walvissen!!

Weeral op tijd uit ons bedje want weeral een boot te halen: deze keer de whalewatch in Kaikoura!

Het was nog een deftige rit maar wel een heel mooie weg om langs te rijden (langs de kust) en het feit dat we een hele tijd moesten aanschuiven voor wegenwerken was een pluspunt, want zo zagen we robben op het strand liggen en dolfijnen springen in de oceaan. Goed begin van de dag!!

Parkeerplaats vinden was weer een ramp, maar uiteindelijk vonden we een mooi plekje langs de kant van de weg (dat een slecht karma had - zie verder).

Ik had natuurlijk filmpjes gezien online van de whalewatch en - ik weet dat het dramatisch klinkt, maar toch was het zo - mijn maag had zich al omgekeerd van gewoon naar die filmpjes te kijken. Ik had dus medicatie genomen zowel de avond ervoor als een uur voor we zouden vertrekken aan de maximale dosis van twee verschillende dingen (ik was niet helemaal zeker of ik ze mocht combineren, maar soit, voor het great barrier reef had ik het ook gedaan en ik leefde toch nog).
Aangekomen bij de terminal stond er dan op het scherm informatie te lezen over de tochten en de tocht van 10u had geen waarschuwing voor zeeziekte en de tocht van 10u30 (de onze dus) had een sterke waarschuwing voor zeeziekte. Potverdikke toch.
De dame aan de balie bevestigde dat er sterke wind werd verwacht en vroeg of iemand soms zeeziek werd en suggereerde om medicatie te nemen. Heel hoopvol allemaal. Of we misschien wilden annuleren? Ah nee, want dat zou nog stommer zijn.

We zagen een veiligheidsfilmpje over de boot en gingen dan met de bus naar het vertrekpunt.

De oceaan voor de kust van Kaikoura heeft een diepe trog, een soort omgekeerde grand canyon. Er zijn meerdere soorten walvissen die er passeren tijdens hun migratie, maar er zijn er ook meerdere (potvissen) die er permanent verblijven. De whalewatch beloofde een hoge succesgarantie en behalve per boot kon je ook walvissen bekijken per vliegtuig of per helicopter.
Het was de bedoeling dat we mooi in de boot bleven zitten terwijl we snel rondvaarden, maar als er een walvis in beeld kwam of verwacht werd, lagen we stil en kon iedereen aan de reling gaan kijken. Er was een soort communicatie tussen alle 'walviszoekers' en onze kapitein had ook een sonar die hij af en toe in het water stak op zoek naar walvisgezang. We hadden een heel geanimeerde en enthousiaste gids die zijn eigen gidsgrapjes nog helemaal niet beu was, wat de tocht ook dubbel zo fijn maakte.

De eerste walvis kwam boven, maar we waren te laat in die zin dat er al een andere boot vlakbij was en nog een vliegtuig en helicopter in de lucht hingen. Dat betekende dat wij op afstand moesten blijven, want volgens de wet waren drie dingen met toeristen wel voldoende voor een walvis.
Die afstand viel echter goed mee en we zagen toch nog goed genoeg hoe groot het ding was dat daar lag te dobberen en te spuiten. En toen de gids riep "Trek foto's, hij gaat duiken!" had hij nog gelijk ook en zagen we hem verdwijnen en nog een keer met zijn staart wuiven.

Terug op zoek naar een walvis en we vonden er eentje, maar hij kwam maar niet boven en zat volgens de gids al erg lang onder water en was waarschijnlijk 'in slaap gesukkeld'.

Kort nadien hadden we weeral geluk want er kwam er eentje boven en we waren er als eerste. We waren dus heel dichtbij en hebben goed kunnen kijken. Machtig om te zien!!
Tien minuten en honderd foto's later was het weer wuiven met zijn staart en terug onder water.

Nog even verder zoeken en luisteren en uiteindelijk vonden we er nog een, maar vrij laat (hij was al lang boven) en dus hebben we hem niet meer zien dobberen, alleen maar zien duiken.

Uiteindelijk besloot de groep om nog langs een eilandje vol pelsrobben te gaan varen. Intussen had mijn maag er dan toch genoeg van, dus ik vond het stiekem niet zo heel erg dat de walvissenjacht erop zat.
Onderweg zagen we nog meerdere albatrossen langs de boot vliegen (ook grote beesten zeg!!) en springende dolfijnen in het water. Naar de dolfijnen mochten we niet kijken, zei de gids, want die moesten gerust gelaten worden rond het middaguur (ook kwestie van toerisme te beperken) dus ogen dicht, haha. (Joachim nam het heel letterlijk en viel op mijn schoot in slaap)

Terug op land en terug in de bus naar de terminal. Daar stond nu op het informatiescherm dat de volgende tocht wegens de wind een leeftijdsbeperking had, minimum zes jaar! Nu hadden wij weer geluk dat we wat vroeger hadden kunnen gaan.

We aten nog iets lekkers en wandelden terug naar de motorhome... om daar een briefje achter de voorruit te vinden. Shit! Een boete? Nee, "Dear Driver, I'm sorry I drove against your mirror."
Tja, je zou denken dat zoiets niet gebeurt met een motorhome (die toch veel hoger is) maar een ANDERE motorhome rijdt natuurlijk knal tegen die spiegel!
Even rondbellen en we werden dan naar een nabije garage gestuurd om daar de schade te laten opmeten. Nou, daar moest je geen garagist voor zijn, dat konden we zelf ook wel, die spiegel lag er gewoon helemaal af!

Ze waren wel heel vriendelijk bij de garage en vroegen welke kant we uitreden en omdat we normaal toch naar Christchurch zouden gaan (dichtstbijzijnde grote stad) werd geregeld dat we daar dan de spiegel de volgende dag konden laten maken.
Uiteindelijk konden we dus verder, een beetje later dan verwacht en ook een beetje met meer gesukkel (ik moest echt uit het raam gaan hangen om iets te zien). We hebben nu een camping aan de oceaan en het was te laat om nog te gaan zwemmen, maar tijd genoeg om nog in de speeltuin te spelen.