Morgenvroeg is het feest op Joachim zijn school, want een lokaal radioteam komt er zijn "breakfast show" uitzenden.
Iedereen welkom en ontbijt wordt voorzien. Gratis!
...
Een sausage sizzle.
...
Nee, dat kunnen we niet als ontbijt beschouwen en we staan duidelijk nog ver van volledige integratie.
Vandaag, na de zwemles, reden we langs ons nieuwe huis. Ik wilde graag foto's van het 'verkocht' bord, want we waren er gisteren niet allemaal bij.
De buurvrouw en haar twee volwassen zonen waren buiten aan het werk en die kwamen meteen zwaaien en dag zeggen en uitleggen hoe goed de buurt was. Een van de zonen heeft de foto voor ons getrokken. :-)
We hebben nog smachtend naar de gevel staan staren en uiteindelijk nog een selfie getrokken.
Aan de overkant liep een jongedame de hond uit te laten. "Did you guys buy the house? Congratulations! And welcome!"
Echt zo leuk.
Dan reden we langs een andere weg naar huis en al vrij snel passeerden we een klein shopping centre. Ik wist niet dat we zo vlakbij een supermarkt hadden!
"Hier is een goede bakker!" zei Wouter. "Hier kom ik soms lunchen als ik vlakbij ben voor het werk!"
Dus wij - hup - binnen bij die bakker. Meteen al het lekkers testen!
Ze hadden er broodjes, wraps, frietjes, maar ook ontbijt. Echt geweldig. En heel lekker!
Wij gaan goed ons best doen om te integreren!
We hebben vandaag een huis gekocht hier in Oz!!!
Met een openbare veiling nog wel... dat is hier heel populair en helaas heel stresserend.
Zo'n veiling gebeurt buiten op straat en er zijn altijd een hele hoop kijklustigen/ramptoeristen. Om dan een nummer omhoog te houden en een bedrag te roepen, is toch wel uitdagend. Maar Wouter heeft het vandaag gedaan en is geëindigd als de hoogste bieder!!
We zijn al een paar weken naar huizen aan het kijken. Elke zaterdag, elke zondag, vele weekdagen. Het is een vermoeiende bezigheid!!
De huizenmarkt is hier helemaal anders dan in Belgenland. Te weinig huizen voor te veel kandidaten. Prijzen die stijgen en stijgen.
Toen we in Belgenland een huis kochten, kregen we een persoonlijke rondleiding van de makelaar. Daarna deden we een bod onder de vraagprijs en het werd nog aanvaard ook.
Hier in Oz zoek je online naar een huis dat open is voor inspectie. Iedereen komt binnengelopen, makkelijk 30-40 mensen per keer. Je kijkt zelf maar rond, je krijgt geen uitleg, gewoon een folder. Je krijgt dertig minuten tijd. Na twee of drie open inspecties is het verkocht. Vaak een stuk hoger dan de vraagprijs (als er al een vraagprijs is).
Je moet dus snel beslissen en veel geld in je zakken hebben.
Het was met andere woorden een stresserende onderneming!!
En de eerste vijf huizen vonden de jongens nog interessant om te gaan zien, maar na nummer twintig was de lol eraf. Benjamin begon flink te klagen dat alle weekends zo saai waren. :-(
Dit zijn wat folders van woningen die we gezien hebben:
En uiteindelijk werd een huis in Thornton Drive dat van ons!
De ligging is uitstekend, vlakbij twee goede scholen, makkelijk met de bus naar de stad en tegelijk ook in een rustige woonwijk. Een typische Ozzie bouw waarbij alles gelijkvloers is, een tuin, een veranda en ook nog eens een zwembad.
Vandaag was het wat frisser, maar verder hadden we hier al veel droogkastweer. Warm en droog. Ik kan me de laatste regen hier amper herinneren.
Handig hoor, om dan de was te doen. Wasmachine volladen. Het ding is klaar, alles ophangen buiten. Tweede lading insteken. Tweede lading is gewassen, eerste lading is droog en kan van de draad, tweede lading ophangen. Derde machine was opzetten. Tegen dat het klaar is, is de tweede lading droog en is er weer plaats op de draad. Etcetera.
Je kunt heel wat was verzetten op 1 namiddag tijd.
Droogkastweer.
Deze had Joachim getekend voor een opdracht op school.
Die is duidelijk klaar voor meer sneeuw!!
Gisteren gingen Wouter en ik uit eten en hadden we een internetbabysitter.
We 'bestellen' wel vaker een internetbabysitter en dat is altijd al meegevallen.
Wouter zet dan een 'job' online en wie dan geregistreerd is op de app kan zich kandidaat stellen. Als het kan, kiezen we iemand die we al kennen, maar dat lukt niet altijd.
In ieder geval, de job 'babysitten' zien ze hier ruim. Het is meer een 'nanny job'.
De jongedames vragen altijd wat ze verder nog kunnen doen. De afwas? Strijk? Opruimen?
Ook het meisje van gisteren stelde voor dat ze nog wat zou kuisen ook.
Heel bizar.
Het huis is een mesthoop, dat geef ik toe, maar dat moet zij toch niet gaan opkuisen?
We bieden ook altijd drinken aan en snoep of koekjes, maar dat wordt steevast weggewuifd. Van 'ik heb al gegeten' tot 'ik bestel wel uber eats' of 'ik heb mijn eigen fles water bij'. Wat we klaarzetten, wordt niet aangeraakt.
Ook heel bizar.
Als ik vroeger ging babysitten (al bijna dertig jaar geleden godbetert!) dan was ik teleurgesteld als er geen zak chips voor me klaar lag en kuisen kwam niet in mijn hoofd op.
Misschien is dit wel een punt waarvoor we wat moeite moeten doen om beter te integreren???
Een berg afwas laten staan voor de babysitter en koekjes daar kan ze naar fluiten.
