een zaterdag in Sydney

 Ons hotel had een restaurant waar normaal ontbijt voorzien zou zijn, maar wegens covid was het gesloten. Als alternatief brachten ze ontbijt op de kamer.
Dat klonk prima en het leek goed georganiseerd. Per persoon kregen we een menu waarop we onze keuzes kon aanduiden en dan werd het gebracht op een zelfgekozen uur.
We hadden wel een praktisch probleem en dat was dat er niet echt een tafel in de hotelkamer was (alleen een soort grote vensterbank) en vooral dat er maar 1 stoel per kamer voorzien was. Ik zag het niet zitten dat een van ons mannen op ons bed zou zitten eten en dus hadden we bij receptie een extra stoel gevraagd en meteen gekregen.

Zaterdagochtend werd er stipt op tijd geklopt en was ons ontbijt daar!
Er was zeker meer dan genoeg en het zag er lekker uit ook, maar het werd geleverd in kartonnen doosjes en met houten bestek. Op een of andere manier... eet dat niet. Zo'n gebakken tomaat of een spiegelei in een doos... Ontbijtbuffet in een restaurant of een kartonnen doosje op de kamer - in theorie is dat hetzelfde eten, maar in praktijk smaakt het totaal anders!
Er was in ieder geval eten genoeg en we staken een aantal koffiekoeken in onze rugzakken voor 's middags (dat is dan weer moeilijker te doen in een restaurant!!).

Het plan was om naar Taronga Zoo te gaan, de bekende zoo van Sydney. Deze is perfect bereikbaar met het openbaar vervoer en wel op duizend en een manieren, zo bleek al gauw. De app van het openbaar vervoer had talloze suggesties in zijn mouw - bus, trein, boot - en veranderde ook continu van idee. Als wij te traag aan het wandelen waren naar halte X voor route A, herberekende hij een andere wandelweg naar halte Y voor route B die dan net een minuut sneller zou zijn. Wandelden we weer te traag, verzon hij een route naar halte Z. Aargh!
Ik kreeg het helemaal op mijn zenuwen en zeker toen we aan de juiste bushalte stonden, de app ons weer wegstuurde, en we de juiste bus gewoon zagen komen!! Wij sprongen gewoon op die bus, alle nieuwe suggesties ten spijt.

Er werd gevraagd aan volwassenen om een mondmasker te dragen op het openbaar vervoer (iets wat in SA helemaal niet hoeft) maar we zagen al gauw dat bijna niemand dit deed. Wouter en ik zaten daar brave uitzonderingen te wezen. Echte toeristen! De buszitjes waren ook vol stickers geplakt en het was de bedoeling dat je alleen ging zitten waar een sticker was ("no dot, no spot") maar ook daar leek niemand naar te kijken. Makkelijk dan.

De bus bracht ons perfect naar de ingang van de zoo. We hadden online al tickets gekocht en waren dus gauw binnen.

De zoo was ook covid-safe, maar ik moet zeggen dat ik de maatregelen niet altijd helemaal begreep. Af en toe kwam er iemand vragen om aub afstand te houden, maar evengoed stonden er hopen mensen bij elkaar gepropt binnen in het serpentarium. Bij de grote glazen wanden om door te kijken, hingen stickers om aub het glas niet aan te raken in het kader van covid. De volieres hadden gewoon van die zware metalen deuren die iedereen zelf open moest trekken. Het restaurant had alleen afhaal (weer in kartonnen doosjes), maar alle doe-dingen waren gewoon beschikbaar. Zoals van die metalen schuivers die je dan met je handen zo ver mogelijk uit elkaar moest glijden om te kijken wat je 'spanlengte' was.
Tja.

We hadden het er in ieder geval naar onze zin. De zoo ligt aan het water en dus hadden we ook hele mooie uitzichten op de stad zelf. Ik vond de dierentuin van Melbourne veel mooier, maar deze mocht er zeker ook zijn. De kinderen vonden in ieder geval al hun favoriete beestjes terug!
Ik vond het wel een beetje belachelijk dat ze zo enthousiast waren bij een paar koala's. Die hebben we nu al zo vaak in het wild gezien en dat lijkt me toch veel leuker en echter? Nee, dan staan ze daar te springen bij een paar gevangen exemplaren achter een hek in een fake boom.

Grappigste moment: 
Bij de tijgerkooi. Er was geen tijger te zien en dus begonnen Joachim en Benjamin aan hun favoriete tijdsverdrijf, namelijk bekvechten. Net op dat moment lieten de verzorgers een tijger in het verblijf en dat gigantische beest wandelde op zijn dooie gemakje langs de glazen wand. Alle bezoekers enthousiast, behalve ons jongens - die schrokken zich een bult toen er plots een tijger naast hun stond! Haha!

Engste moment:
Joachim zat al een paar minuten in zijn haar te krabben en op zeker moment verklaarde hij dat hij hoofdpijn had. Ik dacht dat het misschien nog kwam door zijn val de dag voordien dus ik keek eens naar zijn hoofd en daar was precies inderdaad een wondje. Een wondje? Het was een vieze teek!!
Een gigantisch teek was zijn weg naar binnen aan het graven - IEWL!
Ik wilde geen tijd verspillen met een EHBO-post te zoeken, dat ding moest eruit en wel NU. Dus heb ik dat onbeest met een zakdoek vastgegrepen en hem eruit gedraaid. Levend en wel, compleet met enge kop, en nadien met veel genoegdoening naar de tekenhemel geholpen. Brrrr!
Een snee in zijn oor, uit bed gedonderd, nu een teek in zijn kop - wat was er mis met het karma van dat kind???

Op dat moment waren we al bijna aan het einde van de dierentuin en dat was goed ook want Joachim werd erg moe (had natuurlijk ook weinig geslapen) en dan een beestje in zijn hoofd was zo'n beetje de druppel.
We hoefden niet terug te wandelen naar het begin want er was een andere uitgang en die lag juist bij een aanmeerplaats voor de bootjes. We hadden chance want er lag juist een boot klaar en we konden nog gemakkelijk mee. Toch handig georganiseerd dat openbaar vervoer!
Voor de kinderen was het boottochtje ook wel leuk om te doen. Ook al duurde het maar een kwartier, mijn maag presteerde het toch weer om op negentig graden te gaan staan. Maar ja, die golven he. We zullen het daar maar op steken.

Terug in het centrum namen we dan het trammetje naar ons hotel. Zo hadden we vandaag bus, boot en tram gedaan! Douchen, tekencontrole (goddank niks meer gevonden) en daarna gingen we uit eten vlakbij ons hotel.
Ze hebben hier overal QR codes die je moet scannen en dit restaurantje was geen uitzondering. Je kwam er niet binnen voor je geregistreerd was. Ik wil allemaal best begrijpen dat ze de restaurants alleen kunnen ophouden als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan, zoals de mogelijkheid tot contact tracing, maar het geeft me ergens toch een onbehaaglijk gevoel.

Wij lagen op tijd in ons bed, maar zaterdagavond is natuurlijk uitgaansavond en we hebben flink gevloekt toen onze hotelburen in het holst van de nacht terugkwamen van hun feestje. Ik heb er uiteindelijk security voor laten komen, haha. Dat moet een mens toch ook eens gedaan hebben.
De kinderen hadden er totaal geen last van, maar Wouter en ik hebben een deel van de nacht met oordopjes geslapen.
Joachim sliep ook als een blok EN bleef in zijn bed liggen...