lokale hoogtepunten

 Ons gezelschap bleef nog een week in Adelaide en tijdens de weekdagen hadden we natuurlijk werk of school, maar de avonden hadden we dan gezellig samen.
In het weekend zouden we nog wat sightseeing doen!

Zaterdagnamiddag deden we een wandeling in de wetlands hier in Mawson Lakes.
Dat is een klein natuurreservaat voor vogels en andere beestjes. Het is doorgaans afgesloten en je kunt er alleen in als je bij een naburig cafeetje de sleutel gaat vragen.
De laatste keer dat we er waren komen wandelen, waren veel waterplassen opgedroogd, maar nu was er water in overvloed. Vogels genoeg om te spotten, de muggen moesten we er helaas bijnemen! :)

In de vroege avond namen we dan met z'n allen de trein naar de stad.
Een collega van mij had het OzAsia festival aangeraden en we kenden het niet, maar het zag er wel tof uit. South Australia staat gekend als 'the festival state' dus dan kon een festival ook niet ontbreken op de agenda!
Zoals de naam doet vermoeden, heeft dit festival de bedoeling de Aziatische culturen in de verf te zetten.

We trokken naar 'the lucky dumpling market'. Een overdadige keuze aan eetstandjes en live muziek - ideaal. Kiezen was natuurlijk moeilijk en ik vond dat we best lang op ons eten moesten wachten, maar we moesten niet klagen, want een half uur later waren alle rijen NOG langer. Bleek zelfs dat er een rij was om het terrein op te komen, want de market zat aan volle capaciteit (aan de ingang stonden mensen te tellen).
Uiteindelijk had trouwens alleen Wouter dumplings gekozen, maar de rest had wel dingen zoals blauwe rijst en roze kool.
We kozen nog een dessertje en wandelden dan maar verder.

Het andere gratis evenement was 'the moon lantern trail'.
In een park aan de andere kant van het water hadden ze talloze kunstwerken opgesteld. Allemaal grote lampionnen gelinkt aan allerlei Aziatische legendes of geluksbrengers. Meestal dieren. Echt chic om te zien!
Onze timing was ideaal. Het schemerde toen we aankwamen, dus we konden meteen het terrein op want er was nog niet zoveel volk. Een half uur later was het echt donker en was alles prachtig om te zien. Intussen was er een massa mensen en konden wij rustig vertrekken. :-)

Het was een ideale manier om een zaterdagavond in Adelaide te spenderen!

Zondagvoormiddag kwam ons gezelschap nog supporteren voor de zwemlessen van de kinderen en in de namiddag namen we ze mee op trot naar Para Wirra. 
Para Wirra is een heel groot park in de heuvels waar wij regelmatig gaan wandelen. Het is heel mooi en we zien bijna altijd wel beestjes zoals emoes of kangoeroes. Je kunt er de echte lokale flora bewonderen en de uitzichten zijn prachtig. Een ideale uitstap vonden we dus.
Er was een hoop regen voorspeld dus we namen ons regengerief mee. Van alle mogelijke wandelingen hadden we de Devil's Nose walk gekozen en het bleef netjes droog totdat we op de terugweg waren van ons uitkijkpunt, dus daar viel niet over te klagen.
Ik was alleen teleurgesteld dat we geen grote beestjes hadden gezien. Wel afdrukken van emoes, maar niet de vogels zelf. Toch jammer!

We reden terug naar huis en - echt waar - knal aan de uitgang van het park liepen er twee emoes rond!! Zagen we ze dus toch...!!
Para Wirra stelt nooit teleur. :-D

Zondagavond was het dan tijd om foto's uit te wisselen en nu heb ik hier op de computer een map met ruim 5700 foto's. *huil* Wat moet ik daarmee doen?? lol
De computer moest tot diep in de nacht doorwerken om alles te verwerken, arm ding.

Maandagochtend namen we afscheid van ons gezelschap aan de luchthaven. Altijd triestig.
Nu is het vakantiegevoel echt, echt afgelopen. Je zou het niet zeggen met het kille weer van deze week, maar we hebben nu wel de zomer om naar uit te kijken!
In 2023 komen we ook zeker (voor zover ooit iets zeker is...) naar Belgenland en intussentijd is iedereen hier welkom! ;-)

Mawson Lakes

 Onze laatste dag moesten we nog zo'n driehonderd kilometer rijden.

De wekker ging op tijd zodat we nog de hele boel konden inpakken en de motorhomes nog een beetje toonbaar konden maken. Daarna namen we afscheid van onze laatste camping...

De baan werd drukker en drukker en het landschap veranderde weeral. Plots reden we in het groen!
Er loopt een denkbeeldige lijn door SA, de Goyder's Line. Ten noorden ervan is het land alleen geschikt voor vee, ten zuiden ervan kunnen gewassen geteeld worden. Het was heel erg duidelijk toen we die lijn passeerden! Van verdwaalde koeien tussen het dorre gras, gingen we naar eindeloze velden vol graan.

We aten een kleine lunch in Port Wakefield en daarna hadden we zowaar een tweebaansvak richting Adelaide. Wat een luxe ineens!
We reden langs ons thuis om alle zooi uit de wagen te gooien en we brachten de motorhomes netjes terug, een half uur voor sluitingstijd. Mooie timing, al vind ik het zelf.

Ruim 4000 kilometer op de teller, gereden langs de Stuart Highway met hier en daar omwegen (voor Kakadu en Uluru onder andere). We zijn altijd samen gebleven, maar er was 6 km verschil tussen de twee voertuigen! Nee, dat kunnen we niet verklaren.
Het is een geweldige roadtrip, ik kan 'm aanraden, maar de lange ritten moet je erbij nemen. Minstens een iemand in het gezelschap moet graag achter het stuur zitten. :-)
Gelukkig hadden wij fantastisch gezelschap en het was voor ons heel leuk om dit stuk Australia samen met andere ontdekkers te doorkruisen!

Ik heb hier een karrevracht foto's. Daarbij komen ook nog de foto's van Jonathan, Josee, Ria en Wouter, dus dat wordt in totaal een onmogelijke karrevracht foto's. Natuurlijk zullen er op de blog verschijnen, ik weet alleen nog niet zeker hoe ik het ga organiseren. ;-)

Sebiet ons derde machine was ophangen en dan op tijd onze bedjes in!

Woomera

 Vrijdag namen we afscheid van Coober Pedy en was weer een rijdag, maar niet met een spectaculair aantal kilometers. 
We stopten onderweg aan Lake Hart - een zoutmeer. Heel vreemd. Er was een zandstrand, maar het zand was keihard en zout. Er groeiden wel planten en zelfs bloemen, geen idee hoe die daar overleven!

Het landschap wisselde tussen schraal en minder schraal.
We zagen veel dode beestjes langs de kant van de weg (hebben al zowat alles gezien van dode kangoeroes, tot dode dromedarissen en dode koeien), maar gelukkig zagen we ook wat levende. Er wandelden emoes langs de kant van de weg! :-)
Soms wat heuveltjes, vaak was alles plat. Gras, struiken, hier en daar een boom.

In de vroege avond arriveerden we in Woomera (spreek uit: WEH-meh-ra).
Na de tweede wereldoorlog zat het leger hier op een geheime basis raketten uit te testen. Later werden er satellieten gelanceerd. Nu zit het leger er nog steeds, maar het dorp is wel 'open' en iedereen mag erin rondrijden.
Onze camping leek wel een oude legerkazerne! Een barak voor de toiletten, een barak voor de 'bar', de receptie zat in een soort schoolgebouw.

We zagen er 's avonds een prachtige zonsondergang boven de eindeloze outback en 's nachts een geweldige sterrenhemel (voordien lukte dat niet zo goed met die sterrenhemel omdat de maan aanwezig was op de verkeerde momenten).

Vandaag deden we eerst wat sightseeing in Woomera.
In het touristencentrum waren er twee tentoonstellingen, eentje over het leven vroeger in Woomera en de ander over het lanceren van satellieten. Heel positief voorgesteld allemaal, het leek wel een paradijs daar in Woomera.
Buiten waren er nog twee sites waar je replica's van de raketten kon bewonderen.
Ik vond het wel de moeite. Zou er niet speciaal 1000km voor rijden, maar als je er passeert, kun je net zo goed in Woomera stoppen en rondkijken. Voor zo'n klein gehucht te zijn, hadden ze best veel voorzieningen! (maar ja, defensie heeft geld!)

Verder naar het zuiden via de Stuart Highway, op naar Port Augusta.
Onderweg trokken we nog wat landschapsfoto's van de outback, daar kwam nu bijna een einde aan.
In de namiddag arriveerden we in Port Augusta en daar gingen we dan eerst wandelen door de Botanische tuin. Intussen was het best warm en waren onze gevleugelde vrienden (vliegen...) ook weer van de partij.

's Avonds gingen we uitgebreid uit eten om onze laatste vakantieavond te 'vieren'.
Morgen rijden we naar huis en gaan we de motorhomes weer afleveren. Ria en Josee blijven nog een weekje in Adelaide, maar we gaan veel minder tijd samen hebben, want voor ons begint het leven (werk/school) weer op maandag...
Gelukkig kunnen we morgen nog een eindje roadtrippen. Bijna 4000km op de teller intussen!

Coober Pedy

Woensdag reden we weer naar het zuiden! 
Ik had gezocht naar dingen om onderweg te doen, maar niks gevonden. Al gauw bleek ook waarom, er was namelijk helemaal niks. :-)

Het landschap werd steeds schraler, de bomen verdwenen en uiteindelijk hadden we gewoon een rode vlakte met wat gras en hier en daar een struik.

Onze eerste stop was de grens met South Australia!
Er was een picknickplaats, een grote grenssteen en uitleg over de verdere (?) weg doorheen het Northern Territory. Heel bizar dat er geen uitleg was over SA!!
Voor de lol deden we heel wat tijdreizen door te springen over de NT/SA grens, want SA zit op zomertijd, maar het NT doet er niet aan mee, dus we hadden een uur tijdverschil.

We reden verder en onze middagstop was aan zo'n typisch roadhouse.
De temperatuur was flink aan het zakken!! Kon geen toeval zijn, we zijn terug in SA en het is gedaan met de zomerse temperaturen. Wind en kou!

Onze derde stop was in het midden van nergens. We kwamen geen roadhouse of dorpje meer tegen, dus we stopten maar gewoon even op een picknickplaats. Dat is gewoon een rode zandweg naast de asfaltweg met wat geluk een bankje of WC.
We strekten even onze benen en vonden toen de spoorweg. De enige spoorweg tussen noord en zuid, net zoals de Stuart highway de enige asfaltweg is. Soms reden we er overheen en in Alice reden we er even naast, maar doorgaans is de spoorweg niet te zien. Nu zagen we hem tot aan de verre horizon lopen, wel bijzonder!

Daarna kwamen we in onze bestemming: Coober Pedy.
Een 'mijnwerkersdorpje' in het midden van nergens, 'groot' geworden door het vinden van opaal in de grond. Je kunt er rondleidingen volgen en wij hadden er twee verschillende op het oog die we via de camping konden boeken.
Doch eenmaal ter plaatse bleek de gids 'even' (een week) weg voor een medische reden en konden de tours niet doorgaan. :-(

Gelukkig was er internet en konden we gauw online via een andere organisatie dezelfde tour boeken en nog met een paar dollar korting ook. lol

's Avonds was het erg koud en het regende, dus dat was nu de eerste avond dat we binnen moesten eten en ook binnen bleven zitten nadien.
De hele nacht regende het nog. Ik vond het niet erg en sliep als een blok. Liever regen dan die snikhete nachtelijke hitte van eerst!

De regen had echter ook een nadeel, want de volgende dag kreeg ik een mail van de tourorganisator. Een van de wegen was ondergelopen en afgezet, dus zouden ze de tour moeten inkorten.
Typisch! De ene dag sluiten ze een wandelweg af wegens hitte en twee dagen later een andere weg wegens regen!
In ieder geval kregen we nog meer korting. :-)

Om 13u stonden wij flink klaar aan de ingang van de camping samen met nog andere mensen en werden we opgehaald door weer een 4WD busje.
We pikten nog wat andere mensen op en kregen daarna een rondleiding door Coober Pedy.

Coober Pedy oogt heel rommelig en schraal. Er is bijna geen groen te zien en er ligt overal oud metaal her en der. Onze gids woonde er en was duidelijk niet onder de indruk van deze slechte indruk. "Don't judge a book by its cover," zei hij een tiental keer. De ware schatten liggen hier onder de grond!

Ongeveer de helft van de inwoners woont ook ondergronds (de andere helft betaalt zich blauw aan airconditioning). De mensen wonen in oudere mijnschachten die in de heuvels gegraven zijn. Er mag geen opaal meer ontgonnen worden in het dorp zelf, maar mensen mogen wel 'hun huis uitbreiden'.
Midden in het dorp liggen zandheuvels die uit de mijnen komen waarin iedereen (toeristen) zijn geluk mag beproeven en naar opaal mag zoeken.
Buiten het dorp zijn de echte gelukszoekers bezig en het ligt er dan ook vol hopen zand en (volgens de gids) een miljoen verlaten mijnschachten. Iedereen (je hebt geen licentie of iets nodig) kan er een stuk grond afhuren en vervolgens beginnen graven. Best met wat machinerie en die is zodanig duur dat je maar beter iets vindt om dat allemaal te bekostigen!

We gingen met de gids eerst naar een museum. Dat was ook 'ondergronds'! Klein stukje over de Aboriginal gemeenschap, klein stukje over fossielen van zeereptielen die ze hier vonden en daarna kon je nog dieper de heuvel in. Ze hadden er oude schachten ingericht als oud huis, maar ook als modern huis. Het zou niks voor mij zijn, met alleen wat daglicht langs de deur, al zei de gids dat veel huizen ook ramen aan de voorzijde hebben.
Het was in ieder geval een interessant museum!
Je kon er ook opalen kopen natuurlijk. Heerlijk duur...!

Daarna reden we naar een Servische Orthodoxe kerk, ook uitgegraven in een heuvel. Het was heel bijzonder.
We passeerden nog meerder huizen die er niet uitzagen als huizen. Een berg met ventilatieschachten erop en dan weet je dat daar een huis is. Bizar!

Volgende halte was buiten het dorp. We reden naar de Moon Plains, een rotsachtig niets. Het zou op het maanlandschap lijken, maar volgens de gids was het meer iets van Mars.
Het was in ieder geval populair in films, ik weet niet meer welke er juist gedraaid zijn, maar soit. Als je een keer een sci-fi film ziet met maan-mars-landschap, komt dat misschien van Coober Pedy!
Er was gras, maar het was dor en spaarzaam. "Zoveel gras hebben we al lang niet meer gezien!" zei de gids enthousiast. Nou, we zullen het aannemen...
Doorgaans is heel de outback hier zo dor als iets. Er zijn wel boerderijen en de gids vertelde dat de koeien zelf hun eten moeten zoeken en omdat dat er zo weinig is, is de grootte van de veestapel afhankelijk van het land dat de boerderij heeft. Een koe per vierkante kilometer!
Schapen hebben ze ook en om die in leven te houden, is er het beroemde dingo-fence. Dat konden we ook zien, compleet met alarm dat begon te loeien als er beweging vlakbij het hek kwam. De langste afsluiting ter wereld, beweerde de gids, ruim 5000km slingerend door het land.

Normaal waren we nadien nog de Breakaways gaan kijken, een deel van een oud gebergte, maar die weg was dus afgesloten door de regen.
Regen was heel uitzonderlijk, dus we mochten blij zijn dat we deze uitzonderlijke nacht hadden meegemaakt! lol

We werden weer afgezet aan de camping, opnieuw heel wat wijzer na een interessante uitstap.
We blijven nog een nachtje hier en morgen bollen we weer verder!

rotsen in de woestijn

 "Niemand wil toch dagen reizen om naar een rots te gaan kijken in het midden van de woestijn??"
Dat was de oorspronkelijke reactie van de overheid toen iemand voorstelde om reizen te organiseren naar Uluru (toen Ayers Rock).

Nu is er een heel dorp gebouwd vlakbij deze rots in de woestijn, volledig gericht op toeristen. Er is een vliegveld, tankstation, medisch centrum, politie, winkelcentrum, etc. Er zijn appartementen, luxe hotels, een wellnesscentrum en een camping. Er rijdt een gratis shuttlebus rond om je overal heen te brengen (een soort hop on hop off) en andere bussen (tegen betaling) brengen je naar het nationale park zelf.
Er wordt ook een rits rondleidingen georganiseerd, de keuze is enorm.
Het is een 'must' om in het park te zijn voor zonsopgang of zonsondergang dus de meerderheid van de tours vertrekken heel vroeg of eerder laat.

Ik had ons geboekt voor de 'desert awakenings tour' die zoals de naam doet raden, in de vroege ochtend gepland was.
Om 5u kwam de bus ons ophalen, dus dat was lekker vroeg uit de veren.
De bus zelf was al een indrukwekkend ding, want het was een all terrain bus. Onze gids, Jack, stopte nog aan een hotel of drie en toen zat ons busje vol slaperige mensen.
We reden eerst naar een zandduin waar we mooi zicht hadden op Uluru, de opkomende zon en de ondergaande maan. Het was koud!! Er waren tafeltjes voorzien op de duin en ons kinderen kozen meteen de beste zitjes, vlakbij de verwarming. :-) We liepen wat rond over het platform, foto's trekkend  en intussen kwam er ontbijt. Koffie, thee, chocomelk, damper (soort brood), koffiekoeken, fruit en brood met spek en ei. Een belangrijke levensles is hier op z'n plaats: Ben je met een groep op stap: eerst eten, dan kijken. Anders is het eten rap op!!
Het uitzicht was anders wel heel indrukwekkend! Woestijn zover het oog kan reiken, rood zand, struiken en hier en daar bomen. Wat ik wel fijn vond, is dat van dat toeristendorp helemaal niets te zien was. :-)

Daarna gingen we terug met de chique bus door de duinen naar het nationaal park en reden we tot aan Uluru.
Van ver lijkt Uluru gewoon een blok steen, maar van dichtbij is er eigenlijk veel te zien. Onze gids vertelde enkele Aboriginal verhalen/legendes die zich afspeelden rond de rots en die dan spleten of gaten konden verklaren. Zo werd dat stuk steen een heel stuk interessanter!
Dan stapten we uit en deden we een wandeling aan de basis. Daar konden we grotten zien (en soms erin lopen) die vroeger van belang waren voor de Aboriginals. Er stonden altijd bordjes met uitleg waar de grot voor diende of voor wie de grot was (mannen en vrouwen vaak apart). Er waren ook een aantal grottekeningen te zien, heel mooi allemaal.
Je kunt helemaal rond Uluru wandelen (zo'n 10km), maar daar hadden we geen tijd voor.
Jack reed ons met de bus naar de andere kant en daar deden we een wandeling samen met hem, waarbij hij nog meer legendes kon vertellen en uitleg geven over alle plantjes en bomen. We waren niet eens in een woestijn, zo bleek. Er viel te veel regen en dit was een semi-arid klimaat. Weten we ook weeral!
Volgende stop was aan het cultureel centrum waar veel uitleg te lezen was over de Anangu, de traditionele inwoners van het gebied. Er was ook veel kunst te zien die je dan kon kopen. Foto's maken was niet toegestaan, wat jammer was, want het was een mooi centrum met veel bijzondere verhalen.
De Anangu beheren mee het nationaal park en krijgen nog de kans om hun traditionele ceremonies te houden, dan wordt een deel van het park afgesloten. Toch wel goed dat hun cultuur zo deels bewaard blijft!

De laatste stop was een uitkijkplatform (die zijn er ook vaak langs de kant van de weg). Fototijd dus!!

Een beetje moe, maar wel onder de indruk, werden we 's middags terug afgezet op de camping.

Daar profiteerden we van het mooie weer door een hoop was te doen en een duik te wagen in het zwembad.
Later in de namiddag namen we de shuttlebus om nog een korte rondleiding te volgen in de tuin, waar we nog wat bijleerden over de plaatselijke flora. Daarna tracteerde Ria ons nog op een terrasje en na wat boodschappen doen, kookten we ons potje op de camping. Daarna op tijd ons bed in!

Vandaag, dinsdag, had ik verschillende opties op de planning gezet, maar door omstandigheden viel er weinig te kiezen. :-(
Het weerbericht kwam met een voorspelling rond 37 graden, wat betekende dat wandelen niet overal meer toegestaan was. We wilden nog de King's Canyon Rim Walk doen, maar dan moesten we daar voor 9u aan beginnen en dat was niet haalbaar (moesten er bijna 3u voor rijden). We besloten dan om terug naar het nationaal park te gaan en bij Kata Tjuta (the Olga's) te gaan wandelen, maar die langere wandeling bleek vanaf 11u afgesloten!
We konden nog wel naar een uitzichtpunt, maar niet verder, en daar hing inderdaad een bordje te flikkeren met 'track closed' erop!
Behalve de wandeling naar het uitzicht, was er nog een andere (korte) wandeling open.

Je kon het wel begrijpen want het was ook echt warm en er was weinig schaduw.

Anderzijds was Kata Tjuta wel heel mooi!
Rotsen vergelijkbaar met Uluru, maar veel grilliger en veel groener. Ik miste wel wat meer achtergrond over het belang van de rotsen voor de Anangu. Er werd niet meer gezegd dan dat het een soort heilige plaats was en de vraag om respectvol te blijven.
De uitzichten waren in ieder geval prachtig en de wandelwegen rotsachtig en avontuurlijk. Wel de moeite om te doen!
Vooral populair in de winter - we begrijpen waarom!

Daarna was het tijd om onze roadtrip te hervatten.
Ik had niks geboekt voor vannacht omdat we geen vaste planning hadden voor vandaag. We zouden dus maar zien aan welk roadhouse we waren in de avond.
Dat blijkt Kulgera te zijn en het is hier eenvoudig, maar heel proper. De winkel is uitgebreid en de diesel betaalbaar, meer moet dat niet zijn! lol
Ze hebben hier een dromedaris en wat emoes, dus nog gezellig ook.

Morgen rijden we naar het zuiden en passeren we de grens met ons vertrouwde South Australia!

verder en verder

 Wist je dat hier soms noodtelefoons langs de kant van de weg staan?
Soms staan ze bij een picknickplaats en dat wordt ook aangekondigd met een icoontje. Aan het roadhouse van Aileron stond er een, dus gingen we eens piepen.
Er staat dan een soort schotelantenne en een oranje paal. Dan moet je je eigen gsm op die paal zetten en de antenne versterkt vervolgens het netwerksignaal. Bijzonder! Wij wilden dat eens proberen, maar mijn eigen gsm zei stomweg "geen service" en toen we de kleine lettertjes bekeken, wisten we waarom. De hulp is er alleen voor Telstra klanten!!
Tot zover het nut van deze noodtelefoons!!

 We gingen weer op pad en de grond werd nu echt rood!

We kwamen voorbij een merkteken van de steenbokskeerkring en daar hebben we een hele tijd gepauzeerd om een hoop onnozele foto's te trekken. :-)
Nu gingen we officieel van de tropen naar de woestijn, hoera! :-)

Het landschap werd meer heuvelachtig en plots waren we in Alice Springs. De meest centraal gelegen 'stad' van het land. We wisselden onze lakens, deden nog eens boodschappen en gingen vervolgens picknicken in een parkje.
Alice was groot genoeg voor netwerk - wat een wonder! Daardoor hebben we nog een leuke wandeling kunnen doen daar in het park en daar geo caches kunnen vinden. :-) Het was best warm en de vliegen waren lastig, maar verder was het een fijne wandeling. We vonden ook alle caches, behalve eentje die we geheel per ongeluk voorbij liepen.

Daarna trokken we naar onze camping, opnieuw eentje in de natuur, bij Ellery Creek Big Hole.

De weg erheen was een beetje heuvelachtig. Volgens de gps moesten we een riviertje oversteken, dus ik verwachtte een brug, maar nee, de weg ging gewoon naar beneden en doorheen... een kurkdroge rivierbedding! Het gebeurde een paar keer zelfs. 
Nu begreep ik in ieder geval waarom in Alice een bord had gestaan met de mededeling dat de weg 'open' was!
De camping was ook gelegen aan een rivier en je mocht er zwemmen. Het enige probleem was dat er geen spat water te zien was, haha!

Er stonden wel meer mensen met hun caravan of tent, maar toch was het er heel rustig.
We maakten 's avonds een kampvuur!! We hadden voordien speciaal hout gekocht in een winkel (want hout sprokkelen mag doorgaans nergens) en vuur was toegelaten in voorziene plekjes, dus nu hadden we 's avonds ons allereerste kampvuur!!
We hebben er wel geen eten in klaargemaakt, maar ja, we zijn beginners. Alles stap voor stap! lol

De volgende dag moest er weer veel gereden worden, dus trokken we op tijd op pad.

Terug door Alice en vervolgens weer zuidwaarts. 
Het landschap werd schraler en schraler. We stopten hier en daar aan een roadhouse voor diesel en/of een ijsje. Tegen de avond zagen we plots iets vaags in de verte en na nog meer kilometers wisten we het zeker. Dat was onze volgende bestemming: de beroemde Uluru!!

rijden maar

 Donderdag was een rijdag. Ongeveer 570km van Mataranka tot Tennant Creek.

Rijden is hier makkelijk en moeilijk tegelijk. Makkelijk omdat het heel kalm is (ook al is dit de enige asfaltbaan tussen noord en zuiden, er lijkt bijna niemand te rijden) en de weg gewoon rechttoe rechtaan is. Geen talloze op- of afritten (gewoon een rode zandweg hier en daar), geen drukke wegrestaurants (sporadisch een dorp van twee huizen). Gewoon de cruise control opzetten en bollen maar.
Anderzijds is het soms moeilijk omdat het zo saai kan zijn. *gaap*

Gelukkig is er het landschap om te bewonderen! Eindeloos links en rechts, tot aan de horizon geen spoor van menselijke activiteit. De bomen werden kleiner en kleiner, het gras bruiner en bruiner, de grond roder en roder. Heel bijzonder om dat zo te zien veranderen!
De kaarsrechte weg had een blauwe schijn in de verte en daardoor leek die recht in de blauwe lucht te verdwijnen. Mooie illusie!

We stopten hier en daar om de benen te strekken of een ijsje te scoren.
Uiteindelijk waren we iets later dan gepland in Tennant Creek en de receptie van de camping was al gesloten. Ik had gereserveerd, maar niet betaald en maar goed ook, want we kregen dus niemand van de receptie te pakken. 
De poorten waren gesloten en een code hadden we niet. Er hing een telefoonnummer voor 'na de uren' maar dan kwamen we uit op een antwoordapparaat. Nuttig!

Een beetje verderop was een andere camping dus reden we op goed geluk daarheen.
Hun receptie was nog open en zelfs nog beter, we konden twee powered sites naast mekaar boeken. Dat kwam dus toch allemaal in orde!
(niet dat we de elektriciteit per se nodig hebben, maar dat we dan de airconditioning binnen kunnen gebruiken, is zeer handig!!)

Vandaag, vrijdag, begon de dag met regen dus wij waren al tevreden dat de temperatuur weer even wat zakte. 's Avonds laat hadden we nog was laten draaien en buiten opgehangen en ondanks het gedruppel was het 's morgens allemaal droog. Om maar duidelijk te maken hoe de hitte hier 's nachts blijft hangen!
Meteen na ons ontbijt reden we naar het Nyinkka Nyunyu Cultural Centre.
Dat is een cultureel aboriginal centrum en ik had er een tour geboekt met een gids. De man (half-half en heel trots op zijn aboriginal origine en een jaar of zestig oud denken we) was aanvankelijk nogal zenuwachtig, maar ontdooide snel toen hij merkte hoe enthousiast we waren. Hij wist dan ook ontzettend veel te vertellen over de lokale geschiedenis, de plaatselijke fauna en flora en gebruiken van zijn stam. Hij deed ook rondleidingen voor scholen, maar de kinderen waren niet altijd ge-interesseerd zei hij. Misschien dat hij daarom zo blij was met ons, witte, maar oplettende toeristen. :-)

Daarna reden we nog naar een museum over de vroegere mijnen. Tennant Creek is ontstaan door de vondst van goud en andere mineralen. De mijnen zijn nu dicht, maar er zijn wat mensen blijven plakken en de spullen van de mijnen liggen nu in een museum.
Het was er groter dan verwacht en we konden niet alles bekijken, want we hadden nog wat kilometers voor de boeg.

Ongeveer honderd kilometer zuidwaarts stopten we bij de Devil's Marbles.
Dat zijn granieten stenen die door erosie als bollen op het landschap liggen. Heel bijzonder!!
Ik dacht dat het maar een paar steentjes zouden zijn, maar het was best een heel gebied! We aten er boterhammetjes en hadden er zelfs wifi - wat een ongekende luxe (nu zit ik hier weer data te snoepen van iemand anders - lol). Het was snikheet en ik zag het niet zo goed zitten om veel te wandelen, maar we hadden geluk en het begon weer te regenen. Chance! :-)
We trokken talloze foto's naast, voor en tussen de stenen. Het was een heel speciaal landschap! Een deel mocht niet gefotografeerd worden omdat het heilig was voor de aboriginals. (zoals de rotstekeningen, sommige daarvan mochten niet op beeld). Er was een wandeling met een uitkijkpunt en die liep echt over de rotsen heen, dat was tof om te doen!

Daarna trokken we weer op pad, want we hadden nog wat meer kilometers te doen.
Deze keer met 'tankstress'! Tot nu toe was er toch om de 40-50km een tankstation, maar nu bleef dat maar duren en duren en de 'blokjes' op mijn dashboard verdwenen een voor een. Iek!!
Uiteindelijk vonden we toch een roadhouse met een 'tankstation'. Drie dingen om te tanken onder een golfplaten dak. lol!
Er was een cafe en een winkeltje. Dat winkeltje was al dicht, dus ging ik in het cafe vragen of we konden tanken en toen moesten ze iemand optrommelen, want ze wisten precies zelf niet hoe het werkte. Haha! De dame die kwam, zei dat de pomp moest werken, maar dat bleek niet het geval, dus moest er nog iemand anders opgetrommeld te worden. Een heel gedoe, haha.
Om te betalen moesten we maar een foto trekken van de cijfertjes en dat binnen laten zien.
Outback tanken!

Dan maar snel doorrijden, want we waren er nog niet.
Onderweg stonden er regelmatig koeien langs de kant van de weg. Er staan regelmatig borden om te waarschuwen voor vee, want er zijn geen omheiningen langs de kant van de weg.
Liever koeien dan kangoeroes! De zon ging onder en de hemel was prachtig om te zien, maar ik werd er wel zenuwachtig van. Ik wilde niet nog een deuk in de wagen!

We zijn hier zonder problemen geraakt. :-)
We kamperen hier nu bij een typisch roadhouse. Ik had niet geboekt, maar het was allemaal geen probleem. "Ginder is het veld en ga daar maar staan."
Er was zelfs nog eten (een klein buffet) waar we nog net op tijd voor konden aanschuiven. Chance!! De kinderen mochten gratis eten, wat grappig is, want die mannen eten meer dan wij. :-)

Intussen hebben we bijna 2000 kilometer gereden en morgen komen we door Alice Springs - ongeveer in het midden van het land!

australieavonturen...

 Josee heeft een SIM kaart van Telstra en nu zitten we hier van haar data mee te snoepen. :-)
(Telstra is de enige provider die buiten de steden nog wat netwerk wil aanbieden).

Maandagochtend hadden we al stukken die we moesten laten herstellen....
Wij hebben een luifel die je met een stok en een haak moet opentrekken en bij het eerste gebruik brak de haak af. Ook hebben we een plastieken hendel aan onze vliegendeur en die hendel had ook al de geest gegeven.
De hendel was niet het grootste probleem, maar zonder haak konden we onze luifel niet meer optrekken (hebben we geprobeerd op gevaar van amputatie van onze vingers). In plaats van dus 'echt' te vertrekken, reden we eerst terug naar onze startplaats... Gelukkig konden ze ons daar snel een nieuwe stok MET haak aanbieden en er was ook een handyman die rap wat schroefjes kwam aandraaien om die hendel te herstellen.
Hip hip en we konden vertrekken!!

Eerste bestemming was Kakadu National Park!
Onderweg stopten we aan een cultureel centrum en dat was een meevaller. Prachtige uitzichten en veel uitleg over de 'wetlands'!
Het was wel heel, heel heet - pfoe! Het was puffen en zweten!!
Onderweg zagen we nogal wat (roof)vogels in de lucht! De streek is gekend om z'n vogels en dat was prachtig om te zien al. Wel iets minder prachtig toen een vogel knal tegen de voorruit vloog, maar helaas onvermijdelijk. :-(

Uiteindelijk kwamen we dan in Kakadu, maar dat is dus echt een gigaaaantisch groot park. Ik had een lijstje van mogelijke wandelingen, maar het was later dan gepland (en heter dan gepland) en uiteindelijk deden we er maar eentje, de meest bijzondere (denk ik dan, haha). 
We reden naar Nourlangie om daar een tourtje te wandelen. Er is daar een grote rots middenin het anders platte landschap en dat was vroeger een belangrijke ontmoetingsplaats. Er zijn heel wat archeologische vondsten gedaan waarover je kunt lezen en er zijn talloze rotstekeningen te bewonderen.
Ik vond ze heel bijzonder, die tekeningen. Soms konden we wel beestjes (of mensen) herkennen, maar niet altijd. Sommige waren duizenden jaren oud, andere redelijk recent.
We deden nog een extra lusje naar een uitzichtpunt, maar voor echt ver te wandelen was het veel te heet en plakkerig.

Ik had graag in Kakadu overnacht, maar het was onmogelijk geweest om op voorhand iets te boeken. De campings werkten volgens een 'wie eerst komt, eerst maalt' systeem. Campings zijn er genoeg, maar ze zijn niet allemaal geschikt voor motorhomes. Ik had er uiteindelijk vier gevonden. Als ze alle vier volzet waren, hadden we een probleem.
Met enige spanning reden we naar de eerste kandidaat, hopend op nog twee plaatsjes.
Er was niemand.
Enigszins verbaasd kozen we dan de beste plekjes uitkiezen!
(later die avond kwam er nog een andere wagen bij)

Betaling werkte 'op goed vertrouwen' met geld dat via een enveloppe in een buis moest verdwijnen.
Er was nog een wandeling te doen, maar we hadden geen tijd en geen energie. Zomaar in de bosjes dwalen was geen optie, want er stond een bordje dat er krokodillen in het water zaten!!

Tijdens ons avondeten (belaagd door vliegen) hoorden we het rommelen in de hemel en we hoopten op een fris buitje, maar meer dan wat gedruppel kregen we niet.
We hoorden een dingo huilen!
Toch een beetje spannend hoor. Krokodillen, dingo's, onweer. Interessant sfeertje. :-)

Na een snikhete nacht (het koelde echt geen sikkepit) kwamen we op tijd uit ons bedje, want we hadden een tochtje op de Yellow Waters geboekt.

Nog een klein beetje rijden, maar dan waren we mooi op tijd ter plaatse. Even met de bus en daarna (met een man of twintig schat ik) de boot op. Onze aboriginal gids was een wandelende (varende) vogelencyclopedie.
Twee uur lang dobberden we over het water, op zoek naar bijzondere vogels. En vogels waren er genoeg!! Volgens onze gids waren sommigen echt zeldzaam en dat zullen we dan maar geloven, want voor ons was alles speciaal.
Krokodillen!! Het zat er echt vol mee! Geen nood, zei de gids, de krokodillen die je ziet, zijn niet de gevaarlijkste. Het zijn de kroks die je niet ziet.... Dus steek geen arm buiten boord want dan hebben we sebiet een hoop papierwerk te doen.

Onze gids was heel leuk en kon veel (en goed) vertellen. Verhalen over zijn cultuur, zijn familie, het land,... Echt fijn! En intussen maar foto's nemen van vogels en kroks.

Daarna bezochten we het nabij gelegen aboriginal centrum. Ook zeer interessant en weer een hele hoop bijgeleerd, genietend van de airconditioning.

We moesten nog een heel stuk rijden en dus trokken we weer op pad. Onderweg wilden we nog wat wandelen, maar ineens was daar regen, regen, regen.
Door tijdsgebrek en zonsgebrek werd het maar een klein tourtje, maar wel eentje met mooie uitzichten over Kakadu.

Buiten het park waren we vervolgens rustig aan het cruisen over de snelweg, toen er plots een kangoeroe overstak. Ik kon nog wel makkelijk remmen en Wouter en ik vroegen ons af wat dat beest nu midden in de dag zo actief was. Kangoeroes zijn normaal toch schemerdieren? We vonden het een beetje raar, maar ja, het was nu ook wat frisser en - *$#CRASH#$*. Ik had geen flauw benul van wat er gebeurde, een gigantsche knal tegen mijn deur en vanuit mijn spiegel zag ik een kangoeroe over de weg vliegen. IEK!!
Zo'n beest is toch nog wat anders dan een vogel. :-(
We zijn niet gestopt. De motorhome reed gewoon en ik zag het niet zitten om te stoppen. Wat zouden we doen als dat beest nog leefde?

Verderop moesten we pauzeren om te tanken en er zat echt een geweldige deuk boven het voorwiel. Dat was nogal een knal geweest!!
Ik denk dat we chance hadden (wij, niet de kangoeroe). Iets verder naar voor en hij had onder ons wiel gezeten en dan waren wij misschien naast de weg terecht gekomen. :(
Het hoort er een beetje bij zeker? Maar leuk was het niet. :(

We moesten nog wat kilometers doen en dat was uiteindelijk in de gietende regen over een stuk snelweg dat plots druk was.
De camping was er terug eentje in de bewoonde wereld en eenmaal ter plaatse was het gedaan met regenen dus dat was echt chance.
Minder chance was een elektriciteitsprobleem in de camper van Ria en Josee. De wagen was ingeplugd, maar was zich daarvan niet bewust. Geen enkel stopcontact werkte en de 'huisbatterij' geraakte leger en leger. Nog even en de ijskast zou de geest geven. Dit was een probleem dat dus zeker opgelost moest worden!

Vandaag, woensdag, begonnen we met een ontbijt in het restaurant van de camping. Lekker en uitgebreid!
Het oorspronkelijke plan was wandelen of kanovaren in Nitmiluk (waar we verbleven), maar door alle technische problemen moesten we dat plan aanpassen.

We reden naar de dichtsbijzijnde 'stad' Katherine, want daar hadden we netwerk.
We belden naar de technische dienst van de motorhomes met heel onze uitleg van botsende kangoeroes tot falende stopcontacten. Ze gingen voor ons een garage zoeken. We moesten wachten en het was iets frisser na de regen van gisteren, maar nog steeds warm genoeg.
Uiteindelijk belden ze ons terug met een adres en dat was gelukkig niet ver rijden. En tot onze stomste verbazing bleken de garagisten Belgen te zijn!! Een Vlaming en een Waal! Echt waar, Belgen vind je hier bijna nooit, maar hier waren er dus twee, met een reparatiedienst in Katherine!

Onze deuk vonden ze prima om mee rond te rijden, wat wij ook gedacht/gehoopt hadden.
Het elektriciteitsprobleem leek hun iets simpels wat ze op een half uurtje konden oplossen.
En al zaten we in een industrieterrein, ze wezen ons de weg naar aan cafeetje een paar honderd meter verder en daar konden we rustig in de schaduw zitten, genietend van een milkshake en dat maakte het wachten bijzonder aangenaam. :-)

We hadden gevreesd dat het organiseren van een reparatie een hele dag kon duren, maar uiteindelijk waren we 's middags weer op pad! Een meevaller!!
Na nog wat inkopen reden we verder zuidwaarts.

We stopten onderweg nog aan de Cutta Cutta grotten. Een beetje op goed geluk, want je kunt ze alleen bezoeken via een georganiseerde toer, maar er was 'plek zat' op de toer die juist ging starten. Hoera!
We dachten dat die grotten beter waren dan een wandeling, want een grot is lekker fris, maar nu was natuurlijk deze grot een 'warme grot'. Lol! Verderop was er een 'hot spring' en dat maakte de grot warm en vochtig - natuurlijk! Moeten wij weer hebben. 

Maar het was wel mooi hoor en we hadden weer een leuke gids.
Weer veel bijgeleerd over de plaatselijke fauna en flora en geologie!
Achteraf stonden we nog met de gids te babbelen en bleek dat ze binnenkort gaat backpacken in Europa. Ja natuurlijk moesten we haar overtuigen de grotten in Belgenland te bezoeken! :-)

We deden nog een korte wandeling (maar het was te heet, echt te heet) en daarna reden we verder.

Ik had een camping in gedachte, maar ik had 'm niet kunnen boeken. Ze deden niet aan boekingen, hadden ze mij gezegd, maar ze dachten nog wel plaats te hebben in oktober. "Dat is buiten seizoen, dat is te heet," hadden ze aan de telefoon gezegd een paar weken geleden. Nu intussen begreep ik dat!!
Er was dus inderdaad wel plaats voor ons rare rondtrekkende mensen in de lente.

We zitten hier aan Elsey nationaal park en hier hebben ze ook een hot spring!
Je kunt er zwemmen, dat is pas een activiteit voor een dag als vandaag! Het water was heel helder, maar wel diep. Een aantal mensen die vertrokken, gaven de kinderen hun 'noodles' (je weet wel, van die lange buizen waarop je kunt drijven). Dat was een prima idee, want anders hadden ze niet echt van het water kunnen genieten. 
Er zat een stroming op het water en dat was ideaal om dan met zo'n noodle rustig te dobberen van de ene plaats naar de andere en dan via het wandelweggetje terug te komen.
(Interessant gegeven, ook hier stond een bordje dat het gebied soms bewoond werd door krokodillen en met de vraag... om de krokodillen gerust te laten ... ???)

Na ons zwempartijtje gaven we de noodles door aan andere mensen met kinderen en was het tijd voor ons avondeten.

De camping hier heeft prima voorzieningen, maar is alle plaatsjes zijn in het bos en er is geen verlichting. Iedereen verdwaalt hier 's avonds. lol!

Morgen een lange rijdag, op weg naar Tennant Creek!

Darwin

 Gisterenochtend in alle vroegte (ik kan eigenlijk beter spreken over gisterennacht, want het was 4u) strompelden we uit ons bed om op tijd op de luchthaven te zijn.
En goed dat we de moeite deden om op tijd te zijn, want het was een ware 'lenteuittocht' op de luchthaven en de rijen waren lang.

Na een hobbelige vlucht van bijna vier uur landden we dan in Darwin. We namen een taxi naar ons hotel, vol verwachting ons Hoog Bezoek te vinden, maar ze waren nergens! Wat een stress, haha, gelukkig vonden we Ria uiteindelijk die zat te chillen bij de poolbar. Dankzij haar konden we dan Josee ook lokaliseren!

Darwin was vochtig en heet. Heel duidelijk een tropisch klimaat, het was precies alsof we in een serre rondliepen. Bij momenten regende het ook stevig, duidelijk helemaal anders dan ons gekende South Australia!

In de namiddag bezochten we Crocosaurus Cove, een klein dierenpark middenin de stad. Ze hadden er een aantal vissen, reptielen en vooral natuurlijk krokodillen! We zagen een krokodilvoedershow, een visvoedershow en het leukste was dat we zelf ook krokodillen mochten voederen. Niet de grote, maar wel een bende kleintjes van een paar jaar oud. Dan kreeg je een soort hengel met een stuk vlees eraan en kon je dat zo aan de kleintjes geven. Tof!

Daarna wandelden we nog even langs het strand, maar toen regende het te hard om veel meer te doen, dus trokken we naar het hotel om daar te gaan eten.

Het hotel waar we zaten was tiptop hoor!
Ria en Josee zaten in een typische hotelkamer, maar wij hadden zo'n kleine bungalow voor ons vijf. Helemaal in orde! En dan het ontbijt....! Alles erop en eraan. De kinderen zijn vier of vijf keer hun bord gaan volladen!

's Morgens was het nog uitzoeken hoe laat het eigenlijk was. Mijn telefoon zei half acht, die van Jonathan half zeven. Bleek uiteindelijk dat de mijne dacht dat we nog in Adelaide waren en daar is het zomeruur begonnen. Darwin in het Northern Territory doet er niet aan mee. Lekker verwarrend weeral!

Na ons ontbijt op zondag gingen we dan de motorhomes gaan halen. Zoals gewoon een vracht papierwerk om in orde te maken, maar verder viel dat goed mee. Het was ook niet echt druk.
Deze keer huren we ook een satelliettelefoon. We hebben al vaker meegemaakt dat er ergens (tijdelijk) geen enkel netwerk beschikbaar was, maar nu gaat dit waarschijnlijk langer gebeuren. Het leek ons dus iets veiliger om zo'n ding mee te hebben. Hopelijk hebben we 'm niet nodig!

Daarna nog uitgebreid eten inslaan en nog wat spulletjes kopen en dan reden we naar onze eerste camping.
Het was hier weeral een hete dag, dus ik was blij dat we deze camping hadden uitgekozen. Eentje met een zwembad en een 'waterpark'! De kinderen (en Wouter en ik ook) hebben er met veel plezier rondgehangen, anders was de vochtige hitte niet te doen. (En dan is het nog maar net lente hier...)

Tijdens ons avondeten werden we belaagd door de plaatselijke fauna. Pauwen!!
Wouter wandelde naar de motorhome met twee boterhammen in zijn hand en werd brutaal aangevallen door een pauw die een boterham uit zijn hand sleurde!
Vervolgens cirkelde diezelfde (?) pauw heel de tijd rond onze tafel en ik heb die echt verschillende keren hardhandig (met een stoel...) moeten wegjagen voor hij het opgaf.
Zo zie je maar weer. Geen last van spinnen of slagen - maar die VOGELS! Daar heb je last mee!!

Nu zitten we onder een bewolkte hemel buiten in het donker, maar afkoelen doet het niet. Morgen gaan we verder op pad!