in the sky

Na een kort nachtje in onze campervan en een echt campingontbijt waren we hier klaar voor een nieuwe dag.

Vandaag hebben we een van DE topattracties van Cairns gedaan - zelfs het luchthavengebouw hing vol reclame, dus deze attractie overslaan leek te grenzen aan complete waanzin - het betreft de Skyrail.
De Skyrail is een kabelbaan over het regenwoud van Smithfield naar Karunda, een klein dorpje. Je kunt dan ook met de Skyrail weer terug (redelijk duur) of met de trein terug (heel erg duur).

De jongens waren zeer enthousiast en gelukkig ook niet bang. Na even aanschuiven hingen we dan boven de bossen te bengelen.
Groen, groen, groen - zover het oog kon reiken. Het leek wel een film. En onder ons hoorden we de regenwoudgeluiden van de films. Heel bijzonder!

Karunda bleek een klein dorpje dat volledig afhankelijk lijkt van toeristen. Overal zijn er souvenirwinkeltjes, restaurantjes met buiten foto's in plaats van menukaarten, busladingen vol Aziaten en regelmatig zit er iemand didgeridoo te spelen. Als je in Australia een didgeridoo hoort, weet je dat je in een toeristenzone zit.

Het was op zich wel gezellig om er doorheen te wandelen. Onze bestemming was een vlindertuin waar we talloze vlinders, rupsen en cocons van de lokale fauna konden bewonderen. Zeker de moeite!

Daarna gingen we terug de Skyrail op en stapten we ook uit bij een van de twee stationnetjes, namelijk eentje waar je een waterval kunt bewonderen.
Zeer mooi!
Minder spectaculair dan op de foto's, maar dit is nu eenmaal het droge seizoen, de moessons moeten nog komen.

Verder met de kabelbaan en bij het ander stationnetje konden we ook uitstappen, de benen strekken doorheen het regenwoud en luisteren naar een enthousiaste gids. Altijd fijn en ook leuk om iets bij te leren over de talloze beestjes (boomkangoeroes, wurgslangen...) al zagen we er dan geeneen, haha.

Terug ons huisje op wielen in en we reden naar dezelfde camping als gisteren.
Midden op ons terreintje staat een boom en om de zaken nog wat complexer te maken, staat er nu langs een kant een auto (die daar niet mag staan).
Ik weet nog niet zeker hoe we dit lompe ding hier morgenvroeg weg moeten krijgen, het zal erom spannen, haha!

groetjes uit het tropische noorden

We hebben vakantie!!!

En deze schoolvakantie gaan we nog eens echt weg - dus dit is een blogje vanuit het noorden van Queensland, beter bekend als the Tropical North!

Vanmorgen vroeg uit de veren en dan het vliegtuig op naar Cairns. Deze vakantie pakken we het een keer helemaal anders aan, we hebben een campervan gehuurd en gaan hiermee 13 dagen rondtrekken. Niemand had ooit een campervan van dichtbij gezien, dus dat was natuurlijk heel spannend!
De dagen tevoren had ik me geamuseerd met het maken van een hele reisplanning en met reservaties van alles wat we zeker wilden doen. Ik had ook speciaal voor de kinderen boekjes gemaakt met foto's van de planning - in de hoop geen eindeloos gezeur te moeten doorstaan als 'wanneer gaan we nu naar x' of 'wanneer gaan we nu naar y'.

De maxitaxi bracht ons van de luchthaven naar het verhuurbedrijf.
Daar kregen we eerst een filmpje te zien over de campervan, hoe het allemaal werkt met de stroom/batterijen/lpg/water... We hebben een ding gehuurd compleet met wc en douche, maar het zou natuurlijk handig zijn als we weten hoe alles werkt!
Dan kregen we nog een persoonlijke uitleg aan de campervan zelf en ik moet zeggen: het ding was groter dan het leek op de foto's. Aangenaam verrast dus!

We gooiden onze tassen en koffers erin en vertrokken vol goeie moed.

Vanuit de parking moest ik dan een grote baan opdraaien en lap - ik vond de pinker niet! LOL!
Hebben ze dat ding nu weer terug aan de linkerkant gezet. Waarom zou je het ook makkelijk maken?? :-D

We stopten onderweg aan een shoppingcentrum (effe zoeken naar een geschikte plaats voor een zeven meter lang voertuig) zodat we ook nog onze ijskast konden volladen.

Nu zitten we hier op een camping in Palm Cove.
De campervan die voor ons reed, moest al rechtsomkeer maken en zei tegen ons dat de camping volgeboekt was, dus ik was al blij dat we de moeite gedaan hadden om te reserveren.

We gingen in de namiddag nog langs het strand waar ons mannen nog met veel plezier gespeeld hebben. 's Avonds - toen we op weg waren naar een plekje om te eten - zagen we waarschuwingsborden over krokodillen en giftige kwallen. Oeps, haha!
We vonden in ieder geval een rustig restaurantje. Zicht op zee en live muziek, dat is instant vakantiestemming!!

nog even en ze moeten op Nederlandse les

We hebben juist iets opgemeten.
Benjamin vraagt aan mij: "Waar heb je die lat nu gelaten?"
Ik zeg: "Dat was geen lat, maar een lintmeter."
Benjamin: "Wat is dan een lat?"
Ik leg uit hoe een lat eruit ziet.
Daarop zegt Benjamin kurkdroog: "Oh, je bedoelt een ruler."

....

it's a girl!

Ik was nog maar juist begonnen met werken hier bij de Aussies en een van de eerste dames op consultatie was ongepland, maar dan toch gewenst, zwanger.
Ik heb haar de hele zwangerschap mee opgevolgd en afgelopen weekend is ze bevallen van een dochter.

Ik ben dus een zwangerschap lang hier aan het werk! :-D

lentefruit

Woohoo, de lente is hier bezig en het dus is het aardbeienseizoen aangebroken!
De Aussie aardbeien zijn niks in vergelijking met die van Hoogstraten, maar het blijven wel aardbeien. :-)

Wij waren zeer aangenaam verrast toen we de prijs in de winkel zagen. Anderhalve dollar voor een bakje (is minder dan een euro) dus inslaan maar die handel!
Behalve het lenteweer is er echter ook een triestige kant aan de lage aardbeienprijs. Het is ook de website van de VRT geweest en als Australia daar in het nieuws komt, is het meestal met iets dramatisch. Er zijn immers op meerdere plaatsen naalden gevonden in aardbeien. Wie, hoe en waarom is momenteel nog onduidelijk, maar er is alvast een beloning uitgeloofd voor wie de speurders op het juiste pad kan brengen. Intussen wordt gewoon aangeraden alle aardbeien in stukjes te snijden alvorens ze op te eten.
Even was er sprake van een lichte fruithysterie toen ook foto's opdoken van naalden in bananen en appels, maar in werkelijkheid loopt het zo'n vaart niet. De toeloop is eerder te vinden in de supermarkten waar er (echt waar) een rij mensen staat aan te schuiven voor de aardbeienbakjes.

In afwachting van de vangst van de naaldencrimineel blijven we dus gewoon heerlijk genieten van de goedkope aardbeitjes.

Up next: shark attacks. :-D

it's showtime!

De afgelopen tien dagen was the Royal Adelaide Show hier aan de gang. Reclame op tv over de Show. Reclame op de radio over de Show. En iedereen vroeg aan iedereen of ze nu al naar de Show waren geweest.
Ik zocht online en kon er eigenlijk kop noch staart aan krijgen wat die Show nu eigenlijk moest voorstellen.
Zaterdag zijn we dan zelf gaan kijken en de Royal Adelaide Show is dus een combinatie van:
- boerenbeurs
- mega markt
- klassieke kermis

Vrijdag zijn de jongens met de school geweest en hadden ze het paviljoen met jonge boerderijdieren gezien en daar wat bijgeleerd over diertjes en het boerderijleven. We hebben er ook een stuk van gezien en het was zeker de moeite.
Verder waren er dan paviljoenen vol varkens en biggen, een ander vol koeien, nog een ander met schapen, weer een ander met geiten... Er was over het algemeen telkens een wedstrijd aan verbonden, dus wij hebben DE mooiste biggen, DE mooiste wol, HET mooiste schaap, etc kunnen bewonderen.
Andere wedstrijden die er gaande waren:
- keuren van schoothondjes
- houthakken (gespierde kerels hoor)
- paardendressuur
- schaapscheren
- eetwedstrijden (hebben we niet gezien, leek me ook minder smakelijk)
- hooibaalgooien
- drones (niet zo heel erg boerderijachtig)
- muziekmarcheren (heeft onze harmonie aan meegedaan!)
- vliegeren
- enzovoort, enzoverder
Een heel allegaartje van wedstrijden dus!

De jongens konden er landbouwvoertuigen bewonderen (ze waren ook te koop, maar hun spaargeld was ontoereikend), oude landbouwmachines zien (zo zat er ook iemand wol te spinnen - ik denk dat ze zoiets nooit eerder gezien hebben (behalve in de Efteling dan)), diertjes aaien, zaadjes krijgen om zelf thuis te planten, mestkevers aan het werk zien, enzovoort.

 

houthakwedstrijd

 

wafel op een stok

 

schaapscheerwedstrijd

 

 

 

Na het middageten deden we dan een ander stuk van het terrein, namelijk enkele hallen vol winkeltjes en kraampjes. Het was er heel erg druk, dus we zijn er eigenlijk maar gauw door gegaan.

Wat echter niet scheen te mogen ontbreken, was het kopen van een showbag.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar een showbag is hier grote traditie. Je koopt dan een zak vol spullen en het is de bedoeling dat je denkt dat je daarmee een koopje doet. Je koopt bijvoorbeeld een zak van vijf dollar vol snoep terwijl het snoep eigenlijk zes dollar waard is.
Er is natuurlijk niet alleen snoep, maar vooral heel erg veel fanmateriaal. Fanmateriaal van sportclubs, maar ook van kinderseries op tv. Ah ja, geen snellere manier om de bankkaart te voorschijn te laten halen dan het geluid van jengelende kinderen.
Wij hadden thuis online al gekeken naar alle soorten showbags en ook de inhoud ervan. We hadden dan ons jongens thuis laten kiezen zodat we op het moment zelf in de drukte geen discussies moesten gaan voeren.
Na een halve dag zeuren en spannend afwachten gingen we dan EINDELIJK de gekozen showbags ook maar eens kopen.
Joachim een zak vol dino's, Benjamin met hotwheelsspullen en Jonathan met pokemonspullen.
Nu hebben ze een nieuwe drinkbus, zonnebril, zelfs boekentas en verder nog een hoop prulletjes. Het leek hier wel sinterklaas.

Daarna zijn we nog naar de kermis geweest en die was zeker ook groot genoeg.
Er was een deel voor kleine kinderen en een deel voor grote kinderen en daar stonden een paar zeer spectaculaire hoog-in-de-lucht-over-de-kop-zwaaiende attracties bij!
Het was zaterdagnamiddag, het was schitterend weer en dus was het pokkedruk op de kermis. We hebben de jongens een paar dingen laten doen, maar we waren op den duur tureluut van alle drukte.
Elke avond sluit de Show af met concerten en vuurwerk, maar zo laat hebben we het dus niet gemaakt.

 

 

 

Het was in ieder geval wel de moeite want we hebben zeker niet alles gezien op die ene dag en Jonathan heeft al gevraagd of we volgend jaar terug gaan, haha.

Ik ben er zondagnamiddag nog geweest omdat onze harmonie er ging marcheren!
Deze wedstrijd was onderdeel van de State Competition for Concert Bands and Brass Bands. Als harmonieorkest was het geen verplichting te marcheren, maar een of andere onverlaat had ons toch ingeschreven dus moesten we ook komen opdraven.
Drie weken geleden hadden we de andere onderdelen al gedaan (het spelen van een hymn, een opgelegd werk en een mars (zittend)) en nu volgde dus het laatste deel van de wedstrijd.

Nu heb ik al wel gemarcheerd, maar nog nooit zoals het daar ging, namelijk met een drum major (ik weet niet wat dat in het Nederlands is) die dan aanwijzingen geeft met zo'n grote stok. Starten, stoppen, draaien, pfff.
We moesten een stuk marcheren en vervolgens een bocht van 360 graden maken en terugkeren. Onze drum major had een gemakkelijke manier bedacht om die bocht te maken en we hadden er ook op geoefend, maar niet erg veel. Het hielp ook niet echt dat de helft van de muzikanten niet op die repetitie was. Er zou ook een inspectie zijn en ook daar moest op geoefend worden. Juiste houding staan,  instrument juist vasthouden en juist reageren op de commando's van de drum major. En oh ja, muziek spelen, daar hadden we ook nog op moeten oefenen.

De wedstrijd was een strakke timing waarin 6 fanfares en 2 harmonieorkesten (waaronder wij dus) eerst inspectie hadden en vervolgens doorheen het stadion voor publiek en camera moesten marcheren en spelen.
De inspectie was echt super bizar.
Iedereen moest dan strak in het gelid staan, juist in de rij, juist in de houding, met opgepoetst uniform en instrument. Vervolgens kwam een jurylid kijken. Vuile schoenen, punt eraf. Vlek op de trompet, punt eraf.  Haar in de war, punt eraf. [och ik weet het niet, ik zeg maar wat]
De drum major van de fanfare die voor ons aan de beurt was, liep echt heen en weer als een robot. Die man was echt beangstigend! Welkom in het leger, brrrr.
Onze drum major liep meer op haar gemakje rond om iedereen te corrigeren voor de inspectie kwam.

Daarna moesten dan alle groepen om beurt doorheen het stadion marcheren. De mars die wij speelden, was eenvoudig genoeg. Er was maar een lastig stuk en natuurlijk waren we juist op dat moment toen we onze volledige bocht moesten maken. Die bocht liep op z'n zachtst gezegd volledig in de soep. Ik geloof dat er ietsje te weinig geoefend was op de aanwijzingen van de drum major en het was redelijk totaal ongeco-ordineerd. Chaos!
Uiteindelijk kwam het wel weer in orde en brachten we onze mars toch nog tot een redelijk goed einde. We konden dan (ter plaatse rust) aan de kant nog kijken naar de rest en ook stiekem lachen met alles wat daar fout liep.

Achteraf was onze drum major supertevreden. "Er was helemaal geen stress!! Goed zo, mannen!" Whahaha, dat is dan zooooo typisch aussies!

Ik had me wel geamuseerd, maar het was toch niet iets dat tot nu toe ontbrak in mijn leven, een wedstrijd marcheren.

Het was gelijk wel de laatste showdag dus nu is De Show weer afgelopen. Nu weten we in ieder geval wat het is, we hadden er een fijn weekend en of we volgend jaar nog eens gaan, blijft voorlopig een raadsel!

 

 

let someone else save the planet

Aussies zijn niet veel bezig met het milieu. Nu ja, de gewone Aussie in de straat misschien wel, maar de politiek al zeker niet.

Met een fiets kun je hier niet veel beginnen. Binnen de woonwijken is het natuurlijk rustig fietsen, maar de grote baan is enkel voor waaghalzen. Er zijn geen fietspaden, maar meer fietssuggestiestroken waarbij enkel een lik verf van tien centimeter breed de occasionele fietser van het aan 80km/u voortrazend verkeer scheidt.
Veel van die fietspaden zijn dan nog maar tijdelijk. Dikwijls staat er een bord dat de strook een fietspad is van 7-9am op mo-fri en de rest van de tijd mag er rustig geparkeerd worden.
Fietsers zijn dus vierderangsburgers. Zeer weinig mensen gaan met de fiets naar hun werk. Nog veel minder kinderen kunnen met de fiets naar school.

Een paar weken terug stond de hele staat op zijn kop omdat twee grote supermarktketens de gratis plastieken zakjes aan de kassa gingen afschaffen. Mensen kwamen uithuilen dat die zakjes toch zo nuttig waren en dat ze die voor toch zoveel dingen konden gebruiken en er waren berichten op de radio van werknemers aan de kassa die de volle laag kregen omdat er voortaan vijftien cent gevraagd werd voor een plastieken zakje. Vijftien cent! (dat is 9 eurocent)
Of dit iets met milieubewustzijn te maken heeft dan wel met een extra bron van inkomsten voor de supermarkt, laat ik in het midden.

En dan nu weer de school.
Een paar weken terug hadden de jongens een uitstap en beweerden ze bij hoog en bij laag dat ze geen brooddoos mochten meenemen en dat alles in een plastieken zak moest. "Voor het gewicht." Wij geloofden er natuurlijk niks van en gaven toch hun brooddoos mee.
Morgen gaan ze weer op uitstap met school en deze keer heeft de juf een blad voorzien voor ouders zodat er geen discussies meer komen.

Dus geen brooddoos of geen drinkbus.
Het eten in een papieren zak, het drinken in een wegwerpflesje en dan de hele boel in een plastieken zak (wat denkt die juf wel? dat kost vijftien cent zo'n ding!)

De redenering hierachter ontgaat me volledig. Een plastieken zak lijkt mij meer sleurwerk dan een rugzak. Ach ja, wat ze nu meenemen, kunnen ze op de middag natuurlijk gewoon ergens dumpen.
Duurzaamheid - wat is dat? Niet iets dat in het leerplan staat, zo blijkt.

Af en toe krijgen we toch een cultuurschok...

De gevolgen van migratie op kinderen

De jongens spelen een of ander fantasiespel. Er is een storm op komst dus Jonathan zegt dat hij naar Benjamin gaat bellen om hem te waarschuwen.
Benjamin antwoordt: "Ik hoor je wel, maar ik heb nog geen beeld."

Wij hebben skypekinderen.