groetjes uit...

Groetjes uit de lucht? Nope.
Groetjes uit Belgium? Nope.
Dit zijn groetjes vanuit Mawson Lakes want we zijn dus nog altijd hier. Over een uur beginnen we aan onze tweede poging.

Alles ging gisteren nochtans gewoon volgens plan. Maxi taxi kwam ons op tijd ophalen, we waren op tijd in de luchthaven. Even aanschuiven en koffers afgeven. Handbagagecontrole ("wat voor muziekinstrument is dat?"), nog even een kleinigheidje eten/drinken, vervolgens internationale handbagagecontrole ("wat voor muziekinstrument is dat?"), dan nog paspoortcontrole en we waren aan onze internationale gate.

Daar moesten we dan nog een hele tijd wachten en op gegeven moment verklaarde Jonathan dat hij niet goed was en hoofdpijn had. Dus ik zei dat het van vermoeidheid was (het was al ruim na bedtijd en de jongens waren al de hele week hyper over de reis) dus we installeerden hem over drie zitjes en daar viel Jonathan in slaap.
Toen het dan eindelijk tijd was om te boarden maakten we hem wakker en natuurlijk voelde hij zich niet goed en zei dat hij misselijk was. Bij de controle van de boardingpass zei de dame heel vriendelijk: "oh jee, gaat het wel? Hij ziet er precies niet goed uit."
En ik was dan zo eerlijk om te zeggen dat hij misselijk was waarop we meteen uit de rij geplukt werden en op aparte stoelen gezet. Ik was zo na-ief om te denken dat we wel wat hulp zouden krijgen, maar in plaats daarvan kwamen ze ons zeggen dat ze dit met de cabin crew moesten bespreken want dat er geen zieke kinderen mee aan boord mogen. What the...!!!
Wouter kwam erbij en zei dat Jonathan gewoon moe was, ik gooide mijn maar-ik-ben-dokter in de strijd (hoewel weinig objectief natuurlijk) en Jonathan zat daar te zeggen dat zijn hoofdpijn beter was (ocharm). Benjamin barstte in tranen uit van teleurstelling.
Om ons te sussen belden ze nog een keer met de cabin crew, maar het mocht niet baten. Geen zieke kinderen op een vlucht van 14 uur. Ze zeiden dat ze daar heel streng mee waren, dat zelfs mensen die om een paracetamol kwamen vragen voor wat hoofdpijn er niet op mochten.
Damn!!

Een medewerker bracht ons dan helemaal terug. Onderweg gaf Jonathan over midden in de parfumeriewinkel waar we door moesten. Dus ja. Waren we op onze stoel geraakt, waren we er dan wel weer afgeplukt. Terug langs de douane voor paspoortcontrole en terug naar beneden. Onze bagage werd dan langs een speciale deur afgeleverd. Er hingen grote papieren aan "do not load". Welja.
Terug wachten op een taxi (nog een paar keer overgeven) en terug naar huis. Iedereen dan maar bed in.

Jonathan sliep gewoon een nachtje door en was in de ochtend ook helemaal beter. Wouter en ik hebben dan zonder overdrijven twee en een half uur met zowel de online boekingsdienst als Emirates aan de telefoon gehangen in een poging een oplossing te vinden. Uiteindelijk zijn we dus omgeboekt naar de vlucht van vanavond, maar het kost ons een arm en een been.
's Middags liet ik Jonathan nog nakijken door een collega want hij heeft nu een attest nodig dat hij fit is om te vliegen en er is mij drie keer gezegd dat ik het attest niet zelf mocht schrijven. Off the record: de collega heeft Jonathan maar van ver bekeken en gewoon het attest geschreven dat ik vroeg. We hebben met z'n allen 's middags een dutje gedaan in de hoop wat frisser te zijn.
Er steekt nu motilium in de handbagage en iedereen die straks nog maar durft suggereren dat hij misselijk is, krijgt drie tabletten.

Take home message: vraag nooit een paracetamol voor het opstijgen.

Wens ons geluk voor straks.