helemaal terug

 We zijn veilig in het land van Oz geraakt!
Ze zeggen dat de terugreis sneller gaat dan de heenreis, maar dat blijkt niet van toepassing op vlieguren. Tijdens onze tweede (langste) vlucht zat ik naast een moeder met een babytje op schoot (ik schatte de kleine op een maand of vijf) en voor ons zat een moeder tussen twee jengelende peuters (nog voor het einde van de vlucht had ze met haar man van plaats gewisseld) dus slapen was een pittige uitdaging.

Aangekomen in Oz moesten we natuurlijk eerst en vooral doorheen de douane geraken. Daarvoor moet je een kaart invullen met alles wat je aan te geven hebt (groenten, fruit, zaden, melkproducten, een hoop cash, houten spullen, etc, etc, etc) en als je het niet zeker weet, moet je "ja" kiezen. Heb je iets bij wat niet mag, maar heb je het aangegeven, nemen ze het gewoon in beslag en dat is dan alles. Heb je iets bij wat niet mag en heb je het niet aangegeven, nemen ze het in beslag en krijg je nog een boete bovenop.
Ik had dus veel vakjes "ja" aangekruist met onze goedgevulde snoepkoffer in gedachten en had voor ons alle vijf hetzelfde gedaan. Natuurlijk kwamen er een hoop vragen over wat de inhoud juist was en ik kreeg al meteen (vriendelijk) naar mijn vijs dat minderjarigen geen alcohol mogen meebrengen, dus dat ik dat niet op hun kaart had mogen aanduiden. Maar ja, beter zo dan naar de kant gestuurd te worden omdat er geen kaart is ingevuld voor een van de mannen. Zo waren er meerdere mensen. "Maar die is toch minderjarig?" - "Niks mee te maken, iedereen die het land binnenkomt moet een kaart invullen."
Na alle vragen trokken ze foto's van onze kaarten en paspoorten en ik dacht: "Nu gaat het komen... seffens doen ze die koffer open en dan vallen we door de mand als chocoladenverslaafden." 
Zegt die kerel ineens. "Zien jullie daar die deur met exit? Loop daar maar door. Tot ziens en prettige avond nog."
Waaaaaat???

Die Australische douane daar kun je toch geen touw aan vastknopen!
Om de vijf botten openen die een brief of een pakketje van ons voor niks als een stel paranoide detectieves - komen we daar aan met zevenentwintig kilo eten, kijken ze er niet eens naar!!!

We waren nog niet van onze verbazing bekomen of de laatste hindernis was daar: SA Health.
Ze gaven aan iedereen een COVID sneltest om te doen. Je zou dan verwachten dat zijzelf die test onmiddellijk ter plaatse doen of dat je die test onder toezicht moet uitvoeren of dat je tenminste een soort code krijgt die geregistreerd moet worden of zoiets, maar niets van dat alles. Ze duwden vijf testen in Wouter zijn handen en toen hij uitlegde dat hij en de kinderen pas besmet waren geweest, bleek ik de enige die getest moet worden. Ze keken nog naar onze vaccinatiebewijzen, maar dat was het ook weer.
Ik heb die test gedaan (negatief, allicht), maar ik had 'm net zo goed thuis in de vuilbak kunnen kieperen. Geen haan had ernaar gekraaid.
Van superstreng zijn ze hier naar superlaks gegaan. Het lijkt of ze er meer zijn om de schone schijn op te houden.

De eerste nacht thuis heeft iedereen als een uitgeput blok beton geslapen. De tweede nacht loerde de jetlag om de hoek en werd er wel wat gespookt tussen 2u en 4u. Ik ben in de optimistische veronderstelling dat elke dag en nacht beter zal gaan en we maandag allemaal fris en monter aan het drukke leven kunnen beginnen.
En anders hebben we in ieder geval genoeg Belgisch comfort food liggen!!

bijna terug

 Onze reis in Belgenland zit erop! Zo goed als toch.
Nog een nachtje hier logeren en morgenmiddag gaan we weer op pad. QR194 en QR914 zijn de vluchtnummers voor wie wil tracken. Ik hoop dat onze aanvragen om terug in het land te mogen in orde zijn, anders eindigen we nog in een detentiehotel!

Vandaag zijn ook onze laatste meubels en spullen vertrokken per container!
Dat inpakken en inladen viel nog erg tegen. Vorige keer was er zes man om de klus te klaren en was het supersnel in orde, maar nu kwamen er maar twee werklui opdagen en duurde het de hele dag.
Behalve wat spullen om te kuisen, is ons huisje nu leeg! Heel raar.
Wie nog wat meer wil tracken, UACU3313789 is onze containernummer.

De container krijgt maar een dag voorsprong, morgen vertrekken we zelf.
Behalve de gebruikelijke zooi, nemen we een volle koffer van 23 kilo aan chocolade mee terug!

Dingen die mij hier verbaasd hebben:
- het ver-schrik-ke-lij-ke verkeer hier
- het superschattige en veelvuldige gebruik van alle verkleinwoordjes in het Vlaams - ik heb me voorgenomen dat ook weer meer te gaan gebruiken
- dat er veel horeca dicht is op maandag (what the hell??)
- dat veel dingen hier zo verschrikkelijk duur zijn

We hebben niet alles kunnen doen wat we wilden doen en ook niet iedereen gezien die we wilden zien. De planning liep soms in het honderd en er waren te weinig dagen om iets te plannen om te beginnen. We hadden moeten weten dat je drie jaar niet kunt inhalen op drie weken.

Als het leven een beetje meezit, zijn we er volgend jaar weer. De "to do" en "to see" lijsten recycleren we.
Maar eerst, terug naar huis in het land van Oz! :-)

naar hier en daar

Wouter en ik zijn nog steeds de zooi in ons oud huisje aan het wegwerken, maar we zijn er nu bijna doorheen!

Gelukkig hebben we intussen ook nog leuke dingen gedaan, zoals nog wat geocaches gaan zoeken in Beerse. We hadden hierbij gezelschap van Blacky en zijn baasje (en ex-baasje van Wouter) Hugo. Hugo scoorde punten bij de kinderen door chocomelk en koffiekoeken mee te nemen, maar Blacky bleef de populairste.
Joachim lustte de pudding van de koffiekoek niet! Onvoorstelbaar - het was duidelijk hoog tijd nog wat Belgische cuisine aan de mannen aan te bieden.
We vonden met z'n allen de hele serie caches, Wouter was zelfs zo gedreven dat hij ervoor in het water sukkelde...

De dag later deden we nog een toeristending en bezochten we de Zoo van Antwerpen met de trein.
De Belgische trein was weer een hele belevenis voor de kinderen en ze plakten tegen het venster, kijkend naar de Vlaamse landschappen.
In de Zoo zelf wilden ze vooral de Australische dieren zien, waarom is me een raadsel. Misschien om nog iets bekends van thuis te zien, haha.

Verder hebben we intussen ook een contract getekend met een makelaar, zodat ons oude huisje binnenkort te koop kan staan!
Spannende tijden. :-)

op stap in een vreemd land

 We zijn toeristen in ons vaderland.

Wouter en ik zijn al uren bezig geweest met het ontruimen van ons huis in Arendonk. Het staat nog vol zooi, rommel, spul en prullen en dat moet eruit voor we het kunnen verkopen. Het tuintje is veranderd in een woud.
Tussendoor proberen we dan zoveel mogelijk volk te zien dat we al drie jaar (of langer) niet meer gezien hebben. We hebben een kalender die uitpuilt van de afspraken.

Rechts rijden is raar. Ik ben al twee keer aan de verkeerde kant van de weg terecht gekomen, maar slechts heel eventjes en in een verwaarloosbare (al zeg ik het maar zelf) context. Dus dat valt allemaal mee! :-)

Het Vlaams is een heerlijke taal!!!!
Ik had niet verwacht dat het zo'n impact zou hebben, maar die eerste week hier moest ik met iedereen lachen met hun Vlaamse gepraat. Die overdreven intentie elke letter uit te spreken. Die prachtige rollende R. De zingende zinnen. Wat bijzonder allemaal!!
Ik geraakte niet uitgelachen met dat gekke taaltje! :-D

We hebben al gehoord dat ons jongens niet altijd zo verstaanbaar zijn en een duidelijk Engels accent hebben. Het zal wel zijn, maar dat hoor ik dan weer niet. :)

De kinderen doen echt hun best hier in het Nederlands, maar soms is het een inspanning en soms begrijpen ze het allemaal ook niet.
Een slaatje kip Andalouse stond hier op tafel. Waarop Benjamin: "W(h)at? Kip on the loose?" lol

Joachim zijn breintje draait op volle toeren en hij zei ons vanmorgen dat hij er zelfs over gedroomd had. Dat hij na drie weeks Belgium wel excellent Dutch kon praten, maar dat hij dan al het English was vergeten. De duts.

Voor de kinderen is (bijna) alles nieuw. Nieuwe mensen leren kennen, op nieuwe plaatsen komen, nieuw eten uitproberen (gehakt en kriekjes: goedgekeurd - witloof en hesp in de oven: afgekeurd). Als we voorbij oude plaatsen komen zoals ons huis in Arendonk of hun oude school in Arendonk, zijn de blikken leeg en is de interesse matig.
Verwend worden door iedereen is de topprioriteit voor de kinderen. :-) 

Vandaag zijn we nog wat Belgische caches gaan zoeken en nadien een frietje gehaald bij de frituur. Een hele belevenis voor ons, toeristen!

Met onze aapjes in Apenland!!

(c) Benjamin
 

(c) Sanne

Effe wennen aan de ijzige koude.

Culinaire geneugten! :)

 

Bijna

 Vandaag hebben we enkele dingen gedaan die niet zo gebruikelijk zijn voor een typische zondag.

Zoals vijftien attesten opzoeken en afprinten in viervoud.

Zoals grote koffers na drie jaar uit de garage halen en stofzuigen (zodat niemand straks een dode kakkerlak in z'n ondergoed vindt).

Zoals gigantisch veel geld uitgeven aan winterkleding (ik zeg steeds maar dat Jonathan moet stoppen met groeien, maar hij luistert niet) en aan Aussie snoep (we eten het weer met plezier zelf op als we er weer niet geraken).

Spannende tijden!!!!

Seven!

 Onze jongste held is zeven geworden!!

Hij verjaarde op woensdag, een gewone doordeweekse schooldag. 's Avonds zijn we wel uit eten geweest, naar een restaurant dat hijzelf gekozen had. Natuurlijk waren er ook cadeautjes en gelukkig vielen die in de smaak, want op de vraag "Wat krijg je graag?" had hij geantwoord: "Veel."

Kwantiteit boven kwaliteit zal voor veel zevenjarigen nog wel een ding zijn.

Vandaag, zaterdag, zijn we het dan "echt" gaan vieren.

We zijn gaan laser shoten!

Ik had het nog nooit gedaan en de plaats waar we geweest zijn, was nog niemand geweest, maar het was er tof!

Het was best een grote ruimte met twee verdiepingen en tijdens onze laatste ronde was het hele spel voor ons! :-)

Tussendoor was er tijd voor snoep en later thuis hadden we taart, dus de dag was helemaal geslaagd!!