een van de vier

Vandaag precies een jaar geleden zette ik 's morgens mijn wekker uit en vervolgens nam ik slaapdronken mijn gsm van mijn nachtkastje en keek ik meteen - zoals dat toen de gewoonte was 's morgens - of ik nuttige mails en/of berichtjes had. Ik wist dat als er nieuws was uit Australië, het 's nachts zou komen, vandaar.
De ochtend van de 30e november vlogen mijn slaapogen wijd open want er waren vijf mails "visa grant notice" en talloze berichtjes. JAAAAAAAAAAAAA!!!
Ik stormde naar beneden waar Wouter klaar stond om naar het werk te vertrekken en stond daar als een malle te dansen. VISUMS!!!!!

…

Het was een lange, lange weg door de papierberg om naar Australië te kunnen verhuizen. Talloze documenten aanvragen van overal, laten vertalen, kopies laten valideren door de notaris, medisch examen afleggen, nog meer documenten opsturen, weer laten vertalen en valideren, Engels examen afleggen, nog wat meer documenten opsturen. Veel papieren moesten ook door vijf verschillende mensen ondertekend worden dus dat was telkens weer wachten op antwoord. Soms kon iets elektronisch, vaak moest het met de post verstuurd. De scanner en printer draaiden overuren.
De laatste grootste hindernis was het AHPRA - die moeten binnenkort trouwens weer een stapel documenten hebben. De aanvraag ging binnen in januari en het duurde zomaar even tot augustus voor er positief antwoord was! (intussen moesten een hoop dingen opnieuw verzonden worden enzovoort) Vervolgens waren ze bij het AHPRA dan zo lastig om te zeggen dat ik mij binnen de drie maanden persoonlijk moest komen aanmelden om de aanvraag volledig rond te hebben. Omdat mij gezegd was dat het visum maar een paar weken zou duren, leek me dat haalbaar, maar niet dus.
Nog een vracht documenten opgestuurd voor het visum, nog naar Brussel voor een medisch onderzoek en dan maar wachten.
En wachten.
En wachten.
Uiteindelijk maar andere documenten naar AHPRA gestuurd om uitstel te vragen.
En wachten.
En wachten.
En dan bericht krijgen dat ze een document afkeuren omdat het 'te oud' is hoewel nergens op hun website stond hoe oud het mocht zijn.
En dus nog maar eens smeken bij AHPRA voor uitstel. Ze konden er niet mee lachen en vonden dat ik maar een toeristenvisum moest aanvragen. Dat werd me dan weer afgeraden door de immigratiedienst die schrik had dat het visum dan nog meer vertraging zou oplopen door een tweede aanvraag.
En wachten.
En wachten.
Intussen verviel de houdbaarheid van mijn examen Engels. Ik kon maar hopen dat niemand het opmerkte.
Het AHPRA liet weten dat hun uiterste deadline december was en niet nog een keer verzet zou worden.

Ons hele leven stond stil. Ik was gestopt met werken - want we gingen binnenkort verhuizen. Wouter ging stoppen met werken - want we gingen binnenkort verhuizen. Ik was niet opnieuw ingeschreven in de muziekschool, Jonathan was gestopt met basket, Benjamin was niet begonnen met judo, Joachim was niet gestart in de kleuterschool - allemaal omdat we 'binnenkort' gingen verhuizen. Al wist niemand wanneer die binnenkort was.
Mensen vroegen continu wanneer we nu gingen vertrekken. Goed bedoeld, maar heel erg lastig. Niemand begreep waarom het zo lang duurde, wij ook niet. Elke keer aan de schoolpoort sprak iemand mij aan, op den duur kwam ik met opzet te laat.
Het leven van alle anderen ging verder, maar dat van ons stond stil. We ruimden ons huis op en maakte geen plannen meer, maar er was niks concreets. We hingen in de tijd.

Geen wonder dus dat mijn gsm op mijn nachtkastje lag en geen wonder dus dat mijn eerste werk was om met slaapogen mijn inbox te bekijken. Geen wonder dus dat de 30e november vorig jaar stevig gevierd werd…

We hebben een visum om in Australië te wonen, werken en studeren voor vier jaar.
Een vierde van onze tijd zit er nu op...