auto

 We hebben een andere auto gekocht!

Iets als een autokeuring bestaat niet in SA. Ik weet dat ze het in andere staten - zoals Queensland - wel hebben, maar hier in SA niet. Het is je eigen verantwoordelijkheid het ding rijwaardig te houden.
Ik ga dus braaf regelmatig met de auto op onderhoud. Een maand of zeven geleden kreeg ik al een hele lijst van dingen die 'in het oog gehouden' moesten worden dus toen wist ik al hoe het laat het was. En een maand geleden ongeveer was die lijst een  lijst van dingen die 'hersteld moesten worden' dus toen was de tijd daar.

Onze Mitsubishu was al 12 jaar oud en hadden we bijna vier jaar geleden gekocht met het idee dat het ding een jaar moest rijden. Langer hoefde niet, want dan gingen we misschien toch terug naar het Belgenland.
Maar dingen kunnen veranderen en nu waren we plots op zoek naar een jonge wagen die nog heel wat jaren hier zou meekunnen. Dankzij ons permanent visum konden we makkelijk een maatje groter gaan, want het is nu mogelijk voor ons een lening aan te gaan. De auto is deels spaargeld, deels lening, dus dat is handig.

Na een poosje zoeken kwamen we gisteren dus thuis met een eenjarige Hyundai Tucson.

Nog eens drie hoeraatjes voor ons PR! De schoolkosten zijn al geannuleerd en nu een jonger karretje.

de stok en de wortel en de covid vaccinatie

 Na een heel aarzelende start kunnen we toch wel trots zijn op de Aussies die zich nu massaal laten vaccineren. We zitten nu - nationaal - op bijna 75%* die een dubbele prik heeft gehad en 87% die al 1 prik heeft gehad. Vooral die 87% vind ik bemoedigend, want dat betekent toch dat we op een hoge vaccinatiegraad gaan eindigen.

We krijgen alle cijfers hier ook per staat geserveerd.
Het ACT (Australian Capital Territory, de staat van Canberra) gaat hard, ruim 95% heeft al een z'n eerste prik gehad en ruim 90% is dubbel gevaccineerd. Impressionant!
Ons SA doet het redelijk, 80% enkel en 63% dubbel.

Ik merk het ook aan m'n patienten, waarvan de meeste twijfelaars intussen wel over de streep zijn en mij vol trots komen zeggen dat ze gevaccineerd zijn. Ik krijg meer normale vragen en minder paniekerige statements.
Vorige week had ik er nog wel eentje die advies kwam vragen over haar pijnlijke pols, want ze ging van werk veranderen. Ze is vroedvrouw, maar ging terug naar haar eerste beroep - kapster - "Want ik moet me laten vaccineren en daar doe ik niet aan mee, dat is 'coerctive control' en 'pesterijen' en ik wil er trouwens NIET over praten want dan hebben we toch maar ruzie." En daar moest ik echt hardop om lachen.

Deze dame zou wel eens bedrogen kunnen uitkomen trouwens, want vaccinatie wordt heel, heel veel verplicht. Elke staat doet zo'n beetje z'n eigen ding, maar de lijst van mensen die een vaccinatie MOETEN krijgen, wordt elke dag langer.
Hier in SA is het vooral iedereen in de zorgsector, maar niet alleen de typische verzorger en verpleger, maar iedereen die ook maar iets in de zorg uitspookt, zelfs al is het maar van ver. In Victoria (de staat van Melbourne) is het daarboven ook nog iedereen in de bouw, iedereen die een essentieel beroep heeft, iedereen met een contactberoep (jep, ook kapsters), enzovoort. Verplichtingen zijn er voor het onderwijs, voor winkelpersoneel en dan daarboven hebben veel bedrijven de steun van de overheid om hun werknemers verplicht te laten vaccineren.
En wie niet wil, weet waar de deur is.

Tegenover de verplichtingen is er dan de belofte voor meer vrijheden. En een deel daarvan is 'gedeelde' verantwoordelijkheid. Als in "wanneer 80% van onze staat volledig gevaccineerd is, dan stoppen we de lockdown" maar er is ook de individuele vrijheid, "je mag alleen op restaurant als je dubbel gevaccineerd bent".
De overheid van SA heeft beloofd de internationale grens te openen als we 90% dubbel gevaccineerd hebben. Aftellen maar. De grens overgaan kan alleen voor wie gevaccineerd is, zelfs al is het 'maar' een interne grens
Ze zeggen dat covid de epidemie van de ongevaccineerden wordt en zo ook zullen de vrijheden van de gevaccineerden zijn.

Komt er veel protest op al deze maatregelen? Nee, eigenlijk totaal niet. De Aussies zijn brave mensen...

En met de verplichtingen en de beloftes gaan de vaccinaties de hoogte in!

* Alle cijfers zijn voor de bevolking van 16 jaar of ouder

een permanent visum... ???...!!!

 Dit is een heel rare blogpost en ik had me nooit voorgesteld dat het allemaal zo zou lopen, maar het is wat het is en soms is de werkelijkheid gewoon raar.

Ik wilde eerst en vooral vertellen over afgelopen woensdag - toen hadden we met z'n vijven de medische keuring. Voor het tijdelijk werkvisum vier jaar geleden was ik alleen op keuring geweest (naar een heel dodgy kliniek in het midden van Brussel) maar voor een permanent visum moesten we allemaal gaan.
Medisch onderzoek voor iedereen, x-rays voor mij, Wouter en Jonathan en dan nog een bloedafname voor mij en Wouter. (het hangt van de leeftijd af wat er moet gebeuren)

Om 9u 's morgens moesten we in Adelaide stad zijn en de kinderen waren dolenthousiast om een dagje school te missen en ook om naar 't stad te gaan. Dat is altijd een beetje een avontuur.
Meestal gaan we met de bus, maar ik vertrouw het ochtendverkeer voor geen haar (en het was inderdaad dramatisch) dus gingen we toch met de auto en we waren er nog maar net op tijd. Ik gooide iedereen uit de wagen terwijl ik nog een blokje om reed op zoek naar een parkeerplaats - dus redelijk gestresseerd kwamen we aan.

De papiermolen bij de receptie duurde nog het langste. Ik vroeg me af waarom ik 101 gegevens van ons online moest zetten als ze het nu gewoon opnieuw invulden.
Paspoorten bekijken, visumaanvragen bestuderen en dan moest ook iedereen individueel op de foto. Jonathan kon niet ophouden met grijzen dus dat was een uitdaging.

We werden dan verdeeld in twee groepen om het 'makkelijk' te maken. Wouter ging overal met Joachim binnen en ik had de twee oudsten mee.

Al bij al ging alles redelijk vlot. Ze hadden een heel systeem van nummers en verschillende kabinetten, en er was een dame wiens enige taak was om iedereen op tijd in het juiste kamertje te krijgen.

Bij de verpleegster was het wegen, meten, bloeddruk nakijken, een oogtest doen en in een potje plassen. Bij de dokter was het een heel erg basic onderzoek en wat vragen over medische geschiedenis.

De oogtest was grappig omdat wij op het werk exact dezelfde kaart gebruiken dus ik ken die lettertjes eigenlijk uit het hoofd. Ik had ze met mijn ogen dicht moeten opzeggen - een gemiste kans!
Toen de dokter met mij bezig was, vond Jonathan het nodig om scheetgeluiden te maken en dat was redelijk genant, maar verder hebben de kinderen zich prima gedragen. Spelconsoles helpen altijd.

Ruim anderhalf uur later waren we buiten, viel goed mee dus. We tracteerden onszelf op iets lekkers en reden weer naar huis.

Er was ons gezegd dat de resultaten over een vijftal werkdagen bij het departement van imigratie zouden zijn.
Daarna werd het dus wachten. Ofwel op een mail dat alles in orde was (weinig waarschijnlijk) ofwel op een mail dat ze weer een of ander document nodig hadden (heel erg waarschijnlijk). We hadden er al ervaring mee. De papiermolen spuwt de documenten gewoon terug in je schoot als er ergens een vakje onduidelijk is aangevinkt, twee letters onleesbaar zijn of een handtekening scheef staat.
Je gelooft het niet en denkt dat iedereen overdrijft, totdat je het zelf ervaart.

Ik was dus allerminst verbaasd toen ik donderdagnamiddag een mail zag binnenkomen van onze migratieagent. Ik was aan het werk en begon al te zuchten. Er was vast iets misgelopen met die onderzoeken - misschien had Jonathan toch te hard had gelachen op zijn foto - en nu moesten we weer terug.

"Hi Nele, Congratulations! You and your family have been granted your permanent visas this afternoon," zo begon de mail. Ik moest het een paar keer lezen en dacht "wat bedoelt die mens nu eigenlijk?" Ik las de mail, ik las het nog eens, ik bleef het maar lezen. Ik bekeek alle bijlages en dacht... WTF??
Ik stuurde berichtjes naar Wouter die vooral bestonden uit een hoop uitroeptekens.
En Wouter stuurde berichtjes terug die vooral bestonden uit een hoop geshockeerde mannetjes.

Ik werkte dan maar verder en ik zei helemaal niks tegen helemaal niemand, want ik kon het gewoon niet geloven. Ik moest zeker die mail nog eens bekijken.

We gingen het vieren, weet je wel, als we ons permanent visum hadden. Ik had gedacht aan een typische Aussie barbecue of zo - vooral dan omdat ik dacht (hoopte) dat we het in de zomer zouden krijgen. Nu was er niks voorbereid van feestje en mijn hoofd was leeg. Heel raar.
's Avonds laat en de volgende ochtend (deze ochtend) had ik de mail toch voldoende bestudeerd en stuurden we dan toch maar berichtjes naar familie.

Vandaag heb ik het ook op het werk gezegd en Marie (de manager) was meteen enthousiast. "Ik ga seffens naar de supermarkt. Zal ik iets leuks meenemen?"
"Doe maar iets typisch Aussies," zei ik, "maar geen vegemite."
Later die dag was ze er terug en ze had een bordje met snacks voor me bij, een bos bloemen (lokale bloemen! zei ze) en een hele zak snoep voor de kinderen. Zo lief!!

Dus ja.
Geen derderangs burgers meer, maar tweederangs burgers. We mogen blijven ad infinitum. We gaan veel minder betalen voor de ziekteverzekering, we gaan veel, veel, veel minder betalen voor school en we kunnen nu ook een lening afsluiten. Interessant voor bijvoorbeeld een huis. :-)
Over een jaar kunnen we de procedure starten voor citizenship en ik vermoed dat we dat wel zullen doen. Het maakt een groot verschil op de arbeidsmarkt - alle jobs voor de overheid zijn bijvoorbeeld enkel voor citizens - en het maakt ook een groot verschil in inschrijvingskosten voor hoger onderwijs en unief. Dus we denken dat het belangrijk is om zo onze kinderen alle kansen te geven, mochten ze in dit gekke land willen blijven.

En morgen zullen we uit eten gaan om het te vieren.

vakantiefotovracht 2

 

(met dank aan de moedige eerste kolonisten die van dit dorre land iets konden maken
- en dat de Aboriginals dit al duizenden jaren eerder deden, staat nergens vermeld)

(toiletten bij de Big Ant)

(let op het verschil in kleine tekst bij de klink
- gendercliché zijn is ook een kunst)

(meestal halen die de oversteek niet)

(binnen schuilen voor de regen)

(lol in de oceaan)

(twee vogels kijken elkaar aan... de strijd om het strand kan losbarsten...)

(vriendjes (soms) in de wind)

(strandvondst (uiterst links))

(fitnessen aan het water)

(zonsondergang aan zee)

vakantiefotovracht 1

 

Een cool new gadget van onze motorhome!
(nam wel veel opbergruimte in beslag)

(vriendjes (soms))

(uitzicht na een wandeling)

(zonsondergang nabij Flinders Ranges)

(rijden in het niets (veel gedaan))

(zetten ze dan neer 100m ACHTER het tankstation)

(bijzondere kleuren van de oude mijngroeve)

(cool)

(op wandel)

(op een hooibaal)

(van een handdroger in de toiletten)

(diertjes voederen in een opvangpark)

Thuis

 's Morgens hadden we wat meer werk dan anders omdat we de motorhome alvast opruimden en pas tegen 10u vertrokken we van de camping.
Omdat we de wagen pas tegen 15u ten laatste moesten binnenleveren, bleven we nog even rondhangen in Port Wakefield. We wandelden wat rond en deden een paar geo caches, maar op den duur werd het precies toch nogal warm.

Het was niet zover rijden, maar toch stopten we onderweg nog in Two Wells. We kochten iets voor de luch en hingen even rond in het park, maar daarna moesten we toch ECHT naar huis.
Daar aangekomen moest de motorhome nog leeg gemaakt worden en ik gaf de kinderen een hele preek dat ze werden verondersteld te helpen en dat deden ze met verve. "Niet zomaar spullen ergens neergooien maar fatsoenlijk op hun plaats leggen!" had ik gezegd. Wat tot gevolg had dat mijn toiletzak netjes in een kast verdween in plaats van aan de wasbak en dat mijn haardroger ineens in het stopcontact werd gestoken. Wat een helden!!

Daarna reed ik de motorhome terug naar de stad (exact om 15u was ik ter plaatse) en Wouter kwam achterna met de auto om me terug naar huis te voeren.

Nu heb ik natuurlijk een onoverzichtelijke hoop foto's van de vakantie, maar OOK een karrevracht filmpjes en ik ga zeker nog iets in elkaar puzzelen zoals ik vorig jaar gedaan heb. De kinderen hebben daar met veel plezier aan meegewerkt, kan ik al zeggen.

Zo komt een einde aan onze Big Things Tour. Morgen weer het gewone leven.

(foto van gisteren, het water waarin we gezwommen hebben, de maan en daarboven Venus)

Port Wakefield

 Onze laatste echte vakantiedag begon zonnig, maar frisjes.
Er lag nog een geo cache vlakbij het strand, maar daar hadden we geen geluk mee. Verderop lag er nog een en die was wel gemakkelijk genoeg voor ons. :-)

Daarna reden we naar het laatste Big Thing van onze trip: The Big Teddy Bear.
Die lag naast de snelweg, dus ik hoopte dat we hem vlot zouden vinden. Er waren echter wegenwerken en een hoop paaltjes die in de weg stonden en toen we uiteindelijk maar stopten en nog eens online keken, bleek dat we er al voorbij waren.
Ik had schrik dat ons laatste Big Thing een complete anticlimax zou zijn doordat we hem misschien niet vonden, maar we konden omkeren en door nog wat trager te rijden, zagen we hem wel!

Er stond een stoeltje bij de beer, dus ik vermoed dat er nog veel meer mensen daar een foto komen trekken. :-)

We reden verder naar Minlaton om iets lekkers te eten, daarna reden we weer noordwaarts en stopten in Ardrossan om iets lekkers te eten en het leek weeral meer op een gastronomische vakantie. Lekkers in combinatie met speeltuinen aan de kust.

Het weer was nog steeds schitterend toen we in de namiddag bij onze camping arriveerden in Port Wakefield. Een kleine, maar gezellige camping waar we vorig jaar ook al eens geweest zijn.
De camping ligt aan een plas waar je mag zwemmen en water leek minder koud dan verwacht. Toegegeven, het was wel koud, maar je kon eraan wennen.

Ik heb er een tijdje over zitten twijfelen, maar heb uiteindelijk toch mijn zwemgerief aangetrokken. De jongens ook, maar die hielden het op kniediepte, ik heb ECHT gezwommen. En ja, daar ben ik best trots op, want gewoonlijk ben ik de grootste koukleum van de hoop.
Na een paar meters besloot ik wel mijn hoofd gewoon boven water te houden, want het was ZOUT water en dat is echt gigantisch vies. Ik had me moeten realiseren we niet zo ver van de zee zaten.
In ieder geval geeft zwemmen in de open lucht een instant vakantiegevoel en dat is altijd mooi meegenomen.

Nadat iedereen goed nat gespetst was, gingen we douchen en daarna - omdat het onze laatste avond was - uit eten.
Als je uit eten gaat in het land van Oz, ga je meestal naar een hotel en zo ook wij. Er was een hotel te vinden in Port Wakefield en dat was zoals verwacht ineens het plaatselijke restaurant. We moesten lang wachten op ons eten, maar het was best gezellig. Joachim maakte tekeningen en met de anderen speelden we galgje. Op den duur werd het wachten toch vervelend en toen kwam ineens de serveerster zich verontschuldigen dat ze vergeten was onze bestelling door te geven aan de keuken en daarom dat die niets voor ons klaarmaakten. Dat verklaarde het in ieder geval en daarna hadden we snel ons eten.

Omdat een dessert niet mocht ontbreken, was het uiteindelijk lang na bedtijd toen we terugwandelden naar de camping. Er waren heel wat sterren en we vonden zelfs - dankzij internet - de planeten Venus, Saturnus en Jupiter. Cool!

Daarna zat onze laatste dag er echt op...

The Gap

Het was weer een vliegenochtend en dus aten we onze toast binnen in de motorhome. Zo'n ding is vaak toch handig!

 We lieten Port Pirie achter ons en reden verder met als volgende halte Port Borough.
Hier deden we wat inkopen, hingen we rond aan het strand, probeerden we de fitnesstoestellen die er stonden en zochten we nog achter een geo cache. We vonden 'm helaas niet en reden dus een toertje op zoek naar twee andere en die vonden we gelukkig wel.

 Ook vandaag stond er geen Big Thing op het programma en dus 'deden we maar wat', wat we anders eigenlijk ook wel doen.
We aten onze lunch in een dorpje waarvan ik de naam alweer vergeten ben, maar ze hadden er een speeltuin EN een geocache in die speeltuin, en meer hebben we niet nodig. Dat we internet hadden was vrij uitzonderlijk, kennelijk zitten we nog dicht genoeg bij de beschaving!

Ik had graag willen kamperen in The Gap, een natuurcamping aan het strand.
Er kon echter niet gereserveerd worden en online stond er gewoon "wie eerst komt, eerst maalt - maar vergeet niet de gemeente te betalen!" Ik had geen idee hoe druk het zou zijn, het kon wel eens tegenvallen in dit mooie weer in de schoolvakantie, dus had ik drie alternatieven ook opgezocht.
De weg naar de camping zou ook een zandweg zijn, dus het was ook maar te zien of en hoe we er zouden geraken.

We verlieten dus de snelweg en moesten 13km offroad gaan hobbelen.
Het viel best mee, we hebben al slechtere grind/zandwegen gehad. Onderweg werden we ingehaald door een caravan getrokken door een 4x4 en ik hoopte al maar dat die niet het allerlaatste plekje zou inpalmen.
Er stonden best wat auto's, maar dat bleken dagjesmensen te zijn. Op de camping zelf stonden maar twee tentjes! Het was even zoeken waar we mochten staan en hoe, maar er was dus plek zat!!

De duinen beginnen op een meter van onze motorhome en de zee tien meter verder. Heerlijk!
Wat ons nu wel tegenvalt is de hoeveelheid afval die er op sommige plaatsen ligt - vooral dan het gebroken glas van flessen drank in de duinen vind ik helemaal niks. Het strand zelf is proper, maar we hebben al gezien dat er met hoogtij bijna niks overschiet van dit strand, dus dat verklaar het waarschijnlijk.

De jongens waren op een zandduin aan het spelen (rollen) en op een gegeven moment horen we Joachim roepen "Ik heb een slang gezien!"
De broers vroegen "Waar?" en - tot onze ontzetting - daarna: "Wij willen ook kijken!"
Tss, het was weer tijd voor een preek.

Ik heb zelf geen slang gezien, maar wel heel wat sporen in het zand, dus ze zitten er zeker. Hopelijk bijten ze een keer in de enkel van iemand die in de duinen ligt te zuipen.

Om te zwemmen is het nog te koud, maar met de voeten in het water zijn we wel geweest en dat eindigt uiteindelijk toch altijd in natte kleren. Gelukkig hebben we een douche (zelfs met warm water) hier in de motorhome zodat de jongens niet in een zandbak moeten gaan slapen.

De hemel is hier voorlopig wolkenloos dus ik droom alvast van een mooie hemel seffens.

Port Pirie

 We hadden 's avonds nog een prachtige sterrenhemel en omdat we (een beetje) wifi hadden, konden we zelfs opzoeken WAT we zagen!
Er hing daar immers iets heel helders aan de hemel en we wisten niet wat het kon zijn. Het was veel helderder dan alle sterren en ik dacht eigenlijk dat het een menselijk ruimteding zou zijn in de lucht geschoten door omhooggevallen vent met te veel geld, maar het bewoog niet. Enig opzoekwerk leerde ons dat het Venus was!! Tiens, ik had nooit geweten dat die zo helder aan de hemel kon staan, weeral wat bijgeleerd.

De kinderen hadden de dag voordien een vriendje gemaakt en daar speelden ze in de ochtend weer mee. Het was volgens mij het enige andere kindje op de camping. Het jongetje kon vooral goed met Joachim overweg, wat deels zijn leeftijd zou zijn (hij was zeven, Joachim is zes), maar misschien ook wel het feit dat dat jongetje moest leven met twee oudere broers. En van die ellende kan Joachim meespreken - lol!
De familie pakte in en vertrok die ochtend ook. Zij reden naar huis, wij verder naar onze volgende camping.

Er stond geen Big Thing op het programma vandaag, in feite hebben we er nog maar eentje te gaan op deze trip.
Maar improviseren kan altijd en toen we besloten te pauzeren in Whyalla (dat echt een paar maten groter was dan ik had gedacht) lag daar een gigantisch groot schip langs de snelweg. Voila, onze Big Boat!

Er was een maritiem museum zo bleek en het zag er leuk uit dus parkeerden we. Je kon met een gids op de grote boot (een oorlogsschip) maar de tour was helaas volgeboekt. Omdat we teleurgesteld keken, kregen we van de dame een flinke korting op het inkomgeld (echt de helft eraf) om dan gewoon de rest van het museum te bekijken. Er was een zoektocht voor de jongens in piratenthema en Jonathan voelde zich duidelijk te oud voor dat soort onzin, maar hij deed het toch mee. Je wist maar nooit wat de prijs zou zijn! (een lollie en een paar kleur- en zoekprenten).

Het museum was goed en leuk om te doen en we bleven er best lang rondhangen.

Op de middag vertrokken we weer en intussen was het goed warm geworden. We gingen vlot over de dertig graden vandaag!
Na nog een picknickpauze kwamen we aan op onze camping van de dag, in Port Pirie.

Het is flink winderig en het zand van de outback waait om onze oren. Een pluspunt is dat er geen vliegen zijn, het nadeel is het zand in je gezicht. Je kunt niet alles hebben....!

Cowell

 De volgende ochtend was de hemel stralend blauw en was het heerlijk zacht, zodat we behalve vliegen nu ook bijen hadden. En maar zoemen allemaal.

We bezochten nog een uitkijkpunt en daarna reden we alweer verder.

Aangekomen in Port Lincoln zochten we naar ons Big Thing van deze dag: The Big Bob-Tail Lizard!
We vonden hem gauw genoeg, trokken wat foto's en reden dan naar het centrum.
We pauzeerden lange tijd in Port Lincoln omdat dat nu eenmaal een grote nederzetting was, dus daar moesten we van profiteren. Er was internet beschikbaar!! Zomaar, een 3G verbinding, wat een wonder.
De jongsten speelden lang in een speeltuin en Jonathan en ik kuierden wat over het strand (we merken deze vakantie heel goed dat hij de speeltuinen ontgroeit). Daarna gingen we op een terrasje frietjes eten - het goeie leven!!

Het was een beetje raar terug in Port Lincoln te zijn.
We zijn er geweest in april 2020 als troostvakantie omdat we niet naar Brussel hadden kunnen vertrekken. Nu, anderhalf jaar later, zijn de grenzen nog even dicht en we horen alleen vage plannen om ze ooit te heropenen, maar dan zelfs alleen maar voor Aussie burgers. Het blijft wachten.

Na de lunch reden we terug naar het Noorden langs de kustlijn. Het was een rustig ritje zonder al te veel wind. We hielden nog een kleine pauze onderweg en daarna arriveerden we hier in een camping in Cowell.
Het is een veel kleinere camping en waar je bij zo'n grote keten een plannetje krijgt en een nummer om te parkeren en duidelijk instructies van HOE je moet gaan staan, was het hier weer van "kies maar".
Makkelijk dus!
Er is wifi beschikbaar, dus dat is tof. Ik heb ineens wat foto's bij de blogjes gezet. :-)

Coffin Bay

 In de ochtend verklaarden de jongens dat ze samen op zoek gingen naar het springkussen. Op het plannetje van de camping hadden ze gezien dat er een was, alleen wel helemaal aan de andere kant van het park. Prima dan, maar tot mijn stomme verbazing waren ze na een paar minuten alweer terug. Ik vroeg of er iets mis was en Jonathan zei van niet, maar ze wisten niet hoe laat het was, dus ze konden maar beter terugkomen of wij vertrokken misschien zonder hen.
De kinderen hebben niet echt een hoge dunk van ons, zo blijkt.

Vandaag stond er geen enkel big thing op het progamma, enkel een rit naar Coffin Bay.
We stopten onderweg een keer aan Venus Bay, zomaar. Het was er mooi, maar het waaide nogal hard.
Tegen de middag stopten we in Elliston om te tanken en iets lekkers te halen. Het was een feestdag - Labour Day - maar toch waren er enkele dingen open. Er was een bakker waar we iets lekkers haalden en die lag naast een winkeltje dat een groot bord had met daarop "FRIENDLY GROCERY". Goh, wat een geluk dat we deze hadden en niet de onvriendelijke van de andere kant van het dorp!

Wouter ging even met Benjamin en Joachim naar de openbare toiletten (die zijn hier doorgaans heel proper - en ik bedoel het niet eens sarcastisch) en daar vonden ze een soort beeld van een grote vogel in een boom. Het was dus toch niet waar, zei Joachim, er was wel een Big Thing deze dag...! Nou vooruit dan. :-)

Toen we nog later pauze hielden op een stoffige picknickplaats naast de snelweg, zat daar om een of andere reden een grote teddybeer in een boom. Misschien met een geo cache, wie weet, alleen hadden we geen internet om het na te kijken en de beer was nogal smerig om aan te raken.
Maar terug een big thing, volgens de kinderen.

In de namiddag arriveerden we dan aan het nationaal park aan Coffin Bay en reden we naar onze camping, gelegen in het natuurgebied van Yangie Bay. Er stond nog volk, maar helemaal verspreid, dus het was erg rustig.
Toen we vorig jaar op vakantie waren in Port Lincoln waren we daar al eens komen wandelen, dus we kenden het een beetje. We deden er een kort lusje van 2km, want er zaten helaas veel vliegen en die werken nogal op de zenuwen.

Gelukkig zaten er ook grote beestjes, we hebben er heel wat kangoeroes gezien!
Toen we binnen zaten te eten, kwam er eentje snuffelen aan de autootjes van de jongens (heb ik een filmpje van) wat ze hilarisch vonden en later kwam er nog een koppeltje grazen waarvan de mama een kleine joey in haar buidel had (heb ik ook een filmpje van, jaja).
Dus die kangoeroes maakten wel wat goed. :-)
De sterren trouwens ook. Het stuk hemel dat niet bewolkt was, was bezaaid met sterren!!

Streaky Bay

Omdat we gisteren niets van Fowlers Bay hadden kunnen zien, begonnen we onze dag met een verkenning van het strand.
Het mocht dan een heel klein gehucht zijn, er werden walvisvaarten georganiseerd en op een informatiebord was te lezen dat er een moederwalvis met kalf in de baai was. Dat was mooi om weten, maar ze waren niet te zien vanop het strand.

 We reden terug in Oostelijke richting met als eerste halte The Big Wombat.
Die moest zich in het dorpje Bookabie bevinden, gelegen aan de snelweg, maar waar de GPS stellig beweerde dat Bookabie lag, was er niks. Drie zandwegen die naar boerderijen kilometers ver gingen. We probeerden onze eigen GPS, maar die beweerde hetzelfde. Ook al was er niks, dit zou Bookabie zijn. We reden een paar keer heen en weer (rustig heen en weer draaien op een autosnelweg kan alleen hier in de outback waar niemand rijdt), maar geen wombat te zien. Er had een souvenirswinkeltje moeten zijn en een art shop en een aboriginal gemeenschap, maar er was noppes.
Uiteindelijk gaven we het op, want die zandwegen verkennen kon niet met de motorhome en welke opdracht we aan de GPS'en gaven, ze wisten niet beter. En internet was er natuurlijk niet.

 We reden door en dan plots, vele kilometers later, een bordje van The Big Wombat! En een (! geasfalteerde) zijstraat.
Helaas geraakten we nog niet ver, want er stonden bordjes dat niemand zomaar in de gemeenschap mocht komen, wegens covid. Ze willen natuurlijk niet dat er zieken vallen bij een gesloten, afgelegen commune (hoe die dan moet overleven zonder geld van toeristen is me onduidelijk).
 Geen Big Wombat dus, maar wel een kleine, die daar aan de toegangsweg stond.

 Een half uur verderop was er dan The Big Windmill in Penong.
Deze keer was het geen enkel probleem dit groot ding te vinden, want Penong is maar een scheet groot, maar het stond er wel vol bordjes. We hebben de grootste molen van het land! We hebben een winkeltje! We hebben een tankstation! Pauzeer dan toch bij ons!! Er stonden zelfs vijf wegwijzers naar The Big Windmill - wat veel is voor een dorp van drie straten.
Er was opnieuw een museum, wat opnieuw gewoon bordjes waren in openlucht, deze keer bij een hele hoop windmolens. Een uit de hand gelopen hobby, zo konden we lezen.

The Big Windmill was inderdaad erg groot en hij werkte nog want het ding draaide en pompte water omhoog. Verder stonden er nog tientallen molens in alle vormen en maten die al dan niet ronddraaiden. Het had wel iets.
Tien meter verder was er een speeltuin en daar hielden we onze lunchpauze.

 Daarna reden we terug door Ceduna en voor we in het dorpscentrum kwamen, was er fruitcontrole. Er mag immers geen fruit (of grond) vanuit Western Australia naar binnen! Er was een quarantainestation en iedereen moest stoppen. We hadden een hoop fruit bij ons, maar dat was gekocht in SA dus hopelijk was het geen probleem.
We wachtten en de mensen voor ons stonden daar te onderhandelen over een zak met iets dat op groentes leek. Iemand kwam ons vragen waar we vandaan kwamen en we zeiden Fowlers Bay. Waren we de grens over geweest? We zeiden van niet en mochten doorrijden. Tot zover de strenge controle.

 Amper honderd meter verder moesten we opnieuw aan de kant, voor de politie deze keer. Alcoholcontrole!! Kijk eens aan, dat is nu de allereerste keer op bijna vier jaar tijd dat ik moet blazen...! Ze staan dikwijls genoeg voor een alcohol- en drugcontrole bij Mawson Lakes, maar ik was er nog nooit uitgepikt. Dus - hoera! - een mijlpaal. :-)

 Vervolgens reden we naar onze eindbestemming van de dag: Streaky Bay.
Het is hier een grote camping van een keten, dus zijn er veel faciliteiten. We zitten hier op vijf meter van het strand dus na tien minuten hadden de kinderen al natte broeken en truien, zo hoort dat.

Er is gratis wifi!! Alleen is de kwaliteit niet denderend omdat we te ver van de receptie zitten. Ik zit nu in het waskot tegenover de receptie, maar het trekt nog steeds op niks en mijn geduld wordt danig op de proef gesteld!! Het uploaden van foto's heb ik al opgegeven - lol.

 Het leven zonder internet is soms onhandig en veel geo caches vinden we niet meer, maar eigenlijk is het ook wel chill. Ik kan niet zeggen dat ik de dagelijkse nieuwsberichten over covid echt mis en het draagt zeker bij tot een vakantiegevoel!

Fowlers Bay

Die nacht konden we een prachtige sterrenhemel bewonderen!
We zitten vaak genoeg afgelegen, maar toch heb je voor een echt goede hemel nog meer geluk nodig. Geen felle lichten op de camping zelf, weinig bewolking en geen storende maan. Die nacht hadden we geluk en konden we de melkweg nog eens bewonderen. Ik zag een 'vallende ster' en kon zo meteen geen wens bedenken. Dat is het gevoel dat zo'n sterrenhemel je geeft.

 De volgende ochtend trokken we weer op pad en even verderop was onze eerste halte al: The Big Farmer.
Een hoog kunstwerk en daarrond een hoop namen en informatie over (Europese) families die het land bewoonbaar hadden gemaakt.

 De volgende nederzetting was Poochera en daar was ook ons volgend groot ding, namelijk The Big Ant.
Ook hier waren een hoop informatiebordjes ('museum' heet dat) en kennelijk was Poochera de plaats waar dinosaur ants leven en dat was - volgens de bordjes - de heilige graal van alle mierensoorten want die waren erg zeldzaam. Ze waren niet groot, maar ze leken het meest op 'voorhistorische mieren' en daarom zijn ze bijzonder. We hebben er geen gezien, want het zijn nachtmieren en overdag zitten ze veilig onder grond. Maar we zijn natuurlijk bereid de informatiebordjes te geloven.

 Zowel Wuddina als Poochera waren onooglijk kleine dorpjes, maar verderop kwamen we dan toch in iets dat op een kleine stad leek, Ceduna. We besloten er te gaan lunchen en ik had veel zin in pizza, maar de pizzeria was dicht. Uiteindelijk aten we in een hotelletje, waar het ook erg goed was.
Er stond wel een flinke wind daar in Ceduna en we werden bijna van onze sokken geblazen toen we wat boodschappen gingen doen.
Daarna reden we verder en een bordje wist ons te zeggen dat Perth nog maar 1970km verderop was. Kwestie van op tijd een bordje te zetten!!

Voor we Ceduna helemaal achter ons lieten, stopten we nog bij The Big Oyster! Hier aan de kust zijn oesters een ding, dat is duidelijk. Er was een klein eetstalletje bij The Big Oyster met allemaal zeevruchten, maar het was dicht.

 We reden verder op de Eyre snelweg en dat is nu de enige asfaltweg tussen South Australia en Western Australia. Zo ver reden wij niet, ons meest westelijke punt was Fowler Bay, nog een heel eind van de grens af.

 Wind!! De motorhome schudde er van en ik moest een heel stuk trager rijden. Af en toe remde de wagen uit zichzelf. "Crosswind assist" verscheen er dan op het dashboard en uiteindelijk reed ik gewoon continu traag genoeg om de waarschuwing niet meer te krijgen.

Later dan verwacht kwamen we aan in Fowler Bay - na ook nog 12km grindweg te hebben moeten doorstaan. Het bleek een heel erg klein gehuchtje met een kleine camping vlakbij de zee.
En kijk eens aan, er stond een mobiele pizzakraam!! Nu had ik toch mijn pizza, lol. En ze hadden er ook een paar speciale, zoals een apple-honey-crumble-pizza. Een ideaal dessert!

 We waren net terug bij de motorhome met onze pizza's toen het flink begon te druppelen en een minuut later brak er een onweer uit. Het waaide en waaide en waaide! Ik had compassie met alle mensen in een tentje... Pas halverwege de nacht kalmeerde de wind en we werden wakker met een moedig zonnetje.

Wuddina

 Voor we uit Kimba vertrokken, deden we eerst een lokale wandeling.
Drie km heen en drie km terug naar een uitkijkpunt. Het was best een mooie en rustige wandeling, maar de ervaring werd verpest door zwermen van vliegen. Ze hingen als een doodirritante wolk rondom ons en genieten van het uitzicht was er niet echt bij. De laatste tientallen meters naar onze motorhome deden we een snelle sprint, in de hoop de beesten achter ons te laten en niet mee binnen te nemen!

 Onze eerste stop was vlakbij, The Big Galah, want deze stond nog in Kimba zelf.
Het was een van de mooiere big things die we al gezien hebben en een heel populaire ook, want er waren best veel toeristen. Er was ook een souvenirswinkeltje dat in grote letters beweerde dat Kimba perfect in het midden lag tussen de oostkust en westkust en dat het dus de ideale plaats was een souvenirtje te kopen. Als je van kust naar kust rijdt misschien, voor ons was het nu niet van toepassing.

 De tank nog vol diesel gooien en dan waren we weer onderweg.
We hadden nog last van wegenwerken, maar verder ging het vlotjes. Het landschap was vooral landbouw, maar veel dorpjes waren er helemaal niet.
Onderweg stopten we nog voor een boterham op een typische stoffige picknickplaats langs de kant van de weg. We bleven wijselijk binnen, want we zagen de vliegen buiten al rondzoeven. Dat is nu eenmaal het nadeel van een zonnige dag.

 De camping die ik in gedachte had gehad, had ik niet kunnen reserveren (misschien wel als ik wat vaker had geprobeerd, maar soit) dus het was even spannend, maar er was plek zat.
Er is hier een zwembad! Niet verwarmd, dus ijskoud, maar de kinderen hebben er toch lol in gehad. Voor de rest is het hier heel rustig en er zijn vooral werkmensen die hier verblijven in het motel.

 Internet is hier nog steeds onbestaande, dus ik zit hier weer braaf offline een blogje te typen, geen idee wanneer het ooit online komt. Lol
Op afgelegen plaatsen is er maar 1 internetprovider - als er al een is - en dat is Telstra. Die houden een soort monopolie van 'internet buiten de steden'. Wij zijn er niet bij en dus hebben we niks. Helaas!