Kimba

 Op goed geluk reden we die ochtend verder naar het noorden, want ik meende mij te herinneren dat er in een dorpje verderop 'iets' was.

En kijk eens aan, in Cradyon vonden we The Big Hat!
 Cradyon bleek een gat van drie keer niks. Er stond een informatiebord dat beweerde dat er vijf vaste inwoners waren, maar er stond geen datum bij deze bewering. Het konden er dus alweer minder zijn. Er was wel een hotel/pub/eetgelegenheid dat open was en dan denk ik dat het niet alleen de grote touroperators zijn die last hebben van de gesloten grenzen, maar net zo goed deze kleine gemeenschappen die rekenen op doortrekkende toeristen (in dit geval naar de Flinders Ranges). We stonden hier even bij stil, trokken wat foto's bij The Big Hat en reden weer verder.

 Urenlang was er geen verandering in het landschap, rood zand en dor struikgewas. Wat heuvels. Eindeloos en eindeloos.
Ik zat me vaak af te vragen of het land gebruikt werd en zo ja, door wie. Eenmalig stond er een waarschuwingsbord voor vee op de weg, maar we zagen geen dieren. Ik vroeg me ook af hoe de oorspronkelijke inwoners hier overleefden, duizenden jaren lang. Die moesten toch iets hebben kunnen doen in dat landschap.
Het blijft ook indrukwekkend hoe groot het hier is, want we rijden urenlang en vreten kilometers, maar in vergelijking met ganse land, of zelfs maar onze staat, geraken we helemaal nergens.

Kort voor de middag hielden we pauze in Quorn, ook een dorpje dat floreerde op toeristen, maar met iets meer succes.
We aten iets lekkers, de kinderen renden in de speeltuin en we vonden twee geo caches. We hadden dus even internet en ik had gewoon prompt mijn kaart moeten downloaden, maar ik vergat het.

 Enige tijd later reden we langs Port Augusta en dat is een echt stadje en het was even wennen aan al het verkeer en toen ik voor een rood licht stond te wachten, realiseerde ik mij dat het al meerdere dagen geleden was dat ik een verkeerslicht had gezien. Beschaving heet dat.
 Kort buiten de stad hielden we even pauze en toen kwam er op de snelweg een oversize vrachtwagen voorbij die politiebegeleiding had. Die vrachtwagen had een boot bij!! En geen kleintje hoor. Heel indrukwekkend.

 Even later waren we in Iron Knob waar ik een camping had gevonden.
Ik had er niet kunnen boeken wegens gebrek aan contactgegevens en eenmaal we in Iron Knob waren, was duidelijk waarom. Iron Knob was een spookdorp!! Heel vervallen huizen, allemaal verlaten, dichtgetimmerde winkels, een verroest tankstation, een afgeblakerd restaurant. Hier en daar stond nog een auto voor een huis, maar het waren er niet veel.
We moesten even zoeken naar de camping en uiteindelijk bleek dit een leegstaand terrein te zijn naast wat ooit een mooie speeltuin was. Er stond een bord "vrij kamperen, donaties welkom". We hebben even staan twijfelen, maar uiteindelijk had niemand veel zin in zo'n spookdorp te overnachten en omdat het nog maar half drie in de namiddag was, hadden we tijd genoeg naar de volgende nederzetting te rijden en te zien of het daar beter was.
We vertrokken dus weer.

Die volgende nederzetting was nog een uur rijden, maar eenmaal daar bleek Kimba groter dan gehoopt. Er is hier zelfs een tankstation! We zochten een camping en vonden uiteindelijk ook een grond om vrij te kamperen, alleen veel groter en veel netter. Er zijn deftige toiletten, een douche (tegen betaling) en een kraaknette keuken. Er staan heel wat mensen, maar toch is het rustig. Internet is er helaas weer niet dus dat wordt opnieuw improviseren morgen! lol

 

 

Carrieton

In de ochtend was het opnieuw stralend weer en na een rustig ontbijtje reden we weer verder.
 We zaten duidelijk in de outback intussen met verlaten (smalle) snelwegen en struikgewas op rood zand, zover het oog kon reiken. Heel sporadisch was er ander verkeer.
Uiteindelijk kwamen we uit op een baan met regelmatig vrachtverkeer en dan vooral oversize vrachtwagens. Het bleek de snelweg naar Broken Hill te zijn, waar een nog operationele mijn is. De mijnindustrie in Australia is springlevend en ik heb zelfs heel wat pati-enten die in een mijn werken. Die werken volgens het FIFO principe. Fly In Fly Out. Ze gaan met het vliegtuig naar hun werk, blijven daar een ganse week en kloppen een recordaantal overuren, vervolgens vliegen ze weer naar huis en hebben dan een week vrij. En dan vliegen ze weer opnieuw. Een heel gangbaar systeem is dat hier. Ik vind het zelf toch bizar.

 Eender hoe, wij moesten niet helemaal tot Broken Hill (zou het ook niet riskeren want het is over de staatsgrens) maar waren onderweg naar The Big Dice.
Die lagen ergens naast de snelweg en ik had schrik dat we ze misschien niet zouden vinden, maar mijn opzoekwerk had deze keer wel geholpen en de GPS wist waar het was. De dobbelstenen lagen een beetje verloren naast een zandweg in het grote nergens. We trokken er foto's van, maar niet te veel, want het zat er vol vliegen en die werkten ontzettend op mijn zenuwen.
Het zal me een raadsel zijn waarom die dobbelstenen daar liggen. Er was een brug van de spoorweg vlakbij. Wouter heeft een theorie dat het gewoon 'overschot' betonblokken zien die iemand heeft beschilderd. Wie weet. Er stond geen informatiebordje en online was er ook weinig over te vinden, dus het blijft gokken.

 We reden terug over dezelfde weg, stopten nog bij een tankstation en daar kregen we nog een groot ding, namelijk een soort graafmachine die op een geparkeerde vrachtwagen stond. Echt oversize. De kinderen waren vol bewondering (en wij ook wel) en dus was dit ook een foto waard. Na een ijsje reden we verder.

 In een of ander gehucht stond er dan politiecontrole.
We hadden ze op de heenweg ook gezien, maar niet begrepen waarom ze daar stonden. Nu was het wel duidelijk: grenscontrole. South Australia heeft een 'bubbel' met de zone rond Broken Hill in New South Wales. Die is er om het vrachtverkeer wat vlotter te laten lopen. Maar wie die bubbel wil verlaten, komt dus South Australia echt binnen en heeft controle. Er stond zelfs een grote vuilbak om fruit in te gooien, want fruit komt SA niet binnen.
Ik vroeg me af of de agent ons verhaal wou willen geloven dat we niet buiten SA waren geweest en alleen naar die dobbelstenen waren gaan kijken, maar het was geen probleem. Ik zei gewoon dat we niet over de grens waren gereden en moest zelfs geen details geven. Het was ok, rij maar door. Handig dan! (misschien hadden ze ons voordien zien passeren aan de andere kant, bedacht ik me later)

 Na dit toch niet zo spannende moment reden we ver naar het Noorden, nog meer de outback in, naar Carrieton. We zitten hier terug op een camping, maar wel maar een heel kleinschalig ding. Netjes, maar klein. Er is een oud speeltuintje en ons mannen zijn hier de enige kinderen dus ze zetten de boel op stelten en maken lawaai voor een hele school. De gepensioneerden die hier met hun caravan staan, zijn vast opgelucht dat we hen op tijd in bed hebben gegooid, haha!

 Nu is er maar 1 probleem, en dat is dat hier weer totaal geen wifi is en ook geen telefoonnetwerk. Ik heb mijn route op google maps staan, maar kennelijk heeft die mijn kaart niet offline bewaard dus weet ik niet waar we morgen heen zouden gaan. Ach ja, als m'n geheugen niet mee wil, dan wordt het improviseren!

 

Peterborough

 Een stel jongeren vond het nodig om rond middernacht met een basketbal te gaan rondlopen en een oudere heer vond het om half zeven 's morgens nodig zijn grote bus te gaan verplaatsen, dus al met al kon de nachtrust wel wat beter.

We hadden vandaag maar 1 echte halte en dat was The Big Miner in Kapunda.
We hadden hem vlot gevonden en er lag een geo cache praktisch aan zijn voeten, dus dat was natuurlijk leuk. Er stonden een hoop informatiebordjes en kennelijk was in Kapunda de eerste commerci-ele mijn te vinden. Koper hadden ze. De mijn was nu verlaten, maar volgens de informatiebordjes konden we hem nog bezichtigen en dus besloten we dat te doen.

Er bleek een wandeling van 1,5km rondom de oude mijn te zijn met enkele ru-ines errond. Alles dateerde van eind negentiende eeuw, wat naar Aussie normen dus stokoud erfgoed is. Volgens de bordjes was het leven toen niet simpel en toen de kinderen te weten kwamen hoe het voor kinderen vroeger daar in die mijn was, konden ze tijdelijk beter leven met hun eigen prangende levensproblemen (namelijk de beperkte houdbaarheid van de batterijen in hun gameconsoles).
Er lagen meerdere geo caches op het circuit, het blijft echt leuk hoe die dingen gewoon overal liggen, en we vonden ze nog allemaal ook.

Intussen was het al middag en we besloten om in Kapunda zelf dan maar te lunchen.

 Daarna reden we door naar Peterborough waar we vorig jaar ook gepasseerd zijn, maar deze keer bleven we overnachten. De gemeente bood gratis een veld aan en daar reden we heen. Het was niet meer dan dat, een veld, maar het was er erg ruim en heel rustig. Deze keer hielden we het niet helemaal droog met ook een kort onweer 's avonds, maar verder was het de hele nacht heerlijk stil en kalm.

Waikerie

 Op deze zonnige lentedag hebben we heel wat kilometers gedaan!

We begonnen met The Big Olives en die vonden we in Tailem Bend zelf.
Het bijbehorende olijfwinkeltje was dicht, maar dat belette ons niet de grote exemplaren van achter het hek te bewonderen. En net toen we aankwamen stond er een dame foto's van The Big Olives te trekken met haar man wachtend aan de caravan.
Dus wij zijn niet de enigen die op Grote Dingen jagen!

Vervolgens gingen we op en af naar Meningie, want daar was een Big Pelican te zien. Grappig genoeg zijn we al eens in Meningie geweest, maar toen wisten we niets van dit ding en hadden we het dus niet gezien.

The Big Pelican bleek een soort standbeeld en het was best mooi, maar de kinderen gunden het amper een blik en ze verdwenen meteen in de speeltuin.
De enige manier om ze weg te krijgen, was door hen naar een geo cache te lokken die tweehonderd meter verder lag, en die vonden we dan nog niet eens.

Een andere cache in Meningie vonden we wel en daarna reden we terug naar Tailem Bend en dan door naar Karoonda.
Het was een heel erg rustige snelweg, met echt drie keer niks te zien. Soms moest ik vertragen en stond er zo'n bordje met een plaatsnaam, maar bleken er uiteindelijk maar een vijftal huizen te staan. Je vraagt je af waarom de moeite wordt gedaan om die plek een naam te geven.
Eender hoe, Karoonda was toch echt een dorpje. Een hotel, een supermarkt, een postkantoor, een speeltuin en... The Big Ram. Naar het schijnt floreerde vroeger de regio door het houden van schapen, al zagen we er onderweg niet zoveel. De grond is er te droog om veel aan landbouw te doen, wat meteen geloofwaardig was, want zelfs nu aan het begin van de lente stond alles al kurkdroog.

De mannen hingen rond in de speeltuin, we aten er lunch, wilden caches zoeken maar bleken geen internet te hebben, dus reden dan maar door naar Loxton.
In Loxton was er opnieuw een Big Pelican te vinden, maar wel een maatje groter. Het beest stond aan een rustig parkje, waar we even rondhingen en nog een geo cache vonden.

Op onze laatste etappe hadden we het plan The Big Orange te zoeken.
Ik wist dat het lastig ging zijn want The Big Orange zou op private grond staan. Het bleek ook juist aan de snelweg te zijn, dus traag rijden was moeilijk. We waren gestopt en net van plan misschien even te voet te zoeken, toen mijn tenen aangevallen werden door agressieve mieren, dus dat plan ging ook niet door. We hebben even rondgereden, maar hebben het uiteindelijk vrij snel opgegeven.

Al bij al was het ook redelijk laat toen we eindelijk op de camping waren.
De vorige nachten stonden we op heel kleinschalige campings, maar dit is een echt vakantiepark. Voordelen zijn een speeltuin, een springkussen en kraaknette voorzieningen. Nadeel is lawaai van andermans kinderen die veel te laat opblijven (ofwel zijn wij hardvochtige ouders die hun kroost te vroeg naar bed sturen - dat kan ook!).

Tailem Bend

 Onze tweede dag begon koud, koud, koud. Ik kan er geen exacte temperatuur op plakken (en vrees dat ik hoe dan ook toch uitgelachen zou worden) maar het was ERG KOUD.
Gelukkig warmde het in de loop van de dag op naar een gezonde twintig graden.

Na ons bibberend ontbijt reden we eerst naar The Big Cherries.
Die waren gelegen aan een kersenboerderij maar die was helaas dicht. We misten duidelijk iets, te zien aan de foto's van kersenijs die er uithingen.

Daarna reden we door naar The Big Church Block Bottle. Die was gelegen aan een wijngaard en het was even zoeken. Wouter ging op prospectie, sprak iemand die er werkte en kwam te weten dat de Big Bottle was gereduceerd tot een hoopje kurk en ter ziele was gegaan.
Helaas.
Dan moet ik maar eens gaan uitzoeken hoe ik een pagina van wikipedia kan updaten zodat die informatie wordt bijgewerkt!

Maar je bent nooit ergens voor niets als je lid bent van geocaching!! Er lagen twee caches vlakbij, een gewone en een multi, en daarmee konden we onze tijd daar nuttig besteden.

Vervolgens reden we door naar The Big Hills Hoist.
Ik had ook geen idee wat een hills hoist is, maar dat blijkt een molentje om de was aan op te hangen. Om een of andere bizarre reden is dat 'een Aussie icoon'. Ik heb niet opgezocht waarom, maar ik denk toch dat die wasmolentjes overal bestaan. Maar misschien ben ik mis.
Alleszins is er dus een erg grote hills hoist te bewonderen al stond hij achter een hek, dus we konden er niet helemaal bij.

Daarna reden we nog tweehonderd meter verder en vonden we een ideaal parkje om onze luch te eten. En - natuurlijk - er lagen twee caches in dat park en die hebben we dan gevonden.
Toch bijzonder hoe die dingen overal te vinden zijn.

Nog een klein uur rijden en daarna kwamen we op onze camping van de nacht. Een klein ding, maar heel mooi vlakbij de Murray River.
We zitten in Tailem Bend waar we niet zo lang geleden nog geweest zijn en we rekenen hier op een prachtige sterrenhemel.

The Big Things Trip - Cuddlee Creek

 We hebben twee weken vakantie!!
Bij gebrek aan echte naam zullen we het maar een lentevakantie noemen.

Het is alweer een hele tijd geleden, maar deze keer gaan we nog eens rondtrekken. We hebben opnieuw een motorhome gehuurd voor twee weken en daarmee gaan we rondtrekken binnen South Australia.
Het is nog een beetje te riskant om een binnengrens over te steken, want die gaan zonder waarschuwing open of dicht, maar SA is een grote staat en er is genoeg te zien.
Ik heb een route uitgestippeld die ik 'The Big Things Trip' heb gedoopt omdat we een hele hoop - letterlijk - grote dingen gaan zien. Niet dat die nu allemaal zo spectaculair zijn, maar het geeft ons een doel voor elke dag. Sommige van die dingen kennen we al - er staat een big pigeon in een winkelstraat waar we vaak komen en bijvoorbeeld de big lobster hebben we al eens gezien - en andere dingen liggen dan helemaal aan de staatsgrens en daar geraken we niet. Maar de meerderheid staat op onze planning!

Zaterdagvoormiddag gingen Benjamin en ik de motorhome ophalen en ermee naar huis rijden om 'm daar in te laden.
We zijn al een paar keer met zo'n ding op vakantie geweest dus ik ging ervanuit dat het ophalen heel vlot zou gaan. Tenslotte moesten we de uitleg niet meer krijgen hoe alles werkt.
Bij het inchecken moest ik mijn rijbewijs laten zien ter controle en de dame van de balie zuchtte enigszins verlangend "wow, lang geleden dat ik nog eens een internationaal rijbewijs zag!".
(Ik neem voorlopig de moeite niet een Aussie rijbewijs aan te vragen want dat kost geld en het is maar beperkt geldig dus dat blijft geld kosten)

Daarna bleek dat ik TOCH een uitleg nodig had, want het is een wagen die 'zonder sleutel' start en dat systeem kende ik niet. Het stelt eigenlijk niets voor, maar soit.
En gelukkig deed ik een snelle controle voor we vertrokken want we hadden maar drie picknickstoelen gekregen in plaats van vijf. Tja, ervaring leert dat niet zomaar alles 100% in orde is als je een motorhome oppikt!

Wat nu wel DOODIRRITANT is aan deze wagen, is dat er geen versnellingspook is. Sowieso is het 'een automatiek' want dat is bijna alles hier, maar normaal is er toch een versnellingspook om te kiezen tussen Drive, Neutral en Reverse. In deze auto is de versnellingspook een hendel en die zit... WAAR ANDERS MIJN PINKER ZIT!
Dus als ik een manoeuvre wil maken, zit ik met mijn hand in het ijle te graaien om vervolgens die hendel te zoeken.
En nog veel erger, als ik rechts wil afslaan en ik ben niet voorzichtig, gooi ik 'm in achteruit, of bij links afslaan, in neutraal. WHOEM! Heerlijk geluid. Wat een klucht.

De pinker zit nu links, aan dezelfde hendel als de ruitenwissers.
Gelukkig heeft het nog niet geregend.

Soit, we zijn ermee tot thuis geraakt, daar hebben we hem vol spullen gegooid en zijn we vertrokken naar Cuddle Creek. Onderweg zijn we gestopt voor een lekkere lunch en daarna reden we door naar The Big Rocking Horse. Dat ligt aan een speelgoedfabriek en is echt een attractie. Je kunt erin en erop (de kinderen wilden niet, tot mijn verbazing) en er is een klein parkje met dieren.
We zijn dan de diertjes gaan eten geven (Jonathan was zijn zakje na welgeteld vijf seconden kwijt door een opdringerige geit), dan rap door de souvenirswinkel gerend en verder gereden.

We stonden op een kleine, maar gezellig camping. Internet was pokkeslecht, dat hoort er nu eenmaal bij. De beschaving is hier gefragmenteerd.

We zijn begonnen aan onze Big Things Trip!!

heaps of avos

 Ik ben geen foodblogger, maar ga het bij deze toch weer over eten hebben. Over avocado's deze keer!
God mag weten waarom, maar avocado's zijn hier bij de Ozzies ontzettend populair. Ik heb de voorbije jaren al meer dan van spul gegeten dan ik ooit in een Belgische supermarkt zag liggen.

Ze gooien het bijna standaard in een slaatje, het zit vaak in een hamburger, ze leggen het op pizza's en zowat elk cafe heeft wel een 'toast mashed avo' op het menu staan.
Veel mensen op het werk nemen ook een avocado mee voor bij hun lunch - dan heb ik het over de receptionistes of verpleegsters, want dat zijn de enige echte Aussies op het werk.

Ik weet niet waarom ze hier zo populair zijn. Ik heb het proberen te achterhalen, maar echt een sluitende uitleg vond ik niet. De avocado komt zelfs helemaal niet van hier.... Maar kennelijk groeit hij hier wel goed want het hele jaar door is ie beschikbaar.
Er gaat een gezegde de ronde dat als millennials wat minder avo on toast zouden eten, dat ze zich wel een eigen huis zouden kunnen veroorloven.

Omdat je hier dus continu met avo's om de oren wordt geslagen, eet ik het nu zelf ook regelmatig. Gelukkig hebben we al een huis.
En ja hoor. Het is best lekker in een slaatje, bij een hamburger, op een pizza of op toast.
Vorig weekend heb ik zelf geprobeerd een omelet met avocado, tomaat en kaas te maken en dat was best gelukt - al zeg ik het maar zelf.
[natuurlijk wel even moeten opzoeken hoe ik zo'n mooie schijfjes kon gesneden krijgen van die gekke vorm]

Geplette avocado op toast is hier echt een ding. Vaak met tomaat, maar iemand op het werk eet het regelmatig met banaan. Het ziet er ongelooflijk bizar uit, maar ik heb het laatst zelf geprobeerd en het is nog lekker ook...!

     

Iemand anders eet soms toast met avocado en tonijn (uit blik). Daar heb ik me nog niet aan gewaagd!
Trouwens, voor wie een avocado uitsnijden en pletten allemaal te veel gevraagd is, die kan gewoon mashed avo kopen in een tube. Ja, dit zou geen kapitalistische wereld zijn als dat niet allemaal mogelijk was...

      

Ik weet niet of zo'n dingen al in de Belgische supermarkten liggen, maar als we in 2022 ooit komen, wil ik in ieder geval gerust van die tubes meenemen. Wie ge-interesseerd is, geeft z'n naam maar door! lol

tweetaligheid met een voorkeur

Wouter en ik doen ons uiterste best een correct Nederlands taalgebruik te hanteren (wat ook niet 100% lukt). Aan tafel doen Jonathan en Benjamin ook een verdienstelijke poging met veel (harig) Nederlands en dan af en toe een Engels woord als ze de Nederlandse term niet kennen. Joachim heeft in het beste geval een complete mengelmoes van Nederlands en Engels waarbij dan de belangrijke woorden Engels zijn en de tussenwoordjes Nederlands.

Wat boeken betreft is het hier thuis ook een mix. Zowel Engelstalige als Nederlandstalige leesboeken en ook zowel Engelstalige als Nederlandstalige voorleesboeken.

Afgelopen donderdag las ik voor Joachim een boek-voor-het-slapengaan. Hij koos "Rambamboelie". Dat is best een leuk verhaaltje over een hondje dat niet meer kan blaffen en het is volledig in het Nederlands.
Wat ik nu heel bijzonder vond, was dat hij achteraf in het Engels over dat boek begon te vertellen. Onze Joachim is een babbelkont en dus begon hij na het voorlezen te tetteren. Over dat verhaal, wat er gebeurd was, wat hij daarvan vond, enzovoort. En dat volledig in het Engels. Na een Nederlandstalig verhaal!
Dat vond ik nu toch wel bijzonder...

een gastronomisch hoogtepunt

 The land Down Under is niet gekend om zijn culinaire hoogvliegers. Denk maar aan het oneetbare vegemite, de sausage sizzles op de hoek van de straat of alle gebakjes waar ze een halve koe doorheen draaien.

Vandaag ontdekte ik weer een nieuw fenomeen.

We hebben een klein keukentje op het werk en vanmiddag lag daar plots een grote zak frietjes. "Ach ja, Chelsea [een van de receptionistes] had zin in chip butties," zei onze manager. "En toen ze dat luidop zei, waren er nog veel meer kandidaten."

Ik knipperde even met mijn ogen want ik had nog nooit van een chip butty gehoord. Niet iedereen noemt het chip butty, zo blijkt, gewoon chip sandwich is ook gangbaar.

Bij deze het recept:
Neem een witte supermarktboterham. Smeer er boter op. Leg er frietjes bovenop. Voeg ketchup toe naar smaak. Rol de boterham op en eet smakelijk!

...

Ik heb het niet geprobeerd, geef ik eerlijk toe. Ik heb er ietwat verbaasd op zitten kijken en heb mijn eigen lunch gegeten met dan af en toe een frietje.

Ik vertelde thuis over dit culinair hoogtepunt en ik verwachtte eigenlijk dat de kinderen het wel zouden kennen (die staan nu eenmaal veel verder in hun integratie dan wij), maar ook voor hen is het nieuw.
Ze waren in ieder geval onmiddellijk bereid om zo'n ding te proeven, dus wie weet verschijnt het hier binnenkort op tafel...

Wordt vervolgd!

daar is de lente, daar is de zon!

 De eerste dag van september en de lente is daar!

Ik dacht vroeger altijd dat de winter nu eenmaal koud moest zijn om meer van de lente te kunnen genieten, maar door hier te leven heb ik bijgeleerd. Ook na een milde winter is de komst van de lente iets om naar uit te kijken!!

Het zal goed zijn als de mannen terug een korte broek kunnen dragen op school, want Jonathan en Joachim doen al hun broeken stuk aan de knie. Nu aan het eind van de winter zijn dat lappen op lappen door al die herstellingen. En dat mag dan geen grappige of fancy knielap zijn, want het is nu eenmaal een uniformbroek voor school en ik geraak stilaan door de 'navy blue' lappen. Ik kijk dus uit naar hogere temperaturen!!

Voorlopig geen klagen, want het weer speelt het spelletje van de lente helemaal mee. Vandaag hadden we een zonnige 26 graden en voor morgen wordt er 30 graden voorspeld!
Een voorproefje maar, want nadien zakken we terug naar 16 graden. Een winterprik heet dat, haha!

Ik heb wat statistieken opgezocht voor de Aussie winter die we hier hadden en ik heb er gevonden. South Australia is natuurlijk groot, maar er zijn cijfers voor Parafield Airport en dat ligt hier om de hoek.
Gemiddelde maximale temperatuur voor juni-juli-augustus 2021 was 16.6 graden en gemiddelde minimumtemperatuur 7.2 graden. Dat schijnt iets hoger te liggen dan gemiddeld en is in ieder geval geen reden tot klagen. 
South Australia is over het algemeen kurkdroog, maar deze winter heeft het goed geregend - al blijft onze winter droger dan een Belgische zomer.

En het is grappig hoe dat gaat, maar het is gewoon realiteit. Elke winter wordt hier gevoelsmatig kouder en elke zomer is gevoelsmatig normaler. :-)
We wachten dus nog even met de donsdekens/mutsen/handschoenen/elektrisch deken weg te leggen totdat het ECHT goed weer is. :-)