it's showtime!

De afgelopen tien dagen was the Royal Adelaide Show hier aan de gang. Reclame op tv over de Show. Reclame op de radio over de Show. En iedereen vroeg aan iedereen of ze nu al naar de Show waren geweest.
Ik zocht online en kon er eigenlijk kop noch staart aan krijgen wat die Show nu eigenlijk moest voorstellen.
Zaterdag zijn we dan zelf gaan kijken en de Royal Adelaide Show is dus een combinatie van:
- boerenbeurs
- mega markt
- klassieke kermis

Vrijdag zijn de jongens met de school geweest en hadden ze het paviljoen met jonge boerderijdieren gezien en daar wat bijgeleerd over diertjes en het boerderijleven. We hebben er ook een stuk van gezien en het was zeker de moeite.
Verder waren er dan paviljoenen vol varkens en biggen, een ander vol koeien, nog een ander met schapen, weer een ander met geiten... Er was over het algemeen telkens een wedstrijd aan verbonden, dus wij hebben DE mooiste biggen, DE mooiste wol, HET mooiste schaap, etc kunnen bewonderen.
Andere wedstrijden die er gaande waren:
- keuren van schoothondjes
- houthakken (gespierde kerels hoor)
- paardendressuur
- schaapscheren
- eetwedstrijden (hebben we niet gezien, leek me ook minder smakelijk)
- hooibaalgooien
- drones (niet zo heel erg boerderijachtig)
- muziekmarcheren (heeft onze harmonie aan meegedaan!)
- vliegeren
- enzovoort, enzoverder
Een heel allegaartje van wedstrijden dus!

De jongens konden er landbouwvoertuigen bewonderen (ze waren ook te koop, maar hun spaargeld was ontoereikend), oude landbouwmachines zien (zo zat er ook iemand wol te spinnen - ik denk dat ze zoiets nooit eerder gezien hebben (behalve in de Efteling dan)), diertjes aaien, zaadjes krijgen om zelf thuis te planten, mestkevers aan het werk zien, enzovoort.

 

houthakwedstrijd

 

wafel op een stok

 

schaapscheerwedstrijd

 

 

 

Na het middageten deden we dan een ander stuk van het terrein, namelijk enkele hallen vol winkeltjes en kraampjes. Het was er heel erg druk, dus we zijn er eigenlijk maar gauw door gegaan.

Wat echter niet scheen te mogen ontbreken, was het kopen van een showbag.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar een showbag is hier grote traditie. Je koopt dan een zak vol spullen en het is de bedoeling dat je denkt dat je daarmee een koopje doet. Je koopt bijvoorbeeld een zak van vijf dollar vol snoep terwijl het snoep eigenlijk zes dollar waard is.
Er is natuurlijk niet alleen snoep, maar vooral heel erg veel fanmateriaal. Fanmateriaal van sportclubs, maar ook van kinderseries op tv. Ah ja, geen snellere manier om de bankkaart te voorschijn te laten halen dan het geluid van jengelende kinderen.
Wij hadden thuis online al gekeken naar alle soorten showbags en ook de inhoud ervan. We hadden dan ons jongens thuis laten kiezen zodat we op het moment zelf in de drukte geen discussies moesten gaan voeren.
Na een halve dag zeuren en spannend afwachten gingen we dan EINDELIJK de gekozen showbags ook maar eens kopen.
Joachim een zak vol dino's, Benjamin met hotwheelsspullen en Jonathan met pokemonspullen.
Nu hebben ze een nieuwe drinkbus, zonnebril, zelfs boekentas en verder nog een hoop prulletjes. Het leek hier wel sinterklaas.

Daarna zijn we nog naar de kermis geweest en die was zeker ook groot genoeg.
Er was een deel voor kleine kinderen en een deel voor grote kinderen en daar stonden een paar zeer spectaculaire hoog-in-de-lucht-over-de-kop-zwaaiende attracties bij!
Het was zaterdagnamiddag, het was schitterend weer en dus was het pokkedruk op de kermis. We hebben de jongens een paar dingen laten doen, maar we waren op den duur tureluut van alle drukte.
Elke avond sluit de Show af met concerten en vuurwerk, maar zo laat hebben we het dus niet gemaakt.

 

 

 

Het was in ieder geval wel de moeite want we hebben zeker niet alles gezien op die ene dag en Jonathan heeft al gevraagd of we volgend jaar terug gaan, haha.

Ik ben er zondagnamiddag nog geweest omdat onze harmonie er ging marcheren!
Deze wedstrijd was onderdeel van de State Competition for Concert Bands and Brass Bands. Als harmonieorkest was het geen verplichting te marcheren, maar een of andere onverlaat had ons toch ingeschreven dus moesten we ook komen opdraven.
Drie weken geleden hadden we de andere onderdelen al gedaan (het spelen van een hymn, een opgelegd werk en een mars (zittend)) en nu volgde dus het laatste deel van de wedstrijd.

Nu heb ik al wel gemarcheerd, maar nog nooit zoals het daar ging, namelijk met een drum major (ik weet niet wat dat in het Nederlands is) die dan aanwijzingen geeft met zo'n grote stok. Starten, stoppen, draaien, pfff.
We moesten een stuk marcheren en vervolgens een bocht van 360 graden maken en terugkeren. Onze drum major had een gemakkelijke manier bedacht om die bocht te maken en we hadden er ook op geoefend, maar niet erg veel. Het hielp ook niet echt dat de helft van de muzikanten niet op die repetitie was. Er zou ook een inspectie zijn en ook daar moest op geoefend worden. Juiste houding staan,  instrument juist vasthouden en juist reageren op de commando's van de drum major. En oh ja, muziek spelen, daar hadden we ook nog op moeten oefenen.

De wedstrijd was een strakke timing waarin 6 fanfares en 2 harmonieorkesten (waaronder wij dus) eerst inspectie hadden en vervolgens doorheen het stadion voor publiek en camera moesten marcheren en spelen.
De inspectie was echt super bizar.
Iedereen moest dan strak in het gelid staan, juist in de rij, juist in de houding, met opgepoetst uniform en instrument. Vervolgens kwam een jurylid kijken. Vuile schoenen, punt eraf. Vlek op de trompet, punt eraf.  Haar in de war, punt eraf. [och ik weet het niet, ik zeg maar wat]
De drum major van de fanfare die voor ons aan de beurt was, liep echt heen en weer als een robot. Die man was echt beangstigend! Welkom in het leger, brrrr.
Onze drum major liep meer op haar gemakje rond om iedereen te corrigeren voor de inspectie kwam.

Daarna moesten dan alle groepen om beurt doorheen het stadion marcheren. De mars die wij speelden, was eenvoudig genoeg. Er was maar een lastig stuk en natuurlijk waren we juist op dat moment toen we onze volledige bocht moesten maken. Die bocht liep op z'n zachtst gezegd volledig in de soep. Ik geloof dat er ietsje te weinig geoefend was op de aanwijzingen van de drum major en het was redelijk totaal ongeco-ordineerd. Chaos!
Uiteindelijk kwam het wel weer in orde en brachten we onze mars toch nog tot een redelijk goed einde. We konden dan (ter plaatse rust) aan de kant nog kijken naar de rest en ook stiekem lachen met alles wat daar fout liep.

Achteraf was onze drum major supertevreden. "Er was helemaal geen stress!! Goed zo, mannen!" Whahaha, dat is dan zooooo typisch aussies!

Ik had me wel geamuseerd, maar het was toch niet iets dat tot nu toe ontbrak in mijn leven, een wedstrijd marcheren.

Het was gelijk wel de laatste showdag dus nu is De Show weer afgelopen. Nu weten we in ieder geval wat het is, we hadden er een fijn weekend en of we volgend jaar nog eens gaan, blijft voorlopig een raadsel!