een van de vier

Vandaag precies een jaar geleden zette ik 's morgens mijn wekker uit en vervolgens nam ik slaapdronken mijn gsm van mijn nachtkastje en keek ik meteen - zoals dat toen de gewoonte was 's morgens - of ik nuttige mails en/of berichtjes had. Ik wist dat als er nieuws was uit Australië, het 's nachts zou komen, vandaar.
De ochtend van de 30e november vlogen mijn slaapogen wijd open want er waren vijf mails "visa grant notice" en talloze berichtjes. JAAAAAAAAAAAAA!!!
Ik stormde naar beneden waar Wouter klaar stond om naar het werk te vertrekken en stond daar als een malle te dansen. VISUMS!!!!!

…

Het was een lange, lange weg door de papierberg om naar Australië te kunnen verhuizen. Talloze documenten aanvragen van overal, laten vertalen, kopies laten valideren door de notaris, medisch examen afleggen, nog meer documenten opsturen, weer laten vertalen en valideren, Engels examen afleggen, nog wat meer documenten opsturen. Veel papieren moesten ook door vijf verschillende mensen ondertekend worden dus dat was telkens weer wachten op antwoord. Soms kon iets elektronisch, vaak moest het met de post verstuurd. De scanner en printer draaiden overuren.
De laatste grootste hindernis was het AHPRA - die moeten binnenkort trouwens weer een stapel documenten hebben. De aanvraag ging binnen in januari en het duurde zomaar even tot augustus voor er positief antwoord was! (intussen moesten een hoop dingen opnieuw verzonden worden enzovoort) Vervolgens waren ze bij het AHPRA dan zo lastig om te zeggen dat ik mij binnen de drie maanden persoonlijk moest komen aanmelden om de aanvraag volledig rond te hebben. Omdat mij gezegd was dat het visum maar een paar weken zou duren, leek me dat haalbaar, maar niet dus.
Nog een vracht documenten opgestuurd voor het visum, nog naar Brussel voor een medisch onderzoek en dan maar wachten.
En wachten.
En wachten.
Uiteindelijk maar andere documenten naar AHPRA gestuurd om uitstel te vragen.
En wachten.
En wachten.
En dan bericht krijgen dat ze een document afkeuren omdat het 'te oud' is hoewel nergens op hun website stond hoe oud het mocht zijn.
En dus nog maar eens smeken bij AHPRA voor uitstel. Ze konden er niet mee lachen en vonden dat ik maar een toeristenvisum moest aanvragen. Dat werd me dan weer afgeraden door de immigratiedienst die schrik had dat het visum dan nog meer vertraging zou oplopen door een tweede aanvraag.
En wachten.
En wachten.
Intussen verviel de houdbaarheid van mijn examen Engels. Ik kon maar hopen dat niemand het opmerkte.
Het AHPRA liet weten dat hun uiterste deadline december was en niet nog een keer verzet zou worden.

Ons hele leven stond stil. Ik was gestopt met werken - want we gingen binnenkort verhuizen. Wouter ging stoppen met werken - want we gingen binnenkort verhuizen. Ik was niet opnieuw ingeschreven in de muziekschool, Jonathan was gestopt met basket, Benjamin was niet begonnen met judo, Joachim was niet gestart in de kleuterschool - allemaal omdat we 'binnenkort' gingen verhuizen. Al wist niemand wanneer die binnenkort was.
Mensen vroegen continu wanneer we nu gingen vertrekken. Goed bedoeld, maar heel erg lastig. Niemand begreep waarom het zo lang duurde, wij ook niet. Elke keer aan de schoolpoort sprak iemand mij aan, op den duur kwam ik met opzet te laat.
Het leven van alle anderen ging verder, maar dat van ons stond stil. We ruimden ons huis op en maakte geen plannen meer, maar er was niks concreets. We hingen in de tijd.

Geen wonder dus dat mijn gsm op mijn nachtkastje lag en geen wonder dus dat mijn eerste werk was om met slaapogen mijn inbox te bekijken. Geen wonder dus dat de 30e november vorig jaar stevig gevierd werd…

We hebben een visum om in Australië te wonen, werken en studeren voor vier jaar.
Een vierde van onze tijd zit er nu op...

een blik in de toekomst?

Ik weet wel dat ze het per ongeluk hadden gedaan, maar toch.

Maar toch is het grappig als de kinderen een DVD kijken, Nederlands gesproken, Engels ondertiteld.

santa claus is coming to the suburbs

Nu de kerstman in het land is, is het werken geblazen voor de goede ziel. In alle shoppingscentra moet hij (soms meer dan eens) komen opdraven en soms - als de gemeente dit wil organiseren - moet hij ook weer mee in een kerstparade.
Net zoals in de kerstparade van 't stad bestaan ook deze kleinere parades uit versierde wagens, optredens van de lokale dansers/clowns/sportclubs en natuurlijk muziek.
De parade van 't stad mocht dan misschien wat te hoog gegrepen zijn voor ons harmonieorkestje, we zijn wel uitgenodigd voor die van Port Adelaide (kon ik niet bij zijn), Munno Para (was gisteren) en Salisbury (volgende week - kan ik ook weeral niet mee). Dus zo slecht zijn we dan toch ook weer niet, me dunkt.

Ik had wat kerstballen aan m'n klarinet gehangen, een kerstmuts gepikt van een van ons jongens en zo vol goede moed vertrokken. Ik had de auto geparkeerd aan wat het eindpunt zou zijn en moest dus het hele stuk naar het beginpunt nog wandelen. Ook al was ik ruim op tijd, er waren al mensen zich aan het installeren langs de kant van de weg. Een beetje opgelaten liep ik er langs.
Al gauw kreeg ik gezelschap van een verstrooide vader die zijn zoon ook aan het startpunt moest gaan droppen en niet wist waar dat was. Gelukkig vonden we het samen! Er zou een tent moeten zijn om aan te melden, maar er stond geen tent, dus heb ik me ook nergens aangemeld. Gewoon andere mensen gezocht in een fluogroen t-shirt en dat bleek nog een probleem te zijn ook, want de mensen van de organisatie hadden OOK een fluogroen t-shirt...

Ons groepje bleek helemaal achter te komen. We liepen achter een stel elfen met kerstboom op een tractor en voor een groepje starwarsfans die verkleed waren in hun favoriete karakter. Achter de starwarsfans was dan Santa in hoogst eigen persoon! Ja, dan moesten we toch goed zijn. Save the best till last, right?

We speelden maar twee verschillende deuntjes, een kerstliedje (duh) en een themanummer van star wars (logisch). Gelukkig was het muzikaal geen hoog gegrepen kunstwerk, want ik had mijn aandacht al nodig bij het marcheren. We konden niet gewoon doorwandelen, het was telkens stoppen en starten en natuurlijk niet op eigen initiatief, maar volgens aanwijzingen van onze drum major. Ik was dan nog op de eerste rij geplaceerd dus ik moest nog opletten ook.
We liepen dus over een straat vol krijttekeningen, intussen werden er voor onze neus bellen geblazen, reed de tractor over een verkeersdrempel en viel de helft van de kerstballen op de grond, klonk achter ons een enthousiaste brandweersirene en werd naast ons gegild "Santa!! There's Santa!!"
Het was een ervaring moet ik zeggen.

Het einde liep even in de soep omdat een van de medewerkers teken deed dat we van de baan af moesten, maar onze drum major had het niet als dusdanig begrepen en wij volgen natuurlijk gewoon de drum major. Och, het was toch het einde en wat verder konden we ook aan de kant.
Onze plicht voor de gemeenschap weeral vervuld zeg. Nu Santa gezien heeft hoe hard ik mijn best gedaan heb, krijg ik vast iets extra. ;-)

weekendverslag 2

Zondag op kangaroo island was een bijzondere dag want onze Benjamin was jarig!
Zeven jaar werd ons schaapje en dus werd de dag ingezet met cadeautjes en kaartjes. Onze held had nog nooit zo'n hete verjaardag gehad - het werd 33 graden die dag!

Daarna werd het terug ons boeltje inpakken en bezochten we met z'n allen een roofvogelshow. Deze begon (logisch toch) met een uitleg over de lokale gevaarlijke spinnen en slangen.

Vervolgens konden we heel wat lokale vogels van dichtbij bekijken en ook op de arm laten zitten.
Een kleinere vogel was heel zenuwachtig en wilde haar trucjes niet doen. De trainer vond waar het probleem zat. Een klein, zwart plekje heeeeeeel hoog in de lucht was een roofvogel die haar in de gaten had. Nou daar had je scherpe ogen voor nodig hoor…

Een beetje verder was Seal bay met heel hele hoop zeeleeuwen op het strand. Het was dus een warme dag en dat was aan de beestjes te merken. Luiuiui! Ze lagen er met z'n allen te maffen en behalve bij wat jongere dieren zat er geen beweging in. Of wel. Als er eens een hogere golf kwam, schoven ze wel een metertje verder door op het strand.

Daarna was het picknicktijd en werden we bijna zelf opgevreten door de vliegen. Wat een lastige beesten zijn dat toch!
Gelukkig wist Harm de perfecte manier om de beesten weg te jagen en tegelijk wat verkoeling te vinden: een waterpistolengevecht!!

Needless to say dat de kinderen het geweldig vonden en dat we nadien hun kleren konden uitwringen. :-D

Het werd al tijd om terug te vertrekken dus moesten we terugrijden naar de ferry en dan weer helemaal naar huis. Broer en co reden de andere kant uit.

Omdat we er zondag geen tijd voor hadden gehad, kreeg Benjamin op maandag zijn taart met kaarsjes en kon hij zo nog wat extra zijn verjaardag vieren!
Benjamin was trouwens de laatste van onze bende - iedereen is hier down under jarig geweest nu!

 

weekendverslag 1

We hebben een bijzonder weekend achter de rug want we hadden weer bezoek! Broer, schoonzus en hele aanhang van schoonzus deden een toer down under en waren zo vriendelijk om ook bij ons in de buurt te passeren. Omdat Mawson Lakes nu niet per se een to do is, hadden we afgesproken samen op weekend te gaan naar Kangaroo Island.

Omdat de bezoekers met hun campervans aan het rondtrekken waren, hadden wij een klein huisje geboekt op dezelfde camping.
Deze camping lag helemaal in het westen van het eiland (waar echt geen kat woont) en zat dus vol beestjes. De kangoeroes en wallabies huppelden er vrolijk rond, ganzen waggelden in de weg en de bomen zaten vol koala's!! Ik had nog nooit een koala echt in actie gezien (doorgaans zitten die te slapen en zie je hooguit een uitgestoken armpje om nog eens blaadje af te trekken) maar daar kropen ze 's avonds gewoon rustig rond. Je zag ze soms effectief naar een andere tak springen. Ik wist niet eens dat koala's konden springen, haha.
En lawaai dat die maken!! Je moet het eens opzoeken op youtube, ze maken echt zo'n varkensachtig geluid en geknor en LUID! Ik dacht al dat die vogels lawaai maakten, maar koala's zijn echt nog veel erger. Als je er 's nachts een paar keer wakker van wordt, is de lol er wel af en krijgen de beesten toch veel minder punten voor schattigheid.

Zaterdag deden we met het hele gezelschap DE attracties van de westkant van het eiland. We bezochten de Admiral's Arch met de schattige zeeleeuwen.

Daarna deden we de winderige Remarkable Rocks.

(verlegen echidna)

Een wandeling in Flinder's National Park (vol vliegen! die vergalden het plezier wel wat) en tot slot gingen we nog koala's zoeken in Hanson Bay.
Daar zagen we heel erg veel exemplaren en ook enkele met kleintje! Als er een ding lastiger is dan een koala leuk trekken hoog in een boom, dan is het een koala met kleintje leuk trekken hoog in een boom. Maar het is af en toe toch gelukt!

het zwaaaaaare leven van een koala

een tien voor taal

Ik ben zeker wel onder de indruk van het hoge tempo waarin de kinderen Engels leren, maar soms houd ik mijn hart vast voor de kwaliteit van hun Nederlands. Dat kabbelt toch stilaan weg. Dat ze een Engels accent krijgen, tot daaraan toe, maar dingen als 'ik slaapte' of 'ik loopte' horen we tegenwoordig vaak en ze doen toch altijd pijn aan mijn oren.
"Wie heeft mijn boterham gesteeld?" was de vraag gisteren aan tafel.
"Gestolen!" mopperden Wouter en ik.
Na enkele seconden intern overleg was de herformulering: "Wie stool mijn boterham?"
(zucht)

En als je er iets van zegt, is het dubbele antwoord: "Ja maar Engels is gemakkelijker!"
Nog even en ze moeten op Intensieve Nederlandse Les!

Santa claus is coming to town!

Zaterdag was het hier in Adelaide stad DE Christmas pageant.
Al wekenlang kreeg ik vragen of we de parade vorig jaar gezien hadden (nee dus, we arriveerden later) en of dat we dan dit jaar gingen kijken (ja dan maar).

Van de locals werden we overstelpt met instructies en het kwam altijd neer op hetzelfde: op tijd klaar staan, krijt meenemen, stoeltjes meenemen.
Op de radio kwamen mensen aan het woord die op 5u in de ochtend al een plekje gingen bezetten en dat leek me lichtelijk overdreven, maar het geeft wel weer hoe belangrijk die parade is.

Kampeerstoeltjes hebben we niet, stoepkrijt was ik dan gauw gaan kopen en we zouden ons best doen op tijd klaar te staan. De parade begon om 9u30 dus de trein nemen van 8u leek ons ruim voldoende.
Iedereen op tijd uit bed, alle spullen inladen (dekentje, water, koekjes…), de auto in... en de auto wilde niet starten. Tik-tik-tik en verder niks. Aaaargh!!!

Nu ja, beter een zaterdag dan een werkdag zeker??
We sprongen gauw gepakt en gezakt op onze fietsen en we haalden nog net op tijd onze trein.

Eenmaal in Adelaide stad wandelden we dan naar het begin van de parade - de locals hadden ons dat aangeraden omdat het daar minder druk was.
Dat zal wel kloppen, maar ook alleen in de context waarin 'minder druk' betekent 'toch nog steeds heel erg druk'.

Onderweg kwamen we nog agenten tegen die blauwe politiekerstmutsen stonden uit te delen. Ja, dat vonden de kinderen natuurlijk schitterend….!!

Uiteindelijk vonden we een plekje achter andere gezinnen met kinderen, legden er mooi ons dekentje neer (geen stoeltjes, maar soit) en dan konden de mannen beginnen kleuren met stoepkrijt.
Dat hoort nu eenmaal zo in Adelaide, terwijl je wacht op de kerstman teken je met krijt. Alle straten stonden vol kunstwerken! Wie zijn wij om die traditie in vraag te stellen??

Niet veel later nam de spanning toe, werden dekentjes weggevouwen en stoeltjes opengeklapt want de parade ging beginnen!
Nou dan ben je blij dat je dus tussen Aussies staat die vriendelijke en sociale mensen zijn. Die helpen alle kinderen aan een goeie plek om te kijken - ook als het niet hun eigen kinderen zijn. Die blijven rustig, gaan niet dringen. Die maken een random praatje met onbekenden over het weer van de afgelopen dagen.

De parade zelf bestond uit talloze praalwagens (doorgaans reclame voor speelgoed natuurlijk) afgewisseld met marcherende fanfares, heldhaftige dansers en heel erg veel clowns. En iedereen maar zwaaien en happy Christmas roepen. Er waren natuurlijk veel praalwagens compleet met nepsneeuw en nepsneeuwmannen en dan vroeg ik me soms af hoeveel van de aanwezige kinderen eigenlijk al echte sneeuw ervaren hadden.
De stoet duurde lang - anderhalf uur!

Het moment supreme was natuurlijk Father Christmas in zijn nepsneeuwpraalwagen compleet met neppe rendieren. Alle kinderen gingen compleet uit hun dak (die van ons ook).

Daarna was het opruimen, nog een hotdog eten en dan maar terug naar huis. De RAA gebeld (plaatselijke touring) en uiteindelijk een nieuwe batterij in de auto laten steken.

Nu is het kerstseizoen hier dus officieel van start gegaan met onvermijdelijke kerstliedjes op de radio, redelijk nutteloze kerstlichtjes (zon gaat pas om 20u onder) en hele hopen nepsneeuw!!!

weerpraatje en schoolpraatje

Vorige week was het hier plots ontzettend heet, een dag 36 en een andere dag 38 graden. De eerste warme nacht lag iedereen hier wakker en het feit dat Jonathan een knal van een bloedneus kreeg van de hitte, hielp natuurlijk ook niet echt.
De tweede nacht waren we slimmer en lieten we de airco draaien in de slaapkamers. :-)

Op de repetitie van de harmonie had de dirigent een grote doos waterijsjes bij om uit te delen. Kijk, dat is nog eens een idee!
Alleen had ik nogal lang getwijfeld of ik er een zou nemen en uiteindelijk last minute zo'n ding opgegeten. Dat bleek nu ook niet het beste plan, want het was een uitdaging om met bevroren kaken klarinet te gaan spelen, haha.

Daarna namen de temperaturen weer een duik en nu zitten we een week later maar op 17 graden.
En onze integratie begint te lukken, want nu vinden we 17 graden dus ver-schrik-ke-lijk koud en iedereen zat hier met twee truien aan onder een dekentje te bevriezen.
Gelukkig gaan we dit weekend weer naar de dertig!

Intussen is Joachim ook een dagje met de papa gaan spelen in de 'grote school' (kindergarten, beter bekend als kindies). Morgen gaat hij een halve dag alleen en hij kijkt er absoluut naar uit.
Ik vind het heel moeilijk in te schatten hoeveel Engels Joachim nu intussen kan, maar het zal in ieder geval genoeg zijn voor zijn eigen gemoedsrust.
Twee weken terug bracht ik hem 's morgens naar de opvang en zijn juf was juist bezig een visje te vangen uit het aquarium. Ze was maar bezig met een hele uitleg dat er een visje naar een ander aquarium moest en plots vroeg ze aan Joachim: "Which one do you want me to catch? The small one or the big one?"
En Joachim antwoordde: "The big one." Netjes hoor.
Hij beweert ook bij hoog en laag dat hij een vriendje heeft in de groep, al verandert de naam van dat vriendje soms. Als hij zich maar amuseert!

Het einde van het schooljaar komt stilaan in zicht en de broers hebben beslist dat ze volgend schooljaar terug naar Karrendi zullen gaan.
Dat kwam als een complete verrassing! Ze gaan graag naar school dus ik veronderstelde dat ze in Ingle Farm wilden blijven. Daar kennen ze tenslotte de leerkrachten, andere kindjes, het reilen en zeilen… Aangezien we op korte tijd al 4x verhuisd zijn, leek het me leuker de school te houden als een soort constante, maar nee. "Wij kennen nu Engels dus we gaan terug naar Karrendi," zei Jonathan heel beslist. Nu ja, het is hun schoolleven dus hun eigen keuze. Ik was wel opgelucht dat Benjamin in dezelfde lijn dacht, anders hadden we nog moeten gaan onderhandelen.
Het feit dat andere kindjes (waaronder Jonathans beste maat) ook naar een andere school gaan, zal wel meegespeeld hebben in hun beslissing.

Alleszins is Ingle Farm heel co-operatief en ze hebben samen met Karrendi vier proefmaandagen georganiseerd waarop de jongens dan een hele dag in Karrendi kunnen meedraaien. Eerste keer zal 19 november zijn.
Nu maar hopen dat het dan ook leuk is!!