Groetjes uit de lucht? Nope.
Groetjes uit Belgium? Nope.
Dit zijn groetjes vanuit Mawson Lakes want we zijn dus nog altijd hier. Over een uur beginnen we aan onze tweede poging.
Alles ging gisteren nochtans gewoon volgens plan. Maxi taxi kwam ons op tijd ophalen, we waren op tijd in de luchthaven. Even aanschuiven en koffers afgeven. Handbagagecontrole ("wat voor muziekinstrument is dat?"), nog even een kleinigheidje eten/drinken, vervolgens internationale handbagagecontrole ("wat voor muziekinstrument is dat?"), dan nog paspoortcontrole en we waren aan onze internationale gate.
Daar moesten we dan nog een hele tijd wachten en op gegeven moment verklaarde Jonathan dat hij niet goed was en hoofdpijn had. Dus ik zei dat het van vermoeidheid was (het was al ruim na bedtijd en de jongens waren al de hele week hyper over de reis) dus we installeerden hem over drie zitjes en daar viel Jonathan in slaap.
Toen het dan eindelijk tijd was om te boarden maakten we hem wakker en natuurlijk voelde hij zich niet goed en zei dat hij misselijk was. Bij de controle van de boardingpass zei de dame heel vriendelijk: "oh jee, gaat het wel? Hij ziet er precies niet goed uit."
En ik was dan zo eerlijk om te zeggen dat hij misselijk was waarop we meteen uit de rij geplukt werden en op aparte stoelen gezet. Ik was zo na-ief om te denken dat we wel wat hulp zouden krijgen, maar in plaats daarvan kwamen ze ons zeggen dat ze dit met de cabin crew moesten bespreken want dat er geen zieke kinderen mee aan boord mogen. What the...!!!
Wouter kwam erbij en zei dat Jonathan gewoon moe was, ik gooide mijn maar-ik-ben-dokter in de strijd (hoewel weinig objectief natuurlijk) en Jonathan zat daar te zeggen dat zijn hoofdpijn beter was (ocharm). Benjamin barstte in tranen uit van teleurstelling.
Om ons te sussen belden ze nog een keer met de cabin crew, maar het mocht niet baten. Geen zieke kinderen op een vlucht van 14 uur. Ze zeiden dat ze daar heel streng mee waren, dat zelfs mensen die om een paracetamol kwamen vragen voor wat hoofdpijn er niet op mochten.
Damn!!
Een medewerker bracht ons dan helemaal terug. Onderweg gaf Jonathan over midden in de parfumeriewinkel waar we door moesten. Dus ja. Waren we op onze stoel geraakt, waren we er dan wel weer afgeplukt. Terug langs de douane voor paspoortcontrole en terug naar beneden. Onze bagage werd dan langs een speciale deur afgeleverd. Er hingen grote papieren aan "do not load". Welja.
Terug wachten op een taxi (nog een paar keer overgeven) en terug naar huis. Iedereen dan maar bed in.
Jonathan sliep gewoon een nachtje door en was in de ochtend ook helemaal beter. Wouter en ik hebben dan zonder overdrijven twee en een half uur met zowel de online boekingsdienst als Emirates aan de telefoon gehangen in een poging een oplossing te vinden. Uiteindelijk zijn we dus omgeboekt naar de vlucht van vanavond, maar het kost ons een arm en een been.
's Middags liet ik Jonathan nog nakijken door een collega want hij heeft nu een attest nodig dat hij fit is om te vliegen en er is mij drie keer gezegd dat ik het attest niet zelf mocht schrijven. Off the record: de collega heeft Jonathan maar van ver bekeken en gewoon het attest geschreven dat ik vroeg. We hebben met z'n allen 's middags een dutje gedaan in de hoop wat frisser te zijn.
Er steekt nu motilium in de handbagage en iedereen die straks nog maar durft suggereren dat hij misselijk is, krijgt drie tabletten.
Take home message: vraag nooit een paracetamol voor het opstijgen.
Wens ons geluk voor straks.
zaterdag 23 maart 2019
vrijdag 22 maart 2019
vlaanderen vakantieland
De kinderen hebben braaf afgeteld:
en de koffers zijn ingepakt:
(nee hoor, op deze foto waren ze leeg)
Klaar voor een vakantie in Belgium!
Voor wie ons graag wil tracken hier de vluchtgegevens (alle uren zijn lokale uren):
en de koffers zijn ingepakt:
(nee hoor, op deze foto waren ze leeg)
Klaar voor een vakantie in Belgium!
Voor wie ons graag wil tracken hier de vluchtgegevens (alle uren zijn lokale uren):
Emirates EK 441
Vertrek 22/03 Adelaide om 22u35 – aankomst Dubai 5u15
(13u10 vliegen)
Vlucht EK 183
Vertrek 23/03 Dubai om 8u20 – aankomst Brussel 12u45
(7u25u vliegen)
Vlucht EK 184
Vertrek 04/04 Brussel om 15u05 – aankomst Dubai 23u40
(6u35 vliegen)
Vlucht EK 440
Vertrek 05/04 Dubai om 2u05 – aankomst Adelaide 20u50
(12u15 vliegen)
zondag 17 maart 2019
fringetime!
Afgelopen maand was hier in Adelaide weer de jaarlijkse Fringe - een groot muziek/theater/dans/cabaret/etc festival.
We zijn een maand geleden naar het openingsweekend geweest (had daarover niks geblogd, maar bij deze dus) en nu afgelopen zaterdag naar het slotweekend.
Tussendoor hadden Wouter en ik nog een babysitter gescoord en zijn wij ook met z'n tweetjes naar de Fringe gegaan. We hadden niks voorbereid, hadden geen tickets en wisten zelfs niet eens welke show we wilden kijken (dat is nu typisch ons - die goede voorbereiding vorig jaar van de Fringe was omdat het de eerste keer was, nu doen we normaal).
De Fringe zit op meerdere locaties maar vooral in twee grote parken. Voor dat eerste park stond die zaterdagavond een lange, lange rij dus zijn wij het andere park binnen gegaan. Daar kozen we dan eerst iets lekkers van zo'n eetstalletje en daarna gingen we maar eens op zoek naar een show. Er zijn meerdere korte shows waar je voor een paar dollar random binnen kunt gaan, maar voor grote shows moet je echt een deftig ticket kopen.
We stonden even te kijken naar een groot bord met alle shows (veeeeel shows...) en gelukkig was daar een vriendelijk Fringemedewerker die wel wat tips kon geven.
Uiteindelijk zagen we een acrobatische westernshow met veel mannenbloot en humor niet geschikt voor minderjarigen. Heel veel lol gehad!!
En daarna nog flink moeten doorstappen om de allerlaatste trein naar Mawson Lakes nog te halen...!
Afgelopen zaterdag zijn we 's middags nog eens gegaan met ons jongens. Eerst weer een frietje gescoord en nadien met foldertjes en de app online eens bekeken wat er zoal te doen was.
We zijn met ons aapjes naar een apenshow geweest en dat viel ook helemaal mee. Heel interactief met dansen en luid meezingen en op het einde mee trommelen. Jonathan had op voorhand verklaard dat hij eigenlijk al wat te oud was voor deze show, maar hij was toch ook helemaal enthousiast!
Op een gegeven moment hadden de aapjes een vrijwilliger nodig uit het publiek om te komen helpen en Wouter was zo (? dapper ? naïef ) om te komen met als gevolg natuurlijk dat hij een stuk of zes keer mocht opdraven om te helpen. Lol! De kinderen vonden het schitterend natuurlijk! Als beloning kreeg Wouter gratis de DVD en de CD, woehoe!
Achteraf deden we nog een paar kermisattracties met als gevolg dat ons cash geld plots helemaal op was en de jongens schoten bijna in paniek, maar er was natuurlijk wel ergens gelegenheid nog geld af te halen. Een ijsje en dan weer naar huis.
Dat was weeral de Fringe van dit jaar! Benieuwd wat we volgend jaar gaan doen. ;-)
We zijn een maand geleden naar het openingsweekend geweest (had daarover niks geblogd, maar bij deze dus) en nu afgelopen zaterdag naar het slotweekend.
Festivaleten op festivalweide
Tussendoor hadden Wouter en ik nog een babysitter gescoord en zijn wij ook met z'n tweetjes naar de Fringe gegaan. We hadden niks voorbereid, hadden geen tickets en wisten zelfs niet eens welke show we wilden kijken (dat is nu typisch ons - die goede voorbereiding vorig jaar van de Fringe was omdat het de eerste keer was, nu doen we normaal).
De Fringe zit op meerdere locaties maar vooral in twee grote parken. Voor dat eerste park stond die zaterdagavond een lange, lange rij dus zijn wij het andere park binnen gegaan. Daar kozen we dan eerst iets lekkers van zo'n eetstalletje en daarna gingen we maar eens op zoek naar een show. Er zijn meerdere korte shows waar je voor een paar dollar random binnen kunt gaan, maar voor grote shows moet je echt een deftig ticket kopen.
We stonden even te kijken naar een groot bord met alle shows (veeeeel shows...) en gelukkig was daar een vriendelijk Fringemedewerker die wel wat tips kon geven.
Uiteindelijk zagen we een acrobatische westernshow met veel mannenbloot en humor niet geschikt voor minderjarigen. Heel veel lol gehad!!
En daarna nog flink moeten doorstappen om de allerlaatste trein naar Mawson Lakes nog te halen...!
Afgelopen zaterdag zijn we 's middags nog eens gegaan met ons jongens. Eerst weer een frietje gescoord en nadien met foldertjes en de app online eens bekeken wat er zoal te doen was.
We zijn met ons aapjes naar een apenshow geweest en dat viel ook helemaal mee. Heel interactief met dansen en luid meezingen en op het einde mee trommelen. Jonathan had op voorhand verklaard dat hij eigenlijk al wat te oud was voor deze show, maar hij was toch ook helemaal enthousiast!
Op een gegeven moment hadden de aapjes een vrijwilliger nodig uit het publiek om te komen helpen en Wouter was zo (? dapper ? naïef ) om te komen met als gevolg natuurlijk dat hij een stuk of zes keer mocht opdraven om te helpen. Lol! De kinderen vonden het schitterend natuurlijk! Als beloning kreeg Wouter gratis de DVD en de CD, woehoe!
Achteraf deden we nog een paar kermisattracties met als gevolg dat ons cash geld plots helemaal op was en de jongens schoten bijna in paniek, maar er was natuurlijk wel ergens gelegenheid nog geld af te halen. Een ijsje en dan weer naar huis.
Dat was weeral de Fringe van dit jaar! Benieuwd wat we volgend jaar gaan doen. ;-)
donderdag 14 maart 2019
onze chatterbox
De eerste dag dat onze Joachim naar kindy ging, had hij al een paar woorden Engels gesproken. We dachten dus dat dat allemaal heel vlot zou gaan, maar na die eerste dag ging zijn mond dicht en niet meer open. Hij zei geen woord meer.
De juffen waren er allemaal heilig van overtuigd dat hij alles begreep want hij luisterde dus wel en kon instructies volgen, maar praten… nee.
Dat is op zich uitzonderlijk, want anders staat Joachim zijn kwebbel geen seconde stil. Dat kind tatert de hele dag door en heeft een onuitputtelijke hoop verhalen te vertellen.
Als ik hem in de namiddag van kindy ging ophalen, begon hij ook meteen te kwebbelen. Met een schorre stem, want hij had van heel de dag dus niks gezegd.
Als de broers Engels tegen hem praten, zwijgt hij ook meteen. Heel raar om te zien hoe hij dan stopt met praten en overschakelt op ja knikken of nee schudden.
Vorige week nog zei juf Rebecca: "Ik heb hem gehoord!"
Wat ze dan bedoelde was: Joachim was met auto's aan het spelen en bijbehorende vroemvroemgeluiden aan het maken. Toen hij echter zag dat juf Rebecca naar hem keek, zweeg hij op slag. Gedaan met geluidjes maken.
Dat was het verhaal van vorige week en dus begreep ik dat ik geduld moest hebben. Het zou wel komen, het schooljaar was pas anderhalve maand geleden begonnen, er was tijd genoeg.
Groot was dus mijn verbazing toen ik Joachim gisteren kwam ophalen en juf Rebecca enthousiast naar me toe liep met de woorden: "He has been talking all day!!"
In een keer waren er stortvloeden van woorden en zinnen geweest. Joachim had met de juffen gepraat en met andere kindjes gepraat en toen iedereen een beetje van zijn verbazing was bekomen, bleek dus dat hij niet meer ophield met praten. "He is a real chatterbox!" zei Rebecca opgetogen.
Yup, zijn ware aard is daar! Wat zijn we blij en heel, heel, heel erg trots!!!
De juffen waren er allemaal heilig van overtuigd dat hij alles begreep want hij luisterde dus wel en kon instructies volgen, maar praten… nee.
Dat is op zich uitzonderlijk, want anders staat Joachim zijn kwebbel geen seconde stil. Dat kind tatert de hele dag door en heeft een onuitputtelijke hoop verhalen te vertellen.
Als ik hem in de namiddag van kindy ging ophalen, begon hij ook meteen te kwebbelen. Met een schorre stem, want hij had van heel de dag dus niks gezegd.
Als de broers Engels tegen hem praten, zwijgt hij ook meteen. Heel raar om te zien hoe hij dan stopt met praten en overschakelt op ja knikken of nee schudden.
Vorige week nog zei juf Rebecca: "Ik heb hem gehoord!"
Wat ze dan bedoelde was: Joachim was met auto's aan het spelen en bijbehorende vroemvroemgeluiden aan het maken. Toen hij echter zag dat juf Rebecca naar hem keek, zweeg hij op slag. Gedaan met geluidjes maken.
Dat was het verhaal van vorige week en dus begreep ik dat ik geduld moest hebben. Het zou wel komen, het schooljaar was pas anderhalve maand geleden begonnen, er was tijd genoeg.
Groot was dus mijn verbazing toen ik Joachim gisteren kwam ophalen en juf Rebecca enthousiast naar me toe liep met de woorden: "He has been talking all day!!"
In een keer waren er stortvloeden van woorden en zinnen geweest. Joachim had met de juffen gepraat en met andere kindjes gepraat en toen iedereen een beetje van zijn verbazing was bekomen, bleek dus dat hij niet meer ophield met praten. "He is a real chatterbox!" zei Rebecca opgetogen.
Yup, zijn ware aard is daar! Wat zijn we blij en heel, heel, heel erg trots!!!
maandag 11 maart 2019
Adelaide 500 en de drylands
Vorig weekend stond de stad hier weer bol van de uitlaatgassen, want het was tijd voor de Adelaide 500. HET racing event van het jaar als we de organisatoren mogen geloven (waarom niet, de prijs is er alvast naar).
Omdat de kinderen er vorig jaar zo van genoten hadden, trokken we er dit jaar opnieuw heen. De Adelaide 500 duurt 4 dagen, zondag was de laatste dag. De dagen voordien hadden we hier temperaturen rond de veertig graden, maar zondag was er maar dertig voorspeld. Een gewone dag dus, haha.
Net zoals vorig jaar waren er meerdere races aan de gang en was er binnenin en rondom het circuit vanalles te zien rond (race)auto's. Het is toch een bijzonder wereldje en ons jongens blijken helemaal fan (vooral dan Jonathan en Benjamin, Joachim was een stuk minder enthousiast).
Filmpje van de slotrace:
Vandaag dan weer iets totaal anders!
Vandaag was het een feestdag, een public holiday zoals dat hier heet. Niet eens om iets bijzonders te vieren of te herdenken, het was gewoon 'March Public Holiday' (dus als je nog een extra verlofdag wil inplannen en je hebt inspiratie nodig - kom het niet bij de Aussies zoeken).
Omdat het dubbel betaald wordt heb ik dus een halve dag gewerkt en deze namiddag zijn we hier vlakbij gaan wandelen. Aan de overkant van de grote baan, op 300m van onze deur, liggen hier de Greenfield Wetlands, een beschermd watergebied waar we om een of andere reden nog nooit zijn gaan wandelen (misschien zijn wij gewoon mensen die het altijd maar te ver gaan zoeken).
We moesten de sleutel gaan halen bij het nabijgelegen cafeetje en dan konden we het terrein op.
Zoals verwacht waren de wetlands meer drylands en we liepen vooral over bruggetjes over droge grond. Er was nog wel veel groen en er waren nog heel wat beestjes te spotten. Samen met de sleutel hadden we een plannetje gekregen met op de achterzijde een lange uitleg over eerste hulp bij slangenbeten, maar helaas hebben we dus nog steeds geen slang in het wild gezien. Wel een hoop vogels en uit de kluiten gewassen libellen.
Bijna thuis zagen we nog een pelikaan opstijgen met veel gewapper met de vleugels en geloop over het water - heel spectaculair!
Het was er heel mooi, alleen jammer van de nabijheid van de snelweg, want dat gaf wel geluidsoverlast (wij zijn verwend...).
Om 16u zou het cafeetje sluiten en moest de sleutel dus terug zijn en eenmaal buiten zagen we dat we nog juist vier minuten op overschot hadden. Mooi getimed dus!
We zullen zeker nog een keertje terugkeren - als het wat natter is. :-)
Omdat de kinderen er vorig jaar zo van genoten hadden, trokken we er dit jaar opnieuw heen. De Adelaide 500 duurt 4 dagen, zondag was de laatste dag. De dagen voordien hadden we hier temperaturen rond de veertig graden, maar zondag was er maar dertig voorspeld. Een gewone dag dus, haha.
Net zoals vorig jaar waren er meerdere races aan de gang en was er binnenin en rondom het circuit vanalles te zien rond (race)auto's. Het is toch een bijzonder wereldje en ons jongens blijken helemaal fan (vooral dan Jonathan en Benjamin, Joachim was een stuk minder enthousiast).
(strenge keuring)
(effe uittesten)
(de beentjes moeten nog wat groeien)
("Tja, dan doe ik ook maar een foto zeker?")
(glijbaanpret)
(Jullie zullen me moeten geloven dat dit Jonathan is)
(pitstoptraining)
(en zoals bovenstaande foto heb ik er dus heeeel veel!)
Filmpje van de slotrace:
Vandaag dan weer iets totaal anders!
Vandaag was het een feestdag, een public holiday zoals dat hier heet. Niet eens om iets bijzonders te vieren of te herdenken, het was gewoon 'March Public Holiday' (dus als je nog een extra verlofdag wil inplannen en je hebt inspiratie nodig - kom het niet bij de Aussies zoeken).
Omdat het dubbel betaald wordt heb ik dus een halve dag gewerkt en deze namiddag zijn we hier vlakbij gaan wandelen. Aan de overkant van de grote baan, op 300m van onze deur, liggen hier de Greenfield Wetlands, een beschermd watergebied waar we om een of andere reden nog nooit zijn gaan wandelen (misschien zijn wij gewoon mensen die het altijd maar te ver gaan zoeken).
We moesten de sleutel gaan halen bij het nabijgelegen cafeetje en dan konden we het terrein op.
Zoals verwacht waren de wetlands meer drylands en we liepen vooral over bruggetjes over droge grond. Er was nog wel veel groen en er waren nog heel wat beestjes te spotten. Samen met de sleutel hadden we een plannetje gekregen met op de achterzijde een lange uitleg over eerste hulp bij slangenbeten, maar helaas hebben we dus nog steeds geen slang in het wild gezien. Wel een hoop vogels en uit de kluiten gewassen libellen.
Bijna thuis zagen we nog een pelikaan opstijgen met veel gewapper met de vleugels en geloop over het water - heel spectaculair!
(het is voor de papa niet simpel om de bordjes te kunnen lezen)
Het was er heel mooi, alleen jammer van de nabijheid van de snelweg, want dat gaf wel geluidsoverlast (wij zijn verwend...).
Om 16u zou het cafeetje sluiten en moest de sleutel dus terug zijn en eenmaal buiten zagen we dat we nog juist vier minuten op overschot hadden. Mooi getimed dus!
We zullen zeker nog een keertje terugkeren - als het wat natter is. :-)
dinsdag 5 maart 2019
manuele mijlpaal
Vandaag een mijlpaal in mijn Australische carrière want ik heb voor het allereerst een voorschrift met de hand geschreven!
Wij doen hier nooit huisbezoeken dus tot nu toe waren 100 procent van mijn voorschriften computerwerk. Deze voormiddag was het echter van de moetens want zonder boe of bah viel plots alle elektriciteit uit. Redelijk lastig!! We hebben er een paar minuten op gewacht, maar omdat niemand wist waarop of waaraf begon de manager op den duur notitiepapier, boekjes en zaklampen uit te delen. Er bleek dus ook een voorschriftenboekje op mijn naam te liggen. Ik wist dat geeneens!!
Het was dus een beetje behelpen en redelijk lastig en het duurde wel vijftig minuten voor er terug licht was (en daarna nog een kwartier wachten op de server).
Ik vond dat wel spannend met zo'n boekje want uiteindelijk heb ik geen flauw benul van alle regeltjes hierover. Ik zorgde gewoon dat de basisdingen erop stonden en verder moest de apotheker maar bellen, haha.
En inderdaad - een uurtje na de feiten telefoon van de apotheker. Hij kon mijn handschrift niet lezen!!!!
LOL! En ik ben zo trots op mijn schoon schrift….!!
Achteraf bedacht ik me dat die apotheker misschien een echte Aussie is die enkel losse letters kan lezen. Allee ja, ik hoop dat het zoiets is. Het zette wel een beetje een domper op mijn allereerste handwerk! :-D ;-D
Wij doen hier nooit huisbezoeken dus tot nu toe waren 100 procent van mijn voorschriften computerwerk. Deze voormiddag was het echter van de moetens want zonder boe of bah viel plots alle elektriciteit uit. Redelijk lastig!! We hebben er een paar minuten op gewacht, maar omdat niemand wist waarop of waaraf begon de manager op den duur notitiepapier, boekjes en zaklampen uit te delen. Er bleek dus ook een voorschriftenboekje op mijn naam te liggen. Ik wist dat geeneens!!
Het was dus een beetje behelpen en redelijk lastig en het duurde wel vijftig minuten voor er terug licht was (en daarna nog een kwartier wachten op de server).
Ik vond dat wel spannend met zo'n boekje want uiteindelijk heb ik geen flauw benul van alle regeltjes hierover. Ik zorgde gewoon dat de basisdingen erop stonden en verder moest de apotheker maar bellen, haha.
En inderdaad - een uurtje na de feiten telefoon van de apotheker. Hij kon mijn handschrift niet lezen!!!!
LOL! En ik ben zo trots op mijn schoon schrift….!!
Achteraf bedacht ik me dat die apotheker misschien een echte Aussie is die enkel losse letters kan lezen. Allee ja, ik hoop dat het zoiets is. Het zette wel een beetje een domper op mijn allereerste handwerk! :-D ;-D
Abonneren op:
Posts (Atom)