een zondag in Sydney

 Zondagochtend kwamen ze weer netjes op tijd onze kartonnen doosjes met ontbijt brengen (we hadden ze een beetje later laten komen, want het was nu eenmaal zondag) en nadat onze buiken gevuld waren, staken we de overige koffiekoeken weer in de rugzak. :-)

Dan was het tijd om de kamers op te ruimen, want we moesten uitchecken vandaag. Onze vlucht was pas in de namiddag en dus lieten we onze koffer achter bij de receptie en trokken we even op uitstap.
Vlakbij ons hotel lag het Australian Maritime Museum en de kinderen wilden daar graag heen, vooral Jonathan en Benjamin dan. Ze waren al eens naar het SA Maritime Museum geweest met school en ze wilden daar nog eens naar toe, maar dat was er nog niet van gekomen. Het grote Sydney Maritime Museum leek ons wel voldoende ter compensatie.
(Eigenlijk was het hier trouwens een mu-sea-um.)

Het muse(a)um ging pas om half elf open en dus besloten we eerst iets nuttigs te doen, namelijk een cache zoeken. Er zou een cache vlakbij liggen op de voetgangersbrug en dus gingen we daarheen. Natuurlijk presteerden we het om de hele tijd aan de verkeerde kant van de brug rond te kijken en onze tijd te verspillen. Eenmaal we dat doorhadden, hadden we de cache snel gevonden.
Er lag nog een andere cache vlakbij, zelfs om de hoek van het museum, maar daar hadden we geen geluk. Het ding lag ook vlakbij de waterkant en dan is het nogal stresserend om daar met kinderen te gaan rondsnuffelen. We hadden er in ieder geval geen geluk mee.

Het was intussen toch half elf geworden, dus was het tijd om het museum te doen. Nu, dat museum was meer dan een museum, want er lagen meerdere boten aan de kade die deel waren van het museumcomplex en die je dus ook kon bezoeken. Helaas niet alles, zo konden we niet op/in de duikboot of niet in een vuurtoren. Het had ook weeral met covid te maken, de exacte redenering ontging me.

Er lag een oud oorlogsschip en dat sprak het meest tot de verbeelding van de kinderen en dus deden we dat eerst. Het was ook best indrukwekkend, al oogde het een beetje verroest.
Een andere schip waar we op mochten was een replica van de Endeavour, dat is HET schip van DE captain Cook waarmee hij dus zogezegd Australia ontdekt heeft. Die replica was effectief zeevaardig!
Verder deden de kinderen ook graag mee aan een knutselactiviteit. Je kon er schilderen, kleien en grote bellen blazen. Ze konden hun knutselwerkjes even achterlaten om te laten drogen en ik wilde ze al 'toevallig' gaan vergeten, maar helaas was hun geheugen goed en wilden ze na de lunch hun creaties gaan ophalen.
Tot slot deden we nog het binnengedeelte van het museum en dat bleek veeeeel te groot om nog helemaal te zien, dus kuierden we rond in de gallerij over migranten die in Australia arriveerden (om een of andere reden interesseert ons dat) en daarna was het dan tijd om onze koffer op te halen.

De taxi vanuit de luchthaven naar het hotel had ons een arm en een been gekost (door de tolwegen) en dus besloten we met de metro/trein te reizen deze keer. Gisteren bus, boot en tram - vandaag trein - alles netjes geprobeerd!

Van de hele lange trein waren wij vijfjes de enigen die uitstapten bij de domestic airport en we wandelden in alle stilte door lege gangen. Qantas had een grote vertrekhal beschikbaar. Er was bijna geen kat. Heel erg bevreemdend.

Wat trouwens ook bizar was, was het (gebrek aan) entertainment aan boord. Qantas voorziet normaal gratis films en spelletjes, ook tijdens korte vluchten, en dat is een van de redenen dat ik graag met Qantas vlieg. Dat is handig voor ons mannen.
Nu was er geen in flight entertainment beschikbaar wegens covid. Ik dacht dat dit kwam omdat het allemaal touchscreens zijn. Mis, want de touchscreens kun je bedienen en je kunt er naar de vluchtroute kijken. Misschien dan geldbesparing door geen 'kijkrechten' van films te kopen? Ook mis, want je kunt een film kijken voor het opstijgen. Alleen niet tijdens het vliegen.
De logica ontgaat me volledig.

Na een rustige vlucht waren we dan terug in Adelaide. Normaal wandel je gewoon vanuit het vliegtuig de vertrekhal in, maar nu was er met touwen en glazen wanden een hele constructie gebouwd en moest je eerst langs een soort douane.
Het ging heel vlot hoor. Veel vlotter dan een echte douane.
Ze moesten onze nummers hebben van onze 'entry pass' en ook een foto identificatie. We hadden braaf alles van te voren gedaan en we kregen vlot toestemming om SA binnen te komen. Oef! Natuurlijk met een foldertje van covid in de hand.

We waren net de hoek om voor een sanitaire stop toen Joachim plots zei: "Ik denk dat mijn tablet nog in het vliegtuig is...!"
Aaah! Dus ben ik maar op een sukkeldrafje terug gelopen en gelukkig was er nog iemand van security die in het vliegtuig kon gaan zoeken en het ding nog vond ook. Goddank, want dat kind had al genoeg pech gehad dit weekend zonder dat hij ook nog eens zijn tablet kwijt was...!

Terug thuis meteen de bedjes in en het weekend zat erop.

Het was best fijn nog eens een uitstap te doen en ik weet dat we heeeeeeeeeel veel geluk gehad hebben. Nu intussen hebben we het hier in SA ook vlaggen.... update volgt nog.