Immigrantenverhalen

Vandaag een bijzondere dag want we zijn precies een half jaar hier Down Under.
Een mooie gelegenheid voor twee immigrantenverhalen  die tegelijkertijd gebeurden zo'n drietal weken geleden.

Eerst had ik een ouder koppel op consultatie. Er was niet veel bijzonders, ze waren net verhuisd,  zochten een nieuwe huisarts en kwamen kennismaken. Ik vroeg me luidop af waarom ze op hun leeftijd nog verhuisd waren en natuurlijk kreeg ik een heel levensverhaal.
"We zijn op 18 april 1953 in Australia aangekomen," verklaarde de dame trots. Het bleken van oorsprong Nederlanders! Dan hadden ze zowat hier en daar gewoond en uiteindelijk een huisje met een grote lap grond gekocht - dat nu helaas te groot was geworden. Ik vond het grappig dat ze ook geen Nederlands meer spraken. "Ik bel af en toe nog met mijn zus," zei de man, "maar eigenlijk gaat het moeizaam. En als ik nu aan Nederland denk... bah, nee, daar heb ik niks verloren."
Zo een heel typisch Aussie-immigranten verhaal! Maar dat DE datum er zomaar uitfloepte, vond ik wel heel bijzonder!! De start van een nieuw leven...

En precies tijdens die week had mijn Canadese collega het moeilijk.
Ze heeft een tante en nonkel in Melbourne met wie ze een goede band heeft en die haar indertijd overtuigd hadden naar Australia te komen. Bij een stom ongeluk viel haar nonkel van het dak, lag op intensieve zorgen en overleed enkele dagen later. Mijn collega was naar Melbourne gegaan en had hem nog kunnen zien, maar de emotionele impact was groot.
Haar vader kwam vanuit Canada gevlogen (het was diens broer) en bleef een paar dagen extra hangen ter ondersteuning.
"Wat als het volgende keer mijn vader is die een ongeluk krijgt?" vroeg mijn collega zich af. "Ik ben verdorie al twee dagen gewoon maar onderweg naar Canada. Wat als ik te laat ben??"

...

To be continued zal ik maar zeggen...