bossen, sinkholes en possums

 Zaterdag deden we wat meer uitstapjes met de auto.
Allereerst naar de multicache waar we de dag voordien te tam voor waren geweest. Dankzij de informatiebordjes hadden we nieuwe coördinaten gevonden en daar gingen we dus die geo cache zoeken. Helaas brachten de coördinaten ons naar een eenvoudig paaltje langs de kant van de weg en daar was geen cache in/op/naast/tegen te vinden. Over een cijfer hadden we getwijfeld, dus enkele graden verder gingen we nogmaals zoeken, maar weer niks.

Een beetje verslagen besloten we dan verder te rijden naar de tweede bestemming van de dag, Telford Scrub Conservation Park.
Dit was een klein, maar leuk bos. We deden er een korte wandeling die gedeeltelijk over een verhoogde constructie ging, dat is altijd leuk.

's Middags gingen we in ons huisje eten en ik probeerde dan opnieuw de juiste coördinaten te vinden voor die cache. Gelukkig had ik in al mijn voorzienigheid *kuch* ervaring met eerdere fouten *kuch* foto's getrokken van alle informatiebordjes en na even zoeken zag ik dat we ergens verkeerd geteld hadden en kwam ik op nog andere coördinaten uit.

Na het middageten gingen we dan daar kijken en ja hoor, de cache werd gevonden!
Al die moeite om je naam op een verborgen papiertje te zetten.... zo gaat dat nu eenmaal.

Met hernieuwde moed reden we naar onze volgende bestemming en dat was Penambol Conservation Park. Daar wilden we het Caroline Sinkhole zien en de Wombat Walk doen.

En daar kregen we voor het eerst ruzie met de GPS van de auto.
Na een korte rit over de gewone asfaltweg, wilde de GPS ons een of ander obscuur grindweggetje op sturen. Het zag er zelfs niet uit als een openbare weg, meer iets voor werkverkeer en dus reden we verder. Doch de GPS bleef erbij dat we ergens naar rechts moesten op een zandweg en bij elk klein zijweggetje dat we voorbijreden ging hij dan maar herberekenen. We haalden google maps erbij en die beweerde dat het zou kunnen, dus uiteindelijk reden we toch maar een grindweg op.
Na korte tijd zagen we een wegwijzer naar het park, dus dat was bemoedigend, alleen bleek het al gauw bij 1 wegwijzer te blijven.

Na veel gehobbel en geschud vonden we nog een bord dat beweerde dat we bij Penambol Park waren, maar verder stond er niks. Geen bordje over de wandelingen, geen wegwijzers, nul.
Er leek wel iets van parking te zijn dus we stapten uit en daar bleek plots het Caroline Sinkhole te zijn!!
Dat was best groot! Er was een platform zodat je van bovenaf kon kijken en dat was chic.

Helaas was dat alles wat we vonden, want er waren geen wandelwegen of wijzers naar wandelwegen. En natuurlijk was er geen internet om iets op te zoeken.
Geen geluk met de Wombat Walk, ook geen geluk met wombats - wel veel geluk met wombatkaka. Niet dat wij zo'n uitzonderlijke sporenzoekers zijn, maar die dingen zijn kubusjes, dus makkelijk te herkennen. Ze lagen er met hopen, je kon er een huisje mee bouwen, maar de beesten zelf zaten verstopt.

In de overtuiging dat de echte ingang van het park aan de andere kant lag, reden we verder over de grindweg. Die veranderde echter al gauw in een zandweg en nadien in gewoon wat karresporen. Onze GPS beweerde dat alles koek en ei was, google maps dacht dat we in de brousse zaten. In ieder geval was ik blij toen we uiteindelijk terug bij een asfaltweg uitkwamen! Onze auto kan wel iets, maar is geen 4x4!

We probeerden dan rondom te rijden en een andere ingang te vinden, maar het enige wat we vonden waren wegwijzers naar een ander sinkhole. Hells Hole! Waarom ook niet.
Terug een grindweg op en al gauw was er een ruime parking met nog meer auto's. Hells Hole had duidelijk meer aantrek.
Dit sinkhole was kleiner van omtrek, maar dieper, en er stond water in. Het leek heel donker. Ook hier was een platform gebouwd boven het sinkhole zodat je recht naar beneden kon kijken, maar deze keer was het volledig afgesloten, zoals een kooi, zodat niemand het in zijn onzalige hoofd zou halen om naar beneden te springen voor een duik. 
En plots zagen we daar... zwemmend in het water... een slang!!!! Jaaaaah, onze (niet Wouters) eerste echte wilde slang! Kronkelend door het water, heel bijzonder.
Dat maakte alles goed!!

We deden nog een korte wandeling en daarna reden we terug naar Mount Gambier.
Behalve het blue lake is er nog een ander meer met een toren en een parkje. Daar wilden we heen, maar helaas was de weg afgesloten. Er was pas een bosbrand geweest en de wandelwegen waren nog niet veilig genoeg. Helaas geen geluk.

Dan reden we maar naar Umpherston Sinkhole, dat is een sinkhole in het midden van de stad. Heel groot en heel mooi aangelegd met een tuintje erin.
Je kunt er possums voederen, maar het was duidelijk nog veel te licht en geen enkel beestje liet zich zien.

We doodden de tijd met een lekker ijsje en omdat het toen nog steeds niet donker was, gingen we maar even terug naar ons huisje.
Om half 9 's avonds ging de zon onder en toen reden we terug naar Umpherston, een zakje met groentes in de rugzak.

Het is echt een lokale attractie, de possums eten gaan geven, dus het leek ons de moeite, maar we wisten niet zeker wat we moesten verwachten. Naar het schijnt waren ze erg benaderbaar, maar het blijven natuurlijk wilde dieren.
Het was donker eer we terug in het sinkhole waren en er was wel wat verlichting, maar niet zoveel. Al gauw vonden we heel wat possums die uit de gaten in de wand kwamen gekropen. Nog meer families waren er om wat fruit en groentes uit te delen en die possums wisten het duidelijk!!
Sommige waren heel verlegen en schichtig, maar andere kwamen heel nadrukkelijk snuffelen en namen het eten aan uit je hand. De durvers lieten zich ook aaien of kropen bij mensen over hun arm.
Ze waren duidelijk gewend aan mensen en zolang je maar niet begon te gillen, bleven ze gewoon zitten en eten.

Het was bijzonder en leuk om te doen!

Ik weet niet wat een possum in het Nederlands is. Het is in ieder geval een buideldiertje, een buidelrat is m'n beste gok. Ik zou zeggen, zoek het uit en maak me wat wijzer. :-)

groetjes uit Mount Gambier

Het zijn hier nu de laatste dagen van de zomervakantie en dus hebben we gisteren de autokoffer maar weer volgeladen en zijn we op vakantie vertrokken.
We verblijven vier daagjes in Mount Gambier, dat is een stadje op 450km/5u rijden van ons thuis.

We zijn hier al eventjes geweest, in maart 2018, maar daar herinneren de mannen zich niet zoveel van en er is hoe dan ook genoeg te zien om weer even terug te keren.
Gisteren hebben we vooral gereden - eigenlijk kwam dat goed uit want het was een keihete dag maar in onze auto met airco hadden we er totaal geen last van. We hadden thuis nog op ons gemakje ontbeten en verder ingepakt dus het was al halverwege de voormiddag eer we vertrokken. We namen nog pauzes hier en daar en tegen 16u waren we in ons huisje. The Red Door, heet het. Er is geen diepere betekenis, de voordeur is gewoon rood.
Het is klein maar netjes en de kinderen waren meteen enthousiast. Jonathan en Benjamin delen een dubbel bed, wat allicht het aantal uren slaap drastisch terugschroeft.
's Avonds was het nog altijd over de 35 graden. We zijn we even naar het centrum gewandeld en hebben lekker gegeten, maar verder hebben we geen poot uitgestoken.

Vandaag was het frisser en is er heel wat gewandeld!!
Er was ontbijt voor ons voorzien (heerlijke eitjes, spek, tomaten, muesli, etc, etc - natuurlijk ook weetbix en vegemite wat niemand lust, dus dat laten we liggen voor de volgenden), maar voor de rest moesten we nog inkopen doen.
Daarna trokken we eropuit naar de Engelbrecht Caves. De streek zit hier vol grotten, maar deze zijn bijzonder omdat ze onder de stad door lopen. Je kunt er ook gaan duiken, als je kunt duiken tenminste.
Met een gids daalden we trappen af door een sinkhole en daar konden we dan twee grotten bezoeken. Onze gids was duidelijk heel trots op 'zijn' grotten en was van mening dat ze de meest unieke grotten van de hele streek waren.

Eenmaal boven vonden we nog een geocache en daarna wandelden we terug naar ons huisje voor de lunch.
In de namiddag wandelden we de andere kant uit naar 'the blue lake'. Een klein meer in een oude vulkanische krater dat in de zomer felblauw is en de rest van het jaar grijs. Een sluitende verklaring voor het fenomeen schijnt er niet te zijn.
We wandelden de hele toer rondom en deden onderweg nog wat caches. Voor een multicache die we wilden oplossen, moesten we alle informatiebordjes nog lezen ook. Op het einde waren onze voeten echt wel moe! 
We hebben het zeker verdiend om vanavond de voeten terug omhoog te leggen. :-)

Eng gezicht op het plafond:

van het museum naar een dessertenrestaurant

 Joachim wilde nog eens naar het South Australian Museum in Adelaide en dat hebben we dan gisteren (dinsdag) gedaan. In zijn herinnering stond het er vol dinosaurussen, maar dat was helaas een tijdelijke tentoonstelling die al lang weer weg was.
Deze keer was er een tijdelijke expositie met als titel Thin Ice en dat ging over een expeditie naar de Zuidpool van Ernest Shackleton. Die liep bijna verkeerd af, maar kwam na een heroische reddingsmissie toch nog in orde. Wikipedia weet er weer alles over.

Het was een voorstelling helemaal in VR, dus met zo'n speciale bril. Zeker de moeite!



Daarna hadden we nog even tijd voor het museum zelf en we hebben dan vooral rondgehangen in de zalen met fossielen.




Vandaag was het Australia Day!
Of Invasion Day - het is maar hoe je het bekijkt.

's Morgens heb ik mijn eerste triatlon gedaan! (en even tussen haakjes, het is ontzettend raar om triatlon zonder h te spellen, haha)
Ik wilde dat graag eens doen, in plaats van alleen maar te lopen, en na lang twijfelen had ik mezelf dan toch maar ingeschreven. Er waren drie races, een korte, een gemiddelde en een lange.  Veiligheidshalve had ik de korte gekozen, wat trouwens ook de minst populaire was. Waarschijnlijk doen veel mensen die afstanden al slapend. Honderd meter zwemmen, 6,5km fietsen en 1,8km lopen.

Ik was zo hard aan het piekeren over de temperatuur van het water dat ik uiteindelijk de start miste, haha. Ik was nog naar de groep aan het waden toen er 'start' werd geroepen, oeps!
Maar stukje bij beetje kon ik nog heel wat volk inhalen. Ik had me zenuwachtig gemaakt over de transities omdat ik niet goed wist hoe dat allemaal zou werken, maar het ging supervlot en het eindresultaat was dat ik netjes in de middenmoot eindigde (hoe goed zou het geweest zijn als ik nu normaal was gestart?? haha)
Het was een leuke ervaring en ik ben supertrots dat ik het geprobeerd heb en dat het nog goed ging ook. :-)

In de namiddag stond er dan iets totaal anders op het programma: de eerste covidprik van ons mannen!

Ik was heel blij dat ik ze nog had kunnen inboeken, want eenmaal dat de boekingen voor de kinderen geopend werden, geraakten ze heeeel snel opgevuld!
De prikken worden hier gegeven bij huisartsen, apothekers en vaccinatiecentra en wij gingen naar zo'n vaccinatiecentrum. Het was niet zo'n groot centrum en het was allemaal prima geregeld. We hadden het papierwerk van te voren online kunnen doen, dus was het gauw aanmelden en dan maar heel even wachten. De verpleegster haar eerste vraag was of de kinderen een lolly wilden of lieper een Zooper Dooper (dat is een populair waterijsje). Ons mannen aarzelden geen seconde en lieten meteen hun favoriete smaken weten... Terwijl ze dan hun ijsje hadden, beantwoorden we nog wat standaardvraagjes en dan was het priktijd. Het ging supervlot!
Nog even vijftien minuutjes wachten en we konden beschikken. En dat wachten overal ging des te gemakkelijker door twee cliniclowns die er rondliepen. Die mannen liepen onvermoeibaar heen en weer, strooiend met grapjes en onnozelheden. Ons kinderen vonden ze geweldig. In het begin zag je Benjamin en Jonathan met hun ogen rollen, zo van "wij zijn hier te oud voor hoor" maar uiteindelijk lag vooral Jonathan constant in een deuk.
Dus lurkend aan een ijsje en lachend met clowns, valt zo'n prikje helemaal mee.



Nadien hebben wij de mannen ook nog getrakteerd op iets lekkers. (De redenering dat het eigenlijk niet meer hoefde omdat ze al iets lekkers gehad hadden, ging niet op, want "dat was tijdens de prik en niet na de prik" zoals Joachim wijsneuzig verklaarde).

Als je ooit in het land van Oz bent en je wil een decadent dessert eten, dan is St Louis de aangewezen plek. Er is sinds kort een filiaal geopend in Mawson Lakes en de kinderen hebben al verklaard dat ze er elke dag willen gaan eten...

Catch that wave!

 Ik vind dat nu zo typisch he. Heb ik eindelijk vakantie, begint het te regenen!!
Echt heel het weekend hebben we buien en regen gehad en dat is echt uitzonderlijk, zeker in de zomer, dus klagen we er des te harder over!! lol

Vandaag, maandag, hebben we eindelijk iets gedaan dat ik al veel langer wilde doen, we zijn namelijk gaan surfen!!!
Je kunt geen permanent visum houden voor Australia en dan nog nooit gesurft hebben, dat vind ik althans. Ik had dus een familie-surfles geboekt voor vandaag. Wel aan het 'verkeerde' strand dus we moesten iets verder rijden dan gepland, oeps.

Ik had wat schrik voor het weer want ze hadden opnieuw buien voorspeld, maar het druppelde alleen een beetje bij de start en op het einde, maar het was maar een kleine en kortdurende miezer (en we waren toch al nat). Deze keer dus geen reden tot klagen.
Onze lesgever, Alex, vond het weer minder ideaal omdat er heel weinig golven waren, maar wij vonden de golven hoog genoeg!

De eerste minuten van de les waren een worsteling met onze wetsuits - lol.

Joachim was heel fier met zijn wetsuit, want hij vond dat zijn spieren nu beter zichtbaar waren...!

Onze surferboys zijn klaar voor de actie!!
(ze deden me een beetje aan de Power Rangers denken...)

We deden eerst een soort van opwarming met Alex en daarna kregen we wat uitleg. Eerst over golven en stromingen, en daarna oefenden we op onze surfboards op het zand.
Alex deed voor hoe we eerst moesten liggen en dan rechtop komen en ik kan onthullen dat het op een plank op het strand niks voorstelt, haha.

Daarna gingen we de oceaan in!

Joachim was eerst nogal gefrustreerd omdat hij niet zo goed met zijn board overweg kon en Benjamin was gefrustreerd omdat hij nat werd (...) maar Alex kende alle trucjes en na een tijdje waren ze allebei toch vol plezier in de golven aan het dobberen.

Het bleek niet zo eenvoudig om de timing goed te hebben.
Als Alex de surfplank vast had en commentaar gaf "Nee, niet deze golf, laat die maar zitten, trekt op niks. Deze ook niet, te klein. Deze is hobbelig, laat maar gaan. Ok, daar, een goeie, ja, ja, gaan, gaan, SNELLER, peddelen, RECHTSTAAN NU!" - dan ging het nog. Maar als je het alleen moet doen en zo over je schouder kijken wat er komt, dan is de timing heel moeilijk.

En dat rechtstaan is ook minder simpel dan het lijkt!
Uiteindelijk is iedereen op twee benen geraakt, zelfs Joachim! Ik was de eerste, maar ik kon het niet het langste. Dat was ofwel Benjamin ofwel Wouter - de meningen verschillen. :-)

Bij deze nog wat actiefoto's:

(Man in het rood is lesgever Alex)

En geniet vooral van deze serie van Jonathan:

:-)

We zijn heel blij dat we het gedaan hebben en hebben er echt van genoten!

Er komt vast nog een gelegenheid het weer eens te doen en anders maken we wel een gelegenheid.  Wie weet, na een paar lessen kunnen we misschien gewoon de spullen huren en de hele dag in het water rondhangen. :-)

migratieverhalen

 Misschien had ik beter als voornemen gekozen om wat vaker te bloggen, haha.
Vanaf vandaag heb ik een weekje verlof, dus dan komt het vast in orde. :-)

Van de week zijn we naar het 'migration museum' geweest hier in Adelaide, het was een ideetje van Jonathan. Het was een klein museumpje, maar best wel interessant. Zeker voor migranten zoals wij! Het ging heel specifiek over migratie naar South Australia, van vroeger tot nu. Het feit dat hier nooit gevangenen tegen hun zin werden gedropt, geeft SA een bijzondere plaats in de Aussie geschiedenis.

De minder mooie kanten zaten ook in het museum. De heropvoedingsscholen voor Aboriginal kinderen, de jarenlange politiek van een 'white Australia' waarbij eigenlijk alleen Britse migranten welkom waren en ook hoe de lokale Duitse gemeenschap werd behandeld tijdens de wereldoorlogen. Dat laatste was compleet nieuw voor mij, maar nu ook niet bepaald een stukje geschiedenis om trots op te zijn, waarin leden van de Duitse gemeenschap in kampen werden opgesloten en later uit het land gedeporteerd.
Ik vond het toch opvallend, gezien de multiculturele samenleving hier waar ze dan ook echt trots op zijn.

Het merendeel van het museum had ook echt dat toontje van "Kijk eens hoeveel verschillende culturen en nationaliteiten hier in SA zijn komen wonen!" Heel fier zijn ze.
Als ik me goed herinner, is ongeveer 50% van de inwoners ofwel niet in Oz geboren, ofwel zijn hun ouders niet in Oz geboren.

In de vitrines stonden soms spulletjes van migranten die ze hadden meegenomen vanuit hun thuisland. Dat vond ik ook wel heel bijzonder om te zien. Wij hebben een halve container zooi laten komen, maar als je slechts 1 koffer op een schip kunt meezeulen, zijn de spullen van thuis van onschatbare waarde.

Er was een citaat dat ik heel graag wil delen.
Ik las het op een plakaatje van een gezin uit Iran en ik dacht meteen "dat moet op de blog!!"
Het is het antwoord van de vader op de vraag of hij nu meer van zijn thuisland of zijn nieuwe land houdt.

The country that I was born in is like my mother, I can never forget it, and the country that I migrated to is like my wife, I have chosen it and I love it.

Daar heb ik nu echt niets aan toe te voegen...

2022 plannen en voornemens

 Het nieuwe jaar is van start gegaan. Nog een paar keer de datum verkeerd schrijven, denken "oh, is het al 2022?" en voor we het weten bolt alles gewoon verder.

Het grootste nieuws van 2021 was natuurlijk dat we ons permanent visum gehaald hebben. Het was toch veel minder stressvol dan gevreesd en het ging ook allemaal veel vlotter dan gevreesd.
Gerelateerd nieuws is dat we in 2021 geen ene voet buiten South Australia hebben gezet. We hebben een aantal vakanties gedaan, maar zijn altijd binnen onze staat gebleven. Dat is bijzonder, want daarvoor zijn we helemaal niet hier. We zijn hier om te blijven, maar niet om hier te blijven.

Wat betreft de voornemens voor 2021:

* Een eigen geocache maken en verstoppen.
Dat is gelukt, zij het nogal laat. We hadden een doosje gekocht en een leuke plek uitgekozen in april, maar uiteindelijk was het december tegen dat we de cache in orde hadden en hij gepubliceerd kon worden.
Beter laat dan nooit!
Treasure in the rocks werd gelanceerd op 10 december en is tot nu toe 11x gevonden.
We nodigen iedereen vriendelijk uit een poging te wagen, hij is heerlijk makkelijk en zit vol prullen voor kindjes. :-)

* Een groente eten uit eigen tuin.
Een jaar geleden schreef ik "al is het maar een miniwortel" en het werd een miniwortel! En nog een kromme ook...!
Maar hij kwam uit onze groentebak en hij was lekker, dus missie geslaagd.
Momenteel zijn er vijf wortelplantjes in leven en een handvol radijszaadjes zijn uitgekomen, dus we zijn bijzonder optimistisch voor 2022. Met een beetje geluk groeit de oogst met meer dan 100%.

* Een surfles volgen.
Ok, ik geef toe, deze heb ik laten slabakken. De zomer was voorbij voor ik het wist en alles onder de dertig graden is veel te koud voor het strand. -lol- Het was dus opnieuw zomer en toen was ik het knal vergeten, tot de laatste dagen van het jaar. 
Op 31 december ben ik eindelijk online gegaan en heb onze surfles geboekt (voor eind januari). Dus, toegegeven, geen surfles in 2021, MAAR wel geboekt dus ik beschouw deze TOCH als geslaagd.


De plannen voor 2022.

Ik heb het aan de kinderen gevraagd en het eerste wat die gillen is "vakantie naar België" wat een leuk, maar tegelijkertijd heel stressvol idee is. In principe kan het, South Australia heeft vorige week beslist dat quarantaine niet meer nodig is voor inkomende passagiers uit het buitenland. Tenminste, als het gaat over Aussie burgers of mensen met een permanent visum (check) die gevaccineerd zijn (check) en die maximum 72 uur voor vertrek negatief hebben getest (stress).
En die regels willen nog wel eens veranderen van de ene minuut op de andere. Oh jee, een nieuwe variant in Afrika. Ok dan, alle mensen die uit een vliegtuig stappen en daar geweest zijn, gaan nu manu militari toch maar twee weken op hotel - surprise!
Dus.... we zullen eerst maar eens zoeken naar een heel erg goede reisverzekering voor we vluchten boeken.


Voornemens voor 2022.

Hierover heb ik echt mijn hoofd zitten breken.
Ik was op zoek naar leuke, originele ideetjes die haalbaar en concreet zijn. Dus niet de vage 'wat beter op m'n gezondheid letten' maar iets tofs zoals 'een surfles doen' maar dat was helaas al ingepalmd in 2021.
Na enkele dagen mijn hoofd hierover te breken, kwam ik tot de conclusie dat ik geen inspiratie had en ik vond maar een manier om dit op te lossen.
Mijn persoonlijke goede voornemen is: "Tegen 31 december 2022 een lijst van 23 goede voornemens hebben om te doen in 2023."
Hoe slim is dat?



Tijd voor 2022 - een jaar met hopelijk veel leuke Aussie avonturen!! En als het meezit, ook een paar Belgische. :-)

2022