stukken

We hebben al stukken!
Nope, niet aan de auto, maar aan Jonathan zijn tanden.

De jongens hadden vandaag een pedagogische studiedag en dat was al zeer tegen de zin van Jonathan die liever naar school was gegaan (misschien had hij een voorgevoel). Wouter wilde er echter een leuke dag van maken en zou met de jongens naar de speeltuin van St Kilda gaan en er gaan picknicken.

Halverwege de voormiddag kreeg ik telefoon dat Jonathan ergens tegenaan gelopen was en dat zijn twee bovenste snijtanden aan stukken lagen.

Het zag er inderdaad redelijk dramatisch uit. Er was niet zomaar een hoekje af, maar de tanden waren quasi gehalveerd en het was natuurlijk ook erg pijnlijk.
De tandarts bellen dan maar en Jonathan kon er in de namiddag nog terecht. Volgens de tandarts waren de zenuwen gelukkig niet geraakt en ze heeft de tanden ook best mooi kunnen herstellen. Oef!
Nu staat Jonathan op een dieet van zachte, niet te warme en niet te koude dingen. Dat worden dus boterhammetjes zonder korst met choco en heel veel puddinkjes. :-)

Nu zullen we ook kunnen testen of we inderdaad zo goed verzekerd zijn als we hoopten!

En we kwamen dan thuis na heel deze rimram en juist als ik Joachim uit de auto wil halen, besluit zijn maag zich om te keren en kotst dat kind dus heel de achterbank onder.
Echt ziek bleek hij niet te zijn, want een uur later at hij gewoon zijn avondeten. Het was gewoon nog even nodig om de auto te dopen. :-D

brandweerlui op de fringe

Vandaag zijn we nog eens terug naar 't stad geweest voor het Adelaide Fringe Festival (er is maar een stad in South Australia en dat is Adelaide en dus is dat DE stad - het staat zo trouwens ook op de wegwijzers, gewoon 'city').

We hadden online een aantal shows gevonden die misschien wel leuk waren voor de kinderen en uiteindelijk kozen we er een met acrobatiek en brandweermannen. Kon niet fout gaan.

De show was pas om 3u, maar we gingen 's middags al op pad om zo wat festivalsfeer mee te pikken. Een van Adelaides parken was omgetoverd tot festivalterrein vol grote tenten voor grote shows, kleine tenten voor kleine shows, etenskraampjes en tussendoor nog entertainment voor de kinderen.
We dachten alles wel gauw gezien te hebben, staken de grote baan over en in een aansluitend park was er nog veel meer te zien! Daar stonden zelfs kermisattracties zoals botsauto's, een reuzenrad, draaimolen en nog wat spectaculaire over-de-kop-dingen.
De aankleding van de parken was trouwens ook heel leuk gedaan. Het was duidelijk dat de festivalstaat z'n eer hoog moet houden!

Ik had eigenlijk meer foto's moeten trekken, maar ik had het te druk met rond te kijken.

Tegen 3u gingen we dan naar de brandweermannenshow.
Een optreden van twee broers die circusacts deden en onzin verkochten, in een brandweerpak. Ik heb er zelf wel van genoten en Jonathan en Benjamin vonden het ook heel fijn. Voor sommige humor heb je geen taal nodig en andere dingen waren gewoon al spectaculair genoeg om te kijken. Joachim zijn aandachtspanne was te kort.
Het was in ieder geval de moeite en een fijne dag weeral!

fotootjes

"Wil er iemand op de foto met de nieuwe auto?"
Drie maal JAAAAA!

En toen was Joachim weg, haha!

Deze namiddag hebben we wat rondgewandeld in Mawson Lakes en kwamen we dit marteltuig tegen:

Het komt uit de koloniale tijd en werd gebruikt om de gevangenen wat discipline bij te brengen. Nu staat het in een speeltuin en doet het dienst als schommel.😎

een waarschuwing van algemeen belang

Australia is een fantastisch land. Ook al hebben we nog maar een fractie gezien, daarover bestaat geen twijfel. De Aussies zelf zijn ook leuke, lieve en relaxte mensen, geen enkele klacht daar. Ik kan me dus voorstellen dat hier en daar iemand van plan is om een keer down under te komen kijken en daarom deze belangrijke waarschuwing van algemeen belang.

Eet geen vegemite.

We hadden al eens vaagweg van vegemite gehoord en het blijkt hier bij de Aussies inderdaad ontzettend populair te zijn.
Meerdere weken geleden had ik een babbel met een van onze secretaresses over het eten hier in Australia. Ze vroeg of onze kinderen alles hadden naar hun goesting en ik zei toen dat ze de muisjes wel misten als broodbeleg. Intussen hebben we dat wel gevonden, maar het smaakt meer naar suiker dan naar chocolade, dus het is geen doorslaand succes. 'Ken je Nutella?' vroeg ze. Ja hoor, Nutella kenden we zeker en hadden we al gevonden. Dat is trouwens de enige chocopasta die hier bestaat. 'En vegemite, hebben ze dat al geproefd??'

Zo zien de Aussies het dus. Het is superlekker, zeker voor kinderen en het is te vermelden in hetzelfde gesprek als Nutella.
Alle geruchten ten spijt wilde ik de vegemite wel een kans geven en dus kocht ik toen een klein potje. Het kleinste potje dat ik kon vinden.

Wat is die vegemite nu? Een donkerbruine pasta die je - naar Aussie normen - overal op kan smeren en in elke saus kunt draaien.

Het is schimmel met zout en het smaakt navenant.

We hebben het alle vijf een kans gegeven, maar nee. Het is gewoon oneetbaar.

Voor wie graag de waarheid zelf ondervindt of gewoon geen smaakpapillen heeft, je bent hier welkom. Ons potje staat hier nog verder onaangeroerd. Wij loven een prijs uit: wie een ganse boterham vol vegemite naar binnen kan spelen, tracteren we op een etentje.😎

door de douane (2)

Joepie, komende week donderdag worden onze meubels en onze spullen thuis geleverd!

Vandaag kregen we bericht dat de douane klaar is met hun inspectie en ze hebben het hele land weeral gered van een catastrofe, want er is een kersenpittenkussen onderschept en vernietigd. OEF!!
Wat een misser van ons om dat te laten inpakken, gelukkig is de douane er om het land te redden van de ondergang. Hulde!

een zozo zoo

Onze Jonathan wilde nog eens een dierenpark doen en omdat er hier aan diertjes geen gebrek is, gingen we vandaag naar Monarto Zoo.

En over onze Jonathan gesproken, kijk eens wat hij vrijdag op school gekregen heeft:

Dat is niet zomaar een vodje papier, maar een echt geplastificeerd diploma met handtekening van de juf en sticker van de directeur.
Als dat kind niet goed bezig is, weet ik het ook niet meer. Wij zijn heel erg trots!!

Dit zijn nog enkele fotootjes van het festival eergisteren:

En vandaag gingen we dus naar Monarto Zoo. Het was toch wel een uur rijden en dat is duidelijk het maximum voor ons jongens. Even acht uur rijden naar Melbourne staat dus voorlopig niet op de planning!

Monarto is een open space zoo. Het lijkt wat op de Beekse Bergen, alleen hebben ze veel minder dieren en is de ruimtelijke uitvoering minder geslaagd. De zoo is van oppervlakte heel groot en je kunt ofwel een bussafari doen ofwel enkele wandeltochten maken.
Ons plan was om eerst te wandelen en dan met de bus de terugweg te doen, maar de wandelwegen vielen tegen. Ze waren heel mooi aangelegd tussen de bossen, maar er waren amper dieren te zien (behalve dan ontzettend veel mieren). Hier en daar waren er uitkijkposten, maar dan was het nog heel erg turen in de verte om enkele diertjes te spotten.
Het was heel anders voor de bussafari, want de bussen reden gewoon tussen de dieren door. Het duurde dus niet zo lang of we stopten aan een halte en deden gewoon het hele park per bus. :-)

Het was een fijne dag, maar ik zou Monarto Zoo niet heel hoog op de lijst zetten om te bezoeken, tenzij je graag wandelt tussen mieren en graag dieren bekijkt vanuit een bus natuurlijk. :-)

fringe festival en rode auto

Gisterenavond hebben we nog iets leuks gedaan want we zijn naar de openingsavond van Adelaide Fringe geweest. Dat is een festival in de stad dat ongeveer een maand duurt met muziek, dans en theater. South Australia gaat er praat op om DE festivalstaat te zijn, dus we moeten hier toch af en toe iets van meepikken.
Voor de openingsavond was een van de grootste straten verkeersvrij gemaakt. Het stond er vol etenskraampjes en tussendoor kwamen meerdere groepjes optreden als een soort voorproefje of reclame van hun volledig programma. We gingen er met de trein heen want dat leek ons het gemakkelijkste en was ook maar een kwartier rijden.
Het was even zoeken bij de kraampjes voor we iets vonden dat de jongens durfden proberen (het was vooral Aziatisch eten) en het eindigde uiteindelijk met fish and chips. Daarna zagen we een paar optredens van dansers en zangers met tussendoor entertainment voor de kinderen. We maakten het niet te laat, want Joachim begon al gauw te geeuwen, maar het was toch zeker de moeite! Misschien dat we een van de komende weekends nog wel iets gaan kijken.

En vandaag hebben we dan eindelijk een auto gekocht!

Een rode. En hij heeft vier wielen en een stuur.
Ik weet niet zeker hoe we het geflikt hebben, maar we hebben toch een of andere deal uit de wacht gesleept. Een garage had dus een financieel plan opgesteld dat belachelijk was en dat had ik hen als dusdanig maandag ook laten verstaan. Hun voorstel was dan een ander plan voor een andere auto en dat kregen we een dag later per mail. HOE ze het klaarspelen is me een raadsel, maar we zouden dan minder afbetalen per week, maar uiteindelijk een duurdere auto kopen. Straf. Ze verzinnen dus eigenlijk maar wat.
Niet dus.
We reden vandaag naar een ander filiaal van dezelfde keten omdat we daar een auto online hadden gezien die ons goed leek. De auto bleek echter te klein, dus we waren voor niets gekomen. De verkoper daar probeerde ons nog iets anders te laten testen, maar die wagens hadden we online al gezien en vielen buiten budget. Ons budget hier is om te reizen, niet om auto's van te kopen (dat hebben we niet zo uitgelegd, maar het is wel zo). Uiteindelijk vroeg de verkoper dan welke auto we oorspronkelijk hadden willen kopen op afbetaling en zei hij dat die misschien ook wel laag genoeg geprijsd was om meteen te kopen. Dat zou inderdaad kunnen, ware het niet voor al die extra kosten die erbij komen voor registratie en zo... Tja, dan kon de prijs van de auto misschien wel wat lager...
Dus nu hebben we dezelfde auto die we vorige week zouden kopen op afbetaling, vandaag rechtstreeks gekocht. Voor een veel lagere prijs dan de afbetaling en voor een lagere prijs dan ie oorspronkelijk was. De andere garage had ons ook korting gegeven, maar nu is er nog een paar honderd dollar extra af. Vraag me niet hoe we het gedaan hebben.
Maandag komen ze de auto thuis brengen. Een rode Mitsubishi van 9 jaar oud met drie jaar garantie en drie jaar pechverhelping, dus vermoedelijk valt het ding de eerste drie jaar nog niet uit elkaar.
Eigen auto kopen: gelukt!😁😁😁

tien op tien

[sorry, slechte kwaliteit smartphonefoto's]

Vanavond was een leuke avond want het was ontmoetingsavond op school! Omdat het inschrijven indertijd snel-snel was gegaan hadden we geen fatsoenlijke rondleiding gehad en dus keek ik er echt naar uit. Om 5u was er rondleiding, om 5u45 een woordje van de directeur en om 6u barbecue. We moesten dus absoluut gaan!

Ik stopte een uurtje vroeger met werken en stipt om 5u stonden we op school.
De kinderen kregen allemaal een blad met verschillende lokalen of plaatsen om te zoeken. Overal moesten ze dan de juf of meester aanspreken en eventueel een vraag beantwoorden om een stempel te verzamelen. Een vol stempelblad ging dan in een ton en werd verloot om een boek.
Een handig systeem want zo kwamen we dus overal op school.
De eerste dag waren ons jongens verdwaald na de speeltijd en nu begreep ik ook waarom, want het is chaos van gebouwen en tussendoor zijn er dan drie speeltuinen en een zandbak. Het lijkt allemaal erg groot, maar toch zitten er maar 250 leerlingen. Ze hebben gewoon ontzettend veel verschillende (en kleine) klassen.

De jongens waren heel trots om hun eigen klas te laten zien en Wouter en ik waren blij om hun juf eens te ontmoeten (hoewel ze een paar andere juffen hebben voor ander vakken). Het eerste wat de juf ons vroeg, is of de mannen graag naar school gaan. Top!
Ze houdt hen wel uit elkaar (om evidente redenen), maar heeft geen klachten. Wij trouwens ook niet.

een kaart om aan te duiden waar iedereen vandaan komt

(veel kindjes uit Syria)

pennenzak vol spullen

De klassen Intensive English zitten gegroepeerd en hebben ook een paar gemeenschappelijke ruimtes. Hier kunnen ze spelen als het buiten te warm is (er wordt niet buiten gespeeld als het warmer is dan 36 graden, wat nogal eens voorvalt).

Ik moet zeggen dat de lokalen van de naschoolse opvang er ook heel goed uitzagen, met een pooltafel en alles. We zijn ook gaan piepen bij de kleuteropvang en ook dat zag er prima uit. Je weet nooit dat we het ooit nodig hebben. 😜
We zagen ook veel aboriginal kunst op de muren en ze hebben een speciaal programma voor Aboriginals. Er is verder ook een soort ontmoetingscentrum voor ouders met tal van informatie over opvoedingsproblemen of activiteiten om samen te doen. Aussies hechten veel belang aan hun 'community' en dat zag je ook heel mooi op school.

Toen het tijd was, gingen we braaf luisteren naar de speech van de directeur en het voorstellen van enkele nieuwe leerkrachten.

Daarna was het barbecuetijd! We stonden nog maar net in de rij toen Benjamin zich realiseerde dat zijn kaart nooit vol zou geraken en dat hij nog 4 stempels te weinig had. Het resultaat was een overvloed aan waterlanders. Een passerende juf zag het gebeuren, vroeg wat het probleem was en uiteindelijk nam ze de jongens mee naar haar lokaal en plakte hun blad vol stickers. Haha, zo lief.

Toen dat probleem ook weer van de baan was, konden we onze eerste Ozzie barbecue proeven. Echt schan-da-lig dat we dat nog niet eerder gedaan hebben. Die Ozzies zijn er echt wild van en op de meest zotte plaatsen kom je openbare barbecues tegen.
Het stelde uiteindelijk niet veel voor. Er was ofwel brood met worst, ofwel brood met een halal-vegetarisch pasteitje. Het was in ieder geval wel lekker!

"Mama, waar is de echte barbecue?" vroeg Jonathan.
"Dit is de echte barbecue."
"Nee, ik bedoel met groentjes en zo."
Kijk eens aan, onze opvoeding is niet helemaal waardeloos.

We bestelden nog wat drinken in de schoolkantine en dan was het tijd om huiswaarts te gaan.
Ik moet zeggen dat de school me wel bevalt en ook alle juffen die we ontmoet hebben. Ook al moesten we er een beetje "gedwongen" heen, het valt 300 procent mee. Jonathan was blij toen het weekend voorbij was, dat zegt ook al genoeg. 😊
Goede school voor de kinderen vinden: missie toch geslaagd.😎

auto- en wandelavonturen

Onze meubels zijn in het land!
Nog voor we de officieel op de hoogte waren, hadden we al bericht gekregen van onze informant ter plaatse (merci, Greet en Stefan!) dus moesten we niet meer vrezen voor piraterij, tsunami's of gigantische draaikolken. Nu moet de boel nog in quarantaine (jaja, ook meubels kunnen ziek zijn) en de schatting van de verhuisfirma is dat alles rond 23 februari wordt vrijgegeven. Duimen maar dat het niet veel later wordt!

Gisteren zijn we dan iets gaan doen wat we nog moesten doen, maar steeds uitstelden. Helaas moeten sommige dingen in het leven ook gebeuren, willen of niet, dus hadden we onze moed bijeen geraapt en gingen we zaterdag op pad.
Een auto kopen.

Onze kinderen waren wild enthousiast bij het idee van auto's te kijken en er een "te kiezen". Ze hebben zich dan ook prima gedragen voor het grootste deel van de namiddag. Uiteindelijk vonden we ook een garage die er niet te louche uitzag en waar we een goed gevoel bij hadden.
Ons plan was om een auto op afbetaling te kopen zodat we ons spaargeld verder gerust konden laten. Zoals zo vaak bleek aan het eind van de dag dat we soepel zullen moeten zijn en ons plan moeten laten varen. De garage wil ons gerust een lening aanbieden, zelfs al zijn we geen Aussies, maar visahouders, no problemo, wel een rente van zomaar eventjes 31 procent. Een en der tig!
Thuis gezocht naar een lening van onze bank of een andere bank, maar die hinken ook tegen de twintig procent aan voor visumhouders. Niet te schatten! Dat is dus geld weggooien en het afbetalingsplan gaat de vuilbak in.
We gaan dus toch maar een bakske in een keer kopen, maar dat betekent wel dat we zaterdag terug naar de garage moeten, onderhandelen over een andere prijs of een andere wagen. Of gewoon kopen wat we in gedachten hadden, want zo goed zijn wij niet in onderhandelen. ;-)

Vandaag zijn we dan naar een van de botanische tuinen geweest!
De botanische tuin van Adelaide hadden we al gedaan, maar het is eigenlijk een serie van drie. Vandaag gingen we naar die van Mount Lofty.

De tuin van Adelaide is zo plat als een pannenkoek, die van Mount Lofty heeft geeneen plat weggetje. Het is een heel mooie tuin met een paar plassen water en verder heel erg veel wandelweggetjes tussen het groen.
Jonathan had 's morgens geen zin om mee te gaan en uiteindelijk liep hij de hele dag voorop. De jongens vonden het heel spannend om kleine weggetjes te zoeken die allemaal zo hoog mogelijk gingen. Jonathan en Benjamin zochten hun weg met hun kaart, maar binnen de kortste keren waren we van de kaart af. Haha, spanning en avontuur verzekerd!

Veel paadjes waren niet begaanbaar met de buggy, maar Joachim heeft superflink zijn beste beentje voorgezet en heeft alles zelf gestapt.
Uiteindelijk vonden we een mooi plaatsje om te picknicken en nadien vonden we een brede, reguliere weg terug naar beneden. Er moest dus geen reddingsmissie uitrukken.
Er zouden wilde koala's en kangoeroes zitten, maar helaas zagen we ze niet. Wat we wel zagen (hagedissen, een zwarte zwaan, Aussie eenden, een kookaburra...) is al oud nieuws. :-D

Poseren bij de reuzenrabarber.

Een spannend ingezakt bruggetje!!

Waaw, iedereen vond het keispannend en echt avontuur...

Aan de overkant bleek er een bordje te staan dat de wandelweg

eigenlijk afgesloten was...

Gelukkig stond het ding aan de overkant,

dus zijn we lekker toch onschuldig over die brug geweest!

Vergaarde schatten!

Omdat we vlakbij de top van Mount Lofty waren, hebben we de auto het laatste stuk zelf laten klimmen om echt op de top te komen. 710 meter boven de zeespiegel hadden we een heel mooi uitzicht over Adelaide, de suburbs en de oceaan.

Dus, zet maar bij op het to do lijstje want het is de moeite: Mount Lofty met de top en de botanische tuin.

Vanmorgen waren we trouwens lui geweest: de ontbijttafel was wel opgeruimd, maar niet afgeveegd. Er lagen nog wat kruimels op en onder tafel. Gevolg: we komen thuis en de hele keuken zit onder de mieren... het eerste wat we dus konden doen was al die beesten opzuigen, verzuipen en vergiftigen.
Als de kat van huis is, dansen de mieren op tafel. Maar niet lang hoor!

aussie hobby's

Dinsdagavond ben ik naar het andere harmonieorkest gegaan om daar een beetje mee te spelen.
Ik kan de avond kort samenvatten: de gemiddelde leeftijd was schrikwekkend hoog en het muzikale niveau was schrikwekkend laag.
Je hoort me niet beweren dat er een causaal verband is tussen de twee, maar het waren voor mij wel twee afknappers.

Het was best een groot orkest en de mensen waren supervriendelijk, maar het is onmogelijk om muzikaal ergens van te genieten als de mensen rondom luidruchtige pogingen doen om het record van maximaal aantal fouten per maat te verbeteren. Echt om de haverklap viel het hele orkest in panne, niet te schatten.
Ik had trouwens een spiekbrief voor mezelf gemaakt (la is A, si is B, etc), maar ik was 'm stomweg vergeten. Tot zover het nut van de spiekbrief!

Ik had er wel een speciale dame ontmoet, heel grappig. Toen ze hoorde dat ik uit Belgium kwam, vroeg ze: "Are you from the North where they speak Dutch? Or from the South where they speak French?"
Ik was echt stomverbaasd want ik had meer de vraag verwacht of Duits sprak. Dus ik zei: "I speak Dutch." Waarop ze dolenthousiast reageerde: "Dan kan ik jou verstaan!"
Een Hollandse, haha!
Wouter en ik hadden het er nog over - waar blijven toch die Hollanders die je overal tegenkomt? We hadden er nog geen gehoord. Wel hier dus!
En ik was totaaaal in de war. Er kwam geen zinnig woord uit, ik kan geen Nederlands meer praten met vreemden. Lol! We hielden het maar op Engels. ;-)

Het waren lieve mensen, maar ik ga toch niet meer terug.
Woensdagavond heb ik terug met het eerste harmonieorkest meegespeeld en ook al is de groep klein, dat ligt me toch veel beter. Ik werd trouwens al in de steek gelaten want mijn twee collega's eerste klarinetten waren er niet! Mooi is dat, op mijn tweede repetitie in m'n eentje zitten zichtlezen. Gelukkig was ik m'n spiekbrief deze keer niet vergeten!! Ik heb 'm ook aangevuld, ik weet nu wat een semiquaver is. (nu al de rest nog...)
Ik vond dat ik het niet zo slecht deed, totdat we een mars gingen spelen (elke repetitie eentje, dat is te overzien) en mijn partituur stond vol hoge sollen. Iek! Mijn fa trekt al op niks meer, laat staan de sol en daarbij kan ik niks lezen dat hoger is dan een re, dus het was wel even met de ogen knipperen. Ik heb heel wat getransponeerd, gewoon een octaafje lager, en de dirigent heeft er niks van gezegd dus het zal wel mogen. (hij wil die sollen volgens mij ook niet horen)

Vandaag was het dan de beurt aan de mannen om een hobby te testen. Wouter wilde graag iets taekwondo achtig doen en dus hadden we een club gezocht. Volwassenen en kinderen trainen samen, dus Jonathan en Benjamin 'mochten' mee op sleeptouw.
Wouter en Jonathan hadden zich goed geamuseerd, Benjamin iets minder (hij vond het te moeilijk en was ook moe). Jonathan wil volgende week nog terug, Benjamin waarschijnlijk niet. We zullen even moeten nadenken wat hij misschien wel wil en kan doen.

Op school gaat het trouwens nog steeds vlotjes!
Nog steeds geen huiswerk, dus we weten niet zeker wat ze nu juist leren. Dinsdag kwamen ze thuis met "Belgium" dus ze krijgen in ieder geval onderwijs op maat. Aan de verhalen te horen, zijn ze allebei ook met andere dingen bezig.
Nu ja, ze gaan graag naar school en ze schijnen ook iets bij te leren, dus dat komt in orde.

eerste schooldag 2.0

De tweede eerste schooldag zit erop en het ging vlotjes!

Geen telefoontje 's middags dat onze kinderen hulpbehoevend waren - hoera!
Ze vonden het allebei fijn in de klas, zeggen dat ze een leuke juf hebben en dat hun klasgenootjes ook lief zijn. Jonathan vertelde dat hij tikkertje had gespeeld met andere kindjes en het viel hem goed mee dat het spelletje tikkertje hier aan deze kant van de wereldbol ook gekend is.
Samen met hen zijn er vandaag nog een paar andere kinderen gestart - wie weet zijn die ook vorige week naar huis gestuurd. Er zitten ook kinderen wiens ouders geen Engels begrijpen, dus zo slecht hebben die van ons het nog niet.

Na schooltijd zijn ze ook met de schoolbus naar huis gekomen en netjes afgezet. Ook dat vonden ons jongens heel erg fijn en ze zijn zelfs teleurgesteld dat ze 's morgens niet met de bus worden opgehaald. Ik wilde hen een half uur langer slaap gunnen en hen gezellig zelf afzetten 's morgens, maar dat wordt dus niet geapprecieerd.😒

En het belangrijkste nieuws van de dag: geen huiswerk!
Woehoe, wat waren ze blij! 😁

Alleen Joachim had een ontzettend zware dag.
We staken hem in bed en Wouter zei: "Morgen is het weer papa-dag he."
Waarop Joachim met een luide "NEE!" weer overeind kwam zitten.
Lol!!!

vogels, vliegjes, slangen, muggen en spinnen

We hebben weer een fijn weekend achter de rug!

Zaterdagvoormiddag hebben we de auto nog een keer vol boodschappen geladen, maar in de namiddag zijn we fijn gaan zwemmen. We zijn naar het gemeentelijk zwembad van Adelaide stad geweest wat vanuit Mawson Lakes niet zo ver is.
Het was een fijn zwembad met zowel peuterbad en kinderbad als echte zwembaden en duikplanken. Er waren twee glijbanen op kindermaat die ook erg populair waren bij de jongens.
Ik denk wel dat we er nog een keertje heen zullen gaan.

Vandaag hadden we dan een hele dag vrij en omdat het niet overdreven heet was dit weekend (35 graden) brachten we de dag door in Saint Kilda, een klein dorpje op 15 minuten rijden dat aan de oceaan ligt.

Er is een nieuwe, heel leuke speeltuin vol glijbanen en klimtoestellen.

Een van de mooiste speeltuigen vond ik een piratenschip dat effectief bij hoogtij maar gedeeltelijk toegankelijk is.

Saint Kilda heeft wel een strand, maar is eigenlijk een beschermd gebied voor vogels. Je mag over het zand wandelen (het is meer zeewier dan zand), maar je mag er de vogels niet storen. Er rusten in de zomer trekvogels die later terug vertrekken naar Antarctica.
Helaas ken ik de Aussie vogelgids nog steeds niet uit het hoofd, dus ik kan niet recapituleren welke vogels we allemaal gespot hebben.

We hadden slechts een probleem, namelijk toiletten vol, vol, vol vliegjes.
De jongens weigerden om er te plassen.

In de bosjes gaan was echter ook geen optie, want het stond vol met deze borden:

Toch maar tussen de vliegjes dan!

's Middags aten we frietjes (ah ja, vandaag immers de laatste vakantiedag) en daarna gingen we wandelen over een mangrovepad!
Ze hebben daar een unieke mangrove, zo bleek, omdat de mangrove er kan bestaan in dit gematigde klimaat.
We zagen een zoutvakte, een zoutmoeras en dan dus de mangrove net voor de oceaan. Er was een heel leuk plankenpad dat we konden volgen. De jongens waren heel enthousiast en ik moest alle infobordjes voor hen vertalen. Toen ze leerden dat de gekke bollen die er lagen eigenlijk een soort vruchten waren en dat ze zouden ontkiemen in de modder, hebben ze plichtsbewust zoveel mogelijk vruchten van de planken opgeraapt en in modderige plekjes gegooid.
Wouter vond het minder grappig, die wilde doorstappen want hij werd levend opgevreten door muggen.

Maar het mangrovepad is dus absoluut de moeite! Als iemand ooit in de buurt van St Kilda is en het pad volgt en vindt dat er toch zoveel mooie, jonge bomen staan naast het pad - dat komt dus door onze kinderen.

Nog even de speeltuin in, een ijsje en dan naar huis.
Thuis werden we dan opgewacht door weeral een nieuw huisdier, namelijk een grote, zwarte spin.
We hadden het beest al eens eerder gezien en helaas was het een giftig exemplaar. Nu niet echt dramatisch gevaarlijk, maar naar het schijnt toch redelijk onaangenaam. Vangen en buitengooien dus die handel. Vannacht slapen we weeral met een gerust gemoed, haha.

Morgen de eerste schooldag 2.0
Ik ben benieuwd hoe het zal gaan, maar slechter dan vorige week zal het alvast niet zijn. :-)

 Dit is nog een foto van een bot dat Benjamin gevonden heeft. Kan iemand bevestigen van welke dinosaurs het komt? ;-)