huisjes - weer - diertjes

Gisteren zijn we naar huisje nummer 3 gaan kijken en nu moeten jullie duimen, want we gaan een aanvraag indienen.
Niemand verhuurt z'n huis hier particulier, alles loopt via een makelaar. Die houden natuurlijk van papierwerk, dus bestaat zo'n aanvraag uit vijf papieren om in te vullen en moeten er nog tien documenten toegevoegd worden.
Het eerste huisje was ook dik in orde, maar onze aanvraag werd niet weerhouden omdat we maar voor zes maanden willen huren en de eigenaar wilde voor minstens twaalf verhuren. We hebben nog een hogere prijs voorgesteld, maar ook dat was niet goed. Iets anders dan maar!
Huisje 2 konden we wel voor 6 maanden huren, maar het was niet wat we zochten. Het huis was niet goed én de ligging was niet goed, dus dat werd niks.
En nu gisteren zagen we huisje 3. Te huur voor zes maanden, goed huis en goede ligging - dus we gaan ervoor! Hopelijk zijn we eerst en maken we een betrouwbare indruk op papier. ;-)

We hebben in ieder geval nog 3 andere kandidaten op de planning om deze week te bezoeken.

De rest van de zaterdag hebben we binnen doorgebracht wegens REGEN! Het was echt een kwakkeldag gisteren.
Vrijdagavond was trouwens ook al koud. We gingen 's avonds uit eten en we moesten een jas aantrekken. Ik heb zelfs nog moeten zoeken naar de jassen, ik wist al niet meer in welke koffer ze eigenlijk zaten.
Gelukkig klimmen we de volgende dagen weer naar de veertig!

Vandaag was een schitterende dag. Zesentwintig graden en geen wolkje in de lucht.
We zijn met de auto dan naar een kinderboerderij gereden, vlakbij Hahndorf in de heuvels rond Adelaide. De GPS stond kennelijk niet op "kortste route" of "snelste route" maar op "mooiste route". Geen rechte autosnelweg, maar allemaal kronkelwegen tussen de heuvels. Het asfalt was niet altijd in schitterende staat, dus we gingen heen en weer en links en rechts en op en neer. Ik werd bijna weer zeeziek, haha. De uitzichten waren wel heel mooi.

Onderweg was er geen kat te zien (behalve gekke wielertoeristen), maar eenmaal in Hahndorf was het pokkedruk. Het is de oudste Duitse nederzetting in heel Australië en kennelijk is dat een legitieme reden om het dorp te bezoeken. Er leek maar één straat te zijn met het ene winkeltje naast het andere restaurantje en het was er stikdruk. Iedereen leek een parkeerplaats te zoeken! Voor mij persoonlijk een reden om er weg te blijven.

De kinderboerderij even verderop was gelukkig rustiger.
Het was een echte doe-boerderij, dus kochten we braaf een zakje voer. We hadden nog niet alles uitgedeeld of Wouter bood het zakje aan bij een emoe. Die stak natuurlijk zijn kop in het zakje en at de helft op. De jongens waren boos en wilden dat Wouter ophield want zij wilden hertjes voeren, maar toen pakte die emoe ineens het zakje af en gooide het in zijn eigen hok. De kinderen waren kwaaaaaad! :-D
Er zat voor Wouter niks anders op dan een nieuw zakje voer te kopen!...
Later gingen we bij de pony's voor een ritje en daar lag een half zakje eten op de grond. Een van de pony's had er wel zin in en at dat ding met papier en al op, tot grote consternatie van de begeleidster. Ach, het was niet ons zakje deze keer!
Maar we waren amper terug weg van de pony's toen een andere begeleider ons een zakje eten kwam brengen. We kregen het ter compensatie omdat de pony dat van ons had vernield. Euh, niet echt... maar toch bedankt!
Dus de kinderen hadden eten genoeg voor iedereen en op het einde van de rit kreeg de emoe toch terug de overschot.

Andere dingen die ze gedaan hebben: lammetjes een flesje melk geven, op een tractor rijden en Benjamin had ook de moed om een koe te melken!

 Dé topactiviteit was deze zandbak met landbouwvoertuigen. Daar kregen we ze alleen uit door een ijsje te beloven. (ik riep de mannen dus met de belofte van een ijsje en ze sprongen meteen alle drie recht en kwamen naar me toe. De andere ouders moeten gedacht hebben dat ze keurig opgevoed waren!! Wat een illusie... )