Streaky Bay

Omdat we gisteren niets van Fowlers Bay hadden kunnen zien, begonnen we onze dag met een verkenning van het strand.
Het mocht dan een heel klein gehucht zijn, er werden walvisvaarten georganiseerd en op een informatiebord was te lezen dat er een moederwalvis met kalf in de baai was. Dat was mooi om weten, maar ze waren niet te zien vanop het strand.

 We reden terug in Oostelijke richting met als eerste halte The Big Wombat.
Die moest zich in het dorpje Bookabie bevinden, gelegen aan de snelweg, maar waar de GPS stellig beweerde dat Bookabie lag, was er niks. Drie zandwegen die naar boerderijen kilometers ver gingen. We probeerden onze eigen GPS, maar die beweerde hetzelfde. Ook al was er niks, dit zou Bookabie zijn. We reden een paar keer heen en weer (rustig heen en weer draaien op een autosnelweg kan alleen hier in de outback waar niemand rijdt), maar geen wombat te zien. Er had een souvenirswinkeltje moeten zijn en een art shop en een aboriginal gemeenschap, maar er was noppes.
Uiteindelijk gaven we het op, want die zandwegen verkennen kon niet met de motorhome en welke opdracht we aan de GPS'en gaven, ze wisten niet beter. En internet was er natuurlijk niet.

 We reden door en dan plots, vele kilometers later, een bordje van The Big Wombat! En een (! geasfalteerde) zijstraat.
Helaas geraakten we nog niet ver, want er stonden bordjes dat niemand zomaar in de gemeenschap mocht komen, wegens covid. Ze willen natuurlijk niet dat er zieken vallen bij een gesloten, afgelegen commune (hoe die dan moet overleven zonder geld van toeristen is me onduidelijk).
 Geen Big Wombat dus, maar wel een kleine, die daar aan de toegangsweg stond.

 Een half uur verderop was er dan The Big Windmill in Penong.
Deze keer was het geen enkel probleem dit groot ding te vinden, want Penong is maar een scheet groot, maar het stond er wel vol bordjes. We hebben de grootste molen van het land! We hebben een winkeltje! We hebben een tankstation! Pauzeer dan toch bij ons!! Er stonden zelfs vijf wegwijzers naar The Big Windmill - wat veel is voor een dorp van drie straten.
Er was opnieuw een museum, wat opnieuw gewoon bordjes waren in openlucht, deze keer bij een hele hoop windmolens. Een uit de hand gelopen hobby, zo konden we lezen.

The Big Windmill was inderdaad erg groot en hij werkte nog want het ding draaide en pompte water omhoog. Verder stonden er nog tientallen molens in alle vormen en maten die al dan niet ronddraaiden. Het had wel iets.
Tien meter verder was er een speeltuin en daar hielden we onze lunchpauze.

 Daarna reden we terug door Ceduna en voor we in het dorpscentrum kwamen, was er fruitcontrole. Er mag immers geen fruit (of grond) vanuit Western Australia naar binnen! Er was een quarantainestation en iedereen moest stoppen. We hadden een hoop fruit bij ons, maar dat was gekocht in SA dus hopelijk was het geen probleem.
We wachtten en de mensen voor ons stonden daar te onderhandelen over een zak met iets dat op groentes leek. Iemand kwam ons vragen waar we vandaan kwamen en we zeiden Fowlers Bay. Waren we de grens over geweest? We zeiden van niet en mochten doorrijden. Tot zover de strenge controle.

 Amper honderd meter verder moesten we opnieuw aan de kant, voor de politie deze keer. Alcoholcontrole!! Kijk eens aan, dat is nu de allereerste keer op bijna vier jaar tijd dat ik moet blazen...! Ze staan dikwijls genoeg voor een alcohol- en drugcontrole bij Mawson Lakes, maar ik was er nog nooit uitgepikt. Dus - hoera! - een mijlpaal. :-)

 Vervolgens reden we naar onze eindbestemming van de dag: Streaky Bay.
Het is hier een grote camping van een keten, dus zijn er veel faciliteiten. We zitten hier op vijf meter van het strand dus na tien minuten hadden de kinderen al natte broeken en truien, zo hoort dat.

Er is gratis wifi!! Alleen is de kwaliteit niet denderend omdat we te ver van de receptie zitten. Ik zit nu in het waskot tegenover de receptie, maar het trekt nog steeds op niks en mijn geduld wordt danig op de proef gesteld!! Het uploaden van foto's heb ik al opgegeven - lol.

 Het leven zonder internet is soms onhandig en veel geo caches vinden we niet meer, maar eigenlijk is het ook wel chill. Ik kan niet zeggen dat ik de dagelijkse nieuwsberichten over covid echt mis en het draagt zeker bij tot een vakantiegevoel!