visjes in de maak

 Normaal gezien zouden de kinderen op school leren zwemmen (de school heeft zelfs een zwembad voorzien!), maar het komt er niet van. Eerst was er dan covid en nadien was het zwembad stuk. Er gaan geruchten dat ze het niet laten maken en dat de zwemlessen op verplaatsing zullen zijn, maar we horen er verder niks over. Bovendien waren de zwemlessen meer gericht op 'veiligheid in en rond het water' en veel minder op zwemtechnieken.

Omdat we voortaan tijd hebben op zondagvoormiddag, gaan de kinderen vanaf nu dus zondagvoormiddag naar de zwemles. Ik had ze in een moeite door ingeschreven voor een speciaal vakantieprogramma met als gevolg dat we nu zeven ochtenden op rij naar de zwemclub gaan. Kwestie van een vliegende start te nemen!
Jonathan mocht starten in groep 2 omdat hij al een beetje kon en wat ouder is, Benjamin en Joachim zijn gewoon gestart in groep 1.
(het programma bestaat uit 8 groepen en op het einde van die achtste groep kunnen kinderen 400 meter zwemmen - 400 meter! Ik kan mezelf ook maar beter inschrijven...)
Gisteren was hun eerste les en omdat ze alle drie enthousiast waren, werd ik zelf zenuwachtig. Wat als het tegenviel? Wat als ze toch bang werden?

De vrees bleek ongegrond want ze gingen alle drie met een brede grijns in het water en een half uurtje later kwamen ze er met een even brede grijns weer uit.

Vandaag was de tweede les en tot onze allerstomste verbazing kwam de supervisor halverwege de les tegen ons zeggen dat Jonathan het erg goed deed en naar de 3e groep zou mogen! Oh... waaw!
En op het eind van de les kwam ze zeggen dat Benjamin en Joachim hun 'halfweg' certificaat verdiend hadden van de eerste groep. Ok... drievoudig waaw!

Het is de gewoonte dat kinderen die een certificaat verdiend hebben, een bel luiden aan het zwembad. Dan krijgen ze van iedereen applaus. Sommige kinderen raken de bel amper aan en verdwijnen vervolgens heel verlegen door de deur, maar niet ons mannen, die stonden trots bij die bel te blinken naast hun al even trotse ouders.