het immigrantenkerstfeestje

Vandaag, kerstdag, waren we uitgenodigd bij een van mijn nieuwe collega's thuis. In één moeite door had deze ook nog een andere collega uitgenodigd met haar gezin die ook nog maar net in Australië is komen wonen. Een goede daad om zielige mensen zonder dichte familie rond een kerstboom te brengen.

De kerstboom lag er ook vol cadeautjes waar ons mannen meteen rond stonden te kwijlen. Ik sprak hen streng toe dat er niks voor hen was, maar ik bleek mis.
Wij hadden een kerstkaartje en een doos fancy chocolaatjes meegenomen voor ons gastgezin en gelukkig dat we inderdaad iets bij ons hadden, want die mensen hadden wel degelijk cadeautjes voorzien voor onze kinderen!!
Jonathan kreeg een legovliegtuig en iets om een schijfje mee weg te schieten (dat ding lag na vijf minuten daar op het dak en is hij dus kwijt). Benjamin kreeg ook een doos lego en nog wat tollen en Joachim kreeg een grote doos met een garage van ToetToet Auto's. Voor ons was er dan nog een geschenkmand met lekkers.
We stonden een beetje paf, eerlijk gezegd! Daar stonden we en we hadden niets bij voor hun kinderen. Ons eerste social event liep al in de soep - haha!

De gastheer, dr Malik, bleek zelf ook een immigrant. Afkomstig uit India en in 2001 naar Australië gekomen om er te blijven plakken.
Dan was er dr Aman die vanuit India naar Canada was geëmigreerd en nu dus naar Australië was getrokken met man en twee kinderen. "Gewoon voor het avontuur en we zien wel." Woehoe, mensen die ons begrijpen!! Ze waren er nu net drie maanden en begrepen dus perfect onze situatie.

Het werd een echt immigrantenetentje met veel "En hoe is het in jouw land?" en nog meer "Australië is toch echt wel zus en zo."
Voor Wouter en mij was het natuurlijk dé gelegenheid om tips and tricks op te scharrelen voor onze komende huizenjacht, scholenjacht en autojacht.
Iedereen aan tafel was er heilig van overtuigd dat we hier nog lang zouden blijven - wat ik persoonlijk wel een geruststellende gedachte vind [anderen misschien niet ;-)].

Dr Malik heeft een zoon en dochter, dr Aman twee dochters en dus renden er zeven kinderen rond tussen 8 en 2 jaar (Joachim was de jongste). Ze hebben eventjes samen gespeeld, maar tegen het einde van de middag kropen ons drie mannen wel bij mekaar. Toch hebben ze de ervaring als positief ervaren (misschien vooral door al het speelgoed en het lekker eten).

Ik vond het zelf ook zeker gezellig en Aman stelde al voor om volgende keer bij haar thuis af te spreken dus we mogen nog ergens binnen. ;-)

We waren zelf met de tram en bus gekomen, maar Malik vond dit allemaal te veel moeite (ik weet nog niet goed wat die Aussies eigenlijk tegen het openbaar vervoer hebben) en bracht ons met de auto helemaal terug naar huis. Onderweg had ik nog geïnformeerd naar muisjes/hagelslag/korreltjes want dat vinden we nergens in de supermarkt, maar Malik kende het ook niet. Ik weet ook de Engelse benaming niet ("shit of mice" lijkt me weinig waarschijnlijk). Vermoedelijk bestaat het hier gewoon niet. Helaas toch iets dat ons jongens moeten missen! (gelukkig is er wel Nutella)
[dus nota aan alle bezoekers: hagelslag meenemen voor ons mannen!]


Making friends part 1 - we survived!