een permanent visum... ???...!!!

 Dit is een heel rare blogpost en ik had me nooit voorgesteld dat het allemaal zo zou lopen, maar het is wat het is en soms is de werkelijkheid gewoon raar.

Ik wilde eerst en vooral vertellen over afgelopen woensdag - toen hadden we met z'n vijven de medische keuring. Voor het tijdelijk werkvisum vier jaar geleden was ik alleen op keuring geweest (naar een heel dodgy kliniek in het midden van Brussel) maar voor een permanent visum moesten we allemaal gaan.
Medisch onderzoek voor iedereen, x-rays voor mij, Wouter en Jonathan en dan nog een bloedafname voor mij en Wouter. (het hangt van de leeftijd af wat er moet gebeuren)

Om 9u 's morgens moesten we in Adelaide stad zijn en de kinderen waren dolenthousiast om een dagje school te missen en ook om naar 't stad te gaan. Dat is altijd een beetje een avontuur.
Meestal gaan we met de bus, maar ik vertrouw het ochtendverkeer voor geen haar (en het was inderdaad dramatisch) dus gingen we toch met de auto en we waren er nog maar net op tijd. Ik gooide iedereen uit de wagen terwijl ik nog een blokje om reed op zoek naar een parkeerplaats - dus redelijk gestresseerd kwamen we aan.

De papiermolen bij de receptie duurde nog het langste. Ik vroeg me af waarom ik 101 gegevens van ons online moest zetten als ze het nu gewoon opnieuw invulden.
Paspoorten bekijken, visumaanvragen bestuderen en dan moest ook iedereen individueel op de foto. Jonathan kon niet ophouden met grijzen dus dat was een uitdaging.

We werden dan verdeeld in twee groepen om het 'makkelijk' te maken. Wouter ging overal met Joachim binnen en ik had de twee oudsten mee.

Al bij al ging alles redelijk vlot. Ze hadden een heel systeem van nummers en verschillende kabinetten, en er was een dame wiens enige taak was om iedereen op tijd in het juiste kamertje te krijgen.

Bij de verpleegster was het wegen, meten, bloeddruk nakijken, een oogtest doen en in een potje plassen. Bij de dokter was het een heel erg basic onderzoek en wat vragen over medische geschiedenis.

De oogtest was grappig omdat wij op het werk exact dezelfde kaart gebruiken dus ik ken die lettertjes eigenlijk uit het hoofd. Ik had ze met mijn ogen dicht moeten opzeggen - een gemiste kans!
Toen de dokter met mij bezig was, vond Jonathan het nodig om scheetgeluiden te maken en dat was redelijk genant, maar verder hebben de kinderen zich prima gedragen. Spelconsoles helpen altijd.

Ruim anderhalf uur later waren we buiten, viel goed mee dus. We tracteerden onszelf op iets lekkers en reden weer naar huis.

Er was ons gezegd dat de resultaten over een vijftal werkdagen bij het departement van imigratie zouden zijn.
Daarna werd het dus wachten. Ofwel op een mail dat alles in orde was (weinig waarschijnlijk) ofwel op een mail dat ze weer een of ander document nodig hadden (heel erg waarschijnlijk). We hadden er al ervaring mee. De papiermolen spuwt de documenten gewoon terug in je schoot als er ergens een vakje onduidelijk is aangevinkt, twee letters onleesbaar zijn of een handtekening scheef staat.
Je gelooft het niet en denkt dat iedereen overdrijft, totdat je het zelf ervaart.

Ik was dus allerminst verbaasd toen ik donderdagnamiddag een mail zag binnenkomen van onze migratieagent. Ik was aan het werk en begon al te zuchten. Er was vast iets misgelopen met die onderzoeken - misschien had Jonathan toch te hard had gelachen op zijn foto - en nu moesten we weer terug.

"Hi Nele, Congratulations! You and your family have been granted your permanent visas this afternoon," zo begon de mail. Ik moest het een paar keer lezen en dacht "wat bedoelt die mens nu eigenlijk?" Ik las de mail, ik las het nog eens, ik bleef het maar lezen. Ik bekeek alle bijlages en dacht... WTF??
Ik stuurde berichtjes naar Wouter die vooral bestonden uit een hoop uitroeptekens.
En Wouter stuurde berichtjes terug die vooral bestonden uit een hoop geshockeerde mannetjes.

Ik werkte dan maar verder en ik zei helemaal niks tegen helemaal niemand, want ik kon het gewoon niet geloven. Ik moest zeker die mail nog eens bekijken.

We gingen het vieren, weet je wel, als we ons permanent visum hadden. Ik had gedacht aan een typische Aussie barbecue of zo - vooral dan omdat ik dacht (hoopte) dat we het in de zomer zouden krijgen. Nu was er niks voorbereid van feestje en mijn hoofd was leeg. Heel raar.
's Avonds laat en de volgende ochtend (deze ochtend) had ik de mail toch voldoende bestudeerd en stuurden we dan toch maar berichtjes naar familie.

Vandaag heb ik het ook op het werk gezegd en Marie (de manager) was meteen enthousiast. "Ik ga seffens naar de supermarkt. Zal ik iets leuks meenemen?"
"Doe maar iets typisch Aussies," zei ik, "maar geen vegemite."
Later die dag was ze er terug en ze had een bordje met snacks voor me bij, een bos bloemen (lokale bloemen! zei ze) en een hele zak snoep voor de kinderen. Zo lief!!

Dus ja.
Geen derderangs burgers meer, maar tweederangs burgers. We mogen blijven ad infinitum. We gaan veel minder betalen voor de ziekteverzekering, we gaan veel, veel, veel minder betalen voor school en we kunnen nu ook een lening afsluiten. Interessant voor bijvoorbeeld een huis. :-)
Over een jaar kunnen we de procedure starten voor citizenship en ik vermoed dat we dat wel zullen doen. Het maakt een groot verschil op de arbeidsmarkt - alle jobs voor de overheid zijn bijvoorbeeld enkel voor citizens - en het maakt ook een groot verschil in inschrijvingskosten voor hoger onderwijs en unief. Dus we denken dat het belangrijk is om zo onze kinderen alle kansen te geven, mochten ze in dit gekke land willen blijven.

En morgen zullen we uit eten gaan om het te vieren.