Toen we de koffers de dag voordien hadden opgehaald, had Joachim onschuldig gevraagd waar zijn buggy bleef. Nee, maatje, je buggy is niet mee deze keer! Wij hebben hier een boekje vol wandelingen en de beentjes zullen moeten werken! :-D
Eerst zou de auto echter moeten werken want we wilden naar de top van Mount Wellington.
Al redelijk snel kwamen we een bordje tegen dat er ergens iets was afgesloten, maar we hadden geen flauw benul of we daar langs moesten of niet, dus reden we optimistisch verder.
Na enkele kilometers bleek dus dat de weg naar de top afgesloten was en omdat er maar een berijdbare weg was, was dat gelijk het einde.
We zetten ons daar op een parking en genoten dan maar van de uitzichten halverwege die ook al zeker de moeite waren!
En daar maakten we voor het eerst kennis met de Tasmaanse wegen...
De asfaltwegen waren al smal en kronkelig genoeg, maar de grindwegen waren erger EN talrijker. We waren al blij als zo'n ding uberhaupt een naam had en het rijden ging heel erg langzaam. Uiteindelijk waren we dan bijna ter plaatse, nog een weg te gaan... stond er een behulpzaam bordje dat de komende weg enkel geschikt was voor vierwielaandrijving. Doh!
Volgens ons wandelboekje konden we de parking ook benaderen via de andere kant. We lieten de GPS het uitrekenen en die kwam op een omweg van anderhalf uur. Anderhalf uur!!
Dat konden onze lege magen niet meer aan en dus reden we een eind terug naar het visitor centre van het park. Daar aten we onze boterhammetjes en kregen we ook hulp. Volgens de dame van het visitor centre was er nog een andere weg naar de parking die we moesten hebben die korter zou zijn en 'waarschijnlijk' ook wel geschikt voor onze auto. Ze kon niet garanderen dat er nergens een boom over de weg lag.
We kregen een ruwe schets van een plannetje mee en besloten het maar te proberen.
We kwamen op slechte zandwegen terecht, hobbelig en vol putten en uiteindelijk misten we ergens een afslag (waarschijnlijk een weg die niet op een weg leek) en kwamen we dus toch terecht op de lange omweg die de GPS ons had willen aansmeren.
Na veel vijven en zessen vonden we dan toch de parking die we moesten hebben en die bleek te bestaan uit een hoop platgereden zand met een bordje erbij dat de wandeling daar begon.
Hoera!
Gelukkig was onze wandeling absoluut de moeite!
Zoals de autowegen niet groot waren en vol hindernissen, zo was ook de wandelweg niet groot en vol hindernissen. Alleen was het in dit geval natuurlijk heel fijn om te doen!
De kinderen hebben er ook volop van genoten. Ze konden klimmen en klauteren, zagen ontelbare paddenstoelen en konden niet eens verdwalen omdat de begroeiing naast het pad gewoon veel te dik was. Er was geen doorkomen aan!
Ik heb heel wat foto's getrokken in een poging de schoonheid van dat bos te vatten, maar ik vrees dat je er moet zijn om het te begrijpen.
Helaas was er geen tijd meer om de tweede wandeling nog te doen, dus was het gewoon terug over de hobbelwegen terug naar ons huisje.
De dag nadien zouden we naar een andere accommodatie rijden, in Launceston, het noorden van Tasmania. Ik legde dus uit aan de kinderen dat we de volgende dag weer verder zouden gaan naar een ander huisje.
Joachims eerste vraag (herinner u, dat kind is net drie geworden): "Is er Netflix?"
.... strontverwend zijn ons mannen... :-D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten