Ik had gezocht naar dingen om onderweg te doen, maar niks gevonden. Al gauw bleek ook waarom, er was namelijk helemaal niks. :-)
Het landschap werd steeds schraler, de bomen verdwenen en uiteindelijk hadden we gewoon een rode vlakte met wat gras en hier en daar een struik.
Onze eerste stop was de grens met South Australia!
Er was een picknickplaats, een grote grenssteen en uitleg over de verdere (?) weg doorheen het Northern Territory. Heel bizar dat er geen uitleg was over SA!!
Voor de lol deden we heel wat tijdreizen door te springen over de NT/SA grens, want SA zit op zomertijd, maar het NT doet er niet aan mee, dus we hadden een uur tijdverschil.
We reden verder en onze middagstop was aan zo'n typisch roadhouse.
De temperatuur was flink aan het zakken!! Kon geen toeval zijn, we zijn terug in SA en het is gedaan met de zomerse temperaturen. Wind en kou!
Onze derde stop was in het midden van nergens. We kwamen geen roadhouse of dorpje meer tegen, dus we stopten maar gewoon even op een picknickplaats. Dat is gewoon een rode zandweg naast de asfaltweg met wat geluk een bankje of WC.
We strekten even onze benen en vonden toen de spoorweg. De enige spoorweg tussen noord en zuid, net zoals de Stuart highway de enige asfaltweg is. Soms reden we er overheen en in Alice reden we er even naast, maar doorgaans is de spoorweg niet te zien. Nu zagen we hem tot aan de verre horizon lopen, wel bijzonder!
Daarna kwamen we in onze bestemming: Coober Pedy.
Een 'mijnwerkersdorpje' in het midden van nergens, 'groot' geworden door het vinden van opaal in de grond. Je kunt er rondleidingen volgen en wij hadden er twee verschillende op het oog die we via de camping konden boeken.
Doch eenmaal ter plaatse bleek de gids 'even' (een week) weg voor een medische reden en konden de tours niet doorgaan. :-(
Gelukkig was er internet en konden we gauw online via een andere organisatie dezelfde tour boeken en nog met een paar dollar korting ook. lol
's Avonds was het erg koud en het regende, dus dat was nu de eerste avond dat we binnen moesten eten en ook binnen bleven zitten nadien.
De hele nacht regende het nog. Ik vond het niet erg en sliep als een blok. Liever regen dan die snikhete nachtelijke hitte van eerst!
De regen had echter ook een nadeel, want de volgende dag kreeg ik een mail van de tourorganisator. Een van de wegen was ondergelopen en afgezet, dus zouden ze de tour moeten inkorten.
Typisch! De ene dag sluiten ze een wandelweg af wegens hitte en twee dagen later een andere weg wegens regen!
In ieder geval kregen we nog meer korting. :-)
Om 13u stonden wij flink klaar aan de ingang van de camping samen met nog andere mensen en werden we opgehaald door weer een 4WD busje.
We pikten nog wat andere mensen op en kregen daarna een rondleiding door Coober Pedy.
Coober Pedy oogt heel rommelig en schraal. Er is bijna geen groen te zien en er ligt overal oud metaal her en der. Onze gids woonde er en was duidelijk niet onder de indruk van deze slechte indruk. "Don't judge a book by its cover," zei hij een tiental keer. De ware schatten liggen hier onder de grond!
Ongeveer de helft van de inwoners woont ook ondergronds (de andere helft betaalt zich blauw aan airconditioning). De mensen wonen in oudere mijnschachten die in de heuvels gegraven zijn. Er mag geen opaal meer ontgonnen worden in het dorp zelf, maar mensen mogen wel 'hun huis uitbreiden'.
Midden in het dorp liggen zandheuvels die uit de mijnen komen waarin iedereen (toeristen) zijn geluk mag beproeven en naar opaal mag zoeken.
Buiten het dorp zijn de echte gelukszoekers bezig en het ligt er dan ook vol hopen zand en (volgens de gids) een miljoen verlaten mijnschachten. Iedereen (je hebt geen licentie of iets nodig) kan er een stuk grond afhuren en vervolgens beginnen graven. Best met wat machinerie en die is zodanig duur dat je maar beter iets vindt om dat allemaal te bekostigen!
We gingen met de gids eerst naar een museum. Dat was ook 'ondergronds'! Klein stukje over de Aboriginal gemeenschap, klein stukje over fossielen van zeereptielen die ze hier vonden en daarna kon je nog dieper de heuvel in. Ze hadden er oude schachten ingericht als oud huis, maar ook als modern huis. Het zou niks voor mij zijn, met alleen wat daglicht langs de deur, al zei de gids dat veel huizen ook ramen aan de voorzijde hebben.
Het was in ieder geval een interessant museum!
Je kon er ook opalen kopen natuurlijk. Heerlijk duur...!
Daarna reden we naar een Servische Orthodoxe kerk, ook uitgegraven in een heuvel. Het was heel bijzonder.
We passeerden nog meerder huizen die er niet uitzagen als huizen. Een berg met ventilatieschachten erop en dan weet je dat daar een huis is. Bizar!
Volgende halte was buiten het dorp. We reden naar de Moon Plains, een rotsachtig niets. Het zou op het maanlandschap lijken, maar volgens de gids was het meer iets van Mars.
Het was in ieder geval populair in films, ik weet niet meer welke er juist gedraaid zijn, maar soit. Als je een keer een sci-fi film ziet met maan-mars-landschap, komt dat misschien van Coober Pedy!
Er was gras, maar het was dor en spaarzaam. "Zoveel gras hebben we al lang niet meer gezien!" zei de gids enthousiast. Nou, we zullen het aannemen...
Doorgaans is heel de outback hier zo dor als iets. Er zijn wel boerderijen en de gids vertelde dat de koeien zelf hun eten moeten zoeken en omdat dat er zo weinig is, is de grootte van de veestapel afhankelijk van het land dat de boerderij heeft. Een koe per vierkante kilometer!
Schapen hebben ze ook en om die in leven te houden, is er het beroemde dingo-fence. Dat konden we ook zien, compleet met alarm dat begon te loeien als er beweging vlakbij het hek kwam. De langste afsluiting ter wereld, beweerde de gids, ruim 5000km slingerend door het land.
Normaal waren we nadien nog de Breakaways gaan kijken, een deel van een oud gebergte, maar die weg was dus afgesloten door de regen.
Regen was heel uitzonderlijk, dus we mochten blij zijn dat we deze uitzonderlijke nacht hadden meegemaakt! lol
We werden weer afgezet aan de camping, opnieuw heel wat wijzer na een interessante uitstap.
We blijven nog een nachtje hier en morgen bollen we weer verder!
Onze eerste stop was de grens met South Australia!
Er was een picknickplaats, een grote grenssteen en uitleg over de verdere (?) weg doorheen het Northern Territory. Heel bizar dat er geen uitleg was over SA!!
Voor de lol deden we heel wat tijdreizen door te springen over de NT/SA grens, want SA zit op zomertijd, maar het NT doet er niet aan mee, dus we hadden een uur tijdverschil.
We reden verder en onze middagstop was aan zo'n typisch roadhouse.
De temperatuur was flink aan het zakken!! Kon geen toeval zijn, we zijn terug in SA en het is gedaan met de zomerse temperaturen. Wind en kou!
Onze derde stop was in het midden van nergens. We kwamen geen roadhouse of dorpje meer tegen, dus we stopten maar gewoon even op een picknickplaats. Dat is gewoon een rode zandweg naast de asfaltweg met wat geluk een bankje of WC.
We strekten even onze benen en vonden toen de spoorweg. De enige spoorweg tussen noord en zuid, net zoals de Stuart highway de enige asfaltweg is. Soms reden we er overheen en in Alice reden we er even naast, maar doorgaans is de spoorweg niet te zien. Nu zagen we hem tot aan de verre horizon lopen, wel bijzonder!
Daarna kwamen we in onze bestemming: Coober Pedy.
Een 'mijnwerkersdorpje' in het midden van nergens, 'groot' geworden door het vinden van opaal in de grond. Je kunt er rondleidingen volgen en wij hadden er twee verschillende op het oog die we via de camping konden boeken.
Doch eenmaal ter plaatse bleek de gids 'even' (een week) weg voor een medische reden en konden de tours niet doorgaan. :-(
Gelukkig was er internet en konden we gauw online via een andere organisatie dezelfde tour boeken en nog met een paar dollar korting ook. lol
's Avonds was het erg koud en het regende, dus dat was nu de eerste avond dat we binnen moesten eten en ook binnen bleven zitten nadien.
De hele nacht regende het nog. Ik vond het niet erg en sliep als een blok. Liever regen dan die snikhete nachtelijke hitte van eerst!
De regen had echter ook een nadeel, want de volgende dag kreeg ik een mail van de tourorganisator. Een van de wegen was ondergelopen en afgezet, dus zouden ze de tour moeten inkorten.
Typisch! De ene dag sluiten ze een wandelweg af wegens hitte en twee dagen later een andere weg wegens regen!
In ieder geval kregen we nog meer korting. :-)
Om 13u stonden wij flink klaar aan de ingang van de camping samen met nog andere mensen en werden we opgehaald door weer een 4WD busje.
We pikten nog wat andere mensen op en kregen daarna een rondleiding door Coober Pedy.
Coober Pedy oogt heel rommelig en schraal. Er is bijna geen groen te zien en er ligt overal oud metaal her en der. Onze gids woonde er en was duidelijk niet onder de indruk van deze slechte indruk. "Don't judge a book by its cover," zei hij een tiental keer. De ware schatten liggen hier onder de grond!
Ongeveer de helft van de inwoners woont ook ondergronds (de andere helft betaalt zich blauw aan airconditioning). De mensen wonen in oudere mijnschachten die in de heuvels gegraven zijn. Er mag geen opaal meer ontgonnen worden in het dorp zelf, maar mensen mogen wel 'hun huis uitbreiden'.
Midden in het dorp liggen zandheuvels die uit de mijnen komen waarin iedereen (toeristen) zijn geluk mag beproeven en naar opaal mag zoeken.
Buiten het dorp zijn de echte gelukszoekers bezig en het ligt er dan ook vol hopen zand en (volgens de gids) een miljoen verlaten mijnschachten. Iedereen (je hebt geen licentie of iets nodig) kan er een stuk grond afhuren en vervolgens beginnen graven. Best met wat machinerie en die is zodanig duur dat je maar beter iets vindt om dat allemaal te bekostigen!
We gingen met de gids eerst naar een museum. Dat was ook 'ondergronds'! Klein stukje over de Aboriginal gemeenschap, klein stukje over fossielen van zeereptielen die ze hier vonden en daarna kon je nog dieper de heuvel in. Ze hadden er oude schachten ingericht als oud huis, maar ook als modern huis. Het zou niks voor mij zijn, met alleen wat daglicht langs de deur, al zei de gids dat veel huizen ook ramen aan de voorzijde hebben.
Het was in ieder geval een interessant museum!
Je kon er ook opalen kopen natuurlijk. Heerlijk duur...!
Daarna reden we naar een Servische Orthodoxe kerk, ook uitgegraven in een heuvel. Het was heel bijzonder.
We passeerden nog meerder huizen die er niet uitzagen als huizen. Een berg met ventilatieschachten erop en dan weet je dat daar een huis is. Bizar!
Volgende halte was buiten het dorp. We reden naar de Moon Plains, een rotsachtig niets. Het zou op het maanlandschap lijken, maar volgens de gids was het meer iets van Mars.
Het was in ieder geval populair in films, ik weet niet meer welke er juist gedraaid zijn, maar soit. Als je een keer een sci-fi film ziet met maan-mars-landschap, komt dat misschien van Coober Pedy!
Er was gras, maar het was dor en spaarzaam. "Zoveel gras hebben we al lang niet meer gezien!" zei de gids enthousiast. Nou, we zullen het aannemen...
Doorgaans is heel de outback hier zo dor als iets. Er zijn wel boerderijen en de gids vertelde dat de koeien zelf hun eten moeten zoeken en omdat dat er zo weinig is, is de grootte van de veestapel afhankelijk van het land dat de boerderij heeft. Een koe per vierkante kilometer!
Schapen hebben ze ook en om die in leven te houden, is er het beroemde dingo-fence. Dat konden we ook zien, compleet met alarm dat begon te loeien als er beweging vlakbij het hek kwam. De langste afsluiting ter wereld, beweerde de gids, ruim 5000km slingerend door het land.
Normaal waren we nadien nog de Breakaways gaan kijken, een deel van een oud gebergte, maar die weg was dus afgesloten door de regen.
Regen was heel uitzonderlijk, dus we mochten blij zijn dat we deze uitzonderlijke nacht hadden meegemaakt! lol
We werden weer afgezet aan de camping, opnieuw heel wat wijzer na een interessante uitstap.
We blijven nog een nachtje hier en morgen bollen we weer verder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten