Waikerie

 Op deze zonnige lentedag hebben we heel wat kilometers gedaan!

We begonnen met The Big Olives en die vonden we in Tailem Bend zelf.
Het bijbehorende olijfwinkeltje was dicht, maar dat belette ons niet de grote exemplaren van achter het hek te bewonderen. En net toen we aankwamen stond er een dame foto's van The Big Olives te trekken met haar man wachtend aan de caravan.
Dus wij zijn niet de enigen die op Grote Dingen jagen!

Vervolgens gingen we op en af naar Meningie, want daar was een Big Pelican te zien. Grappig genoeg zijn we al eens in Meningie geweest, maar toen wisten we niets van dit ding en hadden we het dus niet gezien.

The Big Pelican bleek een soort standbeeld en het was best mooi, maar de kinderen gunden het amper een blik en ze verdwenen meteen in de speeltuin.
De enige manier om ze weg te krijgen, was door hen naar een geo cache te lokken die tweehonderd meter verder lag, en die vonden we dan nog niet eens.

Een andere cache in Meningie vonden we wel en daarna reden we terug naar Tailem Bend en dan door naar Karoonda.
Het was een heel erg rustige snelweg, met echt drie keer niks te zien. Soms moest ik vertragen en stond er zo'n bordje met een plaatsnaam, maar bleken er uiteindelijk maar een vijftal huizen te staan. Je vraagt je af waarom de moeite wordt gedaan om die plek een naam te geven.
Eender hoe, Karoonda was toch echt een dorpje. Een hotel, een supermarkt, een postkantoor, een speeltuin en... The Big Ram. Naar het schijnt floreerde vroeger de regio door het houden van schapen, al zagen we er onderweg niet zoveel. De grond is er te droog om veel aan landbouw te doen, wat meteen geloofwaardig was, want zelfs nu aan het begin van de lente stond alles al kurkdroog.

De mannen hingen rond in de speeltuin, we aten er lunch, wilden caches zoeken maar bleken geen internet te hebben, dus reden dan maar door naar Loxton.
In Loxton was er opnieuw een Big Pelican te vinden, maar wel een maatje groter. Het beest stond aan een rustig parkje, waar we even rondhingen en nog een geo cache vonden.

Op onze laatste etappe hadden we het plan The Big Orange te zoeken.
Ik wist dat het lastig ging zijn want The Big Orange zou op private grond staan. Het bleek ook juist aan de snelweg te zijn, dus traag rijden was moeilijk. We waren gestopt en net van plan misschien even te voet te zoeken, toen mijn tenen aangevallen werden door agressieve mieren, dus dat plan ging ook niet door. We hebben even rondgereden, maar hebben het uiteindelijk vrij snel opgegeven.

Al bij al was het ook redelijk laat toen we eindelijk op de camping waren.
De vorige nachten stonden we op heel kleinschalige campings, maar dit is een echt vakantiepark. Voordelen zijn een speeltuin, een springkussen en kraaknette voorzieningen. Nadeel is lawaai van andermans kinderen die veel te laat opblijven (ofwel zijn wij hardvochtige ouders die hun kroost te vroeg naar bed sturen - dat kan ook!).