WK-gekte

De Socceroos (ja, zo heet de nationale voetbalploeg hier (roo is Aussies voor kangoeroe)) liggen uit het WK, maar niemand lijkt er echt van wakker te liggen.

Op de nationale feestdag zag je hier overal Aussie vlaggen wapperen en versierde wagens rondrijden, maar daar is nu absoluut geen sprake van. Het helpt natuurlijk ook niet echt dat alle matchen hier in het holst van de nacht worden gespeeld. Op de radio vroeg een presentator zich luidop af of hij nog een dutje zou doen voor hij de wedstrijd live zou kijken of dat hij misschien beter zou proberen ineens wakker te blijven. Zijn co-presentator antwoordde lachoniek dat hij gewoon de nacht zou doorslapen.

Er zijn zeker voetbalfans, maar over het algemeen houden de Aussies meer van hun eigen Australian Football, beter bekend als footy. Ik heb zo een keer een match proberen te volgen (in het kader van een poging tot integratie), maar zelfs met het internet erbij waren de regels redelijk onbegrijpelijk.
In ieder geval heeft elk dorp zijn eigen footy club, zijn er stickers te verzamelen van footy spelers, spelen alle kinderen footy op zaterdagnamiddag en alle mannen footy op zondag met hun maten.
In een potentieel WK Australian Football zullen de vlaggen zeker wel verschijnen en zullen de Aussies vast goed scoren - vooral door het gebrek aan enige noemenswaardige concurrentie. ;-)

primeurs

Vrijdagochtend een primeur want er lag 's morgens een heeeeel dun laagje ijs op de auto. Je moest al goed kijken, maar het was er. :-D

En zaterdagavond was nog een veel belangrijkere primeur, want we hadden voor het eerst een babysitter zodat Wouter en ik samen op date konden!
De jongens konden er oorspronkelijk niet mee lachen en begrepen niet waarom wij ook eens zonder hen wilden eten (terwijl ze aan het roepen waren, het eten rondgooiden, "nog!" of "helpen!" gilden, tegen mekaars schenen stampten en de vloer vol eten strooiden).
De eer viel te beurt aan Allison die ik op de harmonie had leren kennen en die nota bene zelf had voorgesteld om eens te komen babysitten. We gingen het haar niet te moeilijk maken en staken de kinderen zelf in bed. Dat lukte plots met ontzettend veel discipline omdat ze alle drie verlegen waren!
Nu denkt Allison waarschijnlijk dat wij rustige en wel opgevoede jongens hebben, wat een misser, haha!
Wouter en ik trokken de stad in en zijn superrustig en heel erg lekker Italiaans gaan eten.

Bij thuiskomst bleek Joachim drie keer om water geroepen te hebben. Volgens mijn persoonlijk vermoeden niet om te drinken, maar wel om te checken of wij al terug thuis waren.
Jonathan verklaarde 's morgens trots dat hij 'niks verkeerds had gedaan' wat natuurlijk uitzonderlijk veel inspanning had gevraagd aangezien hij gewoon in bed had moeten liggen slapen.

Het was in ieder geval voor herhaling vatbaar!

Volgend weekend wordt lekker druk omdat we dan gaan verhuizen en Allison heeft al aangeboden om dan met de kinderen op uitstap te gaan. Ik denk dat we dit aanbod met twee handen gaan aannemen, al zal de illusie van wel opgevoede kinderen wel niet lang blijven standhouden. :-D

Immigrantenverhalen

Vandaag een bijzondere dag want we zijn precies een half jaar hier Down Under.
Een mooie gelegenheid voor twee immigrantenverhalen  die tegelijkertijd gebeurden zo'n drietal weken geleden.

Eerst had ik een ouder koppel op consultatie. Er was niet veel bijzonders, ze waren net verhuisd,  zochten een nieuwe huisarts en kwamen kennismaken. Ik vroeg me luidop af waarom ze op hun leeftijd nog verhuisd waren en natuurlijk kreeg ik een heel levensverhaal.
"We zijn op 18 april 1953 in Australia aangekomen," verklaarde de dame trots. Het bleken van oorsprong Nederlanders! Dan hadden ze zowat hier en daar gewoond en uiteindelijk een huisje met een grote lap grond gekocht - dat nu helaas te groot was geworden. Ik vond het grappig dat ze ook geen Nederlands meer spraken. "Ik bel af en toe nog met mijn zus," zei de man, "maar eigenlijk gaat het moeizaam. En als ik nu aan Nederland denk... bah, nee, daar heb ik niks verloren."
Zo een heel typisch Aussie-immigranten verhaal! Maar dat DE datum er zomaar uitfloepte, vond ik wel heel bijzonder!! De start van een nieuw leven...

En precies tijdens die week had mijn Canadese collega het moeilijk.
Ze heeft een tante en nonkel in Melbourne met wie ze een goede band heeft en die haar indertijd overtuigd hadden naar Australia te komen. Bij een stom ongeluk viel haar nonkel van het dak, lag op intensieve zorgen en overleed enkele dagen later. Mijn collega was naar Melbourne gegaan en had hem nog kunnen zien, maar de emotionele impact was groot.
Haar vader kwam vanuit Canada gevlogen (het was diens broer) en bleef een paar dagen extra hangen ter ondersteuning.
"Wat als het volgende keer mijn vader is die een ongeluk krijgt?" vroeg mijn collega zich af. "Ik ben verdorie al twee dagen gewoon maar onderweg naar Canada. Wat als ik te laat ben??"

...

To be continued zal ik maar zeggen...

een maandag op KI

Alweer een laatste verslagje van ons lang weekend!

Maandagochtend begon de dag met een smsje van Sealink - het bedrijf van de ferry's. Ze lieten ons weten dat er 's avonds een storm verwacht werd en dat sommige overtochten waren geannuleerd. Onze trip van 16u30 zou normaal nog doorgaan, maar we mochten altijd even bellen om te informeren. Handig.
We belden dus maar en de dame van Sealink wist te bevestigen dat de ferry van 16u30 normaal nog zou vertrekken, maar de ferry erna niet meer. Omboeken naar een vroegere overtocht was niet meer mogelijk, want alles zat vol.
Ze kon dus niet veel voor ons betekenen, al zei ze wel dat we opnieuw een sms zouden krijgen als de overtocht van 16u30 ook niet zou varen. Handig - vooral omdat half het eiland geen telefoonbereik heeft.

Het zou natuurlijk wel stoer en avontuurlijk klinken als ik naar mijn werk moest bellen met de mededeling dat ik de volgende dag niet zou komen omdat ik vast zat op een eiland door stormweer, maar echt handig zou het ook niet zijn. We zouden dus maar gewoon duimen dat de boot van 16u30 zou varen.
Die ochtend hadden we trouwens een stralend blauwe hemel en was het moeilijk te geloven dat er een storm op komst was.

Terwijl Wouter en ik onze rommel inpakten, speelden de jongens buiten. Ze vonden een schedel in de tuin (van een schaap of zoiets) en besloten dus de hele boel om te graven op zoek naar dino's.

huisje:

 

uitzicht:

Toen de auto ingepakt was, reden we naar Seal Bay, een beschermd natuurgebied waar zeeleeuwen te bewonderen zijn. Je kon een planken weg volgen over het strand en zo de zeeleeuwen zien. Ik had verwacht dat we moesten turen in de verte in het water, maar ook de duinen zaten vol beestjes.

 

 

 

 

 

Een walvisskelet tussen de duinen:

 

 

We waren net van plan te vertrekken toen het flink begon te waaien en te druppelen en uiteindelijk moesten we terug naar binnen rennen!
We reden naar een restaurantje in de buurt dat bleek gerund te worden door een Nederlands koppel. Altijd verwarrend om plots Nederlands te spreken met mensen... :-) Daar wisten ze ons te vertellen dat half Flinders Park was afgesloten door het stormweer dus waren wij blij dat we er de dag voordien geweest waren!

Na ons eten reden we terug naar het vertrekpunt van de ferry en trokken onderweg nog foto's.

 

We hadden nog geen sms van Sealink, wel een van de eigenaar van het vakantiehuisje die ons liet weten dat het mogelijk zou zijn een extra nacht te blijven, haha.
We brachten ons laatste (?) uurtje op KI door aan het strand. We zagen de ferry voor ons vertrekken en dansen op de golven - dat beloofde heel wat goeds.

 

De jongens verzamelden schelpen, Jonathan vond nog een schepje in het zand en presteerde het om natte schoenen te krijgen en tegen 16u gingen we maar eens naar onze boot. Sealink had intussen bevestigd dat onze ferry zou varen, al was het intussen weeral flink gaan waaien.
Bij het afhalen van onze tickets zag ik dat ze oordopjes verkochten tegen zeeziekte. Je zou dan een oordopje moeten dragen in je niet-dominante oor en dat zou moeten helpen. Ik heb altijd oordopjes in mijn handtas dus ik kon het net zo goed proberen - al was het maar voor het placeboeffect.

De overtocht was afzien.
Ik heb de hele tijd buiten in de wind gestaan, vastgeklampt aan de railing, ogen op de horizon en intussen tegen mezelf zeggend dat zeeziekte een stomme, ingebeelde ziekte is en dat het allemaal niks voorstelt. Naarmate de overtocht vorderde, kwamen meer en meer mensen buiten staan en sommigen hadden wel heel erg veel fantasie, want die hadden zelfs een kotszakje vast.
Op een gezegend moment sprak een steward mij aan omdat ze op zoek waren naar de mama van een klein, blond, ziek jongetje. Ik ging dus maar mee naar binnen kijken en binnen was het nog veel, veel erger dan buiten. Huilende kinderen. Kotsende kinderen. Mijn mannen leken nog in aanvaardbare toestand en dus ik maar weer naar buiten zo gauw mijn benen me konden dragen.
Wouter is trouwens ook ziek geweest. Jonathan en Joachim zijn heel angstig geweest. (Benjamin heeft zitten tekenen). Ja, het was een memorabele terugreis.
Ik kan het niet aanraden, een vlak-voor-een-storm overtocht. We waren blij dat de ferry vaarde, maar zijn eigenlijk in de zak gezet. We waren beter een extra nachtje gebleven. ;-)

Jammer van het misselijkmakende einde, maar verder hadden we een prima weekend op KI. Veel natuur, veel beestjes, veel rust. Een aanrader voor wie in de buurt is!
(en je kunt de ferry vermijden door per vliegtuig te gaan... lol!)

impressie van een driejarige over het leven Down Under

 Een tekening die Joachim gisteren gemaakt heeft:

Een weg met een dode kangoeroe..... :-D

een zondag op KI

Na ons ontbijt was het eerste werk om maar eens ergens te gaan tanken. In het brochuremateriaal dat we hadden stonden 8 tankstations vermeld, verspreid over het hele eiland. Van die 8 was er maar eentje 24/7 open, de rest had wisselende openingsuren en - dagen.
Onze GPS dacht het allemaal beter te weten en beweerde dat er een tankstation bij ons op de hoek was. We reden erheen, maar het bleek gewoon een huis te zijn... Gelukkig was het niet dringend, dus we reden gewoon door en tankten onderweg naar onze bestemming.
Dit 'tankstation' bleek gewoon een winkeltje te zijn met buiten twee pompen. Een voor benzine en een voor diesel. Er hing dan nog een slot op, je moest binnen gaan vragen of ze je wilden komen helpen. Sweet!

Daarna reden we verder naar Flinders National Park en onderweg sprong de eerste kangoeroe voor mijn wielen - zomaar op klaarlichte dag! Ik zag nog een andere kangoeroe lekker chillen langs de kant van de weg, klaar om later onverwacht over te springen.

Het druppelde onderweg, maar eens bij onze bestemming hadden we mooi weer.
Het eerste wat we gingen doen, was een platypuswandeling in de hoop een echte, wilde platypus te kunnen zien.
In het begin leek de wandeling meer op een ganzenwandeling want de weg slingerde doorheen een soort moeras en het zat er vol ganzen.
Een stel was zo snugger hun nest vlak naast het wandelpad te bouwen, dus kon ik daar een leuke foto van trekken terwijl de ouders ernaast stonden te blazen.

 

 

Even verder kwamen we dan bij de waterplassen van de platypussen. Er waren uitkijkplatforms, maar we hadden geen geluk. Het zijn  schemerdieren en ze zijn erg schichtig. Wij waren er knal op de middag en hadden een driejarige bij ons voor wie het begrip stilte nog te abstract is. We zullen dus ooit maar eens moeten terugkeren...

 

Op de terugweg zagen we nog wel meerdere kangoeroes lekker chillen tussen de ganzen. Ook was er opnieuw een grote verzameling eucalyptusbomen en waren er weer koala's te spotten. Wilde beestjes genoeg dus!

 

Vervolgens reden we verder door het park naar de kust. Daar was een van de topbestemmingen van KI, namelijk de Admiral's Arch.
We hadden een zeer mooi uitzicht over de kustlijn en beneden ons lag een heel grote kolonie zeehonden te chillen.
Het was ook de juiste plaats en het juiste moment van het jaar om walvissen te zien, maar ook daar geen geluk. Ook dat zal dus voor een andere keer zijn!

 

 

(ik vrees dat het niet super duidelijk is, maar de rotsen liggen dus vol beestjes)

 

 

 

 

Opnieuw reden we een beetje verder en kwamen zo bij de Remarkable Rocks, een andere populaire bestemming van KI.
Mooi en indrukwekkend, zeker de populariteit waard. Iets of wat vervelend was het gebrek aan stevig hekwerk om te verhinderen dat de kinderen in zee zouden vallen, haha. Joachim moest dus steeds aan de hand, wat hij niet echt apprecieerde.
Wel zeker de moeite.

Eerste foto is de rotsen vanuit de verte:

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna was het hoog tijd om weer terug naar ons vakantiehuisje te rijden. Niet omdat de kinderen dringend in bed moesten, maar wel omdat het begon te schemeren en al het wildlife dus wakker zou worden.

Wat dat betreft waren we dus te laat en was de autorit de moeite.

De weg was dan geasfalteerd, hij was natuurlijk niet verlicht. Er zijn geen dorpjes langs de kant van de weg, laat staan huizen. Alles was dus pik- en pikdonker. Ik heb voor zes overspringende kangoeroes plots moeten remmen en een keer mijn stuur moeten omgooien en was het heel nipt. Het aantal possums dat ik moest ontwijken heb ik eigenlijk niet kunnen tellen.
Zo bleek maar duidelijk dat Kangaroo Island eigenlijk gewoon een grote dierentuin is.

We bereikten ons huisje zonder verkeersslachtoffers en bij het uitstappen bleek er als beloning een prach-ti-ge sterrenhemel te bewonderen. Ik kan me niet herinneren ooit al zoveel sterren bij mekaar te hebben gezien!! De melkweg slingerde er duidelijk doorheen, daar had je geen telescoop voor nodig.
Eenmaal de mannen in bed zaten, zijn Wouter en ik buiten onder een dekentje gaan zitten kijken. Beelden om nooit meer te vergeten.

 

een zaterdag op KI

Maandag werd hier bij de Aussies de verjaardag van Queen Elizabeth gevierd. Ze heeft een bijzondere verjaardag, de Queen, want het is telkens de tweede maandag van de maand juni. Handig, want dus telkens een feestdag. Toeval oh toeval.
We hadden dus een lang weekend en daarom hadden we een uitstap gepland naar Kangaroo Island, bij de locals beter bekend als KI.

We vertrokken in alle vroegte want het eerste deel van de reis was een autorit van twee uur naar Cape Jervis. Daar gingen we dan de ferry op.
We waren nog niet ter plaatse of we zagen onderweg al massa's en massa's kangoeroes rondspringen. Ik vroeg me af waarom we ook weer per se naar Kangaroo Island moesten gaan, want hier op het vasteland zaten ze duidelijk met hopen!

We waren mooi op tijd in Cape Jervis en na een warme choco was het tijd de auto te laden. Ik had nog nooit persoonlijk een auto op een ferry gereden en ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de gigantische puzzel. Hoe al die stewards het deden, bleef zowat een raadsel, maar uiteindelijk konden er gigantisch veel auto's in die kleine laadruimte. De ene vooruit, de andere achteruit, de een langs links, de ander langs rechts, paar centimeter heen, paar millimeter terug en uiteindelijk stond iedereen met de snuit naar voren, maar kon de helft zijn portier niet meer openen. Dat zou dus een omgekeerde puzzel worden bij het uitladen!

Een oudere dame hing paniekerig uit haar raam te hangen omdat ze achteruit moest rijden, maar dat duurde dus niet lang. Binnen twee tellen had een steward haar aangesproken en kroop hij zelf achter het stuur. Geen tijd voor tijdverspilling.

Ik had trouwens medicatie genomen voor vertrek en ik moet zeggen dat de heenreis best te doen was. Wel misselijk, maar niet echt ziek. Een doenbare overtocht van ongeveer drie kwartier. Natuurlijk bleef ik wel buiten om de horizon goed in beeld te houden.

Onderweg kwamen we de andere ferry tegen die op de terugweg was.

Kangaroo Island is een groen eiland en er lijkt bijna niemand te wonen. Toch is het groot genoeg, want de rit van de ene naar de andere kant duurt ongeveer twee uur.
Er is een lange geasfalteerde baan die als een lus doorheen het eiland loopt. De rest is zandweg, beter geschikt voor vierwielaandrijving (wij bleven er dus maar weg - de huurauto op Tasmania bijna om zeep helpen is een ding, de assen breken van ons eigen autootje is iets anders).

Aangekomen op KI reden we door naar Hanson Bay.
Zoals verwacht lag het eerste wildlife dat we zagen dood langs de kant van de weg, maar we hadden goede hoop in Hanson Bay Sanctuary nog levende exemplaren te zien.

Hanson Bay is beschermd natuurgebied. We hebben er twee korte wandelingen gedaan, de koala walk en de wallaby walk.

De koala walk gaat eigenlijk gewoon door een eucalyptusbomenbos waar je koala's kunt spotten. Het viel me eigenlijk tegen hoe verrekt hoog die beesten kruipen. Je moet niet proberen ze op ooghoogte te zoeken, ze zitten helemaal boven in een boom op een dun takje.
We hebben er wel heel wat kunnen vinden!

 

 

 

Daarna deden we de wallaby walk die - voorspelbaar - langs een weide liep vol wallabies. De beesten stonden er te grazen zoals koeien in een wei. Alleen kunnen koeien niet zo mooi springen (hoewel ik moet toegeven dat ik nog nooit een koe heb zien springen).

 

 

Het was een korte, maar mooie wandeling met ook opvallend veel termietenheuvels en yakka planten.
Joachim verzamelde onderweg allerlei 'lekkers' in zijn broekzakken om later aan de wallabies te geven, maar wij moesten hem helaas teleurstellen dat het geen tamme dieren waren...

 

 

Terug in het visitors centre aten we nog wat lekkers (Benjamin koos een ijsje waarop de Aussie dame reageerde met "Jongen toch, is het daar niet veel te koud voor??" - Ja, vijftien graden, onze tenen vroren eraf.) en daar vond ik ook een foldertje over hoe aanrijdingen met wildlife vermijden en hoe te reageren na een aanrijding.
Er stonden nog wel nuttige tips in, maar de verwachtingen waren anderzijds ook erg hoog. Ik zag het mezelf nog niet doen, na een aanrijding controleren of er nog leven in de buidel zit. Beter gewoon proberen te voorkomen dus.

Mooi op tijd reden we naar ons vakantiehuisje (ervaring leert dat het lastig is een onbekend huis te vinden in het donker) en dat werd ook gelijk door iedereen goedgekeurd. Ruim en netjes, grote tuin en mooi uitzicht over de American River.
Op tijd de bedjes in voor een zondag in KI!