de tuinen van Adelaide

Vandaag hebben we touristy stuff gedaan want we zijn naar de Botanical Garden van Adelaide geweest. Een aanrader! Wie ooit naar Adelaide komt en even tijd heeft, raad ik zeker aan binnen te springen. Je kunt het combineren met een bezoek aan het South Australian Museum want dat ligt vlakbij en de entree is ook gratis - allen daarheen dus.

De weg erheen bleek wel niet zonder risico's, want deze borden hingen uit:

Eenmaal veilig in de tuin zaten er natuurlijk nog veel meer vogels, maar die zullen dan braver zijn.

In het bezoekerscentrum van de Botanical Garden hebben we niet alleen een plan gevonden van het park, maar ook een folder over vogels van de streek, compleet met foto's en beschrijvingen!
Dat betekent dat het mysterie van de computervogels opgelost is, ik weet nu hoe ze heten! Ik ga jullie wel nog gewoon in spanning laten totdat ik het geluid heb kunnen filmen.

De tuinen waren zeer mooi en zeer de moeite. De kinderen hebben er (tegen mijn verwachtingen in) echt van genoten (zelfs zonder hen vol ijs te steken).
Ze hebben hun best gedaan alle vogels van de folder te spotten, hoewel ik vrees dat het ons niet helemaal gelukt is. Jonathan en Benjamin hadden een plannetje, maar het was meestal Joachim die de richting bepaalde. :-)
Ze waren alle drie boos toen we terug naar huis moesten, dus we moeten hoe dan ook een keertje terug.

autoavonturen

Gisterenavond moest de auto dus nog van de straatkant weg en naar ons parkingplaatsje.
We wachtten hiervoor tot het avond was in de hoop dat er dan minder volk op straat zou zijn dat ik overhoop zou kunnen rijden. Ik sleepte Wouter met me mee zodat die de hele tijd "Links! Links!" zou kunnen roepen.

We stapten in (even nadenken over de juiste kant) en toen... bleek de auto een automaat!!!
Ook dat nog!
Ik had nog nooit een automaat van dichtbij gezien en alle letters naast de versnellingspook zeiden me helemaal niets. Oh help! Er zat dus niks anders op dan de handleiding erbij te halen. Samen zaten we dan uit te pluizen in welke versnelling de auto moest starten, achteruit zou rijden en vooruit zou rijden. Na een beetje heen en weer geschuifel wilde ik dan uit de parkeerplaats rijden dus ik pink - zet ik de ruitenwissers aan!

En dan moest het ergste nog komen want mijn linkervoet wilde de hele tijd ijverig mee schakelen met als gevolg dat ik telkens een noodstop maakte. Zeeziek werd ik ervan! De hele tijd was het van "Sorry! Sorry!" en "Oei! Sorry!" of "Oh nee! Sorry!" telkens als Wouter bijna tegen de voorruit vloog.

Met de nodige hartkloppingen geraakte het ding op zijn plaats. Oef!

's Avonds las ik de handleiding grondiger door en probeerde ik nog tips online te vinden om met een automaat te kunnen rijden.
Nu blijkt dat ding in de D-stand ook vanzelf te rijden, zonder gas te geven, en dat verklaarde ook al een hoop van mijn gepros en gesukkel.
Verder waren de tips niet erg nuttig. Verkopers bleken vooral erg lyrisch over het rijden met een automaat, terwijl ze eigenlijk beter een voetklem zouden voorzien om de linkervoet in te fixeren.

Maar soit - we gaan geen uitdaging uit de weg!!

Achter ons huisje is een ruime parkeerplaats en daar ben ik deze voormiddag meteen gaan oefenen met traag rijden. Er is niet overdreven veel plaats, maar genoeg om het starten, stoppen, keren en dat soort dingen al te oefenen. Het ging best goed en er werden geen noodstops meer gemaakt.
Achteraf bleek dat ik drie nieuwsgierige toeschouwers had.

Vanavond ben ik dan nog een keer gaan rijden - blokjes rond.
Ik geef toe dat het gemakkelijke blokjes waren (steeds links aanhouden) maar niettemin ging het goed. Mijn linkervoet bleef braaf immobiel en ik heb maar één keer de ruitenwissers per ongeluk aangezet. Daarbij geen voetgangers verpletterd of auto's frontaal aangereden.

Komt helemaal in orde!

Deze namiddag zijn we hier in Glenelg naar het Visitors Center geweest. Dat is een klein museum over de eerste kolonisten hier.
Joachim rende er in speedtempo doorheen, maar de ander twee waren toch wel geïnteresseerd.

Daarna gingen we nog even naar de speeltuin waar de jongens genoten van het water en de modder.
Jonathan maakte deze keer een vriendje - samen mensen nat spuiten schept duidelijk een band.

Verder heb ik van het Visitors Center een berg foldertjes meegenomen van alles wat er in Zuid-Australië te doen is. Gelukkig zijn we hier een hele tijd, want met elk foldertje werd mijn bucket list weeral uitgebreid!
Ik moet nog wel even wennen aan het concept "dichtbij" want dat wordt hier begrepen als "amper veertig minuten met het vliegtuig". Gelukkig zijn we flexibele mensen. ;-)

Linkse en automatische groetjes!

een tongbreker

We zitten 's middags aan tafel.
Jonathan: Mama, hoe zeg je kaas in het Engels?
Ik: Cheese.
Jonathan: Mag ik dan de kaas please? Nee... de kaas cheese? Nee... de cheese... euh... de cheese please?

Het komt nog in orde!
't Is toch al geen Frans in ieder geval. ;-)

warme regen en een groen park

Vandaag hadden we onze eerste Australische regen!
Vanmorgen wat gedruppel, maar in de namiddag en ook 's avonds een echte plensbui. Jonathan was teleurgesteld: "Regent het ook in Australië??"
Benjamin was 's avonds aan het klagen dat hij het koud had en moest een trui aantrekken.
Ja, lap, al die moeite en dan zitten we nog in het verkeerde land.

De Aussies zelf laten het trouwens niet aan hun hart komen, want onze buren hielden gewoon hun barbecue buiten onder de luifel.

Vandaag trokken we terug naar Adelaide city om ons in te schrijven voor Medicare (ziekteverzekering). We hebben reeds een ziekteverzekering, maar met drie kleine apen kan een mens nooit verzekerd genoeg zijn. Daarbij heeft België een soort overeenkomst met Australië waardoor het maar een kwestie is van inschrijven en klaar. Amper vijf pagina's in te vullen, wat een eitje!
Nu ben ik toch weer wat geruster als een van de mannen een gat in zijn hoofd valt. De vraag is niet of dat gebeurt, maar wel wie en wanneer.

Omdat we dan toch in hartje Adelaide waren en het ook niet overdreven warm was, maakten we een wandeling naar de rand van de stad en daar lieten we ons jongens even los in de speeltuin.
Het was een mooi groen park met ook groen vijverwater en veel groene vogeltjes (parkieten volgens Wouter).

Nu is er ook nog "groot nieuws" want vanaf heden hebben we een auto in bruikleen!
De praktijk leent ons een auto uit voor enkele weken en Rachel, de manager, is hem persoonlijk tot ons huisje komen brengen. Ik was doodsbenauwd dat ik haar terug moest rijden, maar ze nam een taxi naar een vriendin. Oef! :-D
Nu zal ik dat ding alsnog moeten verplaatsen, want hij staat nu aan de straat geparkeerd en daar moet hij weg voor morgenvroeg 9u [internet heeft ons geholpen de verkeersborden te ontcijferen]. We hebben hier een privéplaatsje om te parkeren, maar daar zal het ding nog in moeten geraken en vanzelf zal het niet gebeuren, vrees ik. Dat wordt iets voor vannacht. ;-)
Voor wie zich afvraagt met wat voor auto we gaan rijden: het is een witte.
(en ja, hij is verzekerd)

To be continued!

feeling hot hot hot

Voor vandaag had het weerbericht een temperatuur van 39 graden voorspeld. Negenendertig!
Bij het weerbericht hier word je ook om de oren geslagen met UV-indexen. Die schommelen momenteel rond de twaalf en dertien. Persoonlijk zegt het me niks, maar er staat als uitleg "extreme" dus zonnecrème smeren is de boodschap. Australië kent een hoge incidentie aan huidkankers en we hebben geen intentie om aan de verkeerde kant van de statistieken te belanden.

Ik ging dus snugger zijn vandaag en ik was om 6u30 uit bed voor een ochtendloopje, maar ik was te laat en het was al veel te heet.
Ik moest vier keer stoppen en stappen om mijn hartslag terug te doen zakken, maar het lukte niet. Mijn looptempo ligt al bedroevend laag en nu werd het helemaal niks. Uiteindelijk gaf ik het op en liet ik mijn tikker maar in het rood gaan, ik denk dat ik nog nét jong genoeg ben om me dit soort zaken te permitteren. :-P
Ik zag onderweg de computervogels nog eens! Volgens mij zijn het gewoon knotsgekke duiven. Ik ga mijn best doen ze eens te filmen.

In de voormiddag gingen we even langs de supermarkt sprinklers zoeken, dus nu hebben we ook muisjes in huis!

We dachten de hitte te gaan trotseren in een museum en dus namen we het trammetje naar de stad. We bezochten het South Australian Museum omdat ze er ook natuurhistorische collecties hebben en met een beetje chance dus ook dino's of andere skeletten.
De jongens waren aanvankelijk wild enthousiast, maar de collectie skeletten bleek nogal klein. Er waren nog twee zalen vol kunst van de Aboriginals, maar dat interesseerde hen matig. Een klein ontdekkingszaaltje was dan weer wél tof en alle - maar dan ook echt alle - touchscreens in het museum zijn uitgetest.
Intussen stond de airco er zo enthousiast te draaien dat ik het te koud had...

In het museum aten de mannen ook onze allereerste Australische frietjes!
Ze zijn niet slecht, maar wel verschrikkelijk zout (de jongens vonden dit niet erg).

Onderweg naar huis hebben we nog een hoedje gekocht voor Joachim. Hij heeft wel een pet, maar hij heeft soms 's avonds een uitslag in zijn nek en dus denken we dat hij beter ook met zijn nek in de schaduw blijft (daarvoor ben ik dus een Aussie dokter geworden hè).
Ook Wouter had liever een echte hoed en dus heeft hij er ook eentje gekocht.

In de namiddag was het trouwens bewolkt en helemaal niet meer zo heet. We wachten nu met spanning op onze eerste Australische regen en morgen is het hier een bescheiden 29 graden. Nothing we can't handle.

 Wouter the explorer.

sinterklaaszorgen op boxing day

Vandaag was het in Australië Boxing Day, een feestdag. Wat doen de Aussies op Boxing Day?
Wel, sommige grote winkelketens geven grote kortingen, dus dan staan de Aussies al van de allervroegste uurtjes in de rij voor de winkel. Daar hebben we niet aan mee gedaan.
Een andere must do is naar een sportwedstrijd gaan kijken of er zelf aan meedoen, zo waren ze deze namiddag op Glenelg Beach aan het rondrennen onder een zonnetje van 35 graden. Daar hebben we ook niet aan mee gedaan.
Onze integratie trok vandaag dus op niks.

We zijn opnieuw naar het strand getrokken (daar was het nu een keertje wel wat drukker) en we hebben weer ijsjes gegeten (vooral dan omdat Joachim zo mooi "pleaeaeaeaeaease" kan zeggen).

Er zaten kleine visjes in het oceaanwater vandaag! Jonathan en Benjamin hebben zonder succes achter ze aan gerend om er een te vangen.
Ik zag ook gekke, bruine vogels op het water dobberen. Ik was nog zo van plan geweest een Australische vogelgids uit het hoofd te leren, maar ben dit vergeten, dus ik kan niet zeggen wat voor beestjes het waren.
Vandaag is Joachim dan ook eindelijk de zee in gegaan. Ik dacht eerst dat hij wat bang was voor de golven, maar hij bleek angst te hebben voor haaien. Ik heb hem dan uitgelegd dat de haaien heel ver weg zijn en toen durfde hij dan toch het water in.
Terzelfdertijd had Benjamin vriendschap gesloten met een ander kindje en waren ze samen een stenenkasteel aan het bouwen. De vriendschap was wel redelijk prompt voorbij toen de andere kleine (ik schatte hem een jaar of twee) op Benjamins enkel mepte met een steen. Het was mooi zo lang het duurde.

En Jonathan kwam vanmiddag tot een ontstellende ontdekking. "Mama, waar is onze schoorsteen??"
Ik: "We hebben geen schoorsteen. De meeste huizen hebben geen schoorsteen in Australië want het is altijd warm."
Jonathan: "Maar hoe moet Sinterklaas dan komen???"
...
Ik: "Die komt hier niet. Voor de kindjes in Australië komt de Kerstman."
Kennelijk hebben ons mannen geen hoge dunk van de Kerstman (misschien omdat ze er nooit iets van krijgen) want ze waren hierover niet te spreken. Ze vonden dat de Sint dan maar het vliegtuig moest nemen via Dubai en Wouters uitleg dat de Sint altijd met de boot kwam, trok op niks, want onze meubels kwamen toch ook met de boot dus kan de Sint dat ook doen.
Tja. Dat wordt dan spannend afwachten tot 6 december 2018....

het immigrantenkerstfeestje

Vandaag, kerstdag, waren we uitgenodigd bij een van mijn nieuwe collega's thuis. In één moeite door had deze ook nog een andere collega uitgenodigd met haar gezin die ook nog maar net in Australië is komen wonen. Een goede daad om zielige mensen zonder dichte familie rond een kerstboom te brengen.

De kerstboom lag er ook vol cadeautjes waar ons mannen meteen rond stonden te kwijlen. Ik sprak hen streng toe dat er niks voor hen was, maar ik bleek mis.
Wij hadden een kerstkaartje en een doos fancy chocolaatjes meegenomen voor ons gastgezin en gelukkig dat we inderdaad iets bij ons hadden, want die mensen hadden wel degelijk cadeautjes voorzien voor onze kinderen!!
Jonathan kreeg een legovliegtuig en iets om een schijfje mee weg te schieten (dat ding lag na vijf minuten daar op het dak en is hij dus kwijt). Benjamin kreeg ook een doos lego en nog wat tollen en Joachim kreeg een grote doos met een garage van ToetToet Auto's. Voor ons was er dan nog een geschenkmand met lekkers.
We stonden een beetje paf, eerlijk gezegd! Daar stonden we en we hadden niets bij voor hun kinderen. Ons eerste social event liep al in de soep - haha!

De gastheer, dr Malik, bleek zelf ook een immigrant. Afkomstig uit India en in 2001 naar Australië gekomen om er te blijven plakken.
Dan was er dr Aman die vanuit India naar Canada was geëmigreerd en nu dus naar Australië was getrokken met man en twee kinderen. "Gewoon voor het avontuur en we zien wel." Woehoe, mensen die ons begrijpen!! Ze waren er nu net drie maanden en begrepen dus perfect onze situatie.

Het werd een echt immigrantenetentje met veel "En hoe is het in jouw land?" en nog meer "Australië is toch echt wel zus en zo."
Voor Wouter en mij was het natuurlijk dé gelegenheid om tips and tricks op te scharrelen voor onze komende huizenjacht, scholenjacht en autojacht.
Iedereen aan tafel was er heilig van overtuigd dat we hier nog lang zouden blijven - wat ik persoonlijk wel een geruststellende gedachte vind [anderen misschien niet ;-)].

Dr Malik heeft een zoon en dochter, dr Aman twee dochters en dus renden er zeven kinderen rond tussen 8 en 2 jaar (Joachim was de jongste). Ze hebben eventjes samen gespeeld, maar tegen het einde van de middag kropen ons drie mannen wel bij mekaar. Toch hebben ze de ervaring als positief ervaren (misschien vooral door al het speelgoed en het lekker eten).

Ik vond het zelf ook zeker gezellig en Aman stelde al voor om volgende keer bij haar thuis af te spreken dus we mogen nog ergens binnen. ;-)

We waren zelf met de tram en bus gekomen, maar Malik vond dit allemaal te veel moeite (ik weet nog niet goed wat die Aussies eigenlijk tegen het openbaar vervoer hebben) en bracht ons met de auto helemaal terug naar huis. Onderweg had ik nog geïnformeerd naar muisjes/hagelslag/korreltjes want dat vinden we nergens in de supermarkt, maar Malik kende het ook niet. Ik weet ook de Engelse benaming niet ("shit of mice" lijkt me weinig waarschijnlijk). Vermoedelijk bestaat het hier gewoon niet. Helaas toch iets dat ons jongens moeten missen! (gelukkig is er wel Nutella)
[dus nota aan alle bezoekers: hagelslag meenemen voor ons mannen!]


Making friends part 1 - we survived!

Ijskes

(Gebrek aan tekst bij gebrek aan medewerking van de laptop - fun fact of the day is dat ik zwart-witte vogels heb gezien die een computergeluid maken)

chillen on the beach

Omdat eergisteren en gisteren hele saaie grote-mensen-praten-dagen waren, hebben we er vandaag een kindvriendelijke vakantiedag van gemaakt. :-)
Toegegeven, in de voormiddag hebben we hier de winkelstraat afgewandeld omdat Wouter shorts nodig had (hij had enkel lange broeken ingepakt...), maar we hebben ook strandspeelgoed gekocht. 's Middags aten we hotdogs en in de namiddag gingen we naar het strand!

We wonen momenteel in Glenelg en dat is een van dé stranden van Adelaide. Zo'n mooie zaterdag in een verlengd weekend had ik een erg druk strand verwacht, maar er was niks van aan. In vergelijking met de drukte in de winkeltjes en op de terrasjes was er geen kat op het strand.

Het was er heerlijk ontspannen met een fris windje en lekker warm oceaanwater - van de Indische Oceaan als ik me niet vergis.

Nu bleek uiteindelijk dat we een strandspeelgoedboot in ons huisje vergeten waren, dus zullen we morgen opnieuw naar het strand moeten gaan zodat de kinderen ook met die boot kunnen spelen. Wat een pech zeg. :-D

It's a small world after all

eindelijk erkenning en onze eerste kangoeroe

Gisteren en vandaag waren twee dagen vol praktische rompslomp. Ook al doen we misschien van niet, eigenlijk zijn we hier ook voor echt serieuze zaken - zoals werken.

Gisterenvoormiddag had ik een afspraak bij het ahpra (Australian Health Practitioners Regulation Agency). Een soort overheidsdienst die hun haviksogen gericht houden op alles wat (pseudo-)medisch is. Al bijna twaalf maanden probeer ik mijn aanvraag voor een medisch nummer in orde te krijgen - tot nu toe met matig succes. Na acht maanden had ik dan een voorwaardelijke goedkeuring die ik enkel kon inwisselen voor een échte goedkeuring mits ik mij persoonlijk kwam aanmelden. Hiervoor had ik dan drie maanden de tijd, terwijl de aanvraag voor het visum veel langer duurde, maar ik had mijn visum niet eerder kunnen aanvragen want daarvoor had ik het ahpra nodig en het was dus een soep.

Met de nodige moeite kreeg ik twee keer uitstel van dit ahpra, kwam het visum in orde en gisteren had ik dus de afspraak om mij persoonlijk te melden.

De dame van het ahpra kende ik alleen van haar bureaucratische en autistisch opgestelde e-mails, maar ze bleek dus wel degelijk vriendelijk en normaal in de omgang. Natuurlijk kreeg ik nog wat extra documenten voor mijn neus om in te vullen en ze zag er nauwlettend op toe dat ik geen enkele letter verkeerd schreef. Vervolgens had ze nog wat documenten van mij nodig om te bewijzen wie ik was, maar goed voorbereid als ik was, had ik deze allemaal mee.

En het kwam zomaar in orde!

Of nee, toch niet. Enkele uren later had ik een e-mail met als onderwerp 'urgent' en moest ze nog een kopie van mijn visum hebben.

Maar tegen de avond was het wél in orde!!

Ik kon het niet laten en heb mezelf opgezocht en ik ben dus nu inderdaad te controleren via de website van het ahpra. Als een patiënt zich ooit afvraagt of ik wel een diploma heb, ja dus!!
Ik heb mijn MED nummer! Ook al heb ik nog niks nuttigs uitgevreten, ik ben echt officieel een Australische dokter!! *dansje*

Verder die dag hebben we wat rond gekuierd in het centrum van Adelaide. Een mooie stad met veel groen. Veel muzikanten in de winkelstraten (ik heb een policy om elke straatmuzikant iets te geven en had op den duur geen klein geld meer). We kochten kaartjes voor het openbaar vervoer, kochten nieuwe echte Australische simkaarten en aten bananenbrood.

Een drinkfonteintje.

's Avonds gingen we onze eerste inkopen doen in de supermarkt - dat zal een verhaal apart worden. Ik zal eens mijn fotocamera meenemen en heel de fruitafdeling op beeld zetten.

Lekker chillen.

Vandaag was dan opnieuw praktische zooi. Nu ik dan eindelijk mijn MED nummer heb, heb ik ook een Medicare nummer nodig of het wordt voor de patiënten een dure zaak als ze bij mij op consultatie komen. (maar ach, een mens moet betalen voor kwaliteit)
Dit betekende een tripje naar mijn nieuwe werkplek. Eerst de tram, dan een bus en vervolgens eventjes te voet. Helaas had de GPS zich redelijk schandalig vergist van huisnummer en moesten we dus véél verder lopen dan de bedoeling was geweest. Reken daarbij nog een flinke hitte en gebrek aan schaduw en we kregen een driekoppig gehuil en geklaag.

Mijn nieuwe werkplekje is netjes, maar oogt op het eerste zicht chaotisch. Er zijn tien consultatieruimtes en het loopt er vol verpleegsters. Die doen zoveel dat ik me afvraag wat ik zelf nog mag doen. Persoonlijk steek ik graag naalden in mensen, dus daar zal ik nog iets op moeten vinden. Ik ontmoette een hele hoop mensen, vergat meteen weer hun namen en kreeg zoveel info mee dat het er langs mijn oren weer uit kwam.
Uiteindelijk vond iedereen het zodanig schandalig dat we een drie kwartier in de hitte hadden gewandeld, dat een van de secretaresses ons in haar auto duwde en terugreed naar het treinstation.

We moesten nog dringend een Australische bankrekening hebben en dat hebben we dan nog in orde gebracht. Volgens een van de collega's (ook een newbie immigrant met kinderen - zij het vanuit Canada) was dit een hele heksentoer dus ik had een stapel documenten mee om die bankrekening te kunnen openen.
Uiteindelijk bleek er niks van aan. Kopie van ons paspoort, handtekening en het was weeral gefikst. Nu zijn we in blijde verwachting van onze bankkaarten!
[als iemand zich geroepen doet om een vrije gift te storten, geef ik met plezier ons nummer]

Vanavond was het dan tijd voor onze eerste kangoeroe!

Opgepikt in de supermarkt en deskundig klaargemaakt door Wouter.

Hier spat misschien een illusie uit mekaar van enkele mensen - misschien ook van mezelf. Onze eerste kangoeroe is geen schattig exemplaar gespot in het wild, maar een stuk steak.

Zonnige groetjes!