terugblik

… en na elf dagen apenland zijn we weer thuis!

We vertrokken met amper bagage: 3 halfvolle koffers gerief allerlei en dan nog een koffer vol souvenirtjes die in een andere koffer gepropt zat. Kortom, we hadden nog twee volledig lege koffers om mee terug te nemen en dan nog ruimte in de andere bagage. Aan 30kg per koffer hadden we zeker 80kg extra zooi dat mee terug kon naar huis wat ons ruim voldoende leek.

Maar dan...

Dan loop je rond in het huis in Arendonk en denk je: "Hmmm... dit is toch handig… dit is toch leuk om te hebben…. die CDs heb ik precies gemist… deze boeken wil ik precies nog eens lezen….waarom hebben we dat nooit verhuisd?... dit hier kunnen we ook wel gebruiken… "
De kinderen vinden nog een zak met autootjes, Wouter wil nog hobbyspullen mee, ik wil nog medische materiaal mee...

Dus het eindigt natuurlijk met Wouter en ik die de avond voor vertrek met een hele puzzel zitten met vijf koffers en een weegschaal. Natuurlijk moeten we dan toch weer met twee op een koffer zitten om deze dicht te krijgen en zijn er nog twee volle zakken zooi die 'ergens' in de handbagage moeten.
We hadden er stiekem op gerekend dat de handbagage niet gewogen zou worden en dat is inderdaad ook niet gebeurd! Gelukkig! :D

Onze terugvlucht is vlotjes gegaan. De kinderen waren wel doodop en bij de overstap 's nachts in Dubai hadden we de nodige gedragsproblemen. Jonathan kloeg alweer van hoofdpijn en wilde gaan slapen, maar we hebben hem toch mee aan boord gekregen, haha. Drie uur voor de landing begon Benjamin plots dat hij zich niet goed voelde (ze kwamen rond met snoepjes en hij wilde niks - dan weet je dat er duidelijk iets mis is) en even later was hij aan het overgeven. Lastig, maar we waren toch bijna ter bestemming.
Terug in het land waren we heel erg vlot door de paspoortcontrole omdat er niemand stond aan de rij voor families (gelukkig maar want Joachim was door het dolle heen), nog even wachten voor de koffers en dan door de douane. Ik had op voorhand wel onze schoenen proper gemaakt, maar mijn loopschoenen hadden natuurlijk nog wat Arendonks zand en ik hoopte dat ze dat niet wilden controleren. Om eerlijk te zijn wist ik al niet meer in welke koffer we de schoenen gepropt hadden.
Het was uiteindelijk geen probleem. De koffers werden gewoon gescand en dat was weeral dat.
Terug in het land!

De jetlag valt hier voorlopig niet mee met vooral Joachim die 's nachts klaarwakker is en klaagt dat hij genoeg geslapen heeft en dat het veel te donker is. En eer hij eindelijk terug in dromenland is, zitten Wouter en ik in onze wakkere fase naar het plafond te staren.
Nu hebben we wel chance dat we afgelopen nacht de klok konden verzetten, maar niettemin is het hier even doorbijten.
Ik hoop dat het morgen gaat lukken met school en werk!

Onze vakantie in la Belgique was kort maar krachtig. Het is niet altijd simpel om zowel een blij weerzien als opnieuw een afscheid op korte tijd te moeten doorspartelen.

Wat mij opviel:
- dat het overal heel erg druk is. Ik kon daar precies niet meer tegen.
- dat het koud was. Koud! KOUD! Ik geef toe dat ik een eersteklas koukleum ben en het is er niet op verbeterd want ik sliep in twee pyjama's in een slaapzak onder een donsdeken. Brrr!
- dat er veel ongeduld en agressie is in het verkeer. Mannekes toch.
- dat de boterhammen heel erg dun gesneden zijn.
- dat er heel erg veel fietsers zijn.
- dat de hemel niet proper is. Wouter had zijn puffers veel vaker nodig dan normaal en je ziet dat dus echt aan de horizon: een bruine band boven de hemel. Het was me vroeger nooit opgevallen, maar als je dus een blauwe hemel gewend bent, is dat wel zichtbaar.
- dat alles helemaal volgebouwd is.
- dat de tandarts belachelijk goedkoop is. Over het algemeen lijkt alles goedkoop omdat je gewend bent in Australische dollars te winkelen. (1 euro is zowat 1,5 AUD) Dat winkelt wel fijn hoor, haha!

Als we zo rondreden in Arendonk (netjes rechts, jaja, met slechts af en toe onnodig gezwiep met de ruitenwissers, maar wel heel wat schakelfouten) leek het alsof de tijd stil was blijven staan. Natuurlijk is 1 jaar 3 maanden niet zo erg lang, maar toch was het een bijzonder gevoel.
Ook als je dan mensen terugziet die je al 1 jaar 3 maanden niet meer hebt gezien, kun je daarmee babbelen alsof je nooit bent weggeweest. Heel bijzonder!

(de tuin zag er niet uit alsof de tijd was blijven stilstaan)

Onze culinaire Belgische hoogtepunten:
- chocolade!!!! Ja, het zal dan wel een dooddoener zijn, maar de Belgische chocolade is toch echt een heel andere kwaliteit dan de chocolade down under. Hier is dat vooral suiker en zelfs de duurdere merken zijn gewoon niet zo lekker als zou moeten.
- frietjes van de frituur.
- een warme wafel verkocht op straat.
- frikadellen met kriekjes.
- zelfgemaakte taarten van de omi.
- koffiekoeken.
- videe.
- koekjestaart.

Ik denk dat we een kilo of vijf aan chocolade meegezeuld hebben. Een deel om uit te delen (zodat de Aussies weten dat het echt wel beter kan), maar natuurlijk een groot deel eigen gebruik. ;-)
De kinderen hebben zich suf gegeten aan muisjes - we hebben vijf pakken voor hen mee.

Jonathan is een spreekbeurt gaan houden voor zijn vroegere klas. Samen met Wouter had hij een powerpointpresentatie gemaakt en die heeft hij dan gebruikt om zijn vroegere klasgenoten iets te vertellen over het land Down Under.
Hij was heel erg zenuwachtig, maar heeft het toch maar mooi gedaan!! (het was ook helemaal zijn eigen idee trouwens)
De kinderen waren onder de indruk van al onze uitstappen en alle beestjes die we al gezien hebben. Het feit dat hier giftige spinnen en slangen zitten, vonden ze fascinerend. De beste reactie kwam er op het schooluniform. "Kindermishandeling!" werd er luid geroepen. Over een cultuurverschil gesproken!
Ik had twee boterhammen vegemite gesmeerd zodat Jonathan en Benjamin (heel erg kleine) stukjes konden uitdelen. Er was een jongetje die beweerde dat hij het lustte, dus die kreeg ineens de hele pot mee naar huis. Wij doen daar toch niks mee, haha! (wat zijn ouders ervan gaan vinden, weet ik niet zeker) De rest konden we troosten met Aussie Anzac cookies.

Ander hoogtepunt was een bezoekje aan de Efteling!
Dat is natuurlijk niet Belgisch, maar we hebben hier rond Adelaide geen pretparken en al zeker niet zoiets. Het was er heerlijk rustig op een Maartse doordeweekse schooldag!
En het was juist de allerlaatste dag dat Joachim gratis binnen mocht want de dag nadien werd hij dus 4 jaar!!
Vorig jaar een verjaardag in Sydney en dit jaar in het belgenland - ik vrees dat we misschien wat onrealistische verwachtingen aan het scheppen zijn… :-D


En toen we dan aankwamen in Zaventem voor de terugreis stond er voor ons bij de parking een familie met kinderen de auto uit te laden. Mijn spontane reactie: "Tssss, die kinderen spijbelen want de paasvakantie is nog niet begonnen!"
Om vervolgens te denken: "Oeps… die van ons zijn al twee weken lang aan het spijbelen…"
Maar morgen gaan onze brossers weer terug naar school en na een week verdienen ze dan een echte schoolvakantie. Morgenavond is het ook oudercontact en ik ben heel benieuwd hoe ze het doen. Hopelijk is de jetlag beter tegen de vakantie!