school (no) worries

Een paar dagen voor het einde van de grote zomervakantie en we hebben dan toch een school!

Vanuit ons apenland (ik heb geen trema op dit toetsenbord) hadden we al wat scholen op het oog, maar we moesten natuurlijk ter plaatse bekijken waar we uiteindelijk zouden wonen en wat referenties oppikken.

In Australia (nog steeds geen trema op dit toetsenbord) hebben ze twee systemen: de private scholen en de publieke scholen.
De private scholen zijn echt pokkeduur. Ze vragen inschrijvingsgeld van meerdere duizenden dollars en dan zijn de mannen alleen maar ingeschreven. Er komt nog een vracht boeken bij en een tiendelig uniform.
De publieke scholen vragen maar een paar honderd dollars en worden verder ondersteund door de overheid.

Wat is nu het beste?

Misschien ligt het aan ons, maar zoveel geld spenderen aan iets dat we beschouwen als een basisrecht, lijkt zo idioot. Maar misschien waren die publieke scholen wel erg slecht?? We hoorden hier en daar en het meest voorkomende antwoord was dat een publieke school meestal wel ok is als 'de buurt' ook ok is.
Nu is Mawson Lakes een prima 'buurt' en dus wilden we de jongens inschrijven in Mawson Lakes Primary School (hoe eenvoudig kun je een naam kiezen?).

Helaas zit de school aan z'n maximale capaciteit en mogen enkel leerlingen van de juiste zone ingeschreven worden. Wij gaan wonen in de juiste zone, dus hopelijk kwam dat goed.
Wouter belde erheen, maar werd er niets wijzer van. We moesten langskomen met de visa, dan gingen ze het eens bekijken.
Gisteren ging ik er dus heen en het bleek inderdaad een heel kleine school te zijn. Echt zo'n wijkschooltje.

Al heel snel werd duidelijk dat het allemaal niks zou worden. We moesten en we zouden rekeningen laten zien van de elektriciteit of de gas om ons adres te bewijzen en dat hadden we niet. Een huurcontract had ik WEL bij me, maar dat bleek geen waarde te hebben of zo.
We moesten dus maar eens terugkomen met zo'n rekening en dan zou ze ons op een wachtlijst zetten. Een wachtlijst! En als er plaats was, zou ze ons wel bellen.
Of er plaats was, geen idee. Wanneer er dan plaats was, ook geen idee. Wat we intussen moesten doen, daar kon ze ons niet mee helpen.
Dus ja, met een humeur op het vriespunt terug buiten. (en dat wil wat zeggen want het was een warme dag)

Eenmaal terug belde ik gelijk naar een andere publieke school, die van Parafield Gardens. Niet te ver weg en ook van die school hadden we goede referenties gevonden. De volgende dag zouden hun inschrijvingen sluiten, dus als we nog snel konden komen, kwam dat in orde.
Tja, op het werk moesten ze maar even begripvol zijn, dus vanmorgen nam ik weer vrij en reden we naar de andere school, Karrendi Primary School (kijk, die kunnen tenminste een naam kiezen).

Ook deze school bleek niet zo groot, maar ze hadden toch nog plaats.
We kregen een rondleiding en alles zag er ok uit. De klassen zijn heel vergelijkbaar van uitzicht als bij ons, alleen een pak groter. De tafeltjes staan in groepjes en er zijn leeshoeken en werkhoeken. Er is een grote sporthal, een zwembad en een bibliotheek met computerzaal (en boeken). De speelruimte is heel groot, met een overdekte speeltuin, sportvelden en hoop bankjes in de schaduw. Overal zijn er drinkfonteintjes en het water mocht ook mee de klas in (tja, je moet iets met zo'n klimaat). De klassen waren ook allemaal gedeeld, ik bedoel dat er klassen zijn met jaren 1 en 2 samen of 2 en 3 samen enzovoort.
Benjamin komt in jaar 1 en Jonathan in jaar 2.

Er zitten wel meer internationale studenten (de school heeft er ook een speciaal programma voor) en de leerkracht die ons rondleidde maakte er geen punt van dat de jongens nog Engels moeten leren. Ze verstaan al wel wat, maar niet echt veel. Het was allemaal van "dat komt wel rap genoeg" en natuurlijk "no worries".

De hele school is trouwens behangen met spreuken, echt grappig. Overal hangen citaten die meestal aanmoedigend bedoeld zijn, maar er is ook dikwijls een ondertoon van "niets gaat vanzelf". Positief denken is belangrijk, niet denken dat je iets niet kunt, maar eerder dat je nog iets kunt leren.

Het leek allemaal in orde dus hopelijk komt dat goed!

Enige grote tegenvaller is dus dat blijkt dat het inschrijvingsgeld voor ons niet van toepassing is.
Als visumhouders moeten we ons inschrijven op de website van de overheid en langs die weg ons inschrijvingsgeld betalen. Daar heb ik me gisteren al mee bezig gehouden (altijd leuk hoor, websites van de overheid) en toen kwam ik tot een redelijk onaangename verrassing. Het inschrijvingsgeld is afhankelijk van ons inkomen en aangezien dat redelijk hoog ligt, moeten we de volle pot betalen. Dat komt neer op... een paar duizenden dollars!!
Dat is dus echt shit, want we hadden dus net zo goed een private school kunnen zoeken.... Dus bij deze een waarschuwing voor alle 457 visumhouders die hun kinderen willen inschrijven op school: betalen doe je toch.

Donderdag gaan we terug met onze ingevulde papieren voor de definitieve inschrijving en dan gaan we ook de uniformen kopen. Voorlopig zien ons jongens alles wel zitten! (al begrijpen ze het concept van een uniform niet helemaal) Zeker Jonathan zijn ogen begonnen te blinken bij het zien van het zwembad.
Maandag is dan D-day!! Spannend!!!