het spelleke begint al

We zitten goed hier in het land Down Under. Niet alles verloopt perfect, allicht, maar als we een hoop normen/waarden/sfeer/gezelligheid/gemeenschapsgevoel/landschap/wildlife/ruimtelijke ordening/multiculturaliteit/etc in de weegschaal leggen, is het in kangoeroeland toch beter dan het apenland. En dus blijven we voorlopig maar hier.

Ons visum vervalt over 1 jaar en 1 dag en dus is het stilaan tijd om aan een PR te denken. Geen persoonlijk record maar een permanent residency.

Niet alle wegen leiden naar Rome en net zoals er verschillende visa zijn (ons nummer is visum 475 bijvoorbeeld), zijn er ook meerdere manieren om een PR aan te vragen.

De makkelijkste manier voor ons is een PR gesponsord door het werk. Een voorwaarde is dat ik dan drie jaar aan het werk moet zijn met mijn 475 en dat zal in januari het geval zijn. Een andere voorwaarde is dat ik nadien nog twee jaar bij mijn werkgever moet blijven. Hopelijk gooien ze me dus niet buiten.

Ik had goeie hoop dat zo'n PR aanvragen wel zou meevallen. We zijn al in het land. Ik ben al aan het werk. Als ik iemand moet spreken, zitten we niet met verschillende tijdzones te klooien. We hebben al een visum. Het werk heeft een samenwerking met migratie advocaten. Ik heb mijn fellowship gehaald. Wouter is aan het werk. 

Gewoon nog wat documenten verzamelen, veel geld op tafel leggen (heeeeeel veel geld op tafel leggen) en dat PR is zo gefixt. Easy peasy lemon squeezy - zoals de kinderen zeggen.

Ik had al wat opzoekwerk gedaan en was tot de conclusie gekomen dat Wouter en ik een examen Engels moeten afleggen. Ik heb het nagevraagd via die advocaten en inderdaad, we moeten een IELTS test doen. Voor mij de zoveelste keer, voor Wouter de eerste keer.
Deze keer wel niet op 'academisch' niveau, maar gewoon 'algemeen'. Ook de score hoeft niet zo hoog te zijn. Moet lukken dus.

Ik wilde mij dit weekend al inschrijven zodat dit achter de rug zou zijn, we hoeven met die test immers niet tot januari te wachten.

Ik heb daar dit weekend - niet overdreven - drie uur van mijn tijd ingestoken en de inschrijving is dus NIET gelukt!

Eerst al een hele hoop ruzie gemaakt met het systeem omdat ik een foto van mijn paspoort moest doorsturen en hij wilde dat niet uploaden. Echt op verschillende computers, verschillende browsers, dertig keer vereisten nagelezen en NIET willen lukken. Uiteindelijk als afbeelding in een WORD document geplakt en dat wilde hij dan WEL uploaden.

Alle logica zoek.

Bloeddruk alweer de hoogte in.

Drie uur verder dan proberen te betalen voor dat examen… website gecrasht. Aaaaargh!!
Probeerde ik het vandaag opnieuw (had er gisteren echt helemaal genoeg van) "Je kunt niet inschrijven voor een examen, want er is een inschrijving lopende." Iiiiih!!

Dus dan moet ik het morgen tijdens de kantooruren weer proberen telefonisch op te lossen en dit gaat over een simpele inschrijving voor een dom examen en het loopt al helemaal in de soep.
Kijk, daar gaan we weeral….
Nog even geduld en ze gaan weer documenten terugsturen omdat er ergens een spelfout in staat…

Er gaat maar 1 weg naar Rome, ze zit vol gaten en hobbels en we zijn maar amper vertrokken of er zijn wegenwerken. Er staat maar 1 bord met 'omleiding die kant' en voor de rest trekken we onze plan wel.

airconachten

 Als je om 6u in de ochtend een toertje gaat lopen en de temperatuur buiten is ideaal - dan weet je dat het de rest van de dag te warm wordt.

We zitten in de eerste hittegolf van het seizoen met gisteren en vandaag temperaturen rond de 35 graden en morgen en overmorgen tegen de 40 graden. Daarna koelt het weer af.

Ik heb even opgezocht hoe een hittegolf hier gedefinieerd wordt. Ze houden het simpel "Minstens drie dagen ongewoon hoge minimum and maximum temperaturen."

Dat is SLIM bekeken want zo krijgen we ondanks de klimaatopwarming niet meer hittegolven!

Er was eens... een pizzadoos.

 Er was eens een poetsvrouw in een medi hotel. Het medi hotel zat vol teruggekeerde Aussies in bewaakte quarantaine, enkelen hadden covid, onder meer een dame van het VK. De poetsvrouw geraakte besmet door deze dame. Ze besmette vervolgens haar man en haar moeder - die werd als eerste opgepikt.
Verdere contactopsporing vond twee besmette bewakers in hetzelfde medi-hotel, nabije contacten van de poetsvrouw. Een van de bewakers werkte deeltijds in een pizzeria.
Massale testing vond een besmette man - ik ken zijn naam niet maar gemakkelijkheidshalve noemen we hem John - en het was aanvankelijk moeilijk om John aan de gekende besmettingen te linken. Totdat bleek dat John in de pizzeria was geweest. Hoewel maar heel erg kort, enkel om een pizza af te halen.
Kennelijk was dit een bijzonder besmettelijk beestje!!
Als John besmet kon worden door een pizzadoos, hoeveel duizenden Aussies waren dan in tussentijd wel niet besmet??
Gevolg: complete lockdown. Heel SA huisarrest, iedereen binnen blijven, scholen dicht, binnengrenzen terug dicht, iedereen altijd een masker op. Hoogste staat van paraatheid.

Covid krijgen via een pizzadoos. Toch wel bijzonder.

Contactopsporing ging toch nog een keer met John praten. Want ja, er waren niet zoveel gevallen bekend in het buitenland die aantoonden dat een pizzadoos zo'n risicovol object was. En er werd ook niet echt nog iemand anders gevonden.

Vanmiddag was het persconferentie. Groot nieuws: den John had gelogen.
Hij was niet zomaar een pizza gaan afhalen, hij werkte deeltijds in de pizzeria en was een nabij contact van een gekend geval, namelijk die ene bewaker die ook in de pizzeria werkte. 
Dus zo super-super-besmettelijk is dat beestje uiteindelijk toch niet.

Gevolg: de extreem strenge lockdown wordt voortijdig opgeheven.
Iedereen mocht METEEN weer naar buiten en zondag gaan we terug naar de gewone 'extra maatregelen'. Huisarrest is afgelopen, de scholen gaan weer open, mensen mogen weer gaan werken, trouwen is weer toegestaan, afhaaleten is weer mogelijk, gaan eten is zelfs mogelijk, etc. 
Er zijn alleen nog beperkingen op aantal feestgangers, aantal restaurantgangers en de community centres blijven nog even dicht.

Het is natuurlijk groot nieuws en heel SA staat op zijn kop. Waarom heeft John gelogen? Was hij soms illegaal aan het werk? Heeft hij geen verstand? Heeft hij geen geweten? Hoe kan hij gestraft worden? Waarom is liegen tegen de contactopsporing (nog) niet strafbaar? Waar woont hij zodat we hem kunnen gaan lynchen?
Het laatste woord is hier nog niet over gezegd!!

Complete lockdown omwille van een pizzadoos.
Eind goed, al goed. 

de arm der wet in actie

Mijn collega heeft een redelijk grote hond (vraag me nu niet wat voor hond, een met vier poten zou ik zeggen) en een redelijk kleine tuin. Deze namiddag had ze het geriskeerd om naar een grasveldje te wandelen dat naar eigen zeggen maar honderd meter van haar voordeur was.

Natuurlijk rijdt er op dat moment een combi voorbij...

Agent: "Mevrouw, het is niet toegelaten met de hond te gaan wandelen."
Collega: "Maar ik woon daar zo... en we hebben geen tuin... wat moet ik dan doen?"
Agent: "Waar gaat u winkelen?"
Collega: "Euh... verderop bij de Foodland."
Agent: "Wandel dan met uw hond naar de Foodland."
Collega: "Is dat dan ok?"
Agent: "Naar de winkel wandelen is toegestaan. Prettige dag nog."
...

Gotta love SA police...

PS Geen nieuwe gevallen gevonden vandaag.

Birthday Boy Benjamin

 Een memorabele negende verjaardag voor ons schaap. Wat hebben we ons best gedaan alles normaal te laten lijken, haha.

Het begon al memorabel deze ochtend. Wouter was al naar het werk vertrokken en Benjamin was vrij vroeg uit bed en zat op de WC. Joachim, Jonathan en ik slopen stiekem in zijn kamer en verstopten ons achter een kast. Toen Benjamin dan terugkwam van zijn sanitaire stop sprongen wij te voorschijn om Happy Birthday te zingen. Een mooie move die plots bijzonder hilarisch werd omdat Benjamin de moeite niet had gedaan zijn pyjamabroek terug aan te trekken. lol!

Ik had een hoop lekkers voorzien als ontbijt (dat verliep zonder incidenten) en daarna was het tijd voor school.

's Middags was er een persconferentie gepland van de premier van SA. Ik dacht dat die mens ging zeggen "Er zijn twee nieuwe gevallen vandaag."
In plaats daarvan zei hij: "Er zijn twee nieuwe gevallen vandaag en we gaan voor zes dagen in een volledige lockdown."

Nah, het heet hier eigenlijk niet lockdown, maar 'circuit breaker'.

Niemand mag een voet buiten de deur zetten tenzij essential workers en tenzij 1 persoon per huishouden om boodschappen te doen. Wie die voet buiten de deur zet, moet ten alle tijden een mondmasker dragen. Scholen blijven alleen open voor noodopvang.
De regels zijn niet ingewikkeld. Niks mag. Klaar en duidelijk.

Nu is mijn kennis van het Engels toch redelijk in orde (mag ik hopen), maar regelmatig duiken er nog misverstanden op.
Ik had begrepen:
"De supermarkten blijven gewoon open en winkelen is een legitieme reden om het huis te verlaten."
Heel veel mensen hebben gehoord:
"Vanaf morgen gaan alle winkels dicht en wie geen eten in huis heeft, heeft pech gehad en sterft een trage hongersdood."

De woorden van de premier op de persconferentie waren nog niet koud of er stonden al lange rijen aan de supermarkten. Ik werd gewaarschuwd door patienten dat het helemaal uit de hand liep en ik vloekte al flink bij mezelf. We hadden taart nodig voor Benjamin!!
Ik pikte de kinderen op aan school en reed meteen door naar de supermarkt. Inderdaad, een rij van hier tot Tokio. Allemachtig!! Gelukkig was er aan de overkant van de straat nog een supermarkt - een aldi - en daar stond tot mijn stomme verbazing geen rij. Ik winkel zelf niet graag in een aldi, maar nu waren ze mijn redder in nood.
De rekken waren bijna leeg, maar ze hadden nog taart, godzijdank. Benjamin had oorspronkelijk een restaurantje uitgekozen om te gaan eten, nu dat niet ging, koos hij voor wraps. Wij gingen dus nog rap langs de groentenafdeling voor wat rauwkost en die was bijna leeg (echt... stomme paniekshoppers...) maar we vonden wat we moesten hebben. OEF!
Toen we buitenkwamen stond er wel een rij.

Eenmaal thuis aten we een welverdiend ijsje om van de stress te bekomen en toen Wouter thuiskwam, was het tijd voor cadeautjes!!
Een stapel boeken had hij gevraagd, een stapel boeken kreeg hij.

Morgen beginnen we dan aan onze six day circuit breaker. Het klinkt wel fancy zo.
Ik heb al een attest van het werk gekregen dat ik een essential worker ben, dus ik voel me nu trots en belangrijk, haha. 
Deze dagen worden lekker chill voor mij. 's Morgens geen gehaast met de kinderen, geen verkeersdrukte onderweg, waarschijnlijk vooral telefonische consultaties, 's avonds geen gehaast met de kinderen, het avondeten zal voor me klaarstaan... heerlijk. Ik ben er helemaal klaar voor!!

het vlaggen

 Het onvermijdelijke is dan toch gebeurd, we hebben weer community transmission van covid hier in SA. Het was te mooi om waar te zijn en na zeven maanden rust gaat het virus hier de ronde.
De eerste drie gevallen waren er zondagavond en nu op dinsdagavond zijn er 20 bevestigde en 14 hoogstwaarschijnlijke zieken.
Ze zijn allemaal aan elkaar gelinkt.
Het begon met een persoon werkzaam in een medi-hotel en ze hebben genomische tests gedaan en ze weten zelfs precies van welke teruggekeerde reiziger die ene persoon ziek werd. Ze houden vol dat de protocols niet geschonden zijn en de besmetting 'via een oppervlak' gebeurde.
Dan zijn ze familieleden gaan testen en familie van familie en contacten van familie en zo hebben ze er dus nog meerdere gevonden.

Via het nieuws is nu een lange lijst verspreid met alle plaatsen waar de besmette personen geweest zijn. En die is best specifiek. Supermarkt X op donderdag van 9u tot 10u. Kapper Y op zaterdag van 13u40 tot 14u. Buslijn GA1 op zondag tussen haltes A en B. Enzovoort.
(allemaal plaatsen heel dicht in de buurt trouwens...)

Op die manier hebben ze zo maar even 4000 (vierduizend !) nabije contacten opgespoord en allemaal in quarantaine gestoken (en dat heeft niks met goodwill te maken want er komt politie controleren).
De besmette mensen zijn in een medi-hotel gedumpt.

De Aussies laten zich braaf testen en staan in lange, lange rijen aan te schuiven.

Er zijn verstrengde maatregelen ingegaan voor de komende twee weken en onze hobby's staan even on hold. Scholen blijven gewoon open (maar de klassen lopen weer leeg).
Dit is vooral heel jammer voor onze Benjamin want dat kind heeft morgen zijn verjaardag en had normaal zaterdag zijn feestje. Hij wil het wel begrijpen, maar is natuurlijk heel teleurgesteld. :-(

Ik ben zeer, zeer benieuwd hoe dat hier nu zal gaan en of Het Systeem gaat werken. Ze maken zich hier sterk dat SA beter is georganiseerd dan Victoria (met Melbourne) en dat we een drastische lockdown moeten kunnen vermijden.
We zullen het de komende dagen weten....
Afgelopen zaterdag is de Kerstman hier in Adelaide aangekomen en dat werd natuurlijk uitgebreid gevierd... in een stadion met 25.000 toeschouwers... Ik was erbij (als muzikant). Als dit evenement straks op de lijst van 'contactplaatsen' verschijnt, gaan er nog veel positieve testen uit de bus komen!!

een zondag in Sydney

 Zondagochtend kwamen ze weer netjes op tijd onze kartonnen doosjes met ontbijt brengen (we hadden ze een beetje later laten komen, want het was nu eenmaal zondag) en nadat onze buiken gevuld waren, staken we de overige koffiekoeken weer in de rugzak. :-)

Dan was het tijd om de kamers op te ruimen, want we moesten uitchecken vandaag. Onze vlucht was pas in de namiddag en dus lieten we onze koffer achter bij de receptie en trokken we even op uitstap.
Vlakbij ons hotel lag het Australian Maritime Museum en de kinderen wilden daar graag heen, vooral Jonathan en Benjamin dan. Ze waren al eens naar het SA Maritime Museum geweest met school en ze wilden daar nog eens naar toe, maar dat was er nog niet van gekomen. Het grote Sydney Maritime Museum leek ons wel voldoende ter compensatie.
(Eigenlijk was het hier trouwens een mu-sea-um.)

Het muse(a)um ging pas om half elf open en dus besloten we eerst iets nuttigs te doen, namelijk een cache zoeken. Er zou een cache vlakbij liggen op de voetgangersbrug en dus gingen we daarheen. Natuurlijk presteerden we het om de hele tijd aan de verkeerde kant van de brug rond te kijken en onze tijd te verspillen. Eenmaal we dat doorhadden, hadden we de cache snel gevonden.
Er lag nog een andere cache vlakbij, zelfs om de hoek van het museum, maar daar hadden we geen geluk. Het ding lag ook vlakbij de waterkant en dan is het nogal stresserend om daar met kinderen te gaan rondsnuffelen. We hadden er in ieder geval geen geluk mee.

Het was intussen toch half elf geworden, dus was het tijd om het museum te doen. Nu, dat museum was meer dan een museum, want er lagen meerdere boten aan de kade die deel waren van het museumcomplex en die je dus ook kon bezoeken. Helaas niet alles, zo konden we niet op/in de duikboot of niet in een vuurtoren. Het had ook weeral met covid te maken, de exacte redenering ontging me.

Er lag een oud oorlogsschip en dat sprak het meest tot de verbeelding van de kinderen en dus deden we dat eerst. Het was ook best indrukwekkend, al oogde het een beetje verroest.
Een andere schip waar we op mochten was een replica van de Endeavour, dat is HET schip van DE captain Cook waarmee hij dus zogezegd Australia ontdekt heeft. Die replica was effectief zeevaardig!
Verder deden de kinderen ook graag mee aan een knutselactiviteit. Je kon er schilderen, kleien en grote bellen blazen. Ze konden hun knutselwerkjes even achterlaten om te laten drogen en ik wilde ze al 'toevallig' gaan vergeten, maar helaas was hun geheugen goed en wilden ze na de lunch hun creaties gaan ophalen.
Tot slot deden we nog het binnengedeelte van het museum en dat bleek veeeeel te groot om nog helemaal te zien, dus kuierden we rond in de gallerij over migranten die in Australia arriveerden (om een of andere reden interesseert ons dat) en daarna was het dan tijd om onze koffer op te halen.

De taxi vanuit de luchthaven naar het hotel had ons een arm en een been gekost (door de tolwegen) en dus besloten we met de metro/trein te reizen deze keer. Gisteren bus, boot en tram - vandaag trein - alles netjes geprobeerd!

Van de hele lange trein waren wij vijfjes de enigen die uitstapten bij de domestic airport en we wandelden in alle stilte door lege gangen. Qantas had een grote vertrekhal beschikbaar. Er was bijna geen kat. Heel erg bevreemdend.

Wat trouwens ook bizar was, was het (gebrek aan) entertainment aan boord. Qantas voorziet normaal gratis films en spelletjes, ook tijdens korte vluchten, en dat is een van de redenen dat ik graag met Qantas vlieg. Dat is handig voor ons mannen.
Nu was er geen in flight entertainment beschikbaar wegens covid. Ik dacht dat dit kwam omdat het allemaal touchscreens zijn. Mis, want de touchscreens kun je bedienen en je kunt er naar de vluchtroute kijken. Misschien dan geldbesparing door geen 'kijkrechten' van films te kopen? Ook mis, want je kunt een film kijken voor het opstijgen. Alleen niet tijdens het vliegen.
De logica ontgaat me volledig.

Na een rustige vlucht waren we dan terug in Adelaide. Normaal wandel je gewoon vanuit het vliegtuig de vertrekhal in, maar nu was er met touwen en glazen wanden een hele constructie gebouwd en moest je eerst langs een soort douane.
Het ging heel vlot hoor. Veel vlotter dan een echte douane.
Ze moesten onze nummers hebben van onze 'entry pass' en ook een foto identificatie. We hadden braaf alles van te voren gedaan en we kregen vlot toestemming om SA binnen te komen. Oef! Natuurlijk met een foldertje van covid in de hand.

We waren net de hoek om voor een sanitaire stop toen Joachim plots zei: "Ik denk dat mijn tablet nog in het vliegtuig is...!"
Aaah! Dus ben ik maar op een sukkeldrafje terug gelopen en gelukkig was er nog iemand van security die in het vliegtuig kon gaan zoeken en het ding nog vond ook. Goddank, want dat kind had al genoeg pech gehad dit weekend zonder dat hij ook nog eens zijn tablet kwijt was...!

Terug thuis meteen de bedjes in en het weekend zat erop.

Het was best fijn nog eens een uitstap te doen en ik weet dat we heeeeeeeeeel veel geluk gehad hebben. Nu intussen hebben we het hier in SA ook vlaggen.... update volgt nog.

een zaterdag in Sydney

 Ons hotel had een restaurant waar normaal ontbijt voorzien zou zijn, maar wegens covid was het gesloten. Als alternatief brachten ze ontbijt op de kamer.
Dat klonk prima en het leek goed georganiseerd. Per persoon kregen we een menu waarop we onze keuzes kon aanduiden en dan werd het gebracht op een zelfgekozen uur.
We hadden wel een praktisch probleem en dat was dat er niet echt een tafel in de hotelkamer was (alleen een soort grote vensterbank) en vooral dat er maar 1 stoel per kamer voorzien was. Ik zag het niet zitten dat een van ons mannen op ons bed zou zitten eten en dus hadden we bij receptie een extra stoel gevraagd en meteen gekregen.

Zaterdagochtend werd er stipt op tijd geklopt en was ons ontbijt daar!
Er was zeker meer dan genoeg en het zag er lekker uit ook, maar het werd geleverd in kartonnen doosjes en met houten bestek. Op een of andere manier... eet dat niet. Zo'n gebakken tomaat of een spiegelei in een doos... Ontbijtbuffet in een restaurant of een kartonnen doosje op de kamer - in theorie is dat hetzelfde eten, maar in praktijk smaakt het totaal anders!
Er was in ieder geval eten genoeg en we staken een aantal koffiekoeken in onze rugzakken voor 's middags (dat is dan weer moeilijker te doen in een restaurant!!).

Het plan was om naar Taronga Zoo te gaan, de bekende zoo van Sydney. Deze is perfect bereikbaar met het openbaar vervoer en wel op duizend en een manieren, zo bleek al gauw. De app van het openbaar vervoer had talloze suggesties in zijn mouw - bus, trein, boot - en veranderde ook continu van idee. Als wij te traag aan het wandelen waren naar halte X voor route A, herberekende hij een andere wandelweg naar halte Y voor route B die dan net een minuut sneller zou zijn. Wandelden we weer te traag, verzon hij een route naar halte Z. Aargh!
Ik kreeg het helemaal op mijn zenuwen en zeker toen we aan de juiste bushalte stonden, de app ons weer wegstuurde, en we de juiste bus gewoon zagen komen!! Wij sprongen gewoon op die bus, alle nieuwe suggesties ten spijt.

Er werd gevraagd aan volwassenen om een mondmasker te dragen op het openbaar vervoer (iets wat in SA helemaal niet hoeft) maar we zagen al gauw dat bijna niemand dit deed. Wouter en ik zaten daar brave uitzonderingen te wezen. Echte toeristen! De buszitjes waren ook vol stickers geplakt en het was de bedoeling dat je alleen ging zitten waar een sticker was ("no dot, no spot") maar ook daar leek niemand naar te kijken. Makkelijk dan.

De bus bracht ons perfect naar de ingang van de zoo. We hadden online al tickets gekocht en waren dus gauw binnen.

De zoo was ook covid-safe, maar ik moet zeggen dat ik de maatregelen niet altijd helemaal begreep. Af en toe kwam er iemand vragen om aub afstand te houden, maar evengoed stonden er hopen mensen bij elkaar gepropt binnen in het serpentarium. Bij de grote glazen wanden om door te kijken, hingen stickers om aub het glas niet aan te raken in het kader van covid. De volieres hadden gewoon van die zware metalen deuren die iedereen zelf open moest trekken. Het restaurant had alleen afhaal (weer in kartonnen doosjes), maar alle doe-dingen waren gewoon beschikbaar. Zoals van die metalen schuivers die je dan met je handen zo ver mogelijk uit elkaar moest glijden om te kijken wat je 'spanlengte' was.
Tja.

We hadden het er in ieder geval naar onze zin. De zoo ligt aan het water en dus hadden we ook hele mooie uitzichten op de stad zelf. Ik vond de dierentuin van Melbourne veel mooier, maar deze mocht er zeker ook zijn. De kinderen vonden in ieder geval al hun favoriete beestjes terug!
Ik vond het wel een beetje belachelijk dat ze zo enthousiast waren bij een paar koala's. Die hebben we nu al zo vaak in het wild gezien en dat lijkt me toch veel leuker en echter? Nee, dan staan ze daar te springen bij een paar gevangen exemplaren achter een hek in een fake boom.

Grappigste moment: 
Bij de tijgerkooi. Er was geen tijger te zien en dus begonnen Joachim en Benjamin aan hun favoriete tijdsverdrijf, namelijk bekvechten. Net op dat moment lieten de verzorgers een tijger in het verblijf en dat gigantische beest wandelde op zijn dooie gemakje langs de glazen wand. Alle bezoekers enthousiast, behalve ons jongens - die schrokken zich een bult toen er plots een tijger naast hun stond! Haha!

Engste moment:
Joachim zat al een paar minuten in zijn haar te krabben en op zeker moment verklaarde hij dat hij hoofdpijn had. Ik dacht dat het misschien nog kwam door zijn val de dag voordien dus ik keek eens naar zijn hoofd en daar was precies inderdaad een wondje. Een wondje? Het was een vieze teek!!
Een gigantisch teek was zijn weg naar binnen aan het graven - IEWL!
Ik wilde geen tijd verspillen met een EHBO-post te zoeken, dat ding moest eruit en wel NU. Dus heb ik dat onbeest met een zakdoek vastgegrepen en hem eruit gedraaid. Levend en wel, compleet met enge kop, en nadien met veel genoegdoening naar de tekenhemel geholpen. Brrrr!
Een snee in zijn oor, uit bed gedonderd, nu een teek in zijn kop - wat was er mis met het karma van dat kind???

Op dat moment waren we al bijna aan het einde van de dierentuin en dat was goed ook want Joachim werd erg moe (had natuurlijk ook weinig geslapen) en dan een beestje in zijn hoofd was zo'n beetje de druppel.
We hoefden niet terug te wandelen naar het begin want er was een andere uitgang en die lag juist bij een aanmeerplaats voor de bootjes. We hadden chance want er lag juist een boot klaar en we konden nog gemakkelijk mee. Toch handig georganiseerd dat openbaar vervoer!
Voor de kinderen was het boottochtje ook wel leuk om te doen. Ook al duurde het maar een kwartier, mijn maag presteerde het toch weer om op negentig graden te gaan staan. Maar ja, die golven he. We zullen het daar maar op steken.

Terug in het centrum namen we dan het trammetje naar ons hotel. Zo hadden we vandaag bus, boot en tram gedaan! Douchen, tekencontrole (goddank niks meer gevonden) en daarna gingen we uit eten vlakbij ons hotel.
Ze hebben hier overal QR codes die je moet scannen en dit restaurantje was geen uitzondering. Je kwam er niet binnen voor je geregistreerd was. Ik wil allemaal best begrijpen dat ze de restaurants alleen kunnen ophouden als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan, zoals de mogelijkheid tot contact tracing, maar het geeft me ergens toch een onbehaaglijk gevoel.

Wij lagen op tijd in ons bed, maar zaterdagavond is natuurlijk uitgaansavond en we hebben flink gevloekt toen onze hotelburen in het holst van de nacht terugkwamen van hun feestje. Ik heb er uiteindelijk security voor laten komen, haha. Dat moet een mens toch ook eens gedaan hebben.
De kinderen hadden er totaal geen last van, maar Wouter en ik hebben een deel van de nacht met oordopjes geslapen.
Joachim sliep ook als een blok EN bleef in zijn bed liggen...

een vrijdag in Sydney

 Oorspronkelijk was het plan om in september de marathon van Sydney te lopen. Dit kon niet doorgaan wegens globale gezondheidsredenen en het evenement werd verplaatst naar november. Omdat ik al vluchten had geboekt, verplaatste ik de vluchten dus mee naar november. Enkele weken later kwam het bericht dat de marathon van Sydney 2020 definitief was afgelast en dat het 2021 zou worden.
Ik had geen zin om de vluchten nog eens te verplaatsen (want ze rekenen altijd omboekingskosten aan - god mag weten waarom want ik boek die dingen zelf online EN ik doe de omboeking ook zelf, als iemand er tijd en moeite in steekt en dus betaald zou moeten worden, zou ik het zelf moeten zijn!!) en ik had ook geen zin om er vouchers voor te vragen want we hebben al talloze vouchers van meerdere geannuleerde vluchten in het luchtledige hangen, dus... vlogen we vorig weekend naar Sydney!

De kinderen hadden vrijdag een pedagogische studiedag dus dat kwam allemaal mooi uit. Vrijdagochtend zaten we op het vliegtuig!
Het was rustig op de luchthaven van Adelaide, maar niet doodstil. Een deel van de vertrekhal was afgesloten wegens ongebruikt, maar verder viel het mee. Dit in tegenstelling tot de parking buiten! Daar moet ik meestal meerdere rondjes rijden op zoek naar een plaatsje en nu was er ruimte op overschot...! Heel erg bizar. Ik kreeg er haast keuzestress van.
Sommige binnengrenzen zijn hier open en andere niet. We hadden gecheckt, dubbel en trippel, maar het leek erop dat we vrij New South Wales binnen zouden mogen, maar een aanvraag moesten doen om weer in South Australia te geraken. Die aanvraag hadden we van te voren gedaan, hopelijk kwam dat dus goed en gingen ze ons niet manu militari in een medi-hotel op quarantaine steken. Spannend!

We arriveerden zonder brokken in Sydney en er was inderdaad geen haan die ernaar kraaide dat we NSW binnen kwamen. Het was rustig op de luchthaven en vlotjes vonden we een taxi die ons naar het hotel bracht.
Inchecken, boterhammetjes eten en dan op naar het aquarium!

Het aquarium van Sydney lag op een boogscheut van ons hotel, we zagen het zelfs vanuit onze kamers. Hier zagen we voor het eerst dat NSW een heel stuk strenger is dan SA op het vlak van covid bestrijding. Er is uiteindelijk ook maar heel even 'community transmission' geweest in SA en dat is echt al meerdere maanden geleden. In NSW hebben ze af en toe hier en daar nog 'een geval'. (buiten dan de reizigers die opgesloten zitten in een hotel)
Toegang tot het aquarium moest gereserveerd worden per tijdsslot (zodat ze ineens onze gegevens hadden) en onze temperatuur werd gecheckt bij het binnengaan. Biep! Vijf keer groen, we mochten door.

Toegang tot het aquarium is best duur, maar het was uiteindelijk wel de moeite (als je van vissen houdt tenminste). Ze hadden daar een geredde zeekoe die ze niet meer in het wild konden uitzetten en die was zeker bijzonder om te zien. Een vracht haaien, kwallen, zeesterren en pinguins. Er was een 'touch pool' waar je alles mocht voelen en het was best grappig om te zien hoe alle kinderen enthousiast met twee armen in het water doken en alle volwassenen twijfelachtig een vingertje probeerden.
We hadden NET genoeg tijd om alles te zien, bij de laatste vissenbak werd de muziek al uitgezet en begonnen medewerkers mensen naar buiten te vegen (met uitzondering van wie geld uitgaf in de souvenirswinkel).
We kochten nog gauw vijf ijsjes en aten die op aan de waterkant.

Daarna wisten we niet heel zeker wat we zouden doen. Geo caching lag voor de hand en dus wandelden we verder langs de kade, maar de dichtstbijzijnde cache lag op/onder een bank vol zittende mensen, dus dat werd niks.
We kuierden nog wat verder, maar de kinderen vonden het doelloos kuieren maar niks en dus besloten we bij een subway broodjes te kopen als avondeten en gewoon op tijd naar bed te gaan.

Vijf broodjes klaarmaken duurt een paar minuten en terwijl we stonden te wachten, kreeg Joachim van de vriendelijke subwaydame twee ballonen om mee te spelen. Daar was hij natuurlijk blij mee en hij rende heen en weer als een kip zonder kop.
Bijna letterlijk, want we waren bijna klaar toen Joachim met een KNAL tegen de deurstijl viel. Resulaat: een flinke snee in zijn oorschelp!

We kregen een pleister van de subwaydame en omdat ik geen zin had om met een lege maag in een wachtzaal te zitten, aten we maar gauw onze broodjes op. Dan wandelden we terug naar het hotel want het leek me makkelijker om daar naar een dokter te vragen in plaats van zelf te googelen.
Hier vlakbij thuis is er een grote huisartsenkliniek die een halve spoeddienst is. Je kunt er terecht met snijwonden, verstuikingen, simpele breuken, etc. Ik hoopte dat ze daar in Sydney ook zoiets hadden, maar precies niet echt. De hoteldame verwees ons naar een gewone huisartsenprakijk.
Ik belde hen op en mocht nog langskomen op de vrije raadpleging als we er binnen de drie kwartier konden zijn. Nog rap een spelconsole meegrissen en dan Joachim in de taxi duwen op weg naar de huisarts, tien minuten later waren we daar.

Er was nog maar 1 dokter aan het werk en ze was heel vriendelijk, maar ze zag het precies niet goed zitten om dat oor in haar eentje te herstellen. Lijmen leek voldoende, maar ze was nogal onzeker en ze stond er alleen voor en dus suggereerde ze om naar spoed te gaan.
Ik had op dat moment moeten tussenkomen en moeten voorstellen om te helpen of het gewoon zelf te doen, maar ik wil dan niet de irritante betweterige moeder uithangen (ik weet dat lastige patienten op een vrijdagavond DUBBEL zo lastig zijn), dus knik ik braaf 'goed en bedankt' en zijn we dus onze hele avond kwijt. Mijn fout.

Ik had geen flauw benul waar een spoedgevallendienst te vinden was, maar de dokter had een voorstel (een kinderziekenhuis), haar secretaresse schreef het adres voor ons op en we zaten weer in de taxi.

Het leek aanvankelijk niet zo druk, maar het duurde natuurlijk uren. Ik heb zelf veel stages gedaan vroeger op spoed dus ik weet dat er achter de schermen hard wordt gewerkt, maar als gewone burger is het saai wachten en de stoelen in de wachtzaal tellen.
We moesten ons eerst registreren en als nieuwe patient duurde dat een eeuwigheid. Ik moest mijn temperatuur laten checken, kreeg een gele sticker omdat ik dat gedaan had, en me ook registreren via een QR code (in het kader van contact tracing). Naast de receptioniste zat dan een verpleegster en die deed de triage. Ze vroeg iedereen waarvoor hij kwam en deed al wat eenvoudige onderzoekjes.
Privacy: nul.
Ik wist van iedereen waarom die daar in de wachtzaal zat en ik was niet onder de indruk van de hoogdringendheid van 90% van de gevallen. Dat maakt het wachten natuurlijk alleen maar frustrerender.

Na ruim twee uur kwam de triage verpleegster naar ons toe met de vraag of ze toch de plakkers van dat oor mocht doen (de huisarts had het vol steristrips geplakt) want misschien moest het niet gelijmd worden en mochten we zo naar huis. Stel je voor.
Ze haalde de steristrips eraf, dacht dat het toch gelijmd moest worden, haalde een collega erbij, die vond ook dat het gelijmd moest worden - maar dan wel door een dokter. Dus daar moesten we terug op wachten en weer de wachtzaal in.
{intussen had ik er al LANG spijt van dat ik dat stomme oor niet zelf had geplakt}

Gelukkig is Joachim een flink kind, zijn frustratieniveau lag een pak lager dan het mijne! lol

Nog ruim een uur later was de dokter van spoed daar dan in hoogsteigen persoon. Een heel vriendelijke dame. Ze goot een bus ontsmettingsmiddel over Joachim zijn oor, borstelde er wat lijm overheen en dat was dat. Nog even wachten op een ontslagbrief en we konden beschikken.
Ik belde nog maar eens een taxi en twintig minuten later waren we terug in het hotel.

Intussen was het al lang bedtijd natuurlijk.
Benjamin en Jonathan waren al lang in dromenland, Wouter, Joachim en ik hadden de naburige kamer en ploften daar in bed.

En dan midden in de nacht... BOENK... rolt Joachim nog uit zijn bed ook! Wat een pech heeft dat kind??
We hebben hem dan heel gauw terug in bed gelegd (gelukkig was zijn oor niet nog meer naar de vaantjes) en een kussen op de grond klaargelegd.

Onze eerste dag in Sydney - redelijk memorabel.
Ik heb altijd een klein tasje met EHBO-gerief mee op vakantie. Zal er volgende keer een tube lijm bijsteken.

Laptop kaduuk, dat wordt wachten op een verslagje

 

run, run, run

 Even opscheppen - af en toe moet dat kunnen.

Afgelopen weekend zijn we een weekendje naar Murray Bridge geweest (van zaterdagmiddag tot zondagmiddag). Zaterdag hebben we er wat rondgekuierd en nog twee caches gevonden, zondag zijn we daar gaan lopen.

Wouter en de kinderen 3 kilometer (Wouter kon snel stappen met zijn lange benen, maar de kinderen hebben wel degelijk gelopen) en ikzelf 42 kilometer.
Het was een snikhete dag met bijna 30 graden dus het was puffen en zweten, maar ik heb toch een PR kunnen neerzetten, dus yeah, ik ben trots. :-)

“A good laugh and a long run are the two best cures for anything.” —Unknown