migratieverhalen

 Misschien had ik beter als voornemen gekozen om wat vaker te bloggen, haha.
Vanaf vandaag heb ik een weekje verlof, dus dan komt het vast in orde. :-)

Van de week zijn we naar het 'migration museum' geweest hier in Adelaide, het was een ideetje van Jonathan. Het was een klein museumpje, maar best wel interessant. Zeker voor migranten zoals wij! Het ging heel specifiek over migratie naar South Australia, van vroeger tot nu. Het feit dat hier nooit gevangenen tegen hun zin werden gedropt, geeft SA een bijzondere plaats in de Aussie geschiedenis.

De minder mooie kanten zaten ook in het museum. De heropvoedingsscholen voor Aboriginal kinderen, de jarenlange politiek van een 'white Australia' waarbij eigenlijk alleen Britse migranten welkom waren en ook hoe de lokale Duitse gemeenschap werd behandeld tijdens de wereldoorlogen. Dat laatste was compleet nieuw voor mij, maar nu ook niet bepaald een stukje geschiedenis om trots op te zijn, waarin leden van de Duitse gemeenschap in kampen werden opgesloten en later uit het land gedeporteerd.
Ik vond het toch opvallend, gezien de multiculturele samenleving hier waar ze dan ook echt trots op zijn.

Het merendeel van het museum had ook echt dat toontje van "Kijk eens hoeveel verschillende culturen en nationaliteiten hier in SA zijn komen wonen!" Heel fier zijn ze.
Als ik me goed herinner, is ongeveer 50% van de inwoners ofwel niet in Oz geboren, ofwel zijn hun ouders niet in Oz geboren.

In de vitrines stonden soms spulletjes van migranten die ze hadden meegenomen vanuit hun thuisland. Dat vond ik ook wel heel bijzonder om te zien. Wij hebben een halve container zooi laten komen, maar als je slechts 1 koffer op een schip kunt meezeulen, zijn de spullen van thuis van onschatbare waarde.

Er was een citaat dat ik heel graag wil delen.
Ik las het op een plakaatje van een gezin uit Iran en ik dacht meteen "dat moet op de blog!!"
Het is het antwoord van de vader op de vraag of hij nu meer van zijn thuisland of zijn nieuwe land houdt.

The country that I was born in is like my mother, I can never forget it, and the country that I migrated to is like my wife, I have chosen it and I love it.

Daar heb ik nu echt niets aan toe te voegen...