinden. Para Wirra is een groot nationaal park en het is niet omdat je er al twee grote wandelingen gedaan hebt, dat je zelfs maar de helft van dat park gezien hebt.
Deze keer reden we dus naar nog een andere ingang en daar was dan de nature playground. We gingen eerst wel wandelen naar een uitkijkpunt! De heenweg was saai want dat was een heel brede zandweg, de terugweg was al een stuk leuker.
Het was redelijk ruig terrein met veel rotsen en struiken, maar op zeker moment hadden we wel gezelschap. Poing-poing-poing! Twee grote kangoeroes sprongen voorbij alsof het allemaal niks was!

Na de wandeling was het dan spelen en bouwen in de nature playground.

Tot daar plots een emoe aangewandeld kwam!
Het was heeeel lang geleden dat we nog een wilde emoe gezien hadden, dus we waren dolenthousiast. Dan loop je half dat park rond, blijkt dat beest gewoon naar de picknickplaats te komen!
Ons enthousiasme werd wel een beetje getemperd toen we zagen hoe het beestje een hoop rommel (chips) van de grond begon te eten en ook een snoeppapiertje ging zomaar naar binnen. :(
We durfden hem niet wegjagen want het blijft toch een grote vogel, dus we duimden maar gewoon dat hij niet te veel buikpijn zou krijgen. :(

Anzac day is om een andere reden ook bijzonder, want volgens de locals is het nadien 'gedaan met het schoon weer' en inderdaad de komende dagen wordt het maar 19 graden. Brrrrr!!!

film en eieren

Dit weekend was een extra lang weekend want voor de Aussies is Goede Vrijdag ook een feestdag waard (de Tazzies (Aussies van Tasmania) feesten nog wat langer want die hebben ook zoiets als Paasdinsdag (overdrijven is een kunst)).

We hebben geen uitzonderlijke dingen gedaan want ik ben gewoon blijven werken. Een feestdag is dubbel betaald, dus waarom niet.

Zaterdag zijn we voor het eerst met ons jongens naar de cinema geweest! Nu ze Engels begrijpen, leek ons dat wel een leuke vakantiebezigheid.
We zijn gaan kijken naar The Lego Movie 2 en ticketjes waren maar tien dollar per stuk (6.3 euro), woehoe!

Voor die prijs hadden we dan elk een luxe zetel;

(zwaar overbelichte telefoonfoto van Wouter, maar je hebt een idee)


Zondag was natuurlijk Pasen en ons mannen waren helemaal hyper bij de gedachte aan chocolade. Er heerste wel enige discussie. Volgens Joachim kwam niemand, volgens Benjamin kwam de Paasbilby, volgens Jonathan kwam een meneer in een uniform.

Ik heb me buiten de discussies gehouden. Ik zou alleen kunnen opmerken (terzijde) dat de wekker heel vroeg ging die ochtend.

Gelukkig werd het spannende wachten tot Pasen beloond met een berg chocolade:

 (vermoeiend hoor, eieren rapen)

 

 

plaatselijke problemen

Voor wie het nog niet gezien had, we zijn effe beroemd he. We staan in de Libelle Online:
Klik hier om te lezen.


En ik moet toegeven dat het inderdaad wat lijkt op een reclameblok voor het land Down Under, maar het is hier zeker geen utopia hoor.
De muggen bijvoorbeeld. Ik heb nooit echt last gehad van de Belgische muggen, even wat jeuk en vervolgens een onschuldig rood bolletje als herinnering.
Maar de Aussie muggen zijn een ander verhaal! Aan de bulten zit ik drie nachten later nog te krabben, ik kan daar totaal niet tegen! Mijn immuunsysteem overreageert compleet.
En dan hebben ze ook nog eens enge ziektes mee… Dengue, Ross River virus, Barmah Forest virus... Heel erg gevaarlijk die beestjes.
Dus het is hier zeker geen rozengeur en maneschijn.


(gelukkig zitten hier eigenlijk bijna nooit muggen)

geen water, wel beestjes

Het is twee weken vakantie voor de kinderen!
Ik blijf zelf werken dus we gaan niks spectaculairs doen (ook al vroeg Joachim weer "Naar welk land gaan we nu?"). De kinderen dachten dat ze eindelijk ongelimiteerd achter de playstation konden zitten, maar we doorprikten deze droom snel en gingen gisteren nog eens wandelen.

We trokken opnieuw naar Morialta - groene heuvels en watervallen. We zijn er al twee keer geweest, maar er zijn zoveel wandeltochten dat we zeker niet alles gezien hebben.
Zoals verwacht was het er redelijk droog na de zomer en de waterval was redelijk bescheiden.

De eerste waterval (ik geef toe, je ziet 'm eigenlijk niet):

De tweede waterval:

En de tweede waterval van bovenaf (vanop dat bruggetje):

Ter vergelijking, dit waren de foto's van augustus.
De eerste:

 

 

En de tweede:

 

 

Een pak minder water dus, maar ter compensatie hebben we heeeeel veel beestjes gezien.

Het begon met een koala in de grote boom aan de ingang. Om een of andere reden zat er nu al ELKE keer een koala in die boom. Het zal een lekkere boom zijn, of misschien zetten de parkwachters er elke ochtend eentje in.

Even verderop: twee kangoeroes! Op amper twee meter van het pad zaten ze rustig te grazen.

Paar kilometer verder: een echidna! Zomaar langs de kant, heel erg verlegen natuurlijk.
Waaaw! Super om zo dichtbij te kunnen zijn!!

 

Tegen het einde van de wandeling nog een aantal koala's gezien.
We denken dat deze een kleintje had, maar het was moeilijk te zien.

En plots op een metertje van de weg: een kookaburra.
Hij lachte niet, maar vloog ook niet weg.

Nog wat willekeurige wandelfoto's:

 

 

 Een aapje in een boom:

 

 
Op een gezegd moment zagen we trouwens dat de aliens Adelaide kwamen bezoeken!!

 

 

 

 (of een containerschip in de verte voor mensen met minder fantasie)

Zoals gezegd, we doen niks spectaculairs deze vakantie... lol!

time for taxes!

Er zijn niet zoveel zekerheden in het leven, maar dat er belastingen betaald moeten worden is er toch wel een van. Het land hier Down Under draait ook niet op liefdadigheid en dus kreeg ik twee weken geleden mijn allereerste belastingbrief in de bus en gisteren heb ik hem netjes betaald.

Het jaar loopt hier van 1 juli tot 30 juni, dus ik betaal nu eigenlijk alleen voor de eerste helft van 2018 aangezien ik de tweede helft van 2017 niet hier gewerkt heb. Het bedrag valt dus goed mee, haha.

En wat nu wel leuk was (als pleister op de wonde) was de laatste pagina.
Daarop staat bovenaan: bedankt voor het betalen van uw belastingen. Kijk eens aan! Ik kan me niet herinneren dat de Belgische staat mij al ooit ook maar een bedankje gestuurd heeft...
Er staat hoeveel schuld de Australische staat heeft, hoeveel de afbetaling kost en dan het leukste: een hoop balkjes met daarnaast het geschatte bedrag van mijn belastingen dat de staat zal uitgeven aan gezondheidszorg, onderwijs, infrastructuur, etc etc.

Ik weet niet of dat allemaal op enige waarheid gebaseerd is want het zou ook statistische nonsens kunnen zijn, maar het doet toch deugd. Het houdt de illusie in stand dat mijn zuurverdiende centjes op een nuttige manier besteed zullen worden.

integratie in volle gang

Aha, we kunnen weer heel trots zijn.
- Joachim is maandag weer naar kindie gegaan en toen ik hem kwam ophalen, wist een van de juffen blij te vertellen dat hij dus nog steeds volop Engels praat. Hoera!
Zijn eerste gemixte zin is trouwens ook een feit. In volle discussie met de papa riep hij uit: "Because ik het zeg!!" Haha!
- We hadden oudercontact van Jonathan en Benjamin en hoewel ze een jaar geleden nog nauwelijks Engels spraken, kunnen ze nu dus vlot mee in een gewone klas! Lezen, schrijven, rekenen - geen problemen. Vriendjes maken - geen problemen. Hoera!



En ik was nog iets onnozels vergeten te vertellen van onze vakantie in la Belgique.

Ik heb dat al wel eens vermeld, maar als je hier bij de Aussies uit eten gaat, moet je dus zelf je bestelling doorgeven en ineens betalen aan de toog. De eerste keer dat wij hier eens een pizza gingen eten, zaten we vrij lang voor niks te wachten aan tafel!
Twee weken terug gingen we in de binnenspeeltuin van Turnhout een hapje eten. Wouter memoriseert wat iedereen wil en gaat dus met zijn bankkaart naar de toog. Daar wordt hij vervolgens weggestuurd: "Wij komen wel aan tafel, hoor, meneer!"
Ongeduldige en onbeleefde buitenlanders, haha!!

terugblik

… en na elf dagen apenland zijn we weer thuis!

We vertrokken met amper bagage: 3 halfvolle koffers gerief allerlei en dan nog een koffer vol souvenirtjes die in een andere koffer gepropt zat. Kortom, we hadden nog twee volledig lege koffers om mee terug te nemen en dan nog ruimte in de andere bagage. Aan 30kg per koffer hadden we zeker 80kg extra zooi dat mee terug kon naar huis wat ons ruim voldoende leek.

Maar dan...

Dan loop je rond in het huis in Arendonk en denk je: "Hmmm... dit is toch handig… dit is toch leuk om te hebben…. die CDs heb ik precies gemist… deze boeken wil ik precies nog eens lezen….waarom hebben we dat nooit verhuisd?... dit hier kunnen we ook wel gebruiken… "
De kinderen vinden nog een zak met autootjes, Wouter wil nog hobbyspullen mee, ik wil nog medische materiaal mee...

Dus het eindigt natuurlijk met Wouter en ik die de avond voor vertrek met een hele puzzel zitten met vijf koffers en een weegschaal. Natuurlijk moeten we dan toch weer met twee op een koffer zitten om deze dicht te krijgen en zijn er nog twee volle zakken zooi die 'ergens' in de handbagage moeten.
We hadden er stiekem op gerekend dat de handbagage niet gewogen zou worden en dat is inderdaad ook niet gebeurd! Gelukkig! :D

Onze terugvlucht is vlotjes gegaan. De kinderen waren wel doodop en bij de overstap 's nachts in Dubai hadden we de nodige gedragsproblemen. Jonathan kloeg alweer van hoofdpijn en wilde gaan slapen, maar we hebben hem toch mee aan boord gekregen, haha. Drie uur voor de landing begon Benjamin plots dat hij zich niet goed voelde (ze kwamen rond met snoepjes en hij wilde niks - dan weet je dat er duidelijk iets mis is) en even later was hij aan het overgeven. Lastig, maar we waren toch bijna ter bestemming.
Terug in het land waren we heel erg vlot door de paspoortcontrole omdat er niemand stond aan de rij voor families (gelukkig maar want Joachim was door het dolle heen), nog even wachten voor de koffers en dan door de douane. Ik had op voorhand wel onze schoenen proper gemaakt, maar mijn loopschoenen hadden natuurlijk nog wat Arendonks zand en ik hoopte dat ze dat niet wilden controleren. Om eerlijk te zijn wist ik al niet meer in welke koffer we de schoenen gepropt hadden.
Het was uiteindelijk geen probleem. De koffers werden gewoon gescand en dat was weeral dat.
Terug in het land!

De jetlag valt hier voorlopig niet mee met vooral Joachim die 's nachts klaarwakker is en klaagt dat hij genoeg geslapen heeft en dat het veel te donker is. En eer hij eindelijk terug in dromenland is, zitten Wouter en ik in onze wakkere fase naar het plafond te staren.
Nu hebben we wel chance dat we afgelopen nacht de klok konden verzetten, maar niettemin is het hier even doorbijten.
Ik hoop dat het morgen gaat lukken met school en werk!

Onze vakantie in la Belgique was kort maar krachtig. Het is niet altijd simpel om zowel een blij weerzien als opnieuw een afscheid op korte tijd te moeten doorspartelen.

Wat mij opviel:
- dat het overal heel erg druk is. Ik kon daar precies niet meer tegen.
- dat het koud was. Koud! KOUD! Ik geef toe dat ik een eersteklas koukleum ben en het is er niet op verbeterd want ik sliep in twee pyjama's in een slaapzak onder een donsdeken. Brrr!
- dat er veel ongeduld en agressie is in het verkeer. Mannekes toch.
- dat de boterhammen heel erg dun gesneden zijn.
- dat er heel erg veel fietsers zijn.
- dat de hemel niet proper is. Wouter had zijn puffers veel vaker nodig dan normaal en je ziet dat dus echt aan de horizon: een bruine band boven de hemel. Het was me vroeger nooit opgevallen, maar als je dus een blauwe hemel gewend bent, is dat wel zichtbaar.
- dat alles helemaal volgebouwd is.
- dat de tandarts belachelijk goedkoop is. Over het algemeen lijkt alles goedkoop omdat je gewend bent in Australische dollars te winkelen. (1 euro is zowat 1,5 AUD) Dat winkelt wel fijn hoor, haha!

Als we zo rondreden in Arendonk (netjes rechts, jaja, met slechts af en toe onnodig gezwiep met de ruitenwissers, maar wel heel wat schakelfouten) leek het alsof de tijd stil was blijven staan. Natuurlijk is 1 jaar 3 maanden niet zo erg lang, maar toch was het een bijzonder gevoel.
Ook als je dan mensen terugziet die je al 1 jaar 3 maanden niet meer hebt gezien, kun je daarmee babbelen alsof je nooit bent weggeweest. Heel bijzonder!

(de tuin zag er niet uit alsof de tijd was blijven stilstaan)

Onze culinaire Belgische hoogtepunten:
- chocolade!!!! Ja, het zal dan wel een dooddoener zijn, maar de Belgische chocolade is toch echt een heel andere kwaliteit dan de chocolade down under. Hier is dat vooral suiker en zelfs de duurdere merken zijn gewoon niet zo lekker als zou moeten.
- frietjes van de frituur.
- een warme wafel verkocht op straat.
- frikadellen met kriekjes.
- zelfgemaakte taarten van de omi.
- koffiekoeken.
- videe.
- koekjestaart.

Ik denk dat we een kilo of vijf aan chocolade meegezeuld hebben. Een deel om uit te delen (zodat de Aussies weten dat het echt wel beter kan), maar natuurlijk een groot deel eigen gebruik. ;-)
De kinderen hebben zich suf gegeten aan muisjes - we hebben vijf pakken voor hen mee.

Jonathan is een spreekbeurt gaan houden voor zijn vroegere klas. Samen met Wouter had hij een powerpointpresentatie gemaakt en die heeft hij dan gebruikt om zijn vroegere klasgenoten iets te vertellen over het land Down Under.
Hij was heel erg zenuwachtig, maar heeft het toch maar mooi gedaan!! (het was ook helemaal zijn eigen idee trouwens)
De kinderen waren onder de indruk van al onze uitstappen en alle beestjes die we al gezien hebben. Het feit dat hier giftige spinnen en slangen zitten, vonden ze fascinerend. De beste reactie kwam er op het schooluniform. "Kindermishandeling!" werd er luid geroepen. Over een cultuurverschil gesproken!
Ik had twee boterhammen vegemite gesmeerd zodat Jonathan en Benjamin (heel erg kleine) stukjes konden uitdelen. Er was een jongetje die beweerde dat hij het lustte, dus die kreeg ineens de hele pot mee naar huis. Wij doen daar toch niks mee, haha! (wat zijn ouders ervan gaan vinden, weet ik niet zeker) De rest konden we troosten met Aussie Anzac cookies.

Ander hoogtepunt was een bezoekje aan de Efteling!
Dat is natuurlijk niet Belgisch, maar we hebben hier rond Adelaide geen pretparken en al zeker niet zoiets. Het was er heerlijk rustig op een Maartse doordeweekse schooldag!
En het was juist de allerlaatste dag dat Joachim gratis binnen mocht want de dag nadien werd hij dus 4 jaar!!
Vorig jaar een verjaardag in Sydney en dit jaar in het belgenland - ik vrees dat we misschien wat onrealistische verwachtingen aan het scheppen zijn… :-D


En toen we dan aankwamen in Zaventem voor de terugreis stond er voor ons bij de parking een familie met kinderen de auto uit te laden. Mijn spontane reactie: "Tssss, die kinderen spijbelen want de paasvakantie is nog niet begonnen!"
Om vervolgens te denken: "Oeps… die van ons zijn al twee weken lang aan het spijbelen…"
Maar morgen gaan onze brossers weer terug naar school en na een week verdienen ze dan een echte schoolvakantie. Morgenavond is het ook oudercontact en ik ben heel benieuwd hoe ze het doen. Hopelijk is de jetlag beter tegen de vakantie!