eindelijk erkenning en onze eerste kangoeroe

Gisteren en vandaag waren twee dagen vol praktische rompslomp. Ook al doen we misschien van niet, eigenlijk zijn we hier ook voor echt serieuze zaken - zoals werken.

Gisterenvoormiddag had ik een afspraak bij het ahpra (Australian Health Practitioners Regulation Agency). Een soort overheidsdienst die hun haviksogen gericht houden op alles wat (pseudo-)medisch is. Al bijna twaalf maanden probeer ik mijn aanvraag voor een medisch nummer in orde te krijgen - tot nu toe met matig succes. Na acht maanden had ik dan een voorwaardelijke goedkeuring die ik enkel kon inwisselen voor een échte goedkeuring mits ik mij persoonlijk kwam aanmelden. Hiervoor had ik dan drie maanden de tijd, terwijl de aanvraag voor het visum veel langer duurde, maar ik had mijn visum niet eerder kunnen aanvragen want daarvoor had ik het ahpra nodig en het was dus een soep.

Met de nodige moeite kreeg ik twee keer uitstel van dit ahpra, kwam het visum in orde en gisteren had ik dus de afspraak om mij persoonlijk te melden.

De dame van het ahpra kende ik alleen van haar bureaucratische en autistisch opgestelde e-mails, maar ze bleek dus wel degelijk vriendelijk en normaal in de omgang. Natuurlijk kreeg ik nog wat extra documenten voor mijn neus om in te vullen en ze zag er nauwlettend op toe dat ik geen enkele letter verkeerd schreef. Vervolgens had ze nog wat documenten van mij nodig om te bewijzen wie ik was, maar goed voorbereid als ik was, had ik deze allemaal mee.

En het kwam zomaar in orde!

Of nee, toch niet. Enkele uren later had ik een e-mail met als onderwerp 'urgent' en moest ze nog een kopie van mijn visum hebben.

Maar tegen de avond was het wél in orde!!

Ik kon het niet laten en heb mezelf opgezocht en ik ben dus nu inderdaad te controleren via de website van het ahpra. Als een patiënt zich ooit afvraagt of ik wel een diploma heb, ja dus!!
Ik heb mijn MED nummer! Ook al heb ik nog niks nuttigs uitgevreten, ik ben echt officieel een Australische dokter!! *dansje*

Verder die dag hebben we wat rond gekuierd in het centrum van Adelaide. Een mooie stad met veel groen. Veel muzikanten in de winkelstraten (ik heb een policy om elke straatmuzikant iets te geven en had op den duur geen klein geld meer). We kochten kaartjes voor het openbaar vervoer, kochten nieuwe echte Australische simkaarten en aten bananenbrood.

Een drinkfonteintje.

's Avonds gingen we onze eerste inkopen doen in de supermarkt - dat zal een verhaal apart worden. Ik zal eens mijn fotocamera meenemen en heel de fruitafdeling op beeld zetten.

Lekker chillen.

Vandaag was dan opnieuw praktische zooi. Nu ik dan eindelijk mijn MED nummer heb, heb ik ook een Medicare nummer nodig of het wordt voor de patiënten een dure zaak als ze bij mij op consultatie komen. (maar ach, een mens moet betalen voor kwaliteit)
Dit betekende een tripje naar mijn nieuwe werkplek. Eerst de tram, dan een bus en vervolgens eventjes te voet. Helaas had de GPS zich redelijk schandalig vergist van huisnummer en moesten we dus véél verder lopen dan de bedoeling was geweest. Reken daarbij nog een flinke hitte en gebrek aan schaduw en we kregen een driekoppig gehuil en geklaag.

Mijn nieuwe werkplekje is netjes, maar oogt op het eerste zicht chaotisch. Er zijn tien consultatieruimtes en het loopt er vol verpleegsters. Die doen zoveel dat ik me afvraag wat ik zelf nog mag doen. Persoonlijk steek ik graag naalden in mensen, dus daar zal ik nog iets op moeten vinden. Ik ontmoette een hele hoop mensen, vergat meteen weer hun namen en kreeg zoveel info mee dat het er langs mijn oren weer uit kwam.
Uiteindelijk vond iedereen het zodanig schandalig dat we een drie kwartier in de hitte hadden gewandeld, dat een van de secretaresses ons in haar auto duwde en terugreed naar het treinstation.

We moesten nog dringend een Australische bankrekening hebben en dat hebben we dan nog in orde gebracht. Volgens een van de collega's (ook een newbie immigrant met kinderen - zij het vanuit Canada) was dit een hele heksentoer dus ik had een stapel documenten mee om die bankrekening te kunnen openen.
Uiteindelijk bleek er niks van aan. Kopie van ons paspoort, handtekening en het was weeral gefikst. Nu zijn we in blijde verwachting van onze bankkaarten!
[als iemand zich geroepen doet om een vrije gift te storten, geef ik met plezier ons nummer]

Vanavond was het dan tijd voor onze eerste kangoeroe!

Opgepikt in de supermarkt en deskundig klaargemaakt door Wouter.

Hier spat misschien een illusie uit mekaar van enkele mensen - misschien ook van mezelf. Onze eerste kangoeroe is geen schattig exemplaar gespot in het wild, maar een stuk steak.

Zonnige groetjes!