We waren nog niet vertrokken of onze GPS liet ons al in de steek, want hij had nog nooit gehoord van het vertrekpunt van de eerste wandeling. Ook naburige straten waren hem allemaal onbekend. In ons wandelboekje stond om weg C324 (of dergelijke) op te rijden en vanaf daar de bordjes te volgen. De C-weg kende de GPS wel en dus geraakten we dan toch vertrokken.
Aangekomen bij de bewuste C-weg stond het vertrekpunt van de wandeling aangegeven op een kruispunt... alleen was het bijzonder onduidelijk welke kant dat bord nu opwees... Volgens ons boekje moesten we de weg volgen en dus deden we dat maar.
Vervolgens zouden er dan nog meer wegwijzers zijn - alleen waren er dus geen wegwijzers meer te vinden...
We bleven de weg trouw volgen. Google maps wilde ons op een bepaald moment nog een zanderige zijweg insturen, maar het probleem was dat het internet redelijk onbetrouwbaar was daar midden in de bossen, dus leek het ons niet zo snugger om de maps te gaan volgen. Het kon ons elk moment weer in de steek laten.
We hadden onderweg heel wat mooie uitzichten, maar een bordje naar onze wandeling was niet meer te vinden.
Uiteindelijk kwamen we wegenwerken tegen en daar besloten we het maar eens te vragen. De mens woonde al jaren daar in de streek, maar had nog nooit van ons vertrekpunt gehoord. (zucht)
Dan zijn we maar ergens langs de kant gaan staan om onze boterhammetjes te eten en besloten we om maar door te rijden naar wandeling 2.
De GPS wist wel waar die was EN we kwamen onderweg wegwijzers tegen, dus deze keer kwam het helemaal in orde!
Ter plaatse aangekomen bleek er trouwens nog een andere wandeling te starten, dus konden we er toch twee verschillende doen. Eentje ging naar een waterval, de andere liep tussen grote bomen.
De wandeling was zeker de moeite! Het pad was niet altijd even duidelijk, dus het was soms wel handig dat er plastieken pijltjes stonden.
Af en toe was de weg dan ook geblokkeerd door kleine of grote bomen wat de kinderen natuurlijk schitterend vonden.
We moesten ook de rivier overklimmen.
En natuurlijk op tijd en stond een koekje!
Nadien zouden we dan doorrijden naar wandeling 3. We moesten maar een paar kilometer doen over wat boswegen. Google maps had ons twintig minuten beloofd, maar de GPS - die het startpunt ook bleek te kennen - gaf een voorspelling van zes uur. Zes uur! Daar hadden we natuurlijk geen tijd voor en ook geen zin in...
Na even twijfelen besloten we om het toch maar te proberen. Misschien was de GPS gewoon erg pessimistisch over de snelheid die we konden halen over de boswegen?
We trokken dus op pad en inderdaad gingen we veel sneller dan de GPS gepland had. Enige probleem was dat de weg steeds slechter en slechter berijdbaar werd en dat we dus ook steeds trager en trager gingen. Het was niet de bedoeling de assen van de huurauto te vernielen in het midden van nergens waar we ook geen telefoonbereik hadden...
Op een gezegend moment stonden we op een kruispunt van zandwegen en lag er een bordje op de grond "bridge closed". Tja, maar welke brug? Eentje waar wij ook overheen moesten? Een omweg stond er natuurlijk ook niet aangegeven.
We probeerden de route op de GPS te bekijken, maar er stonden geen bruggen op. Optimistisch als altijd reden we dus verder en ettelijke kilometers later was er een brug... waar we gewoon overheen konden. Oef!
Intussen was de bosweg een regelrechte ramp geworden. Putten, taken, bomen... Wouter stapte regelmatig even uit om grote hindernissen van de baan te slepen en op een schitterend moment reed ik ONDER een omgevallen boom door.
Het werd steeds later en dus leek het ons slimmer om maar gewoon naar huis te rijden. De weg naar huis liep ook rechtdoor, dus bleven we de bosweg volgen.
En dan - drie kwartier nadat we het bordje gezien hadden - stonden we voor een gesloten brug!!!
En dat was HEEL erg vloeken want er was geen enkele omweg mogelijk, behalve dus drie kwartier terugrijden over die mottige weg...
De jongens vonden het niet bijzonder erg (voor iemand zich zorgen zou maken). Ze hadden alle drie hun schermpje voor zich en de batterijen waren nog steeds niet leeg.
We reden dus terug en intussen begon het te schemeren. Dat betekende dat een hoop beestjes wakker werden en dus zagen we eindelijk eens wat wildlife levend en wel!!
Een wombat langs de kant van de weg, twee duiveltjes die over de baan renden en verder hopen en hopen springende wallabies. HOERA!
(tot er eentje vlak voor mijn wielen sprong, dat was niet grappig)
We hadden terug asfaltwegen voor het echt donker was en uiteindelijk waren we tegen slapenstijd terug in ons huisje.
Uiteindelijk hadden we dus meer in de auto gezeten dan eigenlijk de bedoeling was, maar we hebben anderzijds wel een echte Tasmaanse safari gedaan!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten