Go Ozzies! - Allez les Belges!

 De Olympische Spelen zijn in volle gang en we kijken best veel. We hebben ook maar een half uur tijdsverschil met Tokyo dus dat is comfortabel. 
Het is best tof om voor twee landen te supporteren, dat schept nogal wat mogelijkheden. We hebben de Belgische dames zien turnen... en we zien heel, heel, heel, heel veel Aussies zwemmen.

Ik had me dit voordien nooit gerealiseerd, maar de Aussies zijn dus zwemmers en ze verwachten daar veel medailles te scoren. Dat betekent dus dat AL die zwemwedstrijden hier voorrang krijgen bij de programmatie en het is eindeloos.
Honderd meter in die stijl, honderd meter in een andere stijl, honderd meter gemengde stijl, honderd meter vooruit, honderd meter achteruit, zelfde voor tweehonderd meter, dan nog eens voor vierhonderd meter. Individueel en teams. Mannen en vrouwen. En dan nog alle voorrondes!!
En voortdurend komen dezelfde Aussies in beeld...
Tussendoor interviews met de Aussie atleten, voorbeschouwingen en nabeschouwingen, interviews met de familieleden, analyses van de wedstrijden waarin de vertraagde beelden stap voor stap ontleed worden. Aaaargh! Van 's morgens tot 's avonds het zwembad op tv. Het zijn meer Aquatics dan Olympics!

Via de app kijken we dus af en toe ook maar eens andere wedstrijden.

Zoals synchroon duiken.

half open

 Straks om 1 minuut na middernacht komt er een einde aan onze harde lockdown. Er zijn een handvol besmettingen geweest de voorbije week, maar al gauw waren het alleen nog maar mensen die al gekend waren als 'risicocontact' en die al preventief in quarantaine gezet waren. Dat betekent dat morgen de scholen weer open gaan, net zoals een hoop winkels en bedrijven.
Er gelden nog wel een berg restricties en ik weet nog niet zeker welke hobbies mogen doorgaan en welke niet. Dat is nog even afwachten.

De kinderen zijn de afgelopen dagen naar school geweest, met uitzondering van 1 dag toen Joachim ziek was. Het is niet allemaal zo vlot gegaan. De leerkrachten hadden voor iedereen een 'home schooling pack' gemaakt maar dat bleek echt iets voor home schooling te zijn en niet voor 'supervision at school schooling'. Gelukkig duurde het maar een week, dus ik veronderstel dat de 'schade' wel beperkt zal zijn.

Mijn werk was behoorlijk saai met veel telefonische consultaties, maar dat gaat nu hopelijk ook wel verbeteren.

New South Wales (met Sydney) zit al een week of vier in lockdown en daar gaat het helemaal niet goed met meer dan honderd besmettingen per dag. De politiek maakt veel ruzie over wat er allemaal misloopt en vooral wiens schuld dat dan is. De Aussie premier heeft zich al openlijk verontschuldigd voor de traagheid van de vaccinaties, wat een mooi gebaar is, maar ons nergens brengt. De premier van NSW heeft om extra Pfizer vaccins gevraagd en heeft die dan van een of andere reserve ook gekregen, wat bij de premier van Western Australia recht in het verkeerde keelgat schoot en nu is daar ook weer ruzie over. Het is hier dus een soort van crisis.
Omdat het in NSW nog steeds niet goed gaat, veronderstel ik dat dit niet onze laatste lockdown was, maar voorlopig mogen we met z'n allen dus weer naar buiten.

op slot

Vijftigduizend mensen elke dag positief  in de UK, dat betekent dat alles kan en mag. 

Vijf mensen positief getest in South Australia, dat betekent dat de hele staat onmiddellijk in een strenge lockdown gaat voor minstens een week. De rekken in de supermarkten worden weer geplunderd en plots vragen mensen hoe ze een vaccinatie geregeld kunnen krijgen. *rol met ogen*

Is dit dezelfde wereld?? Hetzelfde virus???

Nu ja, de timing is eigenlijk perfect want de vakantie is voorbij en het komend weekend was eigenlijk te vol geboekt met een loopevenement, alle hobby's, een verjaardagsfeestje waar Benjamin heen wilde, etc, etc - en nu gaat dit een heel rustig weekend worden want niks mag nog. Ideaal dus.

Tot ieders stomme verbazing is Wouter ook een 'essential worker' (dat was een paar maanden geleden niet zo) dus dat betekent dat onze kinderen toch naar school gaan waar ze een soort opvangprogramma voorzien.

Tussen al het gezeik over COVID-cijfers is er af en toe echter ook leuk nieuws. Zoals dit nieuwsbericht over een man die niet van plan was in hotelquarantaine te blijven en ontsnapt is door zijn lakens aan elkaar te knopen!!
Hilarisch - al vind ik het zelf. :-)

Ik hoop dat ze later een film maken "COVID Down Under". Het leven zoals het elders niet is.

Tailem Bend

 Groetjes uit Tailem Bend!
Mocht nu iemand denken "Tailem Bend - daar heb ik nog nooit van gehoord...!" - dan is dat een volstrekt normale reactie want het is een heel klein dorpje en zeker geen toeristische hoogvlieger.
We zijn hier gewoon op weekend om maar een keertje van huis te zijn en het 'echte' vakantiegevoel te ervaren. Onze kinderen vinden het huisje hier 'very luxury' en we hebben inderdaad ruim voldoende slaapkamers en een prachtig terras met een heel mooi uitzicht over de Murray River. Enige nadeel is dat het nogal frisjes is hier. De zitkamer en eetkamer zijn gemakkelijk te verwarmen, maar de rest van het huis is erg kil. Er staan wel overal van die elektrische verwarmingstoestellen op wieltjes, maar die kunnen niks betekenen in de open ruimtes zonder deuren en met hoge plafonds. Ach, als we warm kunnen eten en in de zetel hangen, is dat het voornaamste.

Het weer is hier ontzettend wisselvallig met een hagelbui het ene moment en een stralende zon het volgende moment. Leuk gevolg: we hebben al heel wat regenbogen gezien! 

Vandaag hebben we wat wandelingen doorheen Tailem Bend gedaan. Ook al is het toerisme beperkt, geo caches zijn er overal! Toch een handige hobby die je overal mee naartoe kunt nemen.
Af en toe kregen we een buitje over ons heen, maar over het algemeen ging het wel met het weer vandaag.

Morgen gaan we proberen nog meer caches te scoren (we zitten nu aan 95 en zouden graag de magische honderd halen), nog langs een speeltuin en dan weer op tijd naar huis, want maandag is het terug school!
(tien weken en dan is daar de volgende vakantie - aftellen maar!! lol)

Nederlands voor gevorderden

 Ik klaag hier al lang niet meer over het taaltje van onze kinderen, maar vandaag moest ik zo hard lachen dat ik toch nog even iets wilde delen (de reden dat ik veel minder klaag, is omdat mijn eigen Nederlandse zinconstructies beginnen te rammelen).

Vandaag kwam een vriendje van Benjamin een namiddag hier spelen. De jongen komt van Pakistan en spreekt thuis Arabisch.
Op zeker moment was het vriendje onze kinderen wat woorden en korte zinnetjes Arabisch aan het leren.
Jonathan was heel enthousiast. "And we will teach you Dutch! Listen, listen, I will teach you: Hoe ben jij?"
Waarop Benjamin: "Nooo! That's not how you say it! It's: Hoe ben JOU!"

Ik lag in een deuk...
Ze kunnen beter zelf naar de Nederlandse les!!

B-ball

Voor vandaag (en de rest van de week trouwens ook) was er regen voorspeld en dus gingen we deze namiddag naar de cinema.
Het was nog een uitdaging om een leuke film te vinden, want de meeste kinderfilms draaien ze alleen in de voormiddag. Een uitzondering was 'spirit untamed' maar dat is een film over meisjes en over paarden en volgens onze kinderen was deze dus alleen geschikt voor meisjes en misschien voor paarden.
Dan denk je dat de jeugd vrijdenkend is, maar niet dus.
Space Jam dan maar, over cartoonfiguurtjes en een overdreven gespierde sportman, dat paste al beter in de verwachtingen.

Met een beker vol snoepjes kijken naar Loony Tunes die mekaar de hersens inslaan, ideaal vakantie-entertainment!

visjes in de maak

 Normaal gezien zouden de kinderen op school leren zwemmen (de school heeft zelfs een zwembad voorzien!), maar het komt er niet van. Eerst was er dan covid en nadien was het zwembad stuk. Er gaan geruchten dat ze het niet laten maken en dat de zwemlessen op verplaatsing zullen zijn, maar we horen er verder niks over. Bovendien waren de zwemlessen meer gericht op 'veiligheid in en rond het water' en veel minder op zwemtechnieken.

Omdat we voortaan tijd hebben op zondagvoormiddag, gaan de kinderen vanaf nu dus zondagvoormiddag naar de zwemles. Ik had ze in een moeite door ingeschreven voor een speciaal vakantieprogramma met als gevolg dat we nu zeven ochtenden op rij naar de zwemclub gaan. Kwestie van een vliegende start te nemen!
Jonathan mocht starten in groep 2 omdat hij al een beetje kon en wat ouder is, Benjamin en Joachim zijn gewoon gestart in groep 1.
(het programma bestaat uit 8 groepen en op het einde van die achtste groep kunnen kinderen 400 meter zwemmen - 400 meter! Ik kan mezelf ook maar beter inschrijven...)
Gisteren was hun eerste les en omdat ze alle drie enthousiast waren, werd ik zelf zenuwachtig. Wat als het tegenviel? Wat als ze toch bang werden?

De vrees bleek ongegrond want ze gingen alle drie met een brede grijns in het water en een half uurtje later kwamen ze er met een even brede grijns weer uit.

Vandaag was de tweede les en tot onze allerstomste verbazing kwam de supervisor halverwege de les tegen ons zeggen dat Jonathan het erg goed deed en naar de 3e groep zou mogen! Oh... waaw!
En op het eind van de les kwam ze zeggen dat Benjamin en Joachim hun 'halfweg' certificaat verdiend hadden van de eerste groep. Ok... drievoudig waaw!

Het is de gewoonte dat kinderen die een certificaat verdiend hebben, een bel luiden aan het zwembad. Dan krijgen ze van iedereen applaus. Sommige kinderen raken de bel amper aan en verdwijnen vervolgens heel verlegen door de deur, maar niet ons mannen, die stonden trots bij die bel te blinken naast hun al even trotse ouders.

game on

 Vrijdag zijn we nog naar Tunzafun geweest en daar hadden we... tons of fun!
Tunzafun is een grote gameroom en daar staat het vol arcades. Sommige kun je spelen gewoon voor je plezier en bij andere spellen kun je tickets verdienen. Met die tickets kun je dan later een prijs kiezen.

Na bepaalde duur was het budget natuurlijk bijna op en konden ze nog elk een spelletje uitkiezen. Benjamin koos een heel onnozel spel, je laat een bal naar beneden vallen en via een bord vol pinnen landt die dan in (of eerder naast) een van de potten om tickets te winnen. Benjamin ging ervoor en zijn bal kwam nergens terecht. Toch vijf tickets als troostprijs. Joachim wilde het ook per se proberen voor zijn laatste spel. En een paar seconden later zat zijn bal pardoes in de jackpot - 300 tickets!

Na al die spelletjes spelen kwam dan het zware werk, namelijk een speelgoedje kiezen. Gelukkig vonden we een hoop prullen die binnen ons ticketbudget pasten en waar iedereen blij mee was.
In de namiddag deden we iets dat ook elke vakantie op het programma staat en dat onmisbaar is voor een goede schoolvakantie, namelijk... niks.

grote en kleine ballen

 De conversatie vanmorgen ging als volgt:

Ik: "Jongens, vandaag gaan we naar Barossa Bowland!!"
Stilte.
Ik: "Daar gaan we bowlen en minigolfen!!"
Stilte.
Joachim: "Kunnen we daar eten?"
Ik: "Euh... ja..."
Kinderen: "JOEPIE!"

Kwestie van prioriteiten.

Om 10u had ik gereserveerd en stipt op tijd waren we daar. Als eerste gingen we twee rondjes bowlen.
Ik moet toegeven dat ik echt hopeloos slecht was en de helft van de tijd ging mijn bal in de goot. Voor de kinderen werden de gootjes afgesloten dus hun scores lagen echt drie keer zo hoog. Niet dat de punten voor mij belangrijk waren, maar af en toe een kegel omver krijgen leek me toch leuker en dus ging mijn bloeddruk de hoogte in. Joachim bood behulpzaam aan om in mijn plaats te spelen en toen heb ik hem toch maar uitgelegd waarom dat het voor hem makkelijker was dan voor mij. Met als gevolg dat de kinderen het hele systeem 'oneerlijk' vonden. 
Tja, jongens... het leven van een volwassene ziet er aantrekkelijk uit, maar het loopt niet over rozen! *lol*

Daarna gingen we minigolfen. Het was een mooi parcours met brullende dino's! Het was spijtig dat het nogal druk was, dus we hebben de verschillende holes wat door elkaar gedaan in een poging efficient te zijn en het wachten te beperken.
Ook deze keer had ik de laagste score, wat in dit geval wat positiever was! ;-)

Voor het middageten hadden we dan de aartsmoeilijke keuze tussen frietjes en pizza - zware knopen moesten doorgehakt worden...!

Daarna hadden we het wel gezien en besloten we naar huis te gaan, maar onderweg nog te stoppen voor wat caches. In totaal 82 caches hebben we gevonden en de kinderen kijken al uit naar de mijlpaal van 100. Hun plan was om vandaag 90 te halen en dan morgen 100.
Alle goede plannen bestaan om van af te wijken en na 3 caches waren de jongens het alweer beu en gingen ze liever naar huis.
Het was weer een geslaagde vakantiedag, al vond ik het zelf.

Vakantiedag 3

 Vakantiedag 3, dat is... jurassic park @ home ... caches zoeken (en vinden)... een speeltuin en een warme chocomelk.

varen

 Onze koekjes van gisteren waren duidelijk iets te hard gebakken...
Joachim at er vanmiddag eentje en *KRAK* een van zijn (losse) melktandjes gaf er de brui aan. Hij heeft nu al drie ontbrekende tanden, als dat zo doorgaat is het straks alleen nog maar gepureerd eten!

Vanmiddag zijn we naar het maritiem museum in Port Adelaide geweest, bootjes kijken dus.
Er was een legozoektocht te doen. De kinderen konden overal op zoek naar legomannetjes die in de vitrines verstopt zaten. Die hadden dan een letter en daarmee moesten ze een zin maken (I'm a lego capt'n!). Wie de juiste oplossing had, kon meedoen met een tombola met als prijs een bootje van lego.

Behalve legomannetjes en boten hadden ze nog wel wat historische dingen om te bekijken. Er was een halve zaal gewijd aan vrijwillige immigranten en dat vond ik zelf interessant. Adelaide is de enige grote stad NIET gebouwd door criminelen en daar waren ze duidelijk trots op. Iedereen die een beetje handig was, kon gratis de boot op en naar hier komen.
Het museum was niet zo groot, dus hadden we nadien nog tijd genoeg voor een milkshake.

Nu kunnen we met korting naar een vliegtuigmuseum en treinmuseum dus misschien doen we dat ook nog!

 

zangloos feestje en vakantiekoekjes

 Het is hier schoolvakantie! Het jaar is halfweg en het schooljaar is halfweg en dus hebben de kinderen en ik twee weekjes vrij.

Zondagavond had Jonathan zijn verjaardagsfeestje en dat was spannend tot het einde of dat kon doorgaan, want er waren extra COVID- maatregelen van kracht. De deltavariant waart rond in het land en hier in South Australia hadden we 1 besmet gezin en dus moesten enkele maatregelen in acht genomen worden. 
Het stelde niet zoveel voor, maar je weet nooit en van het ene moment op het andere durven ze alles op slot te gooien.
Jonathan zijn feestje kon echter doorgaan!... met 1 belangrijke opmerking: er mocht niet gezongen worden. Zingen in een gesloten ruimte was voorlopig niet meer toegelaten.

Zijn feestje was in Inflatable World, een grote sporthal vol springkastelen in alle vormen en maten. Er was geen limiet op het aantal genodigden, er mocht samen gegeten worden, geknuffeld, gesprongen, gegild... etc... maar NIET gezongen.
Bij het aanmelden werd expliciet herhaald om geen Happy Birthday te zingen, ze zouden een liedje doen over de speakers. Vooruit dan.

En zo geschiede.
Er waren drie verjaardagsfeestjes aan de gang en op de afgesproken tijd werd omgeroepen terug aan tafel te gaan zitten en voorgesteld om de taart boven te halen. Nog even herhalen dat klappen was toegestaan, maar zingen niet, en daar werd Happy Birthday gespeeld over de speakers.
Iedereen klapte braaf mee en niemand zong. Daarna kon Jonathan de kaarsjes uitblazen.

Ik weet niet hoe ik dat later moet gaan uitleggen als ik ooit gezegend ben met kleinkinderen. Hoe de wereld was in 2021 in het land Down Under.

Eender hoe, het was een geslaagd feestje!

Vandaag - maandag - ging Wouter gewoon werken en werd het dus een mama-dagje.
We gingen eerst naar een zwemclub kijken want ik wil de kinderen op zwemles hebben. Vervolgens brachten we een bezoekje naar de kapper en daarna was het tijd om koekjes en cupcakes te maken!!

Een geslaagde start van de vakantie! :-)

(en vandaag zijn de extra maatregelen opgeheven dus zingen mag weer)

Zoek de drie verschillen

Vorig jaar in juni vroeg een van de grootouders zich luidop af hoeveel de kinderen al gegroeid zouden zijn (het was toen al 14 maanden geleden dat we nog iemand "in real life" hadden gezien) en in de ernstige overtuiging dat Wouter en ik nog niet krimpen, werd gevraagd een foto van ons vijven door te sturen.

Het leek me een leuk idee en zo geschiede. 

Nu een week of twee terug vroeg een andere grootouder zich af hoe dat nu zat met die groeiende kinderen (intussen al 26 maanden niet meer gezien) en wij trokken opnieuw een foto. Wouter en ik weer als stabiel referentiepunt.

Toevallig net 1 jaar en 1 week na de vorige!

Kijk en vergelijk...

(De weddenschap gaat nu open over welk jaar ik vooraan zal staan - lol!)