einde van de vakantie

De vakantie van ons jongens zit erop!

Morgen begint terug de gewone routine. Ik heb zelf wel gewerkt afgelopen week en het was druk ook (veel collega's op vakantie), vanaf morgen gaan Jonathan en Benjamin terug naar school, dinsdag gaat Joachim weer een dagje naar de opvang.
Onze eerstvolgende feestdag is 11 juni, dan vieren we hier de Queen's birthday. Hoe dat precies in de haak zit, weet ik niet, want andere staten vieren deze verjaardag op een andere dag.
Het maakt niet uit, het wordt een lang weekend en dat is het voornaamste.

Gisteren zijn we nog eens naar het Australian Museum in Adelaide stad geweest. Er was daar een tijdelijke tentoonstelling gaande over dino's en dat mochten we natuurlijk niet missen.

Het was een kleine, maar leuke expo. Veel skeletten, een paar bewegende dino's, een paar nepfossielen om aan te raken.
De tentoonstelling ging over de nieuwste bevindingen dat de meeste dino's waarschijnlijk gevederd waren. De afbeeldingen waren best de moeite. Een stel vechtende T-rexen zag eruit als uit de kluiten gewassen baldadige kippen.

Er was ook een pop up winkeltje, maar daar zagen alle dino's er nog vrij klassiek uit.

We aten een dinoburger, wandelden nog even door de rest van het museum en daarna deden we ook nog een toertje in de botanische tuin, want die was toch vlakbij.

Vanavond iedereen op tijd zijn bedje in en morgen dan de start van Term 2!

zaterdag terugdag

Het verhaal van zaterdag zal veel sneller verteld zijn.

We ruimden de boel op in ons huisje en maakten de koffers reisklaar terwijl de kinderen buiten speelden. Daarna was het afscheid nemen van Launceston.

Ons idyllische huisje:

We reden terug naar Hobart (over heel gemakkelijke en brede asfaltwegen). Daar zijn we dan gestopt bij de botanische tuin om er onze picknick op te eten.
Ik ben lui geweest en heb bijna geen foto's van de botanische tuin, hoewel die zeker wel de moeite was. Het was er ook herfst met bomen in alle kleuren en hopen blaadjes op de grond waar de mannen doorheen konden rennen. De tuin was trouwens 200 jaar oud, wat naar Aussie normen heeeeeeeeeeeeeeeeel erg oud is.

Nog wel een foto van onze drie aapjes:

Voor we de auto terug gingen afleveren zijn we er bij een tankstation nog met een stofzuiger doorheen de wagen gegaan om het ergste zand weg te krijgen.
Vervolgens waren we heel mooi op tijd bij de luchthaven. Zelfs zo mooi op tijd dat de incheckbalie nog niet eens open was.

Bij de controle zijn we trouwens weer maar eens gechecked op explosieven, met zo'n soort sensor. Eigenlijk moesten ze alleen Wouter en mij hebben, maar de kinderen gingen zo enthousiast met hun armen gespreid staan dat ze ook maar gecontroleerd werden. :-D

Nog even spelen bij de gates:

Daarna het vliegtuig op richting Melbourne, een hapje eten en dan doorvliegen naar Adelaide. We hadden prompt onze jassen niet meer nodig! In Tasmania schommelde de temperatuur rond de twintig graden, in Adelaide werd er opnieuw dertig voorspeld.

Onze vakantie zat er weeral op!
Tasmania is een schitterend groen eiland, ik kan het eigenlijk alleen maar aanraden. Het is niet groot, maar wel te groot om op een paar dagen te zien. Eigenlijk zouden we er moeten gaan wonen (en dan een 4x4 kopen). :-D

 

 

 

vrijdag hindernissendag

Voor vrijdag hadden we drie wandelingen uit ons boekje gekozen die vlakbij elkaar lagen. Nu hadden we al een beetje ervaring met de Tasmaanse wegen en wisten we dat het aantal kilometers niets zegt over het aantal minuten rijden. We zorgden dus dat we goed voorbereid waren en lieten google maps uitrekenen hoe lang we onderweg zouden zijn. Onze dierbare google maps was optimistisch, een uur tussen wandeling 1 en 2 en zelfs maar twintig minuten tussen nummer 2 en 3. Dat moest dus allemaal te combineren zijn!

We waren nog niet vertrokken of onze GPS liet ons al in de steek, want hij had nog nooit gehoord van het vertrekpunt van de eerste wandeling. Ook naburige straten waren hem allemaal onbekend. In ons wandelboekje stond om weg C324 (of dergelijke) op te rijden en vanaf daar de bordjes te volgen. De C-weg kende de GPS wel en dus geraakten we dan toch vertrokken.

Aangekomen bij de bewuste C-weg stond het vertrekpunt van de wandeling aangegeven op een kruispunt... alleen was het bijzonder onduidelijk welke kant dat bord nu opwees... Volgens ons boekje moesten we de weg volgen en dus deden we dat maar.
Vervolgens zouden er dan nog meer wegwijzers zijn - alleen waren er dus geen wegwijzers meer te vinden...
We bleven de weg trouw volgen. Google maps wilde ons op een bepaald moment nog een zanderige zijweg insturen, maar het probleem was dat het internet redelijk onbetrouwbaar was daar midden in de bossen, dus leek het ons niet zo snugger om de maps te gaan volgen. Het kon ons elk moment weer in de steek laten.

We hadden onderweg heel wat mooie uitzichten, maar een bordje naar onze wandeling was niet meer te vinden.

Uiteindelijk kwamen we wegenwerken tegen en daar besloten we het maar eens te vragen. De mens woonde al jaren daar in de streek, maar had nog nooit van ons vertrekpunt gehoord. (zucht)

Dan zijn we maar ergens langs de kant gaan staan om onze boterhammetjes te eten en besloten we om maar door te rijden naar wandeling 2.

De GPS wist wel waar die was EN we kwamen onderweg wegwijzers tegen, dus deze keer kwam het helemaal in orde!

Ter plaatse aangekomen bleek er trouwens nog een andere wandeling te starten, dus konden we er toch twee verschillende doen. Eentje ging naar een waterval, de andere liep tussen grote bomen.
De wandeling was zeker de moeite! Het pad was niet altijd even duidelijk, dus het was soms wel handig dat er plastieken pijltjes stonden.

 

Af en toe was de weg dan ook geblokkeerd door kleine of grote bomen wat de kinderen natuurlijk schitterend vonden.

We moesten ook de rivier overklimmen.

 

 

 

 

En natuurlijk op tijd en stond een koekje!

 

Nadien zouden we dan doorrijden naar wandeling 3. We moesten maar een paar kilometer doen over wat boswegen. Google maps had ons twintig minuten beloofd, maar de GPS - die het startpunt ook bleek te kennen - gaf een voorspelling van zes uur. Zes uur! Daar hadden we natuurlijk geen tijd voor en ook geen zin in...
Na even twijfelen besloten we om het toch maar te proberen. Misschien was de GPS gewoon erg pessimistisch over de snelheid die we konden halen over de boswegen?

We trokken dus op pad en inderdaad gingen we veel sneller dan de GPS gepland had. Enige probleem was dat de weg steeds slechter en slechter berijdbaar werd en dat we dus ook steeds trager en trager gingen. Het was niet de bedoeling de assen van de huurauto te vernielen in het midden van nergens waar we ook geen telefoonbereik hadden...

Op een gezegend moment stonden we op een kruispunt van zandwegen en lag er een bordje op de grond "bridge closed". Tja, maar welke brug? Eentje waar wij ook overheen moesten? Een omweg stond er natuurlijk ook niet aangegeven.
We probeerden de route op de GPS te bekijken, maar er stonden geen bruggen op. Optimistisch als altijd reden we dus verder en ettelijke kilometers later was er een brug... waar we gewoon overheen konden. Oef!

Intussen was de bosweg een regelrechte ramp geworden. Putten, taken, bomen... Wouter stapte regelmatig even uit om grote hindernissen van de baan te slepen en op een schitterend moment reed ik ONDER een omgevallen boom door.
Het werd steeds later en dus leek het ons slimmer om maar gewoon naar huis te rijden. De weg naar huis liep ook rechtdoor, dus bleven we de bosweg volgen.

En dan - drie kwartier nadat we het bordje gezien hadden - stonden we voor een gesloten brug!!!
En dat was HEEL erg vloeken want er was geen enkele omweg mogelijk, behalve dus drie kwartier terugrijden over die mottige weg...

De jongens vonden het niet bijzonder erg (voor iemand zich zorgen zou maken). Ze hadden alle drie hun schermpje voor zich en de batterijen waren nog steeds niet leeg.
We reden dus terug en intussen begon het te schemeren. Dat betekende dat een hoop beestjes wakker werden en dus zagen we eindelijk eens wat wildlife levend en wel!!
Een wombat langs de kant van de weg, twee duiveltjes die over de baan renden en verder hopen en hopen springende wallabies. HOERA!
(tot er eentje vlak voor mijn wielen sprong, dat was niet grappig)

We hadden terug asfaltwegen voor het echt donker was en uiteindelijk waren we tegen slapenstijd terug in ons huisje.

Uiteindelijk hadden we dus meer in de auto gezeten dan eigenlijk de bedoeling was, maar we hebben anderzijds wel een echte Tasmaanse safari gedaan!!!

donderdag diertjesdag

Tasmania is ook gekend voor het overdadige wildlife en dat hadden we inderdaad al veel gezien.

Dood langs de kant van de weg.

Omdat we nu ook eens graag wat levende beestjes wilden bewonderen, trokken we naar een wildlife park. Natuurlijk trokken we onderweg al foto's van het prachtige Tasmaanse landschap.

 

Het park bleek een wildlife slash kweekcentrum slash opvangcentrum slash rehabilitatie park te zijn.
Er zaten een paar beestjes in kooien voor de doorsnee dierentuinbezoeker. Zo hadden ze heel wat quolls. Ik had er nog nooit van gehoord, het wordt vertaald als dwergbuidelmarter. Ik moet zeggen dat we hier al ontzettend veel 'nieuwe' buideldieren hebben leren kennen. Ik wacht met spanning op de quizvraag om zoveel mogelijk buideldieren op te sommen! (alleen doe ik nooit mee aan quizzen).

 

Er was een gids die een praatje kwam doen bij de wombats en Tasmaanse duivels.
Het park had een heel programma om wombats te ondersteunen. De beestjes worden immers regelmatig overreden (hadden we helaas al gezien), maar het gebeurt ook regelmatig dat de kleine wombatjes in de buidel overleven. Die worden dan met de fles grootgebracht, opgevangen in het park en als ze groot genoeg zijn, terug vrijgelaten in het wild. Een mooi initiatief natuurlijk!

Verder hadden ze een heel kweekprogramma voor Tasmaanse duiveltjes. De populatie daarvan gaat ook snel naar beneden en dus konden ze wel wat ondersteuning gebruiken.
Het was grappig met hoeveel liefde en passie de gids over de duiveltjes sprak! Hij kon er gemakkelijk een op schoot nemen terwijl hij zijn uitleg deed en hij zette alle sissende en grauwelende geluiden weg als een vriendelijk praatje. Volgens hem waren de beestjes ernstig ondergewaardeerd en ten onrechte schrikwekkend afgebeeld.
Wat een verschil met een andere gids langer geleden in een ander park, die vooral benadrukte hoe zo'n duivel in een hap een kangoeroepoot doormidden kon bijten...

 

Buiten de talloze quolls, wombatten en duiveltjes had het park ook een nog een vracht aan kangoeroes en wallabies die we mochten voederen. Altijd leuk!!
Deze waren trouwens volledig vrij, er stond nergens een hek, ze konden zo doorheen het park huppelen (of daarbuiten).

 

 

 

Er was nog een vijver met watervogels. een voliere met gewonde vogels die werden opgevangen en een kooi met drie druktemakers.
Wat had ik compassie met de mensen die daarvoor moesten zorgen!

We hadden na onze lunch nog een beetje tijd over in de namiddag en die hebben we doorgebracht in een nabijgelegen grot!
Natuurlijk terug eerst een kleine wandeling door het regenwoud en dan gingen we met een gids de grot in.

 

Nu hebben we recent nog grotten gedaan, maar dit was de grootste tot nu toe! Het was ook weer een fijne en enthousiaste gids. Speciaal aan deze grot waren ook de glimwormen! Natuurlijk geen foto daarvan, maar het was echt wel mooi. De gids deed dan alle lichten uit en dan zagen we sterretjes op het plafond. Heel bijzonder!

Daarna was het alweer tijd om terug naar ons huisje te rijden, al ben ik onderweg nog af en toe gestopt voor een foto.

 

 

woensdag hoogdag

Woensdagochtend was het dan spulletjes bij mekaar pakken, alles de koffer van de auto in en met de hele boel weer op pad!
Voor we het huisje vaarwel zegden, profiteerden we nog even van de appelbomen die er in de tuin stonden. Ons jongens konden hun eigen, verse Tasmaanse appeltjes plukkken!

 

Terug een eindje rijden over de kronkelwegen, deze keer naar Tahune. Daar waren een paar bijzondere wandelingen te doen, onder meer een soort skywalk en dat wilden we zeker proberen. Dit bleek ook vrij toeristisch te zijn. Wij waren er in de voormiddag en toen was het nog betrekkelijk rustig, maar toen we in de namiddag vertrokken werden er letterlijk busladingen toeristen afgeleverd.

De eerste wandeling die we deden was naast de Huon rivier. Gekend voor zo'n grote bomen (Huon pine trees) die kennelijk geweldig hout zijn en dus zowel vroeger als nu ijverig worden gekapt.

 

 

 

De tweede wandeling was de skywalk! Deze keer konden we dan toch ook de bovenkant van de bomen bewonderen.

Het einde van de skywalk was wel eng... Zoals je kunt zien op de foto is er geen ondersteuning voor het laatste deel dus dat platform hangt daar gewoon te bengelen.
Het uitzicht was de moeite, maar ik stond zelf toch ook te zweten. Dat ding ging echt kilometers op en neer!

Zicht op de Tasmaanse wildernis - werelderfgoed!

Nog een derde wandeling! Deze ging opnieuw langs de oevers van de Huon met halverwege twee hangbruggen, een over de Huon river en de andere over de Picton river.
De jongens vonden het allemaal geweldig.

 

 

 

 

 

 

Daarna was het alweer tijd om verder te rijden naar Launceston. Daar stond een ander huisje op ons te wachten!

dinsdag hobbelwegdag

Voor onze eerste echte Tazziedag hadden we een berg en twee wandelingen (niet op de berg, maar elders) op ons programma staan.

Toen we de koffers de dag voordien hadden opgehaald, had Joachim onschuldig gevraagd waar zijn buggy bleef. Nee, maatje, je buggy is niet mee deze keer! Wij hebben hier een boekje vol wandelingen en de beentjes zullen moeten werken! :-D

Eerst zou de auto echter moeten werken want we wilden naar de top van Mount Wellington.
Al redelijk snel kwamen we een bordje tegen dat er ergens iets was afgesloten, maar we hadden geen flauw benul of we daar langs moesten of niet, dus reden we optimistisch verder.
Na enkele kilometers bleek dus dat de weg naar de top afgesloten was en omdat er maar een berijdbare weg was, was dat gelijk het einde.
We zetten ons daar op een parking en genoten dan maar van de uitzichten halverwege die ook al zeker de moeite waren!

 

 

 

Vervolgens reden we verder naar het Southwest National Park (ze hebben zoveel nationale parken dat originele namen moeilijk worden) omdat we daar twee wandelingen gepland hadden.

En daar maakten we voor het eerst kennis met de Tasmaanse wegen...

De asfaltwegen waren al smal en kronkelig genoeg, maar de grindwegen waren erger EN talrijker. We waren al blij als zo'n ding uberhaupt een naam  had en het rijden ging heel erg langzaam. Uiteindelijk waren we dan bijna ter plaatse, nog een weg te gaan... stond er een behulpzaam bordje dat de komende weg enkel geschikt was voor vierwielaandrijving. Doh!
Volgens ons wandelboekje konden we de parking ook benaderen via de andere kant. We lieten de GPS het uitrekenen en die kwam op een omweg van anderhalf uur. Anderhalf uur!!

Dat konden onze lege magen niet meer aan en dus reden we een eind terug naar het visitor centre van het park. Daar aten we onze boterhammetjes en kregen we ook hulp. Volgens de dame van het visitor centre was er nog een andere weg naar de parking die we moesten hebben die korter zou zijn en 'waarschijnlijk' ook wel geschikt voor onze auto. Ze kon niet garanderen dat er nergens een boom over de weg lag.
We kregen een ruwe schets van een plannetje mee en besloten het maar te proberen.
We kwamen op slechte zandwegen terecht, hobbelig en vol putten en uiteindelijk misten we ergens een afslag (waarschijnlijk een weg die niet op een weg leek) en kwamen we dus toch terecht op de lange omweg die de GPS ons had willen aansmeren.

Na veel vijven en zessen vonden we dan toch de parking die we moesten hebben en die bleek te bestaan uit een hoop platgereden zand met een bordje erbij dat de wandeling daar begon.
Hoera!

Gelukkig was onze wandeling absoluut de moeite!
Zoals de autowegen niet groot waren en vol hindernissen, zo was ook de wandelweg niet groot en vol hindernissen. Alleen was het in dit geval natuurlijk heel fijn om te doen!
De kinderen hebben er ook volop van genoten. Ze konden klimmen en klauteren, zagen ontelbare paddenstoelen en konden niet eens verdwalen omdat de begroeiing naast het pad gewoon veel te dik was. Er was geen doorkomen aan!

Ik heb heel wat foto's getrokken in een poging de schoonheid van dat bos te vatten, maar ik vrees dat je er moet zijn om het te begrijpen.

 

 

Helaas was er geen tijd meer om de tweede wandeling nog te doen, dus was het gewoon terug over de hobbelwegen terug naar ons huisje.
De dag nadien zouden we naar een andere accommodatie rijden, in Launceston, het noorden van Tasmania. Ik legde dus uit aan de kinderen dat we de volgende dag weer verder zouden gaan naar een ander huisje.
Joachims eerste vraag (herinner u, dat kind is net drie geworden): "Is er Netflix?"
.... strontverwend zijn ons mannen... :-D