het land is weeral behoed van de ondergang

"Zullen we de slingers van Jonathan zijn verjaardag weghalen of nog even laten hangen?" vroeg Wouter zich luidop af.
Tja, dat zijn van die Grote Levensvragen waarop het antwoord niet eenduidig is. De slingers van mijn verjaardag blijven gewoon hangen tot die van Wouter 15 dagen later, maar voor de andere verjaardagen blijft het een open vraag.
Uiteindelijk besloten we de slingers te laten hangen tot Jonathan al zijn cadeautjes had ontvangen. Er was nog een klein pakje onderweg en een groot pak.
Het kleine pak arriveerde al gauw, maar het grote pak bleef weg.
Drie weken. Vier weken. Vijf weken. Nu begon het toch lang te duren.

Er ontstond een lichte paniek bij de afzenders die al hun cadeautjes samen in dat grote pak hadden gestoken en vooral toen bleek dat het trackingsnummer geen enkele informatie gaf. Het pak leek van de aardbodem verdwenen.

"Zat er soms iets bijzonders in? In wat voor doos zit alles?"
"Gewoon. Allemaal cadeautjes samen in een oude bananendoos."

Toen we hoorden dat het een oude bananendoos was, begonnen Wouter en ik al te vrezen voor problemen bij de douane, en inderdaad. Zoveel weken later is het pak helemaal teruggestuurd en het heeft nu een mooie sticker van de Aussie douane. Fruitdozen komen er niet in.

Het land is weeral behoed van een ondergang en de slingers zullen nog even blijven hangen.

de langste kortste en de kortste langste

Vandaag 22 juni is hier de kortste dag van het jaar. Ik heb eens wat nutteloos opzoekwerk verricht en bij deze kan ik jullie laten weten dat vandaag in Mawson Lakes de zon opkwam om 7u22 en straks ondergaat om 17u11. In totaal hebben we daarmee 9 uur 48 minuten daglicht. Toch niet zo dramatisch voor een korte dag!

Ik heb nog wat meer nutteloos opzoekwerk gedaan en de kortste dag in Arendonk (22 december) is korter. Dan is de zon er van 8u42 tot 16u33 met dus 7 uur 51 minuten daglicht.

Onze kortste dag is dus langer en logischerwijs is onze langste dag dus korter.
Gisteren hadden ze in Arendonk 16 uur 36 minuten daglicht, in december is de langste dag van Mawson Lakes er eentje van 14 uur en 29 minuten.
(het internet staat nu eenmaal vol nutteloze weetjes)
Nog een half jaar aftellen tot dit moment! :-)

Een echte temperatuurstudie heb ik nu nog niet gedaan, maar voor wie het interesseert kan ik vermelden dat we dit weekend rond de 14 graden zitten. Ijskoud dus!!

klick!

Een gemeen Aussie virus heeft de weg naar ons thuis gevonden en iedereen heeft hier al uitgeteld en/of koortsig in de zetel gehangen, behalve Wouter - maar dat is natuurlijk maar een kwestie van tijd!
De jongens hebben voor het eerst in lange tijd schooldagen gemist door ziekte. Maandag was Jonathan de eerste die onderuit ging en daarmee miste hij dan gelijk de klasfoto. :(

Klasfoto's zijn hier wel heel anders dan Belgische klasfoto's. Hier worden individuele foto's getrokken - zoals een pasfoto - en daarmee wordt dan een soort collage van de hele klas gemaakt. Je kan bij de fotograaf dan verschillende fotopakketten bestellen met meer of minder van die pasfoto's in alle soorten kleuren en maten en een collage van de klas zit er voor dezelfde prijs ook een keer bij.
Vorig jaar op de klasfoto waren er welgeteld drie blanke kindjes - waarvan twee uit het apenland, haha! Ik ben benieuwd hoe het dit jaar gaat zijn!

Jonathan had de fotograaf dus gemist, maar omdat het toch individuele foto's zouden zijn, hoopten we dat er nog ergens een inhaalbeweging mogelijk was.
Op dinsdag en woensdag was geen enkel van ons aapjes in staat naar school te gaan, maar vandaag, donderdag, was Jonathan terug fit genoeg. Wouter ging bij het secretariaat eens horen hoe dat zat met de fotograaf en kijk eens aan, de mens was er vandaag terug voor foto's omdat er maandag zoveel zieken waren!! :-D

Nu zijn ze toch allebei mooi voor de lens geweest en zijn wij in blijde verwachting van de pasfoto-klasfoto-collage van dit jaar!

(en we krijgen het virus hier wel weer gauw buiten)

happy birthday Jonathan (9)

Afgelopen woensdag vierde onze Jonathan zijn 9e verjaardag!

Er zijn voor- en nadelen aan verjaren in het buitenland. Een van de voordelen zal toch wel zijn dat je een gigaaaantisch pak kunt aankrijgen via de post en een ander voordeel is dat alle pakjes en kaartjes verspreid aankomen over de dagen/weken en dat zo'n verjaardag dus extra lang lijkt te duren.

Misschien is het ook een voordeel dat alle verplichte verjaardagskussen niet hoeven, haha. Dat laat ik maar in het midden. :)

Onze held had in ieder geval een fijne dag!

happy birthday Elizabeth (2)

Uitzicht op Granite Island:

Beroemde bewoner van Granite Island:

Maandagochtend hadden we dan ontbijt in ons hotelletje en dat viel een beetje tegen - niet dat het slecht was, maar voor wie geen weetbix of vegemite lust, was het aanbod heel beperkt. :)
We dropten onze spullen in de auto en gingen een eindje wandelen op het strand. Het weer was ideaal, zo'n achttien graden en zonnig.
Het bleek een strand vol zeewier en schatten.

We vonden heel wat koraal, sponzen en stukken inktvis, maar ook bijvoorbeeld een vissenkop en een haaienei.

 

 

 

Daarna wandelden we terug langs de esplanade en intussen was Victor Harbor wakker en waren er een paar toeristenattracties open.

We zijn eerst gaan minigolfen/minivegen.

Daarna zetten we ons ergens neer voor een aardbeienmilkshake en zagen daar ook onze eerste Aussie dromedaris!!
Je kon er op een dromedaris zitten en een tochtje maken over het strand. We hebben het even overwogen, maar zijn uiteindelijk niet gaan kijken omdat Joachim waarschijnlijk toch nog te jong was.
Er was nog een draaimolen en een springkasteel en zo. Vlakbij was ook een museum over walvissen, maar dat hebben we niet gedaan. In het trekseizoen kun je in Victor Harbor walvissen kijken en daar zijn ze duidelijk heel trots op. Ze hadden er intussen al 1 gespot, stond buiten trots op een bord.
Behalve beestjes kijken en langs het strand kuieren is er in Victor Harbor niet schokkend veel te beleven. Op een weekend heb je het wel gezien.

We reden nog even met de auto naar een nabijgelegen wildlife park. Het was niet groot, maar wel leuk en netjes.

 

 

 

(voordeel van zo'n park is dat de koala's niet zo hoog kunnen kruipen!)

 

 

 

 

(Jonathan hoeft deze week niet meer ontluisd te worden)

Je kon er ook kangoeroes voeren en dat waren toch wel de meest tamme kangoeroes die we al gezien hebben!! Meestal springt de helft weg en moet je ze voorzichtig benaderen, maar deze kwamen echt om voedsel bedelen. Er was nochthans genoeg gras, maar ja, het zal niet lekker geweest zijn.
Een grote grijze kangoeroe was nogal brutaal en trok het zakje voer uit Joachim zijn handen en toen was voor deze laatste de lol eraf. Tenslotte is zo'n beest groter dan hij!
We hebben de rest van zijn zakje dan uitgekiept bij de emoes. :)

 

In de namiddag gingen we nog wat eten en toen kwamen we een Belgisch restaurantje tegen! Belicious heette het ding en je kon er wafels, pannenkoeken, quiche en toast eten. Helaas was het er stikdruk en ik had geen zin om aan te schuiven dus het zal voor een andere keer zijn.
De jongens hadden intussen verklaard dat ze niet meer naar huis hoefden en voortaan in Victor Harbor wilden wonen! Nu ja. Joachim wilde zelfs in het hotel gaan wonen. Ze hebben het er naar hun zin gehad, zullen we maar denken.

Op de terugweg zijn we nog gestopt voor een korte wandeling naar de Hindmarch Falls. Die lagen in een heel mooi natuurpark, jammer dat er voor de rest niet veel te wandelen was.

 

Vervolgens verder naar huis rijden en onze varkentjes op tijd in bed! Het was een fijn weekend!

 

 

 

 

happy birthday Elizabeth (1)

Wij hadden hier een weekend van drie dagen omdat Queen Elizabeth in april verjaard is (tja). Omdat onze eigenste Jonathan dan binnenkort jarig is, besloten we even op uitstap te gaan.
Zondagmiddag reden we naar Victor Harbor, een stadje helemaal in het zuiden aan de kust, ongeveer anderhalf uur rijden van ons thuis.

We hadden daar een tour geboekt om pinguïns te gaan kijken! (ik moet hier toeren uithalen, zenne, om die twee puntjes daar te krijgen)

Eerst gingen we onze spullen droppen in het hotelletje dat we geboekt hadden. We hadden een familiekamer die voorzien was op een grote familie want er kon wel een man of elf slapen denk ik. We hadden meerdere stapelbedden in 1 grote kamer en dat vonden de jongens natuurlijk schitterend. Het lag al snel voor de hand dat er niet zoveel geslapen zou worden.
Vervolgens gingen we dan ergens lekker eten en dan wandelden we naar Granite Island voor onze toer.

Je leest het juist, we wandelden naar het eiland. Niet door magische krachten, maar gewoon over een loopbrug van een paar honderd meter die ze daar gebouwd hadden. Handig voor zeezieke mensen.
Op Granite Island wonen meerdere pinguïns en je kon ze daar het hele jaar door komen bewonderen.
Onze gids begon echter met uit te leggen dat juni niet zo'n beste periode was om pinguïns te komen kijken want - je leest het weer juist - het is te koud voor de beesten.
Ik associeer pinguïns altijd met ijzige vrieskoude en ijsvlaktes, maar dit zijn natuurlijk Aussie pinguïns en die panikeren als de temperatuur onder de twintig graden zakt. Het oceaanwater was in de winter aangenamer dan het winderige eiland en dus zouden de meeste pinguïns niet aan land komen, maar de hele nacht op zee blijven dobberen. De gids verwachtte er wel een paar, maar niet zo veel.
Bij deze dus een insider tip: ga pinguïns kijken op Granite Island als ze kuikens hebben (zomer), want dan komen alle ouders elke avond weer naar huis.

We begonnen de tour bij een 'landingsplaats' van een van de kolonies om te kijken of daar beestjes naar huis kwamen. De gids wist veel te vertellen, kon een hoop oude en nieuwe nesten aanwijzen (met een rode zaklamp, het werd intussen best donker) en hij had nog heel wat anekdotes in zijn mouw zitten, maar pinguïns zagen we inderdaad niet.
Hier en daar zagen we wel possums, dat was toch iets, haha.

We wandelden dan even terug naar de nesten van de andere kolonie en daar hadden we inderdaad meer geluk. Er waren een paar moedige pinguïns toch naar huis gekomen en ze waren heel goed zichtbaar in het licht van de kleine straatlantaarns. Althans, dat vond ikzelf. Het fototoestel was het niet met me eens en weigerde fatsoenlijke foto's te trekken zonder flits (die we natuurlijk niet konden gebruiken).
Ze waggelden wat heen en weer of stonden voor hun nest te kijken en terwijl de gids vrolijk verder bleef vertellen, brak er zelfs een gevecht uit tussen twee mannetjes (over een wijfje natuurlijk) en toen verloren de beestjes wel iets van hun schattigheid, haha.

Ons jongens hielden zich heel kranig, maar na anderhalf uur gidspraat over pinguïns zat hun hoofd ook wel helemaal vol. Ze kregen elk nog een sticker als bewijs dat ze pinguïns gezien hadden en daar waren ze wel heel blij mee. Intussen was het ook nog bedtijd, dus het had niet langer moeten duren.
In het donker wandelden we terug naar het hotel en begon de uitdaging om de mannen stil en in slaap te krijgen!

winterwandeling

Op 1 juni is hier de winter begonnen! (jaja, zo zijn ze hier) Het was een stralende zaterdag met zowat 16 graden dus ideaal wandelweer.
We zijn terug naar Para Wirra gegaan en hebben deze wandeling nog een keer gedaan. Vorige keer in de zomer was het er snikheet en droog en toen hebben we een lusje niet gedaan omdat iedereen in het zweet stond en er te veel vliegen rond onze kop zoefden.
Nu waren er geen vliegen, het weer was een stuk frisser, er was veel meer groen en nu hebben we dus de volledige wandeling gedaan.

De jongens stonden weer veel oude mijnschachten te bewonderen (er zat\zit hier goud in de grond). Natuurlijk hingen er overal waarschuwingsborden en Joachim zei vastberaden: "Ik kan dat lezen! Er staat: do not fall in the deep get."
Schattig! :-)

We hebben ook heel wat kangoeroes gezien! En dan is echt wel duidelijk dat integratie nog ver te zoeken is, want wij blijven dolenthousiast bij elke springer. :-)
(helaas niet zoveel foto's, ik was altijd te laat)
We hebben ook een koala gehoord, maar niet kunnen vinden.

Helemaal achteraan de wandeling, bij de extra lus, zagen we plots de Devil's nose! Bij een andere wandeling stonden we er bovenop, dus het was nu wel bijzonder dit nog eens terug te zien, maar dan van beneden uit.

 

 

 

 

 

De wandelweg was geschikt voor emoes, kangoeroes en kinderen. :-)

 

(groot)ouderdag

"Het is toch wel zielig dat wij geen familie hebben he," zei Jonathan enige tijd geleden.
Ik was een beetje verbaasd en heb hem uitgelegd dat hij wel een hoop familie had, maar gewoon niet in de buurt en dat hij zijn familie toch kon zien met Skype en dat hij toch niet de enige was en dat er ook wel ergere dingen waren enzovoort. Ik wist niet zeker waar de opmerking vandaan kwam tot hij de volgende dag thuiskwam met een uitnodiging van school voor een grootouderdag. Hm.

De school had het concept wel heel breed opgevat en de dag was officieel een 'grandparents and special friends day' want ze hebben natuurlijk veel kinderen met grootouders in het buitenland of simpelweg aan een andere kant van het land. Iedereen was dus uitgenodigd, van tantes tot de buren tot vage kennissen.
Ik had het onze twee babysitters gevraagd, maar ze konden allebei geen vrij nemen op het werk. Uiteindelijk nam ik dus zelf maar een halve dag verlof. Ik had nooit verwacht een grootouderdag te doen tijdens mijn dertiger jaren, maar je weet dus nooit hoe het leven loopt!

De eerste activiteit was een fotozoektocht door de school. Aangekomen bij Jonathan zijn klas waren er kennelijk nog heel wat kinderen zonder special friend en Jonathan vroeg de juf of ze met ons mee mochten gaan en de juf zei nog ja ook. Liep ik daar plots met een rits kinderen in mijn kielzog, haha!
We hebben wel geen echte speurtocht gedaan want Jonathan en Benjamin wisten waar alles was en dus zetten we ons op een bankje en vulden de jongens de papieren daar in.

Daarna mochten alle special friends naar de turnzaal afzakken en daar was dan een concert door de school. Alle klassen kwamen een voor een een liedje zingen, sommige met een dansje en alles. De een stond al liever op het podium dan de ander, wel grappig om te zien. Ons jongens deden flink hun best hoor!

Normaal was er nog tijd voor koffie of thee in de bib, maar het concertje was wat uitgelopen en de bel was al gegaan.
Onze eerste Aussie grandparent/special friend day! Hopelijk volgen er nog veel!