een hele rits

... foto's van Port Lincoln en omgeving. Om en bij de 250 foto's van zee, groen en wandelen, dus dit is maar een bescheiden selectie. Een aantal sfeerbeelden zal ik zeggen.
Er zijn er een paar waar ik echt trots op ben.

Social distancing voor de aussies

Gisteren zijn we gaan wandelen in Morialta park en dan zien we dus dit soort bordjes:

Social distancing voor Aussies!! Lol!!

het onzichtbare scheepswrak

Vandaag alweer onze laatste dag in Port Lincoln!

Het was een stralend zonnige dag en we hadden het plan opgevat om nog eens te wandelen vlakbij Lincoln National Park. Niet erin, maar aan de rand ervan. Er zou een wandelweg zijn rond een meer en vlakbij zou ook de oceaan zijn met een strand EN een scheepswrak zelfs. Dus we konden ook nog eens de ramptoerist gaan uithangen.

We begonnen met de wandeling langs het meer en daar zaten vliegjes, vliegjes, vliegjes. Echt de ene wolk na de andere… Natuurlijk hadden we onze vliegenhoedjes bij (dat is tegenwoordig standaard), maar niettemin was het niet echt gezellig. En ons plan om dan langs het meer te zitten voor een picknick leek ook niet echt haalbaar.
Al gauw draaiden we dus terug en besloten we dan maar naar het strand te wandelen. We moesten nog even zoeken naar een weggetje en uiteindelijk staken we maar willekeurig de duinen over en was daar een prachtig zandstrand!

Dit was duidelijk de oceaan en niet zomaar water in een baai want de golven waren best hoog. Zo hoog dat we ons op een bepaald moment lieten verrassen en al onze spullen plots kletsnat waren…
Heerlijk zand voor de kinderen en heel af en toe andere mensen, maar verder superrustig.
We aten daar onze boterhammetjes en toen zagen we nog een zeehond in het water spelen! (ja, helaas weeral geen foto) Daarna doken de kinderen vol wild enthousiasme het water in en een paar uur later hadden we moeite om hen er weer uit te krijgen.

We hebben wel geen scheepswrak gezien!
We hebben nog de moeite gedaan om een paar honderd meter verder te rijden met de auto omdat daar een officieel uitkijkpunt was, maar ook daar geen wrak te zien. Wel een bordje met uitleg over het schip en het wrak, maar behalve dat bordje was niks te zien, wat een tegenvaller is voor elke doorwinterde ramptoerist.

Morgen nog wat opruimen en dan rijden we daarna terug de hele rit richting Adelaide. Dan nog een paar daagjes thuisvakantie voor term 2 begint op maandag.
Ik zal van het weekend nog wel eens de betere - fatsoenlijke - foto's online gooien. Het was een beetje raar met zoveel dingen gesloten, maar toch was het een fijne en toffe vakantie! :-)

zon, zee, zand

Deze voormiddag hebben de jongens eerst hier thuis gespeeld en toen ze wat te hevig werden (gillend door het huis racen), zijn we nog eens naar een parkje gewandeld. Dan konden ze daar gillend rondrennen. Het was een mooi park, maar er was veel dichte begroeiing dus veel plaats om te rennen was er eigenlijk niet. Gillen kan natuurlijk altijd.

In de namiddag zijn we dan nog eens naar het strand gegaan want er was mooi weer voorspeld. De kinderen hebben volop genoten van het zand en de zee. Het was er ook rustig, met enkel andere mensen in de verte.

We hebben een paar keer dolfijnen gezien!!
Ik heb er helaas geen foto's van. Ik heb een hele tijd klaar gezeten met mijn telelens op mijn schoot, maar geen geluk.

Ons jongens waren aan het graven en bouwen aan de waterlijn en op een zeker moment ontdekten ze een hoop kleine beestjes in het water dat ze in hun put gegooid hadden. Een soort minikreeftjes of visjes, ik weet het ook niet. In ieder geval vonden ze het heel spannend nu ze een soort eigen aquarium hadden en deden ze hun best de diertjes in leven te houden of terug naar de zee te brengen.
Ze beweren zelf dat alle beestjes hun experimenten overleefd hebben. Ik zal eerlijk zeggen dat ik het niet heb nagekeken. Wouter en ik zaten met een (puzzel)boek te chillen op het strand, genietend van het vakantiegevoel.

coffin bay national park

Vandaag zou het opnieuw een droge dag worden en dus gingen we weer op wandel, deze keer naar Coffin Bay National Park. Ook niet zo ver van hier.

Het bleek een mooi park te zijn met opnieuw heuvels vol groen, gelegen aan het water. Helaas konden we maar een 'klein' stukje doen met onze wagen, want de meeste wegen zijn enkel voor 4WD. Je moet betalen om in het park te mogen met de auto. Dit doe je online en dan moet je ook een vinkje zetten "ik heb dit gelezen" bij de mededeling dat het park niet in een takeldienst voorziet. Met andere woorden: blijf van de 4WD wegen als je geen 4WD hebt! :-D

We begonnen onze tocht aan een (verlaten en afgesloten) camping. Deze keer konden we geen lus doen, maar was het een track en moesten we dus gewoon heen en terug. Aan het einde van onze 'heen' aten we onze boterhammetjes aan het water en dan had iedereen opnieuw genoeg energie voor de 'terug'. We hebben een kleine 8km in totaal gedaan.
Onderweg zagen heeeeel veel kangoeroekaka en emoekaka, maar de zichtbare beestjes waren vooral rupsen en krekels en zo. Pas de laatste kilometer zagen we enkele kangoeroes grazen en - heel typisch -  buiten het park en onderweg terug naar huis zagen we twee keer emoes langs de kant van de weg wandelen.

Terug bij de auto hebben de mannen hun zwembroek weer aangetrokken en hebben ze nog aan en in het water gespeeld. Modder, water en wat stenen en ze zijn weeral gelukkig.

Coffin Bay National Park is een heel mooi park met heel mooie uitzichten. Een aanrader! Zelfs met een simpel autootje.

zandstrand

Vandaag was er slecht weer (koud en regen) voorspeld. De regen zou vooral voor de namiddag zijn en dus hadden we het plan bedacht om in de voormiddag naar het strand te gaan.
Het strand hier is nogal klein en met stenen en razorfish misschien niet het meest ideale strand om met blote voeten in de zee te gaan. Een beetje opzoekwerk leerde ons dat er een paar kilometer verderop wel een mooi zandstrand was en dus reden we daarheen.

Aanvankelijk was het een beetje frisjes en was er weinig motivatie om in het water te gaan, maar een kwartier verder waren de jongens alweer kletsnat.
Tegen de middag reden we dan terug naar huis, beladen met zand en schelpen, om in de namiddag dan nog rustig in het huisje te spelen terwijl de regen op het dak kletterde.

In tussentijd is het hier trouwens een muizenhuis geworden!!

De eerste avond zagen Wouter en ik een klein muisje verschijnen achter het tv-meubel. Heel erg schichtig rende die af en toe eens naar de keuken en wij vonden dat grappig en schattig.

Vandaag kwamen we er dus achter dat het hier VOL muizen zit!
Op zeker moment kwam er een muisje hinkelend de woonkamer in en dat hebben we dan (heel gemakkelijk) kunnen vangen en we hebben dat beestje buiten gezet. Het had weinig zin, zo bleek, want eenmaal terug binnen zaten er DRIE tegelijk in de keuken!
Ze lijken helemaal niet schichtig meer, maar zijn in tegendeel zo brutaal als de pest. Terwijl Wouter aan het koken was, kroop er gewoon eentje over zijn broek naar boven! Ik zit 's avonds als een bange keukenmeid met mijn voeten op de salontafel, haha.
Onze dierbare voorraad koeken en snoep zit hermetisch afgesloten in de oven en de afwas blijft ook maar in de afwasmachine staan, anders blijft dat toch niet proper. Volgens de eigenares van het huis komt het door de fruitboom in de tuin (guavas) maar ze lijken het eten binnen te prefereren!

Trouwens, onderstaande foto's zijn van die hele rare en vooral hele grote plant in de tuin. Eentje overbelicht en de ander te donker - allicht - maar hopelijk is te zien hoe HOOG dat ding is en als iemand kan zeggen wat voor iets het is, dan wordt dat ten zeerste op prijs gesteld.

rustig dagje

Vandaag was het een frisse dag met veel gemiezer. In de voormiddag zijn we binnen gebleven en hebben we onder meer gepuzzeld. Ons jongens hadden ergens in een kast nog een puzzel van 500 stukjes gevonden (er blijft hier maar speelgoed uit de kasten komen!) en die hebben we dan samen gemaakt.
Het was een soort van 3D-foto van dolfijnen in de zee, dus op den duur dansten de blauwgrijze stukjes wel voor je ogen.

We hebben hier een tuintje, maar er is niet echt ruimte om er te spelen. Er staan meerdere bomen en er ligt tuinrommel en er staat ook een gigantisch hoge rare plant. Ik zal daar eens een foto van trekken, want het is iets bizars.
Soit, er is niet echt veel plaats om buiten te spelen dus wandelden we vanmiddag naar een parkje om de hoek gewapend met twee ballen en een frisbee. Er was opnieuw wat miezer, maar geen grote drama's.
Er waren rotsen om op te klimmen (niet echt om op te klimmen - maar voor kinderen zijn alle rotsen om op te klimmen) en dat resulteerde natuurlijk in een hoop schaafwondes. Benjamin presteerde het om half de weg naar huis te hinkelen, ook al was er soms twijfel over welk been er gewond was. ;-)

een toertje in het park

Vandaag hebben we onze beentjes laten werken!

Hier om de hoek ligt Lincoln National Park en daar zijn talloze wandelingen te doen. We reden er heen en draaiden nog maar net het park in toen daar vier emoes rondliepen! Er lag daar ook een grote buis (een gasbuis, denken we) die wij hier al veel langs de snelweg hebben zien liggen en die buis was daar dus ook. De emoes waren wat geschrokken van de auto en die SPRONGEN dus echt over die buis! We zaten daar met open mond naar te gapen want wij wisten helemaal niet dat emoes konden springen! Er was een kuiken bij en dat sprong niet. Het kroop onder de buis door. :-)

Onze verwachtingen lagen dus meteen al torenhoog, maar werden verder niet ingelost. Behalve die vier emoes zagen we geen enkel beestje. :-)

Wouter had zijn zinnen gezet op een vrij lange wandeling: 10,7km. Normaal doen wij met ons mannen om en bij de zes km. Af en toe acht, maar zeker nooit meer. Het was dus maar te zien hoe en of dat ging lukken.

De eerste uitdaging was alvast de start van de wandeling vinden. De route zou vertrekken vanaf een camping en die vonden we goed genoeg, maar de start van de wandeling was niet te bespeuren (de camping was dicht trouwens). Uiteindelijk vonden we de start van een andere wandeling en volgens een plannetje van het park (dat we online vonden) zou dat ons naar de start van onze lus brengen. En dat bleek inderdaad het geval! Driehonderd meter verder begon onze lus (voor zover een lus ergens begint).

Het wandelen ging supervlot. Natuurlijk waren er momenten dat er geduwd en getrokken werd of gepord werd met takken, maar al bij al gedroegen de kinderen zich prima.
We deden een heel mooi stuk langs een strand en het was een uitdaging om de mannen daar weer weg te krijgen. 's Middags hielden we een picknick in een andere camping (ook afgesloten natuurlijk) en het moet daar geweldig zijn om te kamperen, zo knal in de natuur en aan het strand. Je had er wel een 4WD voor nodig, wat helaas het geval is voor de beste (lees: meest afgelegen) campings. Met een motorhome waren we niet ver geraakt in dit park.
Iemand had er een hele verzameling van bijzondere schelpen gelegd en de jongens staken de helft ervan in hun eigen zakken.

Daarna weer een stuk door het bos, onderweg nog stoppen voor een hoop koekjes natuurlijk, en al gauw waren we bezig aan onze laatste kilometer. Joachim had even aanmoediging nodig voor het laatste stuk (we hebben liedjes gezongen), maar de gedachte dat onze auto geparkeerd stond aan een strand en dat hij daar weer kon spelen, hield zijn beentjes in gang. Voor zand en zee doen ons kinderen veel.
11,3 km in totaal!! Yup, wij zijn heel erg trots op ons mannen!!

Als beloning mochten ze deze keer wel in het water "Maar alleen voetjes he!" dus binnen de kortste keren waren ze kletsnat.

Thuis douchen, wat eten en gauw naar bed. Hopelijk valt de spierpijn morgen mee! :-)

van molen naar strand

Vandaag was een rustig vakantiedagje.
Allereerst 's morgens naar de winkel voor boodschappen (toiletpapier dat hier in de rekken lag! met stapels! met hopen! ongezien!) en de rest van de voormiddag bleven we gewoon in ons huisje rondhangen. Het nieuwe speelgoed uitproberen en ook heel erg veel verstoppertje spelen, wat natuurlijk leuk is om te doen in een groot en onbekend huis.

Na het middageten gingen we dan even op wandel. Hier twee straten verder is een uitkijkpunt met een oude molen. Het oudste rechtopstaande gebouw van Port Lincoln, gebouwd in 1846. Naar Aussie normen is dat stokoud. Het is nooit volledig afgewerkt of in gebruik genomen, reden onbekend.
Het ding staat op een grasveldje dat wat hoger gelegen is dus hebben ze er een trap omheen gebouwd en is het nu een uitkijkpunt.

We dachten dat het wel afgesloten zou zijn, maar nee, we konden er vrij op. Joachim vond het wel eng met de wind en Jonathan vond de hoogte eng, maar Benjamin hing enthousiast over de railing (vond ik eng).

Daarna was het afdalen naar de kust om het strand hier eens te ontdekken.
Het strand bleek heel erg klein. Een bescheiden strook zand met langs de ene kant een dijk en langs de andere kant water met haaien en razorfish (soort schelpvis waar je beter niet blootvoets op gaat staan). Desondanks vonden de jongens het allemaal prima en ze amuseerden zich uitstekend met takken en stenen in de zee te gooien.(*)

Er was ook een jetty en dus liepen we daar ook eens over.
Hier hadden ze een stuk zee afgeschermd als gebied om te zwemmen en een paar ijsberen zaten er effectief in (het is hier maar een goeie 20 graden, brrrrr!).
Er werd enthousiast gevist door vogels en mensen en inderdaad zat het water er vol kleine visjes.
Natuurlijk bleken de mooiste vissen onder de jetty te zwemmen en niet ernaast.

Daarna scoorden we nog een ijsje en wandelden we terug naar ons huisje.
Prima vakantiedagje!!



(*) Er vielen geen slachtoffers bij de haaien of razorfish.

greetings from... port lincoln

Wij zijn er eventjes tussenuit voor een weekje verlof in Port Lincoln.
Een soort van B-plan oftewel troostvakantie omdat we niet naar la Belgique zijn kunnen vertrekken. Groot was de teleurstelling bij de kinderen (en niet alleen bij de kinderen) en dus hadden we een alternatief gezocht en een huisje geboekt in Port Lincoln.

We waren vorige week flink aan het twijfelen of we wel zouden gaan met de hele coronacrisis. Overal verschenen oproepen van de overheid om niet te reizen met Pasen om zo het virus niet verder te verspreiden. Nu doet SA het eigenlijk heel goed (als in: weinig gevallen) dus al bij al zijn ze hier niet zo heel streng. Wouter en ik deden ons opzoekwerk bij verschillende bronnen en we vonden dat reizen werd afgeraden, maar niet verboden was. De grens oversteken naar een andere staat is een heel ander paar mouwen, maar Port Lincoln ligt gewoon binnen SA. Dus zijn we vertrokken.

In vogelvlucht ligt Port Lincoln niet zo heel ver van Adelaide, maar over de weg is het meer dan 600km rijden.
Wouter en ik hebben afgewisseld en eigenlijk ging het best goed met de kinderen. Alleen het laatste kwartier was er plots te veel aan voor Joachim. We begonnen met een resem wegenwerken en nadien reden we door eindeloos landbouwgebied. We namen de tijd voor een picknick in Port Augusta en daarna werd de rit vreselijk saai. Struiken zo ver het oog kon reiken. Slechts heel af en toe ander verkeer. Sporadisch een gehucht onderweg bestaande uit vijf huizen en een winkeltje.

In de vroege avond arriveerden we dan bij ons huisje en dat valt hier 100% mee. Het is best ruim (het is een vakantiehuis eigenlijk bedoeld voor 10 personen) en er bleek een hele voorraad speelgoed te liggen dus dat vinden de kinderen natuurlijk geweldig.

Er is veel dicht (restaurants, speeltuinen, musea…) maar het strand zou toegankelijk zijn en alle natuurparken zijn ook open, dus het wordt een rustige wandelvakantie. Kortom, een ideaal B-plan!! :-)

paasweekend

Ook hier is het paasweekend! En naar goede gewoonte maken de Aussies er een vierdaagse van met niet enkel Paasmaandag, maar ook Goede Vrijdag als feestdag.

Ik blijf gewoon mijn werkuren doen want het is allemaal extra betaald, dus waarom niet.

Zaterdag had ik natuurlijk wel een dagje vrij en het was mooi weer dus zijn we nog eens gaan wandelen. We hebben een toer gedaan aan de rand van Cleland National Park. De route was uitgestippeld door de gemeente en niet door het park, met als logisch gevolg dat de bewegwijzering te wensen over liet.
Het was trouwens heel druk op de parking. Veel mensen hadden het idee opgevat om te wandelen of mountainbiken in het park.

Cleland National Park bleek heel erg mooi te zijn. We zaten echt volop in de groene heuvels.

Halverwege de route was er een uitkijkpunt op een heuvel. We waren daar bijna toen er een klein weggetje naast het wandelpad verscheen dat precies rechtstreeks naar de top leek te gaan. Een shortcut, wat handig! Het weggetje stond zelfs op de kaart van het park die ik op mijn telefoon had staan, als een stippellijntje.
Dus wij zwoegen heel vastberaden steil die heuvel op en natuurlijk is halverwege dat weggetje verdwenen en staan we daar mooi op een grasland.
Volgens mijn telefoon staan we nog steeds op het stippellijntje, dus besluiten we maar gewoon verder te klimmen. En net op dat moment komt er een gi-gan-ti-sche kangoeroe uit de bosjes gesprongen die ons bijna omver huppelt. Daarna zagen we een hond blaffen, dus die had waarschijnlijk die kangoeroe laten schrikken...

We klimmen moedig verder zonder weggetje en al gauw vinden we dan toch de top. Er staan bankjes om te rusten en alles! En - natuurlijk - de echte weg komt helemaal van de andere kant en - typisch - er staat een bord dat je niet mag lopen langs de kant waar wij vandaag kwamen.
Ach ja.

We rustten even uit op de bankjes en daarna is het makkelijk naar beneden door de bossen. Alleen het laatste stukje van de wandeling was een tegenvaller, want die liep langs de straat en er was maar een heel smal voetpadje.

Er zijn nog heel wat wandelingen te doen in Cleland dus we zullen allicht nog eens terugkeren!

En vandaag was het dan EINDELIJK pasen nadat ons kinderen al ZO LANG hebben zitten aftellen. Precies alsof ze van ons nooit chocolade krijgen.

Om 7u mochten ze uit bed dus om vijf na zeven stonden ze aangekleed beneden met hun zelfgemaakte mandjes.

Hier is het de bilby die de eitjes brengt, hoewel er aan tafel al een verhitte discussie is geweest of het misschien geen mens is in een bilby-verkleeedpak, want zoveel bilby's leven er eigenlijk niet meer.
Wie zal het zeggen...