Vrijdag was een bijzondere dag op het werk want de praktijk bestond precies 3 jaar.
Er hingen ballonnen bij de ingang en er was taart voor ieder die aan het werk was (en waarvan ik rustig probeerde te genieten terwijl ik 2x werd weggeroepen voor een telefoontje). Nu zal het wel kloppen en ongeveer drie jaar geleden zijn dat ik er een job aangeboden kreeg.
De praktijk groeit en groeit en barst bijna letterlijk uit zijn voegen - er zijn kabinetten te weinig. Het lijkt soms wel wat op een duiventil met een komen en gaan van dokters en verpleegkundigen. Het heeft voor- en nadelen om in een grote groep geleid door een management te werken. Het grootste nadeel is wel dat er regelmatig spullen 'verdwijnen' en dat je dan een hoop tijd verliest met alle tien kabinetten af te bellen op zoek naar X of Y. Ik ben al wijs geworden en houd mezelf daar niet meer mee bezig, maar laat iemand van de receptie dat maar doen, haha.
Zaterdagmorgen heb ik mijn goed hart maar eens laten zien en ben ik bloed gaan doneren.
Er passeerde regelmatig een spotje op de radio dat er weer bloeddonoren nodig zijn en omdat ik dat in het apenland regelmatig ging doen, besloot ik dat ik het net zo goed hier ook wel kon doen.
Ik had dus een afspraak gemaakt bij het Rode Kruis en zoals dat hier moet, arriveerde ik al meteen te laat.
De procedure was heel gelijkaardig met als 'nieuwe' donor een stapel formulieren in viervoud. Er zat een blad bij met extra vragen en een van die vragen was of ik de laatste vier weken in het noorden van Queensland was geweest. Er stak een kaartje bij van de regio en daar hadden we nu inderdaad rondgetrokken. Blijkt dat mijn bloed dan extra gecontroleerd wordt op dengue! (een ziekte overgedragen door muggen) Ik had er geen flauw benul van er soms dengue in Queensland zat. Niet dat het iets uitmaakt, misschien had ik wat meer DEET op iedereen gespoten als we gingen wandelen. Een beetje research leerde me achteraf dat er nog gevallen geweest zijn in Cairns afgelopen winter, dus daarom dat ze waarschijnlijk nog extra controles doen.
Krokodillen, kwalen en nu ook nog ziekteverwekkende muggen. Prettige regio is dat toch.
Ik had nog een check up bij een verpleegkundige en nadat ik volledig was goedgekeurd, kon ik dan bloed doneren. Ze hadden heel fancy stoelen, grote tv-schermen en ik kreeg een fles water in mijn hand, dus niks te klagen. Iedereen supervriendelijk en bezorgd (want 'eerste keer'). Achteraf een hoop koekjes naar binnen steken en mijn goede daad zat er weeral op.
Ze waren anders wel redelijk wanhopig want er werd gelijk een volgende afspraak gemaakt voor over drie maanden, haha.
Zaterdagnamiddag zijn we gaan wandelen in Salisbury. Jonathan had daar een park ontdekt (doordat de schoolbus erlangs reed als ze gingen zwemmen) en dus gingen we dat maar eens bekijken. Er was een fijne speeltuin, een heel park om te wandelen en dan aan het andere eind weer een speeltuin. Veel vogeltjes gezien!
Deze zondagnamiddag waren we dan uitgenodigd bij Alison en haar man voor een barbecue.
Ook dat was heel gezellig en de jongens hebben zich gelukkig ook voorbeeldig gedragen. Er zijn vaak momenten dat ze elkaars hersens inslaan, maar zoals blijkt kunnen ze dus ook een hele namiddag gewoon normaal samen spelen.
Alison en haar man zijn typische Aussies met allebei een migratieachtergrond en drie barbecues in de tuin, haha. Wij hadden dessert meegenomen en zij hadden een overdaad aan vlees gebakken en uiteindelijk hadden we een heel gezellige dag.
De voorbije weken hebben we hier trouwens al heel fijn lenteweer gehad, maar komende donderdag wordt er een piek verwacht naar 36 graden. "De lente is er eindelijk!" zeggen de Aussies dan... :-D
zondag 28 oktober 2018
dinsdag 23 oktober 2018
nieuwe collega en nieuwe inspiratie
Intussen zitten we hier terug in onze normale routine (het normale vakantiegevoel dat we hier altijd hebben, haha) en er is ook een nieuwe collega begonnen op het werk. Nu ja, drie eigenlijk (het is een soort van duiventil daar), maar eentje is heel bijzonder want die komt uit.... Amsterdam!
Nu kan ik dus Nederlands praten op het werk en dat geeft een instant kortsluiting hierboven. :-)
Nu heeft mijn Nederlandse collega het wel heel anders aangepakt. Zij is hier met haar man en ze hebben de keuze om te migreren veel bewuster gemaakt. Zij heeft hier vroeger stage gedaan, hij heeft al in Australia een soort stage gedaan, ze hebben hier al vakanties doorgebracht... En uiteindelijk dus heel weloverwogen de boel de boel gelaten en naar hier gekomen.
Heel anders dan ons "och het leek ons gewoon leuk" - "nee, we zijn nog niet eens in de buurt van Australia geweest, maar we slepen er wel onze drie kinderen heen."
Het is dus ergens wel een geruststelling dat nadenkende mensen die een weloverwogen beslissing maken gebaseerd op ervaring tot dezelfde conclusie komen, haha!
Ze is ook twee jaar bezig geweest met alles te regelen en het is natuurlijk altijd prettig om ervaringen te delen over belangrijke documenten die zoek raken in de post, absurd hoge kosten om iets te laten vertalen en be-edigen, het gezever bij de notaris en dan VOORAL de eeuwig wederkerende frustratie van een document afgekeurd te krijgen omdat er ergens een datum onleesbaar is of een zinnetje ontbreekt. Je kunt dat pas geloven als je het hebt meegemaakt. En dan maar wachten op het visum. En wachten. En wachten. En wachten.
Mijn nieuwe collega was het wachten op den duur zo 'spuugzat' (kotsbeu) dat ze een aanvraag had ingediend om in Nieuw-Zeeland te gaan werken en guess what, dat was zelfs in orde nog voor de boel voor Australia in orde was. Ze waren dan net aan het twijfelen om dus maar naar Nieuw-Zeeland te gaan toen de immigratiedienst dan toch groen licht gaf en nu zitten ze hier.
Ik vond dat wel een heel interessant weetje en ik ga dat toch maar in mijn achterhoofd steken denk ik. Nieuw-Zeeland is tenslotte zo ver niet. :-P
Nu kan ik dus Nederlands praten op het werk en dat geeft een instant kortsluiting hierboven. :-)
Nu heeft mijn Nederlandse collega het wel heel anders aangepakt. Zij is hier met haar man en ze hebben de keuze om te migreren veel bewuster gemaakt. Zij heeft hier vroeger stage gedaan, hij heeft al in Australia een soort stage gedaan, ze hebben hier al vakanties doorgebracht... En uiteindelijk dus heel weloverwogen de boel de boel gelaten en naar hier gekomen.
Heel anders dan ons "och het leek ons gewoon leuk" - "nee, we zijn nog niet eens in de buurt van Australia geweest, maar we slepen er wel onze drie kinderen heen."
Het is dus ergens wel een geruststelling dat nadenkende mensen die een weloverwogen beslissing maken gebaseerd op ervaring tot dezelfde conclusie komen, haha!
Ze is ook twee jaar bezig geweest met alles te regelen en het is natuurlijk altijd prettig om ervaringen te delen over belangrijke documenten die zoek raken in de post, absurd hoge kosten om iets te laten vertalen en be-edigen, het gezever bij de notaris en dan VOORAL de eeuwig wederkerende frustratie van een document afgekeurd te krijgen omdat er ergens een datum onleesbaar is of een zinnetje ontbreekt. Je kunt dat pas geloven als je het hebt meegemaakt. En dan maar wachten op het visum. En wachten. En wachten. En wachten.
Mijn nieuwe collega was het wachten op den duur zo 'spuugzat' (kotsbeu) dat ze een aanvraag had ingediend om in Nieuw-Zeeland te gaan werken en guess what, dat was zelfs in orde nog voor de boel voor Australia in orde was. Ze waren dan net aan het twijfelen om dus maar naar Nieuw-Zeeland te gaan toen de immigratiedienst dan toch groen licht gaf en nu zitten ze hier.
Ik vond dat wel een heel interessant weetje en ik ga dat toch maar in mijn achterhoofd steken denk ik. Nieuw-Zeeland is tenslotte zo ver niet. :-P
dinsdag 16 oktober 2018
vakantiekiekjes
Bij deze nog een hele rits vakantiefoto's die de oorspronkelijke blogselectie niet gehaald hadden wegens te traag internet onderweg, maar die toch leuk zijn:
(tja, op 529 foto's moet je streng zijn)
En de kilometers die we gedaan hadden: 1646.
Dus de anonieme gok was de beste en het spijt me te zeggen, Anoniempje, maar de eerste die beweert de gok gedaan te hebben, zal ik moeten geloven. ;-)
(tja, op 529 foto's moet je streng zijn)
"Jongens, willen jullie effe helpen en de waterslang buiten al opruimen?"
"Ja, mama!"
De Vangst
toeristen zien een kasuaris:
(het waren Nederlanders trouwens!)
... laat ons hopen dat de loodgieter het juist begreep.
Padden moeten soms ook naar de wc.
Wij willen naar binnen!!!
(maar de deur is op slot)
rustende vogeltjes
de blauwe zee van green island
geen commentaar
een bamboebos
njammie!!
Dus de anonieme gok was de beste en het spijt me te zeggen, Anoniempje, maar de eerste die beweert de gok gedaan te hebben, zal ik moeten geloven. ;-)
vrijdag 12 oktober 2018
een laatste dag Cairns, een memorabele overstap in Brisbane en een prijsvraag om af te sluiten
Aan alle mooie liedjes komt een eind... Gisteren was weeral onze laatste dag in Queensland.
In de ochtend maakten Wouter en ik de motorhome terug toonbaar en in orde. Koffers en rugzakken inladen. Nog ergens een zak schoenen vinden en ertussen moeten proppen. Dan nog ergens vuile was vinden die erbij moet. Nog ergens een zak speelgoed die ingepakt moet geraken. Ongelooflijk hoe al die rommel verspreid raakt over zo'n kleine motorhome...
We vulden de tank met vers water en lieten de tank met vuil water leeglopen. De gasfles moest ook terug gevuld worden en omdat niemand op de camping dit kon doen, reden we hiervoor nog naar een campingwinkeltje.
Onze laatste activiteit was dan een bezoek aan de botanische tuin van Cairns. Het was weer erg warm, dus we waren blij met alle schaduw van de bomen.
We zagen mooie bloemen en plantjes uit verschillende streken van de wereld en zagen ook weer talloze vlinders.
Daarna was het alweer tijd om nog langs een tankstation te passeren en dan de motorhome terug te brengen. We moesten 1 schadegeval melden, namelijk een gebroken tas... Een schuif was eruit gevallen bij het nemen van een bocht en daarbij was er dus een tas gesneuveld. Nu hadden we een volledige verzekering genomen dus we hadden nog zes borden mogen breken en tegen vijf bomen mogen rijden, het was niet erg.
De motorhome onderging nog een inspectie, werd goedgekeurd en we konden beschikken.
Met de taxi gingen we terug naar de luchthaven van Cairns.
Bij de heenreis hadden we een rechtstreekse vlucht, maar voor de terugreis moesten we overstappen in Brisbane. Hiervoor hadden we 30 minuten de tijd, niet erg veel, maar normaal net genoeg. Bij het inchecken vroeg ik nog aan de dame van de balie wat ze van die 30 minuten dacht, maar volgens haar was het van 'no worries' en lagen alle gates op 5 minuten wandelen van elkaar.
Mooi dan.
De controle van de handbagage verliep nogal chaotisch.
We hadden ons op het laatste moment gerealiseerd dat er een rugzak mee moest als handbagage die we oorspronkelijk zouden inchecken en in die rugzak zat al het toiletgerief. We hadden nog net op tijd de tegenwoordigheid van geest gehad de schaartjes snel bij de bagage te proppen, maar voor de x-ray moest ook alles van aerosols eruit en dat waren we vergeten.
De rugzak werd dus apart gehouden omdat er iets van aerosol inzat en dan door een controleur helemaal doorzocht. Het was een heel vriendelijke mens hoor en hij zei dat hij dit soort dingen continu meemaakte. Uiteindelijk vond hij scheergel van Wouter die het probleem was. De rugzak ging opnieuw door de x-ray, maar oeps, er zat nog ergens een aerosol in. De controleur zocht opgewekt verder op zoek naar het volgend probleem. Op dat moment werd hij juist afgelost door een dame die gelukkig ook heel vriendelijk was. Ook zij ging zoeken, maar vond niks. Ze besloot dan de rugzak een derde keer te scannen en verklaarde achteraf doodleuk dat er helemaal geen aerosol meer te vinden was.
Euh, goed dan.
En later zag ik dat ze ongelijk had want in de zak met medicatie zat een neusspoeling. :-D
Alles is relatief zeker?
We kwamen dus opgelucht doorheen de controle en toen was daar een probleem: onze vlucht had 20 minuten vertraging... dus we zouden nog maar 10 minuten hebben om over te stappen...
Vloeken, maar niks aan te doen.
Onderweg naar Brisbane passeerden we trouwens een flinke storm - we zagen het hevig bliksemen in de lucht - en we vermoedden dat dat de reden was dat het vliegtuig vertraging had opgelopen.
We landden om 19u05 en onze volgende vlucht was om 19u10...
We kwamen uit het vliegtuig bij de gates en er stond een dame van Virgin te vragen of iemand een transfer had. Nou, wij dus, richting Adelaide. Naar Adelaide? Ja, die is al weg. Blijf hier even wachten dan regelen we wat. *zucht*
En het stomme was dan nog dat wij buitenkwamen bij gate 42 en dat het vliegtuig naar Adelaide vertrokken was aan gate 44, dus we hadden dat op 30 minuten inderdaad gemakkelijk gehaald.
Er werden nog mensen opgepikt die hun overstap gemist hadden en de dame van Virgin verzekerde iedereen dat alles in orde kwam. En effectief duurde het niet eens zo lang of ze had een hotel geregeld, transfer met de taxi en een nieuwe vlucht voor de volgende dag. Om 5u40!! Geen wonder dat er daar nog plaats op was...
Weinig aan te doen. Er waren in totaal 8 mensen die de vlucht naar Adelaide gemist hadden en nog 5 die naar Newcastle hadden moeten gaan. We gingen met z'n allen onze bagage ophalen en de mensen van de taxi stonden al klaar.
Het werd een hele rit door Brisbane naar ons hotel en dat zag er zeker chic genoeg uit. Aan de receptie vroegen ze ons of een kamer met twee dubbele bedden in orde was, maar niet dus! Die drie apen in een bed kwam nooit goed! Gelukkig was het allemaal geen punt en dan kregen we twee kamers met in totaal dan drie dubbele bedden.
Virgin had voor ons geregeld dat we per persoon nog vijftig dollar konden besteden aan roomservice. Netjes!
Ik had nog nooit in mijn leven roomservice besteld, maar nu lieten we natuurlijk met plezier een vracht eten naar boven brengen!
We zouden om 3u40 terug opgepikt worden (pijnlijk...) en dus gingen we na het eten meteen slapen. Voor de kinderen was het hoe dan ook al na hun gebruikelijke bedtijd.
En ik had nog maar amper mijn hoofd neergelegd of Joachim voelde zich niet lekker en begon al zijn eten terug over te geven. Mijn nacht bestond dus continu opstaan en op zoek gaan naar nieuwe handdoeken om onder Joachim te leggen. De arme ziel was echt niet goed.
Om 3u40 zaten we met z'n allen met hele kleine oogjes in de lobby te wachten op de taxi. 3u50 en geen taxi. 4u en geen taxi. Dan werd er druk heen en weer gebeld vanuit de andere mensen in de groep en vanuit de receptie en natuurlijk was er een of ander misverstand en was er helemaal geen taxi besteld om ons terug naar de luchthaven te brengen... Intussen bleef Joachim overgeven en lag Benjamin op de grond van de lobby terug te slapen.
Na veel vijven en zessen en telefoontjes was de maxi taxi eindelijk daar. En nog een. En plots nog een. En dan NOG een. Ik weet niet wat er juist misgelopen was, maar iemand probeerde dat duidelijk heel grondig op te lossen!
We kropen met de hele bende gewoon in de eerste taxi en reden in sneltreinvaart naar de luchthaven. Onderweg trok Benjamin plots Joachim zijn kotszakje uit mijn handen en begon hij ook over te geven. Oh, geweldig.
Om 5u waren we op de luchthaven, 40 minuten voor opstijgen. Een dame van Virgin liet ons inchecken bij de priority lane en ook voor handbagage mochten we in de snelle lijn. Nog snel langs de wc, maar geen tijd voor een ontbijtje, het was meteen boarden en het vliegtuig op!
Onderweg is Benjamin nog regelmatig ziek geweest, maar Joachim gelukkig niet meer. Tegen dat we in Adelaide waren, was Benjamin ook beter. We vermoedden dat het een combinatie was van laat eten en weinig slapen.
Het was nog even spannend toen we onze auto gingen ophalen van de parking omdat we natuurlijk ook een dag te laat waren, maar we moesten maar 8 dollar bijbetalen. Daar gaan we nu geen punt van maken, anders waren we verhaal gaan halen bij Virgin, haha. Nu hadden ze alles zo mooi en zo vlot geregeld - behalve dan de transfer terug naar de luchthaven! Een klein detail, haha.
Het was een vermoeiend en chaotisch einde, maar verder was het een schitterende vakantie! Het concept van zo'n motorhome is ook zeker voor herhaling vatbaar (gelukkig maar, want onze volgende trip met zo'n ding is al geboekt!) en ook al hebben we maar een stukje van Queensland kunnen zien, het was een heel mooi stukje.
Veel wilde beestjes gezien, veel natuur gezien, weer heel veel vriendelijke Aussies ontmoet, ook heel veel toeristen gezien (en bordjes met: drive left in Australia - die zie je hier rond Adelaide niet hoor) en toch heel wat van onze to do lijst kunnen afvinken. Niet dat dat laatste iets uithaalt, die to do lijst wordt alleen maar langer.
Nu ga ik onze vakantiesaga afsluiten met een prijsvraag, namelijk: hoeveel kilometers hebben we gereden met onze motorhome?
Gokken kan nog tot het einde van de vakantie (zondagavond dus, of maandagochtend, het is me gelijk) en wie het beste gokt, krijgt een prijs opgestuurd. Ik weet nog niet zeker wat dat zal zijn - het hangt er vanaf wie er wint, haha.
Wij gaan hier nu een beetje bekomen en veel bijslapen!!
In de ochtend maakten Wouter en ik de motorhome terug toonbaar en in orde. Koffers en rugzakken inladen. Nog ergens een zak schoenen vinden en ertussen moeten proppen. Dan nog ergens vuile was vinden die erbij moet. Nog ergens een zak speelgoed die ingepakt moet geraken. Ongelooflijk hoe al die rommel verspreid raakt over zo'n kleine motorhome...
We vulden de tank met vers water en lieten de tank met vuil water leeglopen. De gasfles moest ook terug gevuld worden en omdat niemand op de camping dit kon doen, reden we hiervoor nog naar een campingwinkeltje.
Onze laatste activiteit was dan een bezoek aan de botanische tuin van Cairns. Het was weer erg warm, dus we waren blij met alle schaduw van de bomen.
We zagen mooie bloemen en plantjes uit verschillende streken van de wereld en zagen ook weer talloze vlinders.
Daarna was het alweer tijd om nog langs een tankstation te passeren en dan de motorhome terug te brengen. We moesten 1 schadegeval melden, namelijk een gebroken tas... Een schuif was eruit gevallen bij het nemen van een bocht en daarbij was er dus een tas gesneuveld. Nu hadden we een volledige verzekering genomen dus we hadden nog zes borden mogen breken en tegen vijf bomen mogen rijden, het was niet erg.
De motorhome onderging nog een inspectie, werd goedgekeurd en we konden beschikken.
Met de taxi gingen we terug naar de luchthaven van Cairns.
Bij de heenreis hadden we een rechtstreekse vlucht, maar voor de terugreis moesten we overstappen in Brisbane. Hiervoor hadden we 30 minuten de tijd, niet erg veel, maar normaal net genoeg. Bij het inchecken vroeg ik nog aan de dame van de balie wat ze van die 30 minuten dacht, maar volgens haar was het van 'no worries' en lagen alle gates op 5 minuten wandelen van elkaar.
Mooi dan.
De controle van de handbagage verliep nogal chaotisch.
We hadden ons op het laatste moment gerealiseerd dat er een rugzak mee moest als handbagage die we oorspronkelijk zouden inchecken en in die rugzak zat al het toiletgerief. We hadden nog net op tijd de tegenwoordigheid van geest gehad de schaartjes snel bij de bagage te proppen, maar voor de x-ray moest ook alles van aerosols eruit en dat waren we vergeten.
De rugzak werd dus apart gehouden omdat er iets van aerosol inzat en dan door een controleur helemaal doorzocht. Het was een heel vriendelijke mens hoor en hij zei dat hij dit soort dingen continu meemaakte. Uiteindelijk vond hij scheergel van Wouter die het probleem was. De rugzak ging opnieuw door de x-ray, maar oeps, er zat nog ergens een aerosol in. De controleur zocht opgewekt verder op zoek naar het volgend probleem. Op dat moment werd hij juist afgelost door een dame die gelukkig ook heel vriendelijk was. Ook zij ging zoeken, maar vond niks. Ze besloot dan de rugzak een derde keer te scannen en verklaarde achteraf doodleuk dat er helemaal geen aerosol meer te vinden was.
Euh, goed dan.
En later zag ik dat ze ongelijk had want in de zak met medicatie zat een neusspoeling. :-D
Alles is relatief zeker?
We kwamen dus opgelucht doorheen de controle en toen was daar een probleem: onze vlucht had 20 minuten vertraging... dus we zouden nog maar 10 minuten hebben om over te stappen...
Vloeken, maar niks aan te doen.
Onderweg naar Brisbane passeerden we trouwens een flinke storm - we zagen het hevig bliksemen in de lucht - en we vermoedden dat dat de reden was dat het vliegtuig vertraging had opgelopen.
We landden om 19u05 en onze volgende vlucht was om 19u10...
We kwamen uit het vliegtuig bij de gates en er stond een dame van Virgin te vragen of iemand een transfer had. Nou, wij dus, richting Adelaide. Naar Adelaide? Ja, die is al weg. Blijf hier even wachten dan regelen we wat. *zucht*
En het stomme was dan nog dat wij buitenkwamen bij gate 42 en dat het vliegtuig naar Adelaide vertrokken was aan gate 44, dus we hadden dat op 30 minuten inderdaad gemakkelijk gehaald.
Er werden nog mensen opgepikt die hun overstap gemist hadden en de dame van Virgin verzekerde iedereen dat alles in orde kwam. En effectief duurde het niet eens zo lang of ze had een hotel geregeld, transfer met de taxi en een nieuwe vlucht voor de volgende dag. Om 5u40!! Geen wonder dat er daar nog plaats op was...
Weinig aan te doen. Er waren in totaal 8 mensen die de vlucht naar Adelaide gemist hadden en nog 5 die naar Newcastle hadden moeten gaan. We gingen met z'n allen onze bagage ophalen en de mensen van de taxi stonden al klaar.
Het werd een hele rit door Brisbane naar ons hotel en dat zag er zeker chic genoeg uit. Aan de receptie vroegen ze ons of een kamer met twee dubbele bedden in orde was, maar niet dus! Die drie apen in een bed kwam nooit goed! Gelukkig was het allemaal geen punt en dan kregen we twee kamers met in totaal dan drie dubbele bedden.
Virgin had voor ons geregeld dat we per persoon nog vijftig dollar konden besteden aan roomservice. Netjes!
Ik had nog nooit in mijn leven roomservice besteld, maar nu lieten we natuurlijk met plezier een vracht eten naar boven brengen!
We zouden om 3u40 terug opgepikt worden (pijnlijk...) en dus gingen we na het eten meteen slapen. Voor de kinderen was het hoe dan ook al na hun gebruikelijke bedtijd.
En ik had nog maar amper mijn hoofd neergelegd of Joachim voelde zich niet lekker en begon al zijn eten terug over te geven. Mijn nacht bestond dus continu opstaan en op zoek gaan naar nieuwe handdoeken om onder Joachim te leggen. De arme ziel was echt niet goed.
Om 3u40 zaten we met z'n allen met hele kleine oogjes in de lobby te wachten op de taxi. 3u50 en geen taxi. 4u en geen taxi. Dan werd er druk heen en weer gebeld vanuit de andere mensen in de groep en vanuit de receptie en natuurlijk was er een of ander misverstand en was er helemaal geen taxi besteld om ons terug naar de luchthaven te brengen... Intussen bleef Joachim overgeven en lag Benjamin op de grond van de lobby terug te slapen.
Na veel vijven en zessen en telefoontjes was de maxi taxi eindelijk daar. En nog een. En plots nog een. En dan NOG een. Ik weet niet wat er juist misgelopen was, maar iemand probeerde dat duidelijk heel grondig op te lossen!
We kropen met de hele bende gewoon in de eerste taxi en reden in sneltreinvaart naar de luchthaven. Onderweg trok Benjamin plots Joachim zijn kotszakje uit mijn handen en begon hij ook over te geven. Oh, geweldig.
Om 5u waren we op de luchthaven, 40 minuten voor opstijgen. Een dame van Virgin liet ons inchecken bij de priority lane en ook voor handbagage mochten we in de snelle lijn. Nog snel langs de wc, maar geen tijd voor een ontbijtje, het was meteen boarden en het vliegtuig op!
Onderweg is Benjamin nog regelmatig ziek geweest, maar Joachim gelukkig niet meer. Tegen dat we in Adelaide waren, was Benjamin ook beter. We vermoedden dat het een combinatie was van laat eten en weinig slapen.
Het was nog even spannend toen we onze auto gingen ophalen van de parking omdat we natuurlijk ook een dag te laat waren, maar we moesten maar 8 dollar bijbetalen. Daar gaan we nu geen punt van maken, anders waren we verhaal gaan halen bij Virgin, haha. Nu hadden ze alles zo mooi en zo vlot geregeld - behalve dan de transfer terug naar de luchthaven! Een klein detail, haha.
Het was een vermoeiend en chaotisch einde, maar verder was het een schitterende vakantie! Het concept van zo'n motorhome is ook zeker voor herhaling vatbaar (gelukkig maar, want onze volgende trip met zo'n ding is al geboekt!) en ook al hebben we maar een stukje van Queensland kunnen zien, het was een heel mooi stukje.
Veel wilde beestjes gezien, veel natuur gezien, weer heel veel vriendelijke Aussies ontmoet, ook heel veel toeristen gezien (en bordjes met: drive left in Australia - die zie je hier rond Adelaide niet hoor) en toch heel wat van onze to do lijst kunnen afvinken. Niet dat dat laatste iets uithaalt, die to do lijst wordt alleen maar langer.
Nu ga ik onze vakantiesaga afsluiten met een prijsvraag, namelijk: hoeveel kilometers hebben we gereden met onze motorhome?
Gokken kan nog tot het einde van de vakantie (zondagavond dus, of maandagochtend, het is me gelijk) en wie het beste gokt, krijgt een prijs opgestuurd. Ik weet nog niet zeker wat dat zal zijn - het hangt er vanaf wie er wint, haha.
Wij gaan hier nu een beetje bekomen en veel bijslapen!!
woensdag 10 oktober 2018
Het grote rif
Vandaag hebben we dan een van DE topattracties van Australia gedaan, namelijk the Great Barrier Reef.
En het is wel te merken dat het een topattractie is want overal zie je reclame en aanbiedingen en speciale reef bussen. Wij hadden speciaal een weekdag gekozen buiten de schoolvakantie, maar het was toch nog druk. Letterlijk busladingen vol toeristen werden gedropt aan de ferry's en vooral heel erg veel Aziaten.
Er zijn duizend en een manieren om het rif te bezoeken. Je kunt het heel uitgebreid doen, overnachten op een van de eilanden of duikenlessen nemen voor een week, of je kunt het snel doen met halve dagexcursie of een helikoptervlucht. Er zijn meerdere eilanden te bezoeken, er zijn meerdere organisaties. Zowat alles is mogelijk.
Wij hadden research gedaan wat haalbaar is en leuk met kinderen en uiteindelijk waren we gekomen op een dagtocht die een eiland combineerde met een ponton dat dan verderop in de oceaan was gelegen.
Ik had andere medicatie gehaald bij de apotheker en ze heeft gewerkt. Niet zeeziek geweest!!! (wel slaperig, maar dat is niet zo erg)
Na vijftig minuten waren we dan op het eiland dat we gingen bezoeken. Een klein stukje regenwoud in de oceaan met de toepasselijke naam Green Island. Er was een hotel en een aantal eetgelegenheden. Je kon er snorkelen, in een boot met glazen vloer varen, parasailen, een helikoptervlucht doen, etc.
We kozen ervoor de kinderen aan het strand te laten spelen. Het was een fijn zandstrand met kristalhelder water. Na een ijsje wilden we dan nog gaan wandelen, maar we hadden al geen tijd meer over en het eiland was ook echt maar een klein eiland.
Terug de boot op en verder doorvaren naar een ponton verder op zee. Jonathan kreeg een paniekaanval toen hij de kust helemaal in de verte zag verdwijnen. :-(
Het ponton zelf vond hij gelukkig niet eng en het bewoog ook duidelijk veel minder. Ook hier was een hoop te doen - veel meer dan er tijd was!
We deden eerst een tochtje met een halve onderzee-er om visjes en rif te kijken.
Daarna schoven we aan bij het buffet en dan gingen Wouter en ik om de beurt snorkelen. De kinderen konden intussen in een onder water observatorium naar het rif kijken en toen ze wel genoeg vissen gezien hadden, waren er nog de spelconsoles. :-D
Het snorkelen was een beetje prullen in het begin, maar uiteindelijk ging het vlot en was het heeeeeeel fijn om te doen! Geweldig dat je zo net boven het rif kunt zwemmen! Koraal in alle vormen en vissen in alle kleuren - schitterend!!!
Zeer begrijpelijk dat het op elke to do lijst van elke toerist hier staat. Dat is terecht.
Het gaat ook op mijn persoonlijke to do lijst blijven staan. Het lijkt me heel fijn hier (of ergens anders) terug te komen als de kinderen wat groter zijn en dan kunnen we misschien met z'n allen snorkelen of zelfs duiken.
In de late namiddag was het dan weer tijd om terug te vertrekken. Alle koppen werden nageteld en na ruim anderhalf uur boot waren we dan terug op vaste bodem.
The Great Barrier Reef - allen daarheen!
En het is wel te merken dat het een topattractie is want overal zie je reclame en aanbiedingen en speciale reef bussen. Wij hadden speciaal een weekdag gekozen buiten de schoolvakantie, maar het was toch nog druk. Letterlijk busladingen vol toeristen werden gedropt aan de ferry's en vooral heel erg veel Aziaten.
Er zijn duizend en een manieren om het rif te bezoeken. Je kunt het heel uitgebreid doen, overnachten op een van de eilanden of duikenlessen nemen voor een week, of je kunt het snel doen met halve dagexcursie of een helikoptervlucht. Er zijn meerdere eilanden te bezoeken, er zijn meerdere organisaties. Zowat alles is mogelijk.
Wij hadden research gedaan wat haalbaar is en leuk met kinderen en uiteindelijk waren we gekomen op een dagtocht die een eiland combineerde met een ponton dat dan verderop in de oceaan was gelegen.
Ik had andere medicatie gehaald bij de apotheker en ze heeft gewerkt. Niet zeeziek geweest!!! (wel slaperig, maar dat is niet zo erg)
Na vijftig minuten waren we dan op het eiland dat we gingen bezoeken. Een klein stukje regenwoud in de oceaan met de toepasselijke naam Green Island. Er was een hotel en een aantal eetgelegenheden. Je kon er snorkelen, in een boot met glazen vloer varen, parasailen, een helikoptervlucht doen, etc.
We kozen ervoor de kinderen aan het strand te laten spelen. Het was een fijn zandstrand met kristalhelder water. Na een ijsje wilden we dan nog gaan wandelen, maar we hadden al geen tijd meer over en het eiland was ook echt maar een klein eiland.
Terug de boot op en verder doorvaren naar een ponton verder op zee. Jonathan kreeg een paniekaanval toen hij de kust helemaal in de verte zag verdwijnen. :-(
Het ponton zelf vond hij gelukkig niet eng en het bewoog ook duidelijk veel minder. Ook hier was een hoop te doen - veel meer dan er tijd was!
We deden eerst een tochtje met een halve onderzee-er om visjes en rif te kijken.
Daarna schoven we aan bij het buffet en dan gingen Wouter en ik om de beurt snorkelen. De kinderen konden intussen in een onder water observatorium naar het rif kijken en toen ze wel genoeg vissen gezien hadden, waren er nog de spelconsoles. :-D
Het snorkelen was een beetje prullen in het begin, maar uiteindelijk ging het vlot en was het heeeeeeel fijn om te doen! Geweldig dat je zo net boven het rif kunt zwemmen! Koraal in alle vormen en vissen in alle kleuren - schitterend!!!
Zeer begrijpelijk dat het op elke to do lijst van elke toerist hier staat. Dat is terecht.
Het gaat ook op mijn persoonlijke to do lijst blijven staan. Het lijkt me heel fijn hier (of ergens anders) terug te komen als de kinderen wat groter zijn en dan kunnen we misschien met z'n allen snorkelen of zelfs duiken.
In de late namiddag was het dan weer tijd om terug te vertrekken. Alle koppen werden nageteld en na ruim anderhalf uur boot waren we dan terug op vaste bodem.
The Great Barrier Reef - allen daarheen!
Abonneren op:
Posts (Atom)