Het is in orde met de school!
Allee ja, voorlopig toch. Het zou kunnen dat ze de eerste schooldag bellen met een of ander issue.
Ik was er niet bij, maar ik heb uit goede bron (lees: Wouter) vernomen dat het allemaal in orde komt. Inglefarm Primary School heeft dus dat speciale programma voor anderstaligen. De jongens komen terecht in een kleine klas (ze zullen met 12 zijn) met allemaal kinderen van het eerste en tweede leerjaar die nog Engels moeten leren. Voor de lunch hebben ze dan echt Engelse les met woordenschat en grammatica, na de lunch krijgen ze de gewone leerstof, maar nog steeds in die kleine klas. Dat is handig, anders hebben ze straks daar ook weer achterstand.
Ze zouden tot niveau 4 moeten geraken om mee te volgen in het gewone onderwijs. Wanneer ze dat halen is een open vraag en wat we daarna doen is ook een open vraag. Ze kunnen dan op die school blijven (in een echte klas dan) of ze kunnen terug naar school 2. We zullen dan nog zien.
De mannen zien het zitten en dat is het belangrijkste.
Ze starten maandag, dus ze hebben nu nog een paar dagen extra thuis. Dat wordt zondag dan weeral frietjes en ijs om het eind van de vakantie te vieren. :-D
De foldertjes van het Engels programma voor ouders zijn ook de moete. Meer prentjes dan tekst. ;-D
En vanavond heb ik ook iets leuks gedaan, want ik heb hier eindelijk een harmonieorkest gevonden.
Het heeft de nodige moeite gekost, maar uiteindelijk vond ik online een lijst met alle amateur fanfares en harmonieorkesten in de streek. Er zijn er twee binnen bereikbare afstand. Een kon ik bellen, de ander moest ik mailen.
Ik had dus naar een van de twee orkesten gebeld en kwam bij de dirigent uit. Die zei dat ik zeker welkom was en dat ik maar eens moest komen en dat hij ging proberen mijn naam te onthouden. Yup, klonk al perfect!
Ik was er dus vanavond en omdat ik telefonisch beweerd had dat ik al lang klarinet speelde, gooide de dirigent me op de eerste rij. Een meisje dat er al zat, reageerde prompt met "oh, dan mag ik naar achter" , een reactie die ik nooit zal begrijpen. :-D Ik was keitrots dat ik vooraan mocht zitten. ;-)
Het was een toffe groep muzikanten! Ze zijn niet met veel, ik schat een 25tal. Amper 5 klarinetten, 3 fluiten, geen hobo, 5 saxen. De kopers weet ik al niet meer juist, maar ze klonken voltallig. Op zeker moment zei de dirigent " f does not stand for effin' loud!" Haha, 't is overal hetzelfde.
Ik kon gemakkelijk genoeg volgen, oef! 't Zou redelijke afgang zijn als ik na de pauze een rij naar achter moest.
Alleen bij het opwarmen liep het wat in de soep!
Ze hebben een geweldig systeem om samen warm te blazen, namelijk vier custom made dobbelstenen. Een met toonaarden, een met tempo's, een met ritmes en een met articulaties. En rollen maar die dingen!
Eerste toonaard: G.
Euh ja... G... wat is dat ook alweer? Ik moest echt gaan zitten tellen op mijn vingers. G is de zevende letter, dan moest ik ook de zevende noot. Ah ja, sol. (intussen was iedereen al boven en deed ik alsof ik meespeelde) Sol groot, moet lukken. Hmm, lukt toch niet. Dit klinkt niet als sol groot. Heb ik er nu naast geteld? (tweede oefening was al bezig) Oh ja, ik speel klarinet. Het is geen sol... het is... effe denken... la groot. Oh jee, wat staat daar nu weer aan de sleutel? (derde oefening was bezig)
Weet je wat? Ik speel wel op gehoor want dat denkwerk brengt me nergens! Lol!!!
Er is wel discipline hoor. Man, man, wat wordt er weinig gebabbeld. Alleen als de dirigent zelf het noorden kwijt is of een fout maakt, dan komt er natuurlijk commentaar van alle kanten. That's the spirit!
Leuke mensen, leuke muziek, leuke activiteiten in het vooruitzicht (ze zullen een musical begeleiden in april!). De kinderen hebben een school - ik heb een hobby!!
woensdag 31 januari 2018
dinsdag 30 januari 2018
overheidsregeltjes
Het schoolprobleem is nog niet opgelost wegens... juist... overheid en bureaucratie.
We kwamen vanmorgen dus in school 3 en werden vriendelijk ontvangen. Speciale Engelse cursus? Geen probleem hier. En waar wonen jullie juist? Mawson Lakes?? Euh...
Ja, dat was dus wel een probleem. Want voor die cursus wordt gewerkt met zones en wij kwamen uit de verkeerde zone.
Aaargh!
We kregen dus de contactgegevens van school 4, die van onze zone.
Ik reed er nog snel heen, maar ging niet mee binnen omdat ik dringend naar het werk moest vertrekken. Amper een paar minuten later stuurde Wouter al een berichtje. Ze konden er niet veel beginnen want voor een inschrijving voor die cursus heb je een afspraak nodig.
Hot naar haar, kastje naar de muur. Jonathan: "Gaan we naar alle scholen van Australia kijken?"
Yep, dan hebben we zeker de allerbeste!
Morgen een volgende poging. Deze keer met afspraak.
Voordelen van school 4: ze is vlot bereikbaar met de bus en de shorts zijn ook navy blue.
Komt hopelijk in orde!
Inschrijvingsgeld moeten we trouwens niet opnieuw betalen omdat we zijn ingeschreven bij de overheid en dan kunnen ze naar alle publieke scholen. De bureaucratie zullen we erbij moeten nemen. ;-D
En hoewel het eigenlijk streng verboden is, hebben we toch een huisdiertje:
We kwamen vanmorgen dus in school 3 en werden vriendelijk ontvangen. Speciale Engelse cursus? Geen probleem hier. En waar wonen jullie juist? Mawson Lakes?? Euh...
Ja, dat was dus wel een probleem. Want voor die cursus wordt gewerkt met zones en wij kwamen uit de verkeerde zone.
Aaargh!
We kregen dus de contactgegevens van school 4, die van onze zone.
Ik reed er nog snel heen, maar ging niet mee binnen omdat ik dringend naar het werk moest vertrekken. Amper een paar minuten later stuurde Wouter al een berichtje. Ze konden er niet veel beginnen want voor een inschrijving voor die cursus heb je een afspraak nodig.
Hot naar haar, kastje naar de muur. Jonathan: "Gaan we naar alle scholen van Australia kijken?"
Yep, dan hebben we zeker de allerbeste!
Morgen een volgende poging. Deze keer met afspraak.
Voordelen van school 4: ze is vlot bereikbaar met de bus en de shorts zijn ook navy blue.
Komt hopelijk in orde!
Inschrijvingsgeld moeten we trouwens niet opnieuw betalen omdat we zijn ingeschreven bij de overheid en dan kunnen ze naar alle publieke scholen. De bureaucratie zullen we erbij moeten nemen. ;-D
En hoewel het eigenlijk streng verboden is, hebben we toch een huisdiertje:
maandag 29 januari 2018
schoolworries
En hoe was het nu op school vandaag??
Mijn ergste vrees werd waarheid toen Wouter 's middags een berichtje stuurde. De school had gebeld en het lukte van geen meter met hun Engels en er moest een andere oplossing gezocht worden.
Shit!! In mijn verbeelding zaten ze allebei in een hoekje in de klas te huilen - al bleek dat gelukkig helemaal niet zo te zijn.
Ze verklaarden allebei een heel fijne dag gehad te hebben.
Jonathan heeft twee vriendjes gemaakt en hij heeft ook iets moois gekregen van een van de meisjes uit zijn klas. Hij had een hoop te vertellen, vindt iedereen heel lief op school en zou morgen zwemles hebben enzovoort.
Ook Benjamin was heel tevreden met zijn juf en had fijn gespeeld.
De juffen op school zien het echter niet goed komen voorlopig. We hebben wel Engels geoefend met de mannen, maar dat is meer dagdagelijks gebruik zoals "mag ik de salami?" en natuurlijk geen dingen als "neem nu een rood kleurtje en schrijf je naam bovenaan het blad". Ik vind persoonlijk dat ze al heel wat begrijpen, maar ja.
De oplossing die de school nu voorstelt is een cursus Engels voor kinderen, een soort taalbad. Na een paar weken kunnen ze dan terug inpikken. Klinkt goed, alleen moet dat doorgaan op een andere school. Die andere school ligt nog verder van huis en is ook moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Praktische rompslomp dus. Ik vind persoonlijk dat deze cursus eerder ter sprake had moeten komen, bijvoorbeeld toen we ze gingen inschrijven.
Los daarvan is het vooral heel jammer voor de kinderen. Jonathan is echt niet te spreken over een andere school en hij wil niet gaan. :-(
Hij heeft ook keihard zijn best gedaan vandaag en dat is nu beloond met de mededeling dat hij niet kan terugkomen. Ook Benjamin is met een positieve vibe vertrokken en teruggekeerd, maar is nu ook "niet goed genoeg". We proberen de boodschap natuurlijk positief te verpakken, zeggen dat het iets speciaals is voor de nieuwe kindjes in Australia, maar het is toch erg jammer. We hadden het gewoon eerder moeten weten.
Morgenvroeg gaan we naar de andere school. Hopelijk geraken ze dan snel ingeschreven zodat ze verder deze week toch kunnen herstarten.
Maar wat vandaag dan toch wel in orde kwam: wifi!! Netflix!! Data om te spenderen!! (we doen ons bekende dansje)
Dus ook wat foto's van gisteren:
Mijn ergste vrees werd waarheid toen Wouter 's middags een berichtje stuurde. De school had gebeld en het lukte van geen meter met hun Engels en er moest een andere oplossing gezocht worden.
Shit!! In mijn verbeelding zaten ze allebei in een hoekje in de klas te huilen - al bleek dat gelukkig helemaal niet zo te zijn.
Ze verklaarden allebei een heel fijne dag gehad te hebben.
Jonathan heeft twee vriendjes gemaakt en hij heeft ook iets moois gekregen van een van de meisjes uit zijn klas. Hij had een hoop te vertellen, vindt iedereen heel lief op school en zou morgen zwemles hebben enzovoort.
Ook Benjamin was heel tevreden met zijn juf en had fijn gespeeld.
De juffen op school zien het echter niet goed komen voorlopig. We hebben wel Engels geoefend met de mannen, maar dat is meer dagdagelijks gebruik zoals "mag ik de salami?" en natuurlijk geen dingen als "neem nu een rood kleurtje en schrijf je naam bovenaan het blad". Ik vind persoonlijk dat ze al heel wat begrijpen, maar ja.
De oplossing die de school nu voorstelt is een cursus Engels voor kinderen, een soort taalbad. Na een paar weken kunnen ze dan terug inpikken. Klinkt goed, alleen moet dat doorgaan op een andere school. Die andere school ligt nog verder van huis en is ook moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Praktische rompslomp dus. Ik vind persoonlijk dat deze cursus eerder ter sprake had moeten komen, bijvoorbeeld toen we ze gingen inschrijven.
Los daarvan is het vooral heel jammer voor de kinderen. Jonathan is echt niet te spreken over een andere school en hij wil niet gaan. :-(
Hij heeft ook keihard zijn best gedaan vandaag en dat is nu beloond met de mededeling dat hij niet kan terugkomen. Ook Benjamin is met een positieve vibe vertrokken en teruggekeerd, maar is nu ook "niet goed genoeg". We proberen de boodschap natuurlijk positief te verpakken, zeggen dat het iets speciaals is voor de nieuwe kindjes in Australia, maar het is toch erg jammer. We hadden het gewoon eerder moeten weten.
Morgenvroeg gaan we naar de andere school. Hopelijk geraken ze dan snel ingeschreven zodat ze verder deze week toch kunnen herstarten.
Maar wat vandaag dan toch wel in orde kwam: wifi!! Netflix!! Data om te spenderen!! (we doen ons bekende dansje)
Dus ook wat foto's van gisteren:
geen eten - geen doorgang
witte kangoeroe
spannend!! :-D
sproeierpret!
Wouter heeft ook wat foto's getrokken onderweg:
De tv wordt niet gemist.
Jonathan vroeg mijn telefoon, Benjamin vroeg of hij op de tablet mocht
en Joachim wist welk schermpje overbleef.
"Papa, ik jouw foon?"
Goed opgevoede kinderen hier hoor.
zondag 28 januari 2018
de vakantie zit erop...
De vakantie van ons mannen zit erop... morgen hun eerste dag school!
Ik vind het zelf afschuwelijk spannend en ik denk dat ik morgen de uren ga aftellen tot 3u in de namiddag... Benjamin zegt er niet zoveel over. Jonathan zegt wel dat hij het spannend vindt en hij was vanavond ook redelijk hyper, dus die zit inderdaad vol zenuwen.
Op de laatste vakantiedag zijn we eerst even naar de Ikea gereden voor nog een beetje zooi en nadien reden we door naar Gorge Wildlife Park. Een beetje zoals Cleland Wildlife Park, maar dan wat kleiner. Het ligt ook in de heuvels en ons mannen vonden het weer tof om daarin rond te rijden.
Sommige diertjes zaten vast, maar veel diertjes sprongen ook vrij rond en mochten we eten geven.
(foto's volgen later want we hebben nog geen wifi hier)
Het was een tamelijk hete dag met temperaturen rond de 42 graden. We dachten dat we verkoeling genoeg zouden hebben onder de bomen, maar het was gewoon te heet om ook maar iets te doen. Het bezoekersaantal lag ook heel laag - de Aussies zelf zaten gewoon thuis in de airco voor tv denk ik!
Gelukkig kregen de diertjes van het park verkoeling met sproeiers en veel van die sproeiers regenden ook boven de wandelpaden! Eenmaal we een geschikte sproeier gevonden hadden waren de jongens kletsnat en vond Benjamin het zelfs te koud.
Diertjes, waterpret, frietjes en een ijsje - ik denk dat we de vakantie niet beter hadden kunnen afsluiten.
Morgen terug de harde realiteit!
Gelukkig met een normale 28 graden. ;-)
Ik vind het zelf afschuwelijk spannend en ik denk dat ik morgen de uren ga aftellen tot 3u in de namiddag... Benjamin zegt er niet zoveel over. Jonathan zegt wel dat hij het spannend vindt en hij was vanavond ook redelijk hyper, dus die zit inderdaad vol zenuwen.
Op de laatste vakantiedag zijn we eerst even naar de Ikea gereden voor nog een beetje zooi en nadien reden we door naar Gorge Wildlife Park. Een beetje zoals Cleland Wildlife Park, maar dan wat kleiner. Het ligt ook in de heuvels en ons mannen vonden het weer tof om daarin rond te rijden.
Sommige diertjes zaten vast, maar veel diertjes sprongen ook vrij rond en mochten we eten geven.
(foto's volgen later want we hebben nog geen wifi hier)
Het was een tamelijk hete dag met temperaturen rond de 42 graden. We dachten dat we verkoeling genoeg zouden hebben onder de bomen, maar het was gewoon te heet om ook maar iets te doen. Het bezoekersaantal lag ook heel laag - de Aussies zelf zaten gewoon thuis in de airco voor tv denk ik!
Gelukkig kregen de diertjes van het park verkoeling met sproeiers en veel van die sproeiers regenden ook boven de wandelpaden! Eenmaal we een geschikte sproeier gevonden hadden waren de jongens kletsnat en vond Benjamin het zelfs te koud.
Diertjes, waterpret, frietjes en een ijsje - ik denk dat we de vakantie niet beter hadden kunnen afsluiten.
Morgen terug de harde realiteit!
Gelukkig met een normale 28 graden. ;-)
zaterdag 27 januari 2018
verhuis 3
Groetjes uit Mawson Lakes!
Yes, de verhuis is kunnen doorgaan!!
De ijskast en wasmachine waren er mooi op tijd en de elektricien die gezegd had "hopelijk in de namiddag" was er om 10u30. Oude differentieelschakelaar eruit vijzen, nieuwe erin vijzen en het euvel was weeral van de baan. De stopcontacten werken!
Ik heb uiteindelijk nog extra moeten rijden en dus waren er deze keer drie ritten nodig om onze spullen van A naar B te krijgen.
In Arendonk vertrokken in 1 rit. Vanuit Glenelg naar Gawler waren 2 ritten en deze keer van Gawler naar Mawson Lakes dus 3 volle auto's! Ons spullen blijven gewoon exponentieel groeien.
Nu is het hier een beetje kamperen.
We hebben wel een tafel en stoelen, maar geen zetels. We hebben een laptop, maar geen tv. We hebben matrassen, maar geen bedden. We hebben 3 auto's vol zooi, maar geen kasten.
Nu ja, er zijn inbouwkasten, dus aan kastruimte is er eigenlijk geen gebrek.
We moeten nu wat geduld oefenen tot de container arriveert en hopelijk is dat niet al te lang meer.
Ik ben in ieder geval blij dat de koffers nu EINDELIJK helemaal uitgepakt zijn. Eerlijk gezegd was ik het een beetje beu om uit koffers te leven en ook vooral om zoveel kwijt te zijn. Het was immers nooit de moeite alles uit te laden (er was ook gewoon geen ruimte) dus lagen veel dingen ergens in een koffer - maar de vraag stelde zich keer op keer in WELKE koffer. Nu zijn ze allemaal leeg. Ook de winterkleren heb ik eruit gehaald en in een kast gelegd. Niet dat we ze nodig hebben (ik vraag me af of we ze eigenlijk ooit nodig hebben) maar ze liggen in ieder geval op hun plek.
Geen last meer dus van die koffers. Ze zijn leeg, ze liggen nu uit de weg en ik haal ze wel met plezier terug boven als we een weekendje weg gaan of zo.
Nog even wachten op de container en dan zijn we echt, echt gesetteld.
Yes, de verhuis is kunnen doorgaan!!
De ijskast en wasmachine waren er mooi op tijd en de elektricien die gezegd had "hopelijk in de namiddag" was er om 10u30. Oude differentieelschakelaar eruit vijzen, nieuwe erin vijzen en het euvel was weeral van de baan. De stopcontacten werken!
Ik heb uiteindelijk nog extra moeten rijden en dus waren er deze keer drie ritten nodig om onze spullen van A naar B te krijgen.
In Arendonk vertrokken in 1 rit. Vanuit Glenelg naar Gawler waren 2 ritten en deze keer van Gawler naar Mawson Lakes dus 3 volle auto's! Ons spullen blijven gewoon exponentieel groeien.
Nu is het hier een beetje kamperen.
We hebben wel een tafel en stoelen, maar geen zetels. We hebben een laptop, maar geen tv. We hebben matrassen, maar geen bedden. We hebben 3 auto's vol zooi, maar geen kasten.
Nu ja, er zijn inbouwkasten, dus aan kastruimte is er eigenlijk geen gebrek.
We moeten nu wat geduld oefenen tot de container arriveert en hopelijk is dat niet al te lang meer.
Ik ben in ieder geval blij dat de koffers nu EINDELIJK helemaal uitgepakt zijn. Eerlijk gezegd was ik het een beetje beu om uit koffers te leven en ook vooral om zoveel kwijt te zijn. Het was immers nooit de moeite alles uit te laden (er was ook gewoon geen ruimte) dus lagen veel dingen ergens in een koffer - maar de vraag stelde zich keer op keer in WELKE koffer. Nu zijn ze allemaal leeg. Ook de winterkleren heb ik eruit gehaald en in een kast gelegd. Niet dat we ze nodig hebben (ik vraag me af of we ze eigenlijk ooit nodig hebben) maar ze liggen in ieder geval op hun plek.
Geen last meer dus van die koffers. Ze zijn leeg, ze liggen nu uit de weg en ik haal ze wel met plezier terug boven als we een weekendje weg gaan of zo.
Nog even wachten op de container en dan zijn we echt, echt gesetteld.
vrijdag 26 januari 2018
Not So Happy Invasia Day
Happy Australia Day!
Jaja, vandaag lag het hele land plat en was het groot feest voor de Nationale Feestdag.
In tegenstelling tot bij ons is het een echte feestdag. In de stad zijn er gratis concerten en vuurwerk. Men gaat op zoek naar de meest verdienstelijke Aussies van het jaar en alle immigranten die het burgerschap hebben gekregen, krijgen hun finale documenten. Wie er niet van wakker ligt, nodigt gewoon zijn kameraden uit en houdt een barbecue.
Hier in Gawler was er gratis ontbijt en daarna ook huldiging van de meest verdienstelijke inwoners en nieuwe inwoners. Omdat er geen enkele reden is om gratis eten af te slaan, gingen we natuurlijk kijken.
Het ontbijt begon om 7u en wij waren er om een verdienstelijke half 9... bijzonder te laat! Het enige wat we nog konden meepikken was een stuk Lamington (Aussie cake en erg lekker!!!) en een ijsje. De mannen vonden het niet erg. Wie wil z'n dag nu niet beginnen met cake en ijs?
Er heerst trouwens wel enige controverse rond deze nationale feestdag.
Er wordt immers herdacht dat op 26 januari 1788 de eerste Britten het toekomstige Sydney bereikten en Australia ontdekten. Misschien wel een feestdag waard voor de Britten, maar toch ook iets minder interessant voor de Aboriginals.
Nu zijn er dus meerdere meningen over Australia Day. Sommigen spreken over Invasia Day, houden protestmarsen en rouwen in plaats van feesten.
Anderen vieren ten volle omdat de Britten tenminste beschaving in het land hebben gebracht.
Nog anderen vinden dat ze het verleden moeten laten rusten want gebeurd is gebeurd, dus samen feesten is het beste om te doen.
Hoe je het ook draait of keert, Aboriginals zitten in een heel lage socio-economische klasse. Er is een groot project "close the gap" dat probeert meer gelijkheid tussen de burgers te brengen. Als buitenstaander lijkt de kloof mij toch groot genoeg... Om maar een detail te noemen: bij ons in het medisch dossier staat onder meer iemands nationaliteit vermeld. Een Aboriginal is een Aboriginal. Een andere Aussie is Australian.
Op alle overheidsdocumenten zijn aparte vakjes om aan te duiden dat je Aboriginal bent, maar vaak is er ook een vakje dat je kunt aankruisen als je het niet wil vermelden. ?
De Aboriginals hebben trouwens ook een andere vlag dan de nationale vlag. Een die je niet overal ziet wapperen vandaag...
Ik vind dat de Aussies wel reden hebben om te feesten, maar misschien is 26 januari niet het beste en meest inclusieve moment. Als totaal irrelevante tijdelijke visumhouder steun ik de Change The Date beweging. ;-)
Na ons geweldig gezonde ontbijt zijn we dan naar ons nieuwe huisje gereden en daar kwamen we tot de minder interessante vaststelling dat we een probleem hebben met de elektriciteit. De lichten doen het wel, maar de stopcontacten niet.
Volgens Wouter een probleem van de differentiaalschakelaar.
Na wat gepruts en geloop doorheen het huis kwam hij tot de vaststelling dat hij het niet zelf kon oplossen (wegens gebrek aan materiaal natuurlijk.. kuch) en dus hadden we een probleem.
Als huurders mogen we niet op eigen initiatief gaan klooien, maar moet alles via de makelaar verlopen. Leuk, alleen is de makelaar natuurlijk niet bereikbaar op een feestdag. We hadden nummers gekregen voor noodgevallen en omdat mijn imaginaire diepvriezer aan het ontdooien was, belde Wouter het noodnummer van de elektricien. Antwoordapparaat.
Mailtje sturen en gelukkig kwam er uiteindelijk antwoord. Met een beetje chance kan de mens morgen komen kijken en met nog meer chance is het maar een kwestie van die schakelaar vervangen.
Met minder chance zitten we straks in een huis dat geen enkel werkend stopcontact heeft. (en langer in Gawler rondhangen is geen optie omdat de afstand naar school te groot is)
Wat is het leven toch spannend.
Om af te ronden nog foto's van de avond.
Hoezo onze jongste zoon is rotverwend???
Jaja, vandaag lag het hele land plat en was het groot feest voor de Nationale Feestdag.
In tegenstelling tot bij ons is het een echte feestdag. In de stad zijn er gratis concerten en vuurwerk. Men gaat op zoek naar de meest verdienstelijke Aussies van het jaar en alle immigranten die het burgerschap hebben gekregen, krijgen hun finale documenten. Wie er niet van wakker ligt, nodigt gewoon zijn kameraden uit en houdt een barbecue.
Hier in Gawler was er gratis ontbijt en daarna ook huldiging van de meest verdienstelijke inwoners en nieuwe inwoners. Omdat er geen enkele reden is om gratis eten af te slaan, gingen we natuurlijk kijken.
Het ontbijt begon om 7u en wij waren er om een verdienstelijke half 9... bijzonder te laat! Het enige wat we nog konden meepikken was een stuk Lamington (Aussie cake en erg lekker!!!) en een ijsje. De mannen vonden het niet erg. Wie wil z'n dag nu niet beginnen met cake en ijs?
Er heerst trouwens wel enige controverse rond deze nationale feestdag.
Er wordt immers herdacht dat op 26 januari 1788 de eerste Britten het toekomstige Sydney bereikten en Australia ontdekten. Misschien wel een feestdag waard voor de Britten, maar toch ook iets minder interessant voor de Aboriginals.
Nu zijn er dus meerdere meningen over Australia Day. Sommigen spreken over Invasia Day, houden protestmarsen en rouwen in plaats van feesten.
Anderen vieren ten volle omdat de Britten tenminste beschaving in het land hebben gebracht.
Nog anderen vinden dat ze het verleden moeten laten rusten want gebeurd is gebeurd, dus samen feesten is het beste om te doen.
Hoe je het ook draait of keert, Aboriginals zitten in een heel lage socio-economische klasse. Er is een groot project "close the gap" dat probeert meer gelijkheid tussen de burgers te brengen. Als buitenstaander lijkt de kloof mij toch groot genoeg... Om maar een detail te noemen: bij ons in het medisch dossier staat onder meer iemands nationaliteit vermeld. Een Aboriginal is een Aboriginal. Een andere Aussie is Australian.
Op alle overheidsdocumenten zijn aparte vakjes om aan te duiden dat je Aboriginal bent, maar vaak is er ook een vakje dat je kunt aankruisen als je het niet wil vermelden. ?
De Aboriginals hebben trouwens ook een andere vlag dan de nationale vlag. Een die je niet overal ziet wapperen vandaag...
Ik vind dat de Aussies wel reden hebben om te feesten, maar misschien is 26 januari niet het beste en meest inclusieve moment. Als totaal irrelevante tijdelijke visumhouder steun ik de Change The Date beweging. ;-)
Na ons geweldig gezonde ontbijt zijn we dan naar ons nieuwe huisje gereden en daar kwamen we tot de minder interessante vaststelling dat we een probleem hebben met de elektriciteit. De lichten doen het wel, maar de stopcontacten niet.
Volgens Wouter een probleem van de differentiaalschakelaar.
Na wat gepruts en geloop doorheen het huis kwam hij tot de vaststelling dat hij het niet zelf kon oplossen (wegens gebrek aan materiaal natuurlijk.. kuch) en dus hadden we een probleem.
Als huurders mogen we niet op eigen initiatief gaan klooien, maar moet alles via de makelaar verlopen. Leuk, alleen is de makelaar natuurlijk niet bereikbaar op een feestdag. We hadden nummers gekregen voor noodgevallen en omdat mijn imaginaire diepvriezer aan het ontdooien was, belde Wouter het noodnummer van de elektricien. Antwoordapparaat.
Mailtje sturen en gelukkig kwam er uiteindelijk antwoord. Met een beetje chance kan de mens morgen komen kijken en met nog meer chance is het maar een kwestie van die schakelaar vervangen.
Met minder chance zitten we straks in een huis dat geen enkel werkend stopcontact heeft. (en langer in Gawler rondhangen is geen optie omdat de afstand naar school te groot is)
Wat is het leven toch spannend.
Om af te ronden nog foto's van de avond.
Hoezo onze jongste zoon is rotverwend???
donderdag 25 januari 2018
yoga - Duitsland - ongewenst bezoek
Vanmorgen zijn we de inschrijvingspapieren gaan afgeven op school en hebben we uniformen gekocht.
De secretaresse nam onze papieren door en had toch een opmerking: "Hebben jullie geen noodnummers van familie of vrienden?" Nee, wij zijn zielig. :-) (of is iemand vrijwilliger om 's nachts opgebeld te worden als een van de mannen een gat in zijn hoofd valt?)
Daarna konden ons jongens even een t-shirt passen (netjes in een apart lokaaltje) omdat ik geen flauw benul had van hun Australische maten. Een 4 en een 8, zo bleek. Een t-shirt en jasje zijn verplicht te kopen, een hoedje krijgen ze en voor shorts en broeken mogen we kiezen zolang het maar navy blue is en geen jeans. Voor het gemak heb ik toch maar een aantal shorts van school gekocht. Ik heb de mannen een modelletje laten kiezen zodat ze toch enig gevoel van inspraak zouden hebben.
Gisteren hadden we trouwens alle papieren van school nog eens doorgenomen en gelezen dat ze elke dag een kwartier mindfulness doen en een kwartier yoga. Wie weet gaat het ons mannen tot rust brengen! (een mens kan maar hopen)
Anderzijds hechten ze totaal geen belang aan de inhoud van de brooddoos, daar ligt niemand van wakker. In hun andere school was snoep verboden en fruit verplicht op woensdag, maar hier maakt het niet uit. (dat hebben we de jongens dus niet verteld)
Hierna was het gewoon werkendag en ik moet zeggen dat het daar loopt als een trein. Mijn agenda zat al elke dag propvol en regelmatig krijg ik de vraag of ik er nog iemand tussen kan 'squezen'.
Gisteren had ik mijn eerste social event, namelijk een gesponsord etentje van twee specialisten die zich in de regio komen vestigen.
De uren waren echt bizar. In ons apenland begint zoiets om 8u 's avonds wat voor iedereen te vroeg is en duurt het tot middernacht of later. Hier begon het om half 6 en om 8u 's avonds was het afgelopen. Nice!! Sommige gewoontes zouden echt hun weg overseas moeten vinden.... (andere dan weer niet... zoals de enorme wachtlijsten die ze hier hebben!)
Het was best gezellig. Iedereen die ik sprak vond het raar dat ik helemaal vanuit het apenland was gekomen. Wat had ik hier eigenlijk te zoeken? En is dat hetzelfde als Duitsland? Of spreek je dan Duits? Oei, nee?? Wat kan het allemaal ingewikkeld zijn! Lol!!
Om af te ronden nog een fotootje van een bezoeker die gisteren tegen het raam plakte (vingers erbij ter referentie)
Liever deze meneer dan de kookaburra die hier soms om 5u in de ochtend voor het raam zit te lachen.
Dat is niet erg bevorderlijk voor mijn standaard ochtendhumeur... :-D
De secretaresse nam onze papieren door en had toch een opmerking: "Hebben jullie geen noodnummers van familie of vrienden?" Nee, wij zijn zielig. :-) (of is iemand vrijwilliger om 's nachts opgebeld te worden als een van de mannen een gat in zijn hoofd valt?)
Daarna konden ons jongens even een t-shirt passen (netjes in een apart lokaaltje) omdat ik geen flauw benul had van hun Australische maten. Een 4 en een 8, zo bleek. Een t-shirt en jasje zijn verplicht te kopen, een hoedje krijgen ze en voor shorts en broeken mogen we kiezen zolang het maar navy blue is en geen jeans. Voor het gemak heb ik toch maar een aantal shorts van school gekocht. Ik heb de mannen een modelletje laten kiezen zodat ze toch enig gevoel van inspraak zouden hebben.
Gisteren hadden we trouwens alle papieren van school nog eens doorgenomen en gelezen dat ze elke dag een kwartier mindfulness doen en een kwartier yoga. Wie weet gaat het ons mannen tot rust brengen! (een mens kan maar hopen)
Anderzijds hechten ze totaal geen belang aan de inhoud van de brooddoos, daar ligt niemand van wakker. In hun andere school was snoep verboden en fruit verplicht op woensdag, maar hier maakt het niet uit. (dat hebben we de jongens dus niet verteld)
Hierna was het gewoon werkendag en ik moet zeggen dat het daar loopt als een trein. Mijn agenda zat al elke dag propvol en regelmatig krijg ik de vraag of ik er nog iemand tussen kan 'squezen'.
Gisteren had ik mijn eerste social event, namelijk een gesponsord etentje van twee specialisten die zich in de regio komen vestigen.
De uren waren echt bizar. In ons apenland begint zoiets om 8u 's avonds wat voor iedereen te vroeg is en duurt het tot middernacht of later. Hier begon het om half 6 en om 8u 's avonds was het afgelopen. Nice!! Sommige gewoontes zouden echt hun weg overseas moeten vinden.... (andere dan weer niet... zoals de enorme wachtlijsten die ze hier hebben!)
Het was best gezellig. Iedereen die ik sprak vond het raar dat ik helemaal vanuit het apenland was gekomen. Wat had ik hier eigenlijk te zoeken? En is dat hetzelfde als Duitsland? Of spreek je dan Duits? Oei, nee?? Wat kan het allemaal ingewikkeld zijn! Lol!!
Om af te ronden nog een fotootje van een bezoeker die gisteren tegen het raam plakte (vingers erbij ter referentie)
Liever deze meneer dan de kookaburra die hier soms om 5u in de ochtend voor het raam zit te lachen.
Dat is niet erg bevorderlijk voor mijn standaard ochtendhumeur... :-D
dinsdag 23 januari 2018
school (no) worries
Een paar dagen voor het einde van de grote zomervakantie en we hebben dan toch een school!
Vanuit ons apenland (ik heb geen trema op dit toetsenbord) hadden we al wat scholen op het oog, maar we moesten natuurlijk ter plaatse bekijken waar we uiteindelijk zouden wonen en wat referenties oppikken.
In Australia (nog steeds geen trema op dit toetsenbord) hebben ze twee systemen: de private scholen en de publieke scholen.
De private scholen zijn echt pokkeduur. Ze vragen inschrijvingsgeld van meerdere duizenden dollars en dan zijn de mannen alleen maar ingeschreven. Er komt nog een vracht boeken bij en een tiendelig uniform.
De publieke scholen vragen maar een paar honderd dollars en worden verder ondersteund door de overheid.
Wat is nu het beste?
Misschien ligt het aan ons, maar zoveel geld spenderen aan iets dat we beschouwen als een basisrecht, lijkt zo idioot. Maar misschien waren die publieke scholen wel erg slecht?? We hoorden hier en daar en het meest voorkomende antwoord was dat een publieke school meestal wel ok is als 'de buurt' ook ok is.
Nu is Mawson Lakes een prima 'buurt' en dus wilden we de jongens inschrijven in Mawson Lakes Primary School (hoe eenvoudig kun je een naam kiezen?).
Helaas zit de school aan z'n maximale capaciteit en mogen enkel leerlingen van de juiste zone ingeschreven worden. Wij gaan wonen in de juiste zone, dus hopelijk kwam dat goed.
Wouter belde erheen, maar werd er niets wijzer van. We moesten langskomen met de visa, dan gingen ze het eens bekijken.
Gisteren ging ik er dus heen en het bleek inderdaad een heel kleine school te zijn. Echt zo'n wijkschooltje.
Al heel snel werd duidelijk dat het allemaal niks zou worden. We moesten en we zouden rekeningen laten zien van de elektriciteit of de gas om ons adres te bewijzen en dat hadden we niet. Een huurcontract had ik WEL bij me, maar dat bleek geen waarde te hebben of zo.
We moesten dus maar eens terugkomen met zo'n rekening en dan zou ze ons op een wachtlijst zetten. Een wachtlijst! En als er plaats was, zou ze ons wel bellen.
Of er plaats was, geen idee. Wanneer er dan plaats was, ook geen idee. Wat we intussen moesten doen, daar kon ze ons niet mee helpen.
Dus ja, met een humeur op het vriespunt terug buiten. (en dat wil wat zeggen want het was een warme dag)
Eenmaal terug belde ik gelijk naar een andere publieke school, die van Parafield Gardens. Niet te ver weg en ook van die school hadden we goede referenties gevonden. De volgende dag zouden hun inschrijvingen sluiten, dus als we nog snel konden komen, kwam dat in orde.
Tja, op het werk moesten ze maar even begripvol zijn, dus vanmorgen nam ik weer vrij en reden we naar de andere school, Karrendi Primary School (kijk, die kunnen tenminste een naam kiezen).
Ook deze school bleek niet zo groot, maar ze hadden toch nog plaats.
We kregen een rondleiding en alles zag er ok uit. De klassen zijn heel vergelijkbaar van uitzicht als bij ons, alleen een pak groter. De tafeltjes staan in groepjes en er zijn leeshoeken en werkhoeken. Er is een grote sporthal, een zwembad en een bibliotheek met computerzaal (en boeken). De speelruimte is heel groot, met een overdekte speeltuin, sportvelden en hoop bankjes in de schaduw. Overal zijn er drinkfonteintjes en het water mocht ook mee de klas in (tja, je moet iets met zo'n klimaat). De klassen waren ook allemaal gedeeld, ik bedoel dat er klassen zijn met jaren 1 en 2 samen of 2 en 3 samen enzovoort.
Benjamin komt in jaar 1 en Jonathan in jaar 2.
Er zitten wel meer internationale studenten (de school heeft er ook een speciaal programma voor) en de leerkracht die ons rondleidde maakte er geen punt van dat de jongens nog Engels moeten leren. Ze verstaan al wel wat, maar niet echt veel. Het was allemaal van "dat komt wel rap genoeg" en natuurlijk "no worries".
De hele school is trouwens behangen met spreuken, echt grappig. Overal hangen citaten die meestal aanmoedigend bedoeld zijn, maar er is ook dikwijls een ondertoon van "niets gaat vanzelf". Positief denken is belangrijk, niet denken dat je iets niet kunt, maar eerder dat je nog iets kunt leren.
Het leek allemaal in orde dus hopelijk komt dat goed!
Enige grote tegenvaller is dus dat blijkt dat het inschrijvingsgeld voor ons niet van toepassing is.
Als visumhouders moeten we ons inschrijven op de website van de overheid en langs die weg ons inschrijvingsgeld betalen. Daar heb ik me gisteren al mee bezig gehouden (altijd leuk hoor, websites van de overheid) en toen kwam ik tot een redelijk onaangename verrassing. Het inschrijvingsgeld is afhankelijk van ons inkomen en aangezien dat redelijk hoog ligt, moeten we de volle pot betalen. Dat komt neer op... een paar duizenden dollars!!
Dat is dus echt shit, want we hadden dus net zo goed een private school kunnen zoeken.... Dus bij deze een waarschuwing voor alle 457 visumhouders die hun kinderen willen inschrijven op school: betalen doe je toch.
Donderdag gaan we terug met onze ingevulde papieren voor de definitieve inschrijving en dan gaan we ook de uniformen kopen. Voorlopig zien ons jongens alles wel zitten! (al begrijpen ze het concept van een uniform niet helemaal) Zeker Jonathan zijn ogen begonnen te blinken bij het zien van het zwembad.
Maandag is dan D-day!! Spannend!!!
Vanuit ons apenland (ik heb geen trema op dit toetsenbord) hadden we al wat scholen op het oog, maar we moesten natuurlijk ter plaatse bekijken waar we uiteindelijk zouden wonen en wat referenties oppikken.
In Australia (nog steeds geen trema op dit toetsenbord) hebben ze twee systemen: de private scholen en de publieke scholen.
De private scholen zijn echt pokkeduur. Ze vragen inschrijvingsgeld van meerdere duizenden dollars en dan zijn de mannen alleen maar ingeschreven. Er komt nog een vracht boeken bij en een tiendelig uniform.
De publieke scholen vragen maar een paar honderd dollars en worden verder ondersteund door de overheid.
Wat is nu het beste?
Misschien ligt het aan ons, maar zoveel geld spenderen aan iets dat we beschouwen als een basisrecht, lijkt zo idioot. Maar misschien waren die publieke scholen wel erg slecht?? We hoorden hier en daar en het meest voorkomende antwoord was dat een publieke school meestal wel ok is als 'de buurt' ook ok is.
Nu is Mawson Lakes een prima 'buurt' en dus wilden we de jongens inschrijven in Mawson Lakes Primary School (hoe eenvoudig kun je een naam kiezen?).
Helaas zit de school aan z'n maximale capaciteit en mogen enkel leerlingen van de juiste zone ingeschreven worden. Wij gaan wonen in de juiste zone, dus hopelijk kwam dat goed.
Wouter belde erheen, maar werd er niets wijzer van. We moesten langskomen met de visa, dan gingen ze het eens bekijken.
Gisteren ging ik er dus heen en het bleek inderdaad een heel kleine school te zijn. Echt zo'n wijkschooltje.
Al heel snel werd duidelijk dat het allemaal niks zou worden. We moesten en we zouden rekeningen laten zien van de elektriciteit of de gas om ons adres te bewijzen en dat hadden we niet. Een huurcontract had ik WEL bij me, maar dat bleek geen waarde te hebben of zo.
We moesten dus maar eens terugkomen met zo'n rekening en dan zou ze ons op een wachtlijst zetten. Een wachtlijst! En als er plaats was, zou ze ons wel bellen.
Of er plaats was, geen idee. Wanneer er dan plaats was, ook geen idee. Wat we intussen moesten doen, daar kon ze ons niet mee helpen.
Dus ja, met een humeur op het vriespunt terug buiten. (en dat wil wat zeggen want het was een warme dag)
Eenmaal terug belde ik gelijk naar een andere publieke school, die van Parafield Gardens. Niet te ver weg en ook van die school hadden we goede referenties gevonden. De volgende dag zouden hun inschrijvingen sluiten, dus als we nog snel konden komen, kwam dat in orde.
Tja, op het werk moesten ze maar even begripvol zijn, dus vanmorgen nam ik weer vrij en reden we naar de andere school, Karrendi Primary School (kijk, die kunnen tenminste een naam kiezen).
Ook deze school bleek niet zo groot, maar ze hadden toch nog plaats.
We kregen een rondleiding en alles zag er ok uit. De klassen zijn heel vergelijkbaar van uitzicht als bij ons, alleen een pak groter. De tafeltjes staan in groepjes en er zijn leeshoeken en werkhoeken. Er is een grote sporthal, een zwembad en een bibliotheek met computerzaal (en boeken). De speelruimte is heel groot, met een overdekte speeltuin, sportvelden en hoop bankjes in de schaduw. Overal zijn er drinkfonteintjes en het water mocht ook mee de klas in (tja, je moet iets met zo'n klimaat). De klassen waren ook allemaal gedeeld, ik bedoel dat er klassen zijn met jaren 1 en 2 samen of 2 en 3 samen enzovoort.
Benjamin komt in jaar 1 en Jonathan in jaar 2.
Er zitten wel meer internationale studenten (de school heeft er ook een speciaal programma voor) en de leerkracht die ons rondleidde maakte er geen punt van dat de jongens nog Engels moeten leren. Ze verstaan al wel wat, maar niet echt veel. Het was allemaal van "dat komt wel rap genoeg" en natuurlijk "no worries".
De hele school is trouwens behangen met spreuken, echt grappig. Overal hangen citaten die meestal aanmoedigend bedoeld zijn, maar er is ook dikwijls een ondertoon van "niets gaat vanzelf". Positief denken is belangrijk, niet denken dat je iets niet kunt, maar eerder dat je nog iets kunt leren.
Het leek allemaal in orde dus hopelijk komt dat goed!
Enige grote tegenvaller is dus dat blijkt dat het inschrijvingsgeld voor ons niet van toepassing is.
Als visumhouders moeten we ons inschrijven op de website van de overheid en langs die weg ons inschrijvingsgeld betalen. Daar heb ik me gisteren al mee bezig gehouden (altijd leuk hoor, websites van de overheid) en toen kwam ik tot een redelijk onaangename verrassing. Het inschrijvingsgeld is afhankelijk van ons inkomen en aangezien dat redelijk hoog ligt, moeten we de volle pot betalen. Dat komt neer op... een paar duizenden dollars!!
Dat is dus echt shit, want we hadden dus net zo goed een private school kunnen zoeken.... Dus bij deze een waarschuwing voor alle 457 visumhouders die hun kinderen willen inschrijven op school: betalen doe je toch.
Donderdag gaan we terug met onze ingevulde papieren voor de definitieve inschrijving en dan gaan we ook de uniformen kopen. Voorlopig zien ons jongens alles wel zitten! (al begrijpen ze het concept van een uniform niet helemaal) Zeker Jonathan zijn ogen begonnen te blinken bij het zien van het zwembad.
Maandag is dan D-day!! Spannend!!!
zaterdag 20 januari 2018
shop till you drop
Vandaag zijn we één maand in het land en de tijd vliegt hier gelijk zot.
Gisteren hebben we vlotjes de sleutels opgehaald!
We zijn nadien natuurlijk gaan kijken naar ons nieuwe huisje. De makelaarsdame had gezegd dat alles tiptop schoongemaakt was voor ons, dus de verwachtingen waren hoog. Ik moet zeggen: als wij het ook zo mogen achterlaten, komt dat zeker in orde.
Wouter en ik stonden al vol ergernis te zwaaien met de afstandsbediening van de garagepoort want die gaf dus geen kik. Een half uur verder realiseerden we ons dat de poort natuurlijk niets doet zonder stroom (gas en elektriciteit zijn afgesloten, er is alleen water).
Het huisje ziet er klein uit, maar we hebben wel degelijk vier slaapkamers, twee badkamers, een tuin (niet erg groot) en airco op zes plaatsen (essentieel!!).
De slaapkamers zijn best leuk, want ze hebben elk hun eigen kleurtje. Er is een blauwe, een grijze, een groene en een paarse. Het tapijt, de lamp en de gordijnen zijn telkens mooi assorti.
Ik was wat zenuwachtig voor de verdeling en hoopte dat dit niet zou uitdraaien op ruzies en drama`s. Over de kamer voor Wouter en mij viel niet te onderhandelen, wij kregen de blauwe want die had een eigen badkamer en inloopdressing. Ook voor Joachim geen discussie, die slaapt het best naast ons, de grijze dus. Jonathan had zijn eigen plannen want die wilde per se zo dicht mogelijk bij de wc slapen, dat werd dan de paarse. Nu hield ik even mijn hart vast, maar Benjamin rende enthousiast de groene kamer in en gilde "ik kies deze!!". Oef!!
De jongens zijn bijzonder enthousiast en ze zijn eigenlijk niet blij met het feit dat we over een paar maanden terug zullen verhuizen. Ze willen dit huis "voor altijd".
Vandaag zijn we dan gaan shoppen en hebben we al het geld uitgegeven dat ik verdiend had (en meer... ;-D ).
Volgend weekend willen we erin trekken en we hadden nog wat redelijk noodzakelijke spullen nodig, zoals een ijskast, een wasmachine, matrassen, beddengoed, potten, pannen, stofzuiger, etc. We hadden ons huiswerk goed gemaakt, referenties gevraagd voor goedkope winkels, online prijzen vergeleken en uiteindelijk een planning opgesteld voor de dag.
We hebben het prima gedaan want we bleven flink onder het budget dat we opgesteld hadden!
Nu moeten we morgennamiddag wel thuis zijn want ze komen de grote spullen van de Ikea leveren. Maandag zal Wouter met de jongens ook daar moeten zijn want dan komen ze de elektriciteit aansluiten. De gas zou intussen ook moeten komen. Zaterdag komt de wasmachine en de ijskast. De modem zou per post onderweg zijn.
Ik kan de familie trouwens geruststellen: we hebben een zeer goedkope ijskast en wasmachine gekocht. Vermoedelijk vallen ze na een paar maanden uit mekaar. We hebben ook de extra service van garantie en hersteldienst niet gekozen. ;-)
Gisteren hebben we vlotjes de sleutels opgehaald!
We zijn nadien natuurlijk gaan kijken naar ons nieuwe huisje. De makelaarsdame had gezegd dat alles tiptop schoongemaakt was voor ons, dus de verwachtingen waren hoog. Ik moet zeggen: als wij het ook zo mogen achterlaten, komt dat zeker in orde.
Wouter en ik stonden al vol ergernis te zwaaien met de afstandsbediening van de garagepoort want die gaf dus geen kik. Een half uur verder realiseerden we ons dat de poort natuurlijk niets doet zonder stroom (gas en elektriciteit zijn afgesloten, er is alleen water).
Het huisje ziet er klein uit, maar we hebben wel degelijk vier slaapkamers, twee badkamers, een tuin (niet erg groot) en airco op zes plaatsen (essentieel!!).
De slaapkamers zijn best leuk, want ze hebben elk hun eigen kleurtje. Er is een blauwe, een grijze, een groene en een paarse. Het tapijt, de lamp en de gordijnen zijn telkens mooi assorti.
Ik was wat zenuwachtig voor de verdeling en hoopte dat dit niet zou uitdraaien op ruzies en drama`s. Over de kamer voor Wouter en mij viel niet te onderhandelen, wij kregen de blauwe want die had een eigen badkamer en inloopdressing. Ook voor Joachim geen discussie, die slaapt het best naast ons, de grijze dus. Jonathan had zijn eigen plannen want die wilde per se zo dicht mogelijk bij de wc slapen, dat werd dan de paarse. Nu hield ik even mijn hart vast, maar Benjamin rende enthousiast de groene kamer in en gilde "ik kies deze!!". Oef!!
De jongens zijn bijzonder enthousiast en ze zijn eigenlijk niet blij met het feit dat we over een paar maanden terug zullen verhuizen. Ze willen dit huis "voor altijd".
Vandaag zijn we dan gaan shoppen en hebben we al het geld uitgegeven dat ik verdiend had (en meer... ;-D ).
Volgend weekend willen we erin trekken en we hadden nog wat redelijk noodzakelijke spullen nodig, zoals een ijskast, een wasmachine, matrassen, beddengoed, potten, pannen, stofzuiger, etc. We hadden ons huiswerk goed gemaakt, referenties gevraagd voor goedkope winkels, online prijzen vergeleken en uiteindelijk een planning opgesteld voor de dag.
We hebben het prima gedaan want we bleven flink onder het budget dat we opgesteld hadden!
Nu moeten we morgennamiddag wel thuis zijn want ze komen de grote spullen van de Ikea leveren. Maandag zal Wouter met de jongens ook daar moeten zijn want dan komen ze de elektriciteit aansluiten. De gas zou intussen ook moeten komen. Zaterdag komt de wasmachine en de ijskast. De modem zou per post onderweg zijn.
Ik kan de familie trouwens geruststellen: we hebben een zeer goedkope ijskast en wasmachine gekocht. Vermoedelijk vallen ze na een paar maanden uit mekaar. We hebben ook de extra service van garantie en hersteldienst niet gekozen. ;-)
Prion Circuit 23 in Mawson Lakes
Iedereen welkom om te komen kijken!
(of google streetview als het wat te ver rijden is)
donderdag 18 januari 2018
weetjes
Een mijlpaal: ik ben zonder GPS naar het werk en weer naar huis gereden!
(en NIET verkeerd gereden)
Vandaag stond er 43 graden (in de schaduw) op de thermometer. De plastieken wasspelden buiten smelten bijna weg...
Morgen een halve dag vrij en dan gaan we de sleutel ophalen!
(en NIET verkeerd gereden)
Vandaag stond er 43 graden (in de schaduw) op de thermometer. De plastieken wasspelden buiten smelten bijna weg...
Morgen een halve dag vrij en dan gaan we de sleutel ophalen!
woensdag 17 januari 2018
geld!
Ik heb mijn eerste loonbrief gekregen vandaag!!!
[dus we doen opnieuw een dansje]
Het geld is nog niet gestort omdat ze mijn rekeningnummer niet hadden, maar dat maken we morgen sito presto in orde!
Geen enkele patiënt betaalt iets, alles verloopt via het derdebetalersysteem dat hier medicare heet. Ik verdien ofwel een procent hiervan, ofwel krijg ik een minimum bedrag per uur. Een mooie regeling, vind ik zelf. En ook al heb ik maar heel eventjes gewerkt de eerste helft van januari en ook al ligt mijn werktempo nog behoorlijk laag, toch zat ik al boven die minimumgrens. Niet zo veel, maar toch!
Nog geen maand in het land en mijn eerste loon is binnen!
Mijn agenda loopt vlotjes vol, eerlijk gezegd had ik het niet verwacht. Medicatie voorschrijven is een beetje puzzelen en verwijzen is ook nog tijdrovend, maar verder loopt het goed. De mensen zijn allemaal even vriendelijk.
Het meest bizarre moment doet zich voor om 5u 's avonds... de tent loopt er leeg!
Echt een minuut nadat de laatste patiënt buiten is, loopt zo'n dokter ook naar huis. Gewoon een vriendelijke "tot morgen" en dat was dat. De verpleging is weg, de dokters zijn weg en er blijft maar één receptionist (van de drie) over. Iedere avond is er een externe huisarts die van 8u tot 10u komt werken, maar de vaste artsen zijn allemaal weg. Raar!
Ik kan niet anders besluiten dan dat de workaholics van huisartsen in België zwaaaaaaar ondergewaardeerd worden!!!
[dus we doen opnieuw een dansje]
Het geld is nog niet gestort omdat ze mijn rekeningnummer niet hadden, maar dat maken we morgen sito presto in orde!
Geen enkele patiënt betaalt iets, alles verloopt via het derdebetalersysteem dat hier medicare heet. Ik verdien ofwel een procent hiervan, ofwel krijg ik een minimum bedrag per uur. Een mooie regeling, vind ik zelf. En ook al heb ik maar heel eventjes gewerkt de eerste helft van januari en ook al ligt mijn werktempo nog behoorlijk laag, toch zat ik al boven die minimumgrens. Niet zo veel, maar toch!
Nog geen maand in het land en mijn eerste loon is binnen!
Mijn agenda loopt vlotjes vol, eerlijk gezegd had ik het niet verwacht. Medicatie voorschrijven is een beetje puzzelen en verwijzen is ook nog tijdrovend, maar verder loopt het goed. De mensen zijn allemaal even vriendelijk.
Het meest bizarre moment doet zich voor om 5u 's avonds... de tent loopt er leeg!
Echt een minuut nadat de laatste patiënt buiten is, loopt zo'n dokter ook naar huis. Gewoon een vriendelijke "tot morgen" en dat was dat. De verpleging is weg, de dokters zijn weg en er blijft maar één receptionist (van de drie) over. Iedere avond is er een externe huisarts die van 8u tot 10u komt werken, maar de vaste artsen zijn allemaal weg. Raar!
Ik kan niet anders besluiten dan dat de workaholics van huisartsen in België zwaaaaaaar ondergewaardeerd worden!!!
maandag 15 januari 2018
zondag 14 januari 2018
huisjes - weer - diertjes
Gisteren zijn we naar huisje nummer 3 gaan kijken en nu moeten jullie duimen, want we gaan een aanvraag indienen.
Niemand verhuurt z'n huis hier particulier, alles loopt via een makelaar. Die houden natuurlijk van papierwerk, dus bestaat zo'n aanvraag uit vijf papieren om in te vullen en moeten er nog tien documenten toegevoegd worden.
Het eerste huisje was ook dik in orde, maar onze aanvraag werd niet weerhouden omdat we maar voor zes maanden willen huren en de eigenaar wilde voor minstens twaalf verhuren. We hebben nog een hogere prijs voorgesteld, maar ook dat was niet goed. Iets anders dan maar!
Huisje 2 konden we wel voor 6 maanden huren, maar het was niet wat we zochten. Het huis was niet goed én de ligging was niet goed, dus dat werd niks.
En nu gisteren zagen we huisje 3. Te huur voor zes maanden, goed huis en goede ligging - dus we gaan ervoor! Hopelijk zijn we eerst en maken we een betrouwbare indruk op papier. ;-)
We hebben in ieder geval nog 3 andere kandidaten op de planning om deze week te bezoeken.
De rest van de zaterdag hebben we binnen doorgebracht wegens REGEN! Het was echt een kwakkeldag gisteren.
Vrijdagavond was trouwens ook al koud. We gingen 's avonds uit eten en we moesten een jas aantrekken. Ik heb zelfs nog moeten zoeken naar de jassen, ik wist al niet meer in welke koffer ze eigenlijk zaten.
Gelukkig klimmen we de volgende dagen weer naar de veertig!
Vandaag was een schitterende dag. Zesentwintig graden en geen wolkje in de lucht.
We zijn met de auto dan naar een kinderboerderij gereden, vlakbij Hahndorf in de heuvels rond Adelaide. De GPS stond kennelijk niet op "kortste route" of "snelste route" maar op "mooiste route". Geen rechte autosnelweg, maar allemaal kronkelwegen tussen de heuvels. Het asfalt was niet altijd in schitterende staat, dus we gingen heen en weer en links en rechts en op en neer. Ik werd bijna weer zeeziek, haha. De uitzichten waren wel heel mooi.
Onderweg was er geen kat te zien (behalve gekke wielertoeristen), maar eenmaal in Hahndorf was het pokkedruk. Het is de oudste Duitse nederzetting in heel Australië en kennelijk is dat een legitieme reden om het dorp te bezoeken. Er leek maar één straat te zijn met het ene winkeltje naast het andere restaurantje en het was er stikdruk. Iedereen leek een parkeerplaats te zoeken! Voor mij persoonlijk een reden om er weg te blijven.
De kinderboerderij even verderop was gelukkig rustiger.
Het was een echte doe-boerderij, dus kochten we braaf een zakje voer. We hadden nog niet alles uitgedeeld of Wouter bood het zakje aan bij een emoe. Die stak natuurlijk zijn kop in het zakje en at de helft op. De jongens waren boos en wilden dat Wouter ophield want zij wilden hertjes voeren, maar toen pakte die emoe ineens het zakje af en gooide het in zijn eigen hok. De kinderen waren kwaaaaaad! :-D
Er zat voor Wouter niks anders op dan een nieuw zakje voer te kopen!...
Later gingen we bij de pony's voor een ritje en daar lag een half zakje eten op de grond. Een van de pony's had er wel zin in en at dat ding met papier en al op, tot grote consternatie van de begeleidster. Ach, het was niet ons zakje deze keer!
Maar we waren amper terug weg van de pony's toen een andere begeleider ons een zakje eten kwam brengen. We kregen het ter compensatie omdat de pony dat van ons had vernield. Euh, niet echt... maar toch bedankt!
Dus de kinderen hadden eten genoeg voor iedereen en op het einde van de rit kreeg de emoe toch terug de overschot.
Andere dingen die ze gedaan hebben: lammetjes een flesje melk geven, op een tractor rijden en Benjamin had ook de moed om een koe te melken!
Dé topactiviteit was deze zandbak met landbouwvoertuigen. Daar kregen we ze alleen uit door een ijsje te beloven. (ik riep de mannen dus met de belofte van een ijsje en ze sprongen meteen alle drie recht en kwamen naar me toe. De andere ouders moeten gedacht hebben dat ze keurig opgevoed waren!! Wat een illusie... )
Niemand verhuurt z'n huis hier particulier, alles loopt via een makelaar. Die houden natuurlijk van papierwerk, dus bestaat zo'n aanvraag uit vijf papieren om in te vullen en moeten er nog tien documenten toegevoegd worden.
Het eerste huisje was ook dik in orde, maar onze aanvraag werd niet weerhouden omdat we maar voor zes maanden willen huren en de eigenaar wilde voor minstens twaalf verhuren. We hebben nog een hogere prijs voorgesteld, maar ook dat was niet goed. Iets anders dan maar!
Huisje 2 konden we wel voor 6 maanden huren, maar het was niet wat we zochten. Het huis was niet goed én de ligging was niet goed, dus dat werd niks.
En nu gisteren zagen we huisje 3. Te huur voor zes maanden, goed huis en goede ligging - dus we gaan ervoor! Hopelijk zijn we eerst en maken we een betrouwbare indruk op papier. ;-)
We hebben in ieder geval nog 3 andere kandidaten op de planning om deze week te bezoeken.
De rest van de zaterdag hebben we binnen doorgebracht wegens REGEN! Het was echt een kwakkeldag gisteren.
Vrijdagavond was trouwens ook al koud. We gingen 's avonds uit eten en we moesten een jas aantrekken. Ik heb zelfs nog moeten zoeken naar de jassen, ik wist al niet meer in welke koffer ze eigenlijk zaten.
Gelukkig klimmen we de volgende dagen weer naar de veertig!
Vandaag was een schitterende dag. Zesentwintig graden en geen wolkje in de lucht.
We zijn met de auto dan naar een kinderboerderij gereden, vlakbij Hahndorf in de heuvels rond Adelaide. De GPS stond kennelijk niet op "kortste route" of "snelste route" maar op "mooiste route". Geen rechte autosnelweg, maar allemaal kronkelwegen tussen de heuvels. Het asfalt was niet altijd in schitterende staat, dus we gingen heen en weer en links en rechts en op en neer. Ik werd bijna weer zeeziek, haha. De uitzichten waren wel heel mooi.
Onderweg was er geen kat te zien (behalve gekke wielertoeristen), maar eenmaal in Hahndorf was het pokkedruk. Het is de oudste Duitse nederzetting in heel Australië en kennelijk is dat een legitieme reden om het dorp te bezoeken. Er leek maar één straat te zijn met het ene winkeltje naast het andere restaurantje en het was er stikdruk. Iedereen leek een parkeerplaats te zoeken! Voor mij persoonlijk een reden om er weg te blijven.
De kinderboerderij even verderop was gelukkig rustiger.
Het was een echte doe-boerderij, dus kochten we braaf een zakje voer. We hadden nog niet alles uitgedeeld of Wouter bood het zakje aan bij een emoe. Die stak natuurlijk zijn kop in het zakje en at de helft op. De jongens waren boos en wilden dat Wouter ophield want zij wilden hertjes voeren, maar toen pakte die emoe ineens het zakje af en gooide het in zijn eigen hok. De kinderen waren kwaaaaaad! :-D
Er zat voor Wouter niks anders op dan een nieuw zakje voer te kopen!...
Later gingen we bij de pony's voor een ritje en daar lag een half zakje eten op de grond. Een van de pony's had er wel zin in en at dat ding met papier en al op, tot grote consternatie van de begeleidster. Ach, het was niet ons zakje deze keer!
Maar we waren amper terug weg van de pony's toen een andere begeleider ons een zakje eten kwam brengen. We kregen het ter compensatie omdat de pony dat van ons had vernield. Euh, niet echt... maar toch bedankt!
Dus de kinderen hadden eten genoeg voor iedereen en op het einde van de rit kreeg de emoe toch terug de overschot.
Andere dingen die ze gedaan hebben: lammetjes een flesje melk geven, op een tractor rijden en Benjamin had ook de moed om een koe te melken!
vrijdag 12 januari 2018
aan de slag!
We zitten terug in de ether! :-)
Alles in orde hier in Gawler (spreek uit als Goooowler of ze verstaan het niet). Het was even wat gedoe hier in het huisje met de slaapkamerverdeling, maar intussen zijn we gesetteld.
Vandaag was mijn allereerste échte werkdag!!
Dinsdag was ik al naar de praktijk gereden, maar ik kwam buiten met een lange to do lijst en de mededeling dat ik eigenlijk niks nuttigs kon doen zonder Medicare nummers. Ik was wel wat teleurgesteld langs de ene kant, maar langs de andere kant is op een stoeltje zitten en meekijken ook niet zo bijster interessant.
Rachel (manager) had me op het hart gedrukt om élke ochtend naar Medicare te bellen en te vragen of mijn nummers nog niet gekend waren. Persoonlijk vond ik het een beetje onzin, maar volgens haar was het de enige manier om snel in orde te geraken.
Woensdag belde ik er niet voor - want ach, onzin. Ik deed voor de rest ook niets van mijn to do lijst (zoals beroepsverzekering) want ach, toch geen nummer.
Donderdagochtend belde ik dan maar een keertje. "Ja, dokter. We hebben uw nummers. Heb je een pen dan zal ik ze dicteren."
Ik viel bijna uit mijn stoel!
Nummers!! *dansje* Ik geraak helemaal ingeburgerd want ik word blij van nummers en papierwerk!!
Een berichtje naar de praktijk en meteen een telefoontje terug. "Is je beroepsverzekering in orde? Nee? Dan kom langs! We helpen ermee en dan kun je morgen starten!"
Dus hup, ik terug richting praktijk. Intussen hadden ze zelf al met de verzekeraars gebeld dat er grote haast bij was en kon ik dus weeral een bundel van tien papieren gaan invullen om met de verzekering in orde te geraken. Opnieuw een paar telefoontjes heen en weer en tegen 5u in de namiddag was het gepiept!
Agenda opstellen, fotootje trekken voor de website (nope, staat er nog niet op, maar je kunt al wel online een afspraak bij me boeken ;-) ), paswoorden in orde maken en nog meer van dat soort onzin.
En dan was vandaag mijn eerste werkdag!
Ik zou pas om 9u starten, dus tijd genoeg voor een ochtendloopje.
Woensdag had ik een wandelpad ontdekt dat alle parken van Gawler met elkaar verbond. Ik had het in één richting gevolgd (2,5km heen en 2,5km terug) en vandaag zou ik het in de andere richting lopen (3km heen en 3km terug). Geen overdreven inspanning dus zodat ik nadien rustig kon douchen, eten en op mijn gemak naar het werk kon vertrekken.
Strak plan.
Mindere uitvoering.
Op de terugweg slaagde ik erin om te verdwalen en serieus te verdwalen.
Ik zou gewoon de wandelweg terug moeten volgen en ik wist dat ik er bijna was, maar ergens in het laatste park miste ik de juiste weg en plots had ik door dat ik niet de juiste kant op liep. Maar waar dan heen?? Teruglopen. Ene kant op. Klopte ook niet. Weer terug. Andere kant. Ook mis. En ik maar vloeken!!! Al die heuvels op en af...
En bij elke loopsessie kom ik talloze wandelaars en honden tegen, maar waar zijn die als je ze nodig hebt?? Nergens dus!
Rond het park lagen woonwijken en daar was ook geen kat te zien. Iedereen lag allicht nog in bed. Uiteindelijk zag ik ergens een bezorgtruck geparkeerd staan en spurtte ik erheen.
De kerel zelf wist ook niets in Gawler, maar hij had een GPS en liet me zien waar ik was. Als ik te voet naar huis wilde, was dat een wandeling van een uur. Een uur!!
Natuurlijk was het korter om ergens doorheen het park te gaan, maar omdat dat niet scheen te lukken, zat er dus niks anders op dan de grote wegen te volgen.
Mijn rustige zes kilometer werden er zo dertien!
Dat moet ik natuurlijk weer voor mekaar krijgen. Juist die éne ochtend dat ik geen ongelimiteerde tijd heb, verdwaal ik. Ik was véél later thuis dan gepland, er was geen sprake van een rustig ontbijtje, het was douchen en vertrekken.
Dit chaotische begin van de dag heeft zich gelukkig niet verder vertaald in een compleet fiasco.
Ik moest natuurlijk nog veel uitzoeken in het medisch programma, maar eigenlijk ging het best vlot. Ik heb nog het meest van al gevloekt op het qwerty toetsenbord. :-)
Medicatie zoeken was ook lastig. Ik denk dat ik vooral zal voorschrijven op stofnaam! Dan lijkt de naam toch bekend. :-) De voorschriften zijn hier trouwens heel mooi groen van kleur. Misschien heeft dat een placebo-effect of zo.
Er was maar één patiënt moeilijk te verstaan omdat hij heel erg mompelde (het lukte uiteindelijk wel, maar ik moest me wat concentreren) en één keer was er algemene verwarring over een term.
Een zwangere dame had het maar over 'thrush' en met de beste wil van de wereld zei me dat helemaal niets. Ze keek me raar aan, dus kennelijk was het iets heel gewoons. Oeps, haha! Maar we zijn er samen uit geraakt en het bleek een onnozele schimmelinfectie.
Het zal niet de laatste keer zijn (ook in het Nederlands verrassen patiënten me soms met rare woorden) maar thrush zit nu in mijn vocabularium, klaar om uit mijn mouw te schudden!
Vandaag zag ik 21 mensen! Heel wat meer dan ik zelf verwacht had...
Nu een weekend om uit te blazen en dan start maandag mijn eerste week! Ik ga werken van 8u30 tot 17u (ik typte 5u, geraak echt helemaal ingeburgerd). Hoe gek is dat???
Alles in orde hier in Gawler (spreek uit als Goooowler of ze verstaan het niet). Het was even wat gedoe hier in het huisje met de slaapkamerverdeling, maar intussen zijn we gesetteld.
Vandaag was mijn allereerste échte werkdag!!
Dinsdag was ik al naar de praktijk gereden, maar ik kwam buiten met een lange to do lijst en de mededeling dat ik eigenlijk niks nuttigs kon doen zonder Medicare nummers. Ik was wel wat teleurgesteld langs de ene kant, maar langs de andere kant is op een stoeltje zitten en meekijken ook niet zo bijster interessant.
Rachel (manager) had me op het hart gedrukt om élke ochtend naar Medicare te bellen en te vragen of mijn nummers nog niet gekend waren. Persoonlijk vond ik het een beetje onzin, maar volgens haar was het de enige manier om snel in orde te geraken.
Woensdag belde ik er niet voor - want ach, onzin. Ik deed voor de rest ook niets van mijn to do lijst (zoals beroepsverzekering) want ach, toch geen nummer.
Donderdagochtend belde ik dan maar een keertje. "Ja, dokter. We hebben uw nummers. Heb je een pen dan zal ik ze dicteren."
Ik viel bijna uit mijn stoel!
Nummers!! *dansje* Ik geraak helemaal ingeburgerd want ik word blij van nummers en papierwerk!!
Een berichtje naar de praktijk en meteen een telefoontje terug. "Is je beroepsverzekering in orde? Nee? Dan kom langs! We helpen ermee en dan kun je morgen starten!"
Dus hup, ik terug richting praktijk. Intussen hadden ze zelf al met de verzekeraars gebeld dat er grote haast bij was en kon ik dus weeral een bundel van tien papieren gaan invullen om met de verzekering in orde te geraken. Opnieuw een paar telefoontjes heen en weer en tegen 5u in de namiddag was het gepiept!
Agenda opstellen, fotootje trekken voor de website (nope, staat er nog niet op, maar je kunt al wel online een afspraak bij me boeken ;-) ), paswoorden in orde maken en nog meer van dat soort onzin.
En dan was vandaag mijn eerste werkdag!
Ik zou pas om 9u starten, dus tijd genoeg voor een ochtendloopje.
Woensdag had ik een wandelpad ontdekt dat alle parken van Gawler met elkaar verbond. Ik had het in één richting gevolgd (2,5km heen en 2,5km terug) en vandaag zou ik het in de andere richting lopen (3km heen en 3km terug). Geen overdreven inspanning dus zodat ik nadien rustig kon douchen, eten en op mijn gemak naar het werk kon vertrekken.
Strak plan.
Mindere uitvoering.
Op de terugweg slaagde ik erin om te verdwalen en serieus te verdwalen.
Ik zou gewoon de wandelweg terug moeten volgen en ik wist dat ik er bijna was, maar ergens in het laatste park miste ik de juiste weg en plots had ik door dat ik niet de juiste kant op liep. Maar waar dan heen?? Teruglopen. Ene kant op. Klopte ook niet. Weer terug. Andere kant. Ook mis. En ik maar vloeken!!! Al die heuvels op en af...
En bij elke loopsessie kom ik talloze wandelaars en honden tegen, maar waar zijn die als je ze nodig hebt?? Nergens dus!
Rond het park lagen woonwijken en daar was ook geen kat te zien. Iedereen lag allicht nog in bed. Uiteindelijk zag ik ergens een bezorgtruck geparkeerd staan en spurtte ik erheen.
De kerel zelf wist ook niets in Gawler, maar hij had een GPS en liet me zien waar ik was. Als ik te voet naar huis wilde, was dat een wandeling van een uur. Een uur!!
Natuurlijk was het korter om ergens doorheen het park te gaan, maar omdat dat niet scheen te lukken, zat er dus niks anders op dan de grote wegen te volgen.
Mijn rustige zes kilometer werden er zo dertien!
Dat moet ik natuurlijk weer voor mekaar krijgen. Juist die éne ochtend dat ik geen ongelimiteerde tijd heb, verdwaal ik. Ik was véél later thuis dan gepland, er was geen sprake van een rustig ontbijtje, het was douchen en vertrekken.
Dit chaotische begin van de dag heeft zich gelukkig niet verder vertaald in een compleet fiasco.
Ik moest natuurlijk nog veel uitzoeken in het medisch programma, maar eigenlijk ging het best vlot. Ik heb nog het meest van al gevloekt op het qwerty toetsenbord. :-)
Medicatie zoeken was ook lastig. Ik denk dat ik vooral zal voorschrijven op stofnaam! Dan lijkt de naam toch bekend. :-) De voorschriften zijn hier trouwens heel mooi groen van kleur. Misschien heeft dat een placebo-effect of zo.
Er was maar één patiënt moeilijk te verstaan omdat hij heel erg mompelde (het lukte uiteindelijk wel, maar ik moest me wat concentreren) en één keer was er algemene verwarring over een term.
Een zwangere dame had het maar over 'thrush' en met de beste wil van de wereld zei me dat helemaal niets. Ze keek me raar aan, dus kennelijk was het iets heel gewoons. Oeps, haha! Maar we zijn er samen uit geraakt en het bleek een onnozele schimmelinfectie.
Het zal niet de laatste keer zijn (ook in het Nederlands verrassen patiënten me soms met rare woorden) maar thrush zit nu in mijn vocabularium, klaar om uit mijn mouw te schudden!
Vandaag zag ik 21 mensen! Heel wat meer dan ik zelf verwacht had...
Nu een weekend om uit te blazen en dan start maandag mijn eerste week! Ik ga werken van 8u30 tot 17u (ik typte 5u, geraak echt helemaal ingeburgerd). Hoe gek is dat???
zaterdag 6 januari 2018
afscheid van Glenelg en de wasmachine
Vandaag was onze laatste dag in Glenelg.
Morgen pakken we ons boeltje en trekken we naar Gawler, een klein stadje ten Noorden van Adelaide. Daar trekken we opnieuw in een vakantiehuis, dit keer een dat de praktijk voor ons geregeld (en betaald) heeft. Dan zitten we ook een stuk dichter bij mijn werk en dus zal ik daar ook wat meer gaan rondlopen. We starten ook met onze huizenjacht, op zoek naar een plekje voor onszelf. We hebben al veel rondgehangen online en hebben al een lijst van huisjes die we willen bekijken. Spannend dus!
Helaas hebben ze in ons nieuwe plekje problemen met de wifi. Dat gaan ze oplossen "in de loop van de week".
Nu kennen we de Aussies al een beetje. Als ze zeggen "om vijf uur" bedoelen ze "om zes uur". Als ze zeggen "ik ben er over tien minuten" zijn ze er veertig minuten later. Als ze zeggen "ik mail je maandag" zul je wel een mail krijgen, maar niet op maandag.
Dus de wifi zal niet opgelost zijn in de loop van de week.
Even afkicken van de blog dus! Niet getreurd, we'll be back.
Omdat het vandaag lekker warm was (ik moet zeggen dat zelfs voor mij 41 graden een beetje over the top is), hebben we een activiteit binnen gezocht.
Hier vlakbij is een klein indoor attractiepark en daar zijn we heen geweest. De jongens hebben zich geamuseerd met minigolf, een rijdend treintje, een indoor speeltuin, een carrousel, bootjes en ten slotte ook nog op wat spelletjes.
De ijsjeszaak om de hoek zal ons missen!
Van Glenelg zal ikzelf de zee missen.
Van ons huisje zal ik de wasmachine missen en dan specifiek het melodietje dat hij speelt als de was klaar is.
Als een mens daar niet vrolijk van wordt, weet ik het ook niet meer.
Morgen pakken we ons boeltje en trekken we naar Gawler, een klein stadje ten Noorden van Adelaide. Daar trekken we opnieuw in een vakantiehuis, dit keer een dat de praktijk voor ons geregeld (en betaald) heeft. Dan zitten we ook een stuk dichter bij mijn werk en dus zal ik daar ook wat meer gaan rondlopen. We starten ook met onze huizenjacht, op zoek naar een plekje voor onszelf. We hebben al veel rondgehangen online en hebben al een lijst van huisjes die we willen bekijken. Spannend dus!
Helaas hebben ze in ons nieuwe plekje problemen met de wifi. Dat gaan ze oplossen "in de loop van de week".
Nu kennen we de Aussies al een beetje. Als ze zeggen "om vijf uur" bedoelen ze "om zes uur". Als ze zeggen "ik ben er over tien minuten" zijn ze er veertig minuten later. Als ze zeggen "ik mail je maandag" zul je wel een mail krijgen, maar niet op maandag.
Dus de wifi zal niet opgelost zijn in de loop van de week.
Even afkicken van de blog dus! Niet getreurd, we'll be back.
Omdat het vandaag lekker warm was (ik moet zeggen dat zelfs voor mij 41 graden een beetje over the top is), hebben we een activiteit binnen gezocht.
Hier vlakbij is een klein indoor attractiepark en daar zijn we heen geweest. De jongens hebben zich geamuseerd met minigolf, een rijdend treintje, een indoor speeltuin, een carrousel, bootjes en ten slotte ook nog op wat spelletjes.
In de speeltuin hingen camera's zodat ouders hun kroost in de gaten konden houden. Toen de jongens dat eenmaal door hadden, kwamen ze natuurlijk gekke bekken trekken.
De ijsjeszaak om de hoek zal ons missen!
Van Glenelg zal ikzelf de zee missen.
Van ons huisje zal ik de wasmachine missen en dan specifiek het melodietje dat hij speelt als de was klaar is.
Als een mens daar niet vrolijk van wordt, weet ik het ook niet meer.
vrijdag 5 januari 2018
prijsvraag
Vandaag een lekker warm weertje hier, 37 graden! Een opwarmertje voor morgen want dan gaan we naar de 41. Ik kan me daar niks bij voorstellen. Warm zeker?
In de voormiddag hebben we ons in ons geairconditioneerd huisje verscholen, maar in de namiddag gingen we natuurlijk naar het strand.
Ons jongens hebben eerst nog gespeeld bij de fonteinen hier op het pleintje.
Op zeker moment was Jonathan het beu en wilde hij naar het strand. "Daar is meer water," was zijn argument. Mij best, maar hij moest dat overleggen met zijn broers.
Ik zag hem met Benjamin praten en ik hoorde hem al van mijlenver antwoorden dat hij niet naar het strand wilde. Even later kwam Jonathan teruggelopen en had hij Joachim mee. "Mama, het is twee tegen een. Dus we gaan naar het strand."
"Wil jij dan ook naar het strand, Joachim?"
"Ja," zei deze. "Meer water."
Lol!
Na de verkooppraatjes gingen we dus naar het strand! Het zand was snikheet, maar in het water was het perfect. Er zijn hier ook getijden, hoewel niet zo spectaculair, dus de mannen amuseerden zich met het bouwen van zandhopen en irrigatiekanalen die steevast overspoeld werden.
We brachten opnieuw een kilo stenen en een kilo schelpen mee naar huis. Ze liggen hier allemaal aan de achterdeur te "drogen" en ik vermoed dat we ze zullen vergeten bij de komende verhuis. ;-)
Hieronder wat filmpjes van gisteren van de computervogels!
Je hoort ze zingen, niet erg overtuigend, maar het is te horen.
Ik had nog een derde filmpje met een close-up, maar het bestand is te groot dus jullie zullen het hiermee moeten doen. ;-)
De eerste die me kan zeggen wat voor beest het is, krijgt een pluimpje opgestuurd per post. ;-)
YouTube staat trouwens vol met filmpjes van het beestje! Veel mensen zijn al gefascineerd door de geluiden en hebben deze ook op beeld gezet (en beter dan ik). Allen daarheen!
In de voormiddag hebben we ons in ons geairconditioneerd huisje verscholen, maar in de namiddag gingen we natuurlijk naar het strand.
Ons jongens hebben eerst nog gespeeld bij de fonteinen hier op het pleintje.
Op zeker moment was Jonathan het beu en wilde hij naar het strand. "Daar is meer water," was zijn argument. Mij best, maar hij moest dat overleggen met zijn broers.
Ik zag hem met Benjamin praten en ik hoorde hem al van mijlenver antwoorden dat hij niet naar het strand wilde. Even later kwam Jonathan teruggelopen en had hij Joachim mee. "Mama, het is twee tegen een. Dus we gaan naar het strand."
"Wil jij dan ook naar het strand, Joachim?"
"Ja," zei deze. "Meer water."
Lol!
Na de verkooppraatjes gingen we dus naar het strand! Het zand was snikheet, maar in het water was het perfect. Er zijn hier ook getijden, hoewel niet zo spectaculair, dus de mannen amuseerden zich met het bouwen van zandhopen en irrigatiekanalen die steevast overspoeld werden.
We brachten opnieuw een kilo stenen en een kilo schelpen mee naar huis. Ze liggen hier allemaal aan de achterdeur te "drogen" en ik vermoed dat we ze zullen vergeten bij de komende verhuis. ;-)
Hieronder wat filmpjes van gisteren van de computervogels!
Je hoort ze zingen, niet erg overtuigend, maar het is te horen.
Ik had nog een derde filmpje met een close-up, maar het bestand is te groot dus jullie zullen het hiermee moeten doen. ;-)
De eerste die me kan zeggen wat voor beest het is, krijgt een pluimpje opgestuurd per post. ;-)
YouTube staat trouwens vol met filmpjes van het beestje! Veel mensen zijn al gefascineerd door de geluiden en hebben deze ook op beeld gezet (en beter dan ik). Allen daarheen!
donderdag 4 januari 2018
ons eerste wildlife park
Gisteren geen blogpost want geen wifi.
De wifi was hier uitgevallen om wat voor reden dan ook en de 4G kost centjes, dus gisteren maar niet online rondgehangen. En prompt had ik het gevoel dat we helemaal aan de andere kant van de wereld zaten zonder onze familie of vriendjes!... Heel raar... Misschien had ik toch postduiven moeten meenemen om te communiceren in nood. :-)
Gisteren hebben we nu ook wel niet zoveel bijzonders gedaan.
's Morgens ben ik autostoelen gaan kopen voor ons jongens. Ik was speciaal in de ochtend gereden in de hoop dat het rustiger zou zijn onderweg. Er was duidelijk meer volk op de baan dan 's avonds laat, maar het is toch vlot gelukt en ik heb niemand frontaal aangereden. Nu kunnen ons mannen mee op stap met de auto in hun autostoelen!
Verder zijn we gaan buitenspelen op een leuk grasveld in Glenelg, in de namiddag hebben we een kleine wandeling gedaan naar een binnenspeeltuin.
Het was maar een klein ding, maar de jongens vonden het superfijn.
Zowel Jonathan als Benjamin hadden een vriendje gevonden, voor Jonathan was het zelfs zijn nieuwste beste vriend. Ik hoorde ook dat hij Engels probeerde te praten met het kereltje en ik was heel erg trots!!!
Vanmorgen bij mijn ochtendloopje heb ik de computervogels gefilmd. Ik zal het een andere keer online zetten (de spanning loopt op....) want ik wil vandaag al zoveel foto's toevoegen dat de wifi anders weer naar de vaantjes is.
Vandaag zijn we (met de auto natuurlijk!!) naar Cleland National Wildlife Park gereden. Dat ligt op een van de heuvels hier rond Adelaide.
We deden hiervoor een klein stukje snelweg en de jongens waren al meteen onder de indruk van het zware vrachtverkeer. En dan hebben we nog niks spectaculairs gezien!
We zagen wel ons allereerste verkeersbord dat waarschuwde voor overstekende kangoeroes!!! Hoera!!
Cleland Park bleek heel mooi en 300% de moeite. Het is heel uitgestrekt en veel dieren lopen er vrij rond. Sommige zijn afgescheiden van elkaar en andere zijn van iedereen afgesneden, maar de meeste diertjes hebben er vrij spel. Het zit er vol buideldieren, van sommige soorten hadden we nog nooit gehoord (dat kan natuurlijk aan ons liggen).
In het Museum van Zuid-Australië hebben we de lokale gevaarlijke spin kunnen bekijken, nu hebben we de lokale gevaarlijke slang gezien. Hopelijk kunnen we die beestjes nu memoriseren en op tijd het noodnummer 000 bellen. :-)
We kochten bij de entree een zakje kangoeroevoer en daar hebben ons mannen veel plezier aan beleefd. Er zaten heel wat soorten kangoeroes, van groot tot klein. Sommige kangoeroes hadden totaal geen zin en sprongen gewoon weg, maar andere beestjes kwamen zelfs vragen om eten.
We waren braaf de kangoeroes aan het voeren, toen een van de emoes er genoeg van had om z'n eigen eten te zoeken. Hij kwam gewoon aangewandeld en stak zijn kop in de etenszak!
Benjamin ontdekte dat de kleine buideldassen en ratkangoeroes (die ook vrij rondsprongen) ook kangoeroevoer aten.
Normaal mocht je er koala's aaien en voederen, maar omdat dit nog een jonkie was en nog moest wennen aan mensen, was het enkel kijken en op de foto. We zullen dus later nog eens moeten terugkomen!
Er was een kleine plas water en die zat natuurlijk vol watervogels! We hebben pelikanen van heel dichtbij gezien, maar ook ibissen, grijze ganzen en bruine eenden.
Ook andere vogels hebben we genoeg gezien, zoals papegaaien. De kookaburra hebben we een paar keer gehoord (heel bijzonder) maar niet kunnen spotten. Nog een reden om terug te komen!
Cleland National Wildlife Park - allen daarheen. :-)
De wifi was hier uitgevallen om wat voor reden dan ook en de 4G kost centjes, dus gisteren maar niet online rondgehangen. En prompt had ik het gevoel dat we helemaal aan de andere kant van de wereld zaten zonder onze familie of vriendjes!... Heel raar... Misschien had ik toch postduiven moeten meenemen om te communiceren in nood. :-)
Gisteren hebben we nu ook wel niet zoveel bijzonders gedaan.
's Morgens ben ik autostoelen gaan kopen voor ons jongens. Ik was speciaal in de ochtend gereden in de hoop dat het rustiger zou zijn onderweg. Er was duidelijk meer volk op de baan dan 's avonds laat, maar het is toch vlot gelukt en ik heb niemand frontaal aangereden. Nu kunnen ons mannen mee op stap met de auto in hun autostoelen!
Verder zijn we gaan buitenspelen op een leuk grasveld in Glenelg, in de namiddag hebben we een kleine wandeling gedaan naar een binnenspeeltuin.
Het was maar een klein ding, maar de jongens vonden het superfijn.
Zowel Jonathan als Benjamin hadden een vriendje gevonden, voor Jonathan was het zelfs zijn nieuwste beste vriend. Ik hoorde ook dat hij Engels probeerde te praten met het kereltje en ik was heel erg trots!!!
Vanmorgen bij mijn ochtendloopje heb ik de computervogels gefilmd. Ik zal het een andere keer online zetten (de spanning loopt op....) want ik wil vandaag al zoveel foto's toevoegen dat de wifi anders weer naar de vaantjes is.
Ik ga dit uitzicht missen als we straks niet meer aan zee wonen...
Vandaag zijn we (met de auto natuurlijk!!) naar Cleland National Wildlife Park gereden. Dat ligt op een van de heuvels hier rond Adelaide.
We deden hiervoor een klein stukje snelweg en de jongens waren al meteen onder de indruk van het zware vrachtverkeer. En dan hebben we nog niks spectaculairs gezien!
We zagen wel ons allereerste verkeersbord dat waarschuwde voor overstekende kangoeroes!!! Hoera!!
Cleland Park bleek heel mooi en 300% de moeite. Het is heel uitgestrekt en veel dieren lopen er vrij rond. Sommige zijn afgescheiden van elkaar en andere zijn van iedereen afgesneden, maar de meeste diertjes hebben er vrij spel. Het zit er vol buideldieren, van sommige soorten hadden we nog nooit gehoord (dat kan natuurlijk aan ons liggen).
In het Museum van Zuid-Australië hebben we de lokale gevaarlijke spin kunnen bekijken, nu hebben we de lokale gevaarlijke slang gezien. Hopelijk kunnen we die beestjes nu memoriseren en op tijd het noodnummer 000 bellen. :-)
We kochten bij de entree een zakje kangoeroevoer en daar hebben ons mannen veel plezier aan beleefd. Er zaten heel wat soorten kangoeroes, van groot tot klein. Sommige kangoeroes hadden totaal geen zin en sprongen gewoon weg, maar andere beestjes kwamen zelfs vragen om eten.
Als volleerde sluipschutters op weg naar hun doel.
We waren braaf de kangoeroes aan het voeren, toen een van de emoes er genoeg van had om z'n eigen eten te zoeken. Hij kwam gewoon aangewandeld en stak zijn kop in de etenszak!
Benjamin ontdekte dat de kleine buideldassen en ratkangoeroes (die ook vrij rondsprongen) ook kangoeroevoer aten.
Normaal mocht je er koala's aaien en voederen, maar omdat dit nog een jonkie was en nog moest wennen aan mensen, was het enkel kijken en op de foto. We zullen dus later nog eens moeten terugkomen!
Er was een kleine plas water en die zat natuurlijk vol watervogels! We hebben pelikanen van heel dichtbij gezien, maar ook ibissen, grijze ganzen en bruine eenden.
Ook andere vogels hebben we genoeg gezien, zoals papegaaien. De kookaburra hebben we een paar keer gehoord (heel bijzonder) maar niet kunnen spotten. Nog een reden om terug te komen!
Cleland National Wildlife Park - allen daarheen. :-)
Met kleintje
Aapjes waren er ook!
Reuzenhagedis
Tasmaanse duivel
(ook Spaanse duivel genoemd ;-) )
uitzicht! (oceaan in de verte)
chillen
dingo
koala
emoe (rechts)
Australische vogels
Abonneren op:
Posts (Atom)