een spiekbrief op de Gawler Show

Het harmonieorkest waarin ik speel - Playford City Concert Band - is compleet op zijn gat aan het vallen. Al sinds april gaat het ledenaantal fors achteruit. Als gevolg daarvan konden we de voorbije maanden nergens gaan spelen. Als gevolg daarvan zijn de repetities saai (want doelloos). Als gevolg daarvan komen er nog minder mensen opdagen. Et cetera.
De groep geraakt nauwelijks nog uit de kosten, de weinige leden die komen opdagen moeten dus meer betalen, en de sfeer geraakt ondermaats. Ik denk er ook al langer over om er de brui aan te geven, maar dan halveer ik het aantal klarinetten en dat krijg ik dan weer niet over mijn hart.
Er komt waarschijnlijk wel verbetering in zicht, maar momenteel is het echt doodsaai.
Om een concreet voorbeeld te geven: we zijn wel gevraagd terug een musical te begeleiden (Beauty and the Beast deze keer), maar het is maar voor een beperkte bezetting; 11 muzikanten. De dirigent was luidop aan het nadenken om de groep te splitsen, maar ik vraag me af waarover hij het heeft. Meestal zijn er maar 13 mensen op de repetitie...

Ik was dus op zoek naar een alternatief en ik vond maar een ander orkest binnen rijdbare afstand, maar die hadden hun repetitie ook op woensdag. Lastig dus.
Groot was dus mijn vreugde toen iemand me aansprak over nog een ander harmonieorkest, repeterend op maandagavond, die nog klarinetten zochten!! AHA!
Ik nam daar zo snel mogelijk contact mee op en de eerstvolgende maandagavond stond ik bij hun op de repetitie.

De Redbacks heten ze (genoemd naar een giftige lokale spin). Het is een groot harmonieorkest en ze hebben een goede reputatie. Hun niveau ligt ook wat hoger dan dat van Playford.
Ze zochten nog klarinetten voor hun jaarlijkse cabaretshow. Ik heb daarin met veel plezier meegespeeld (moest hier en daar nog zichtlezen) en nadien werd gevraagd of ik graag bleef meespelen. Zo ja, dan werd eigenlijk wel verwacht dat ik ook auditie zou doen. Niet omdat ze me nog buiten wilden gooien, maar wel omdat het 'traditie' was.
Nou, mooie traditie. Toonladders tot 4 wijzigingstekens, een voorbereid stuk en dan nog zichtlezen. Konden ze niks anders verzinnen???

Ik wilde het zo gauw mogelijk achter de rug hebben en dus deed ik twee weken later mijn auditie. Ik had die toonladders knal uit mijn hoofd geleerd (mijn vroegere klarinetleraar vaag dankbaar voor het gedril van vroeger), maar ik kende ze alleen 'in volgorde'. Dus toen mij werd gevraagd of ik A Major kon spelen, sloeg mijn brein tilt. Ik had tien minuten nodig om uit te vogelen wat een A nu weer was en dan nog twintig minuten om de juiste wijzigingstekens te bedenken! Toen ik er eenmaal was, kwam de toonladder er wel roetsj-roetsj uit. Oef! :-D
Nog twee verzoektoonladders later kon ik dan mijn eigen stuk spelen. Ik had een studie van Brahms gekozen (eigenlijk voor cello). Ik kon het niet foutloos, maar met wat geluk was het toch niet bekend en het was alleszins leuk om te doen. Mijn publiek was in ieder geval onder de indruk en mijn hartslag kalmeerde terug toen de dirigent mompelde: 'ik had moeilijkere dingen moeten uitzoeken om te zichtlezen..." De dingen die hij had uitgezocht gingen vanzelf, oef!!!

Dus nu ben ik een ECHTE Redback - woehoe!

En dit orkest doet tenminste heel wat optredens. Na de cabaretshow was het volgende op het programma een optreden op de Gawler Show. Ze zouden daar gaan spelen als marching band.

De dirigent had me gezegd dat zij bij het marcheren wel alles uit het hoofd spelen. "Dat komt de presentatie ten goede." Ik had me daarover niet druk gemaakt, want ach. Zo'n mars is altijd hetzelfde. Als je weet in welke toonaard het staat en wanneer je op of achter de tijd moet spelen, ken je de helft van zo'n ding al.
Een week later werd de lijst rond gemaild van de stukken die gekend moesten zijn. Tien stukken. TIEN!! En er zat eigenlijk maar 1 mars bij, de rest was allemaal populaire muziek. Dammit!!

(voor wie het graag weet: Celebration - Feeling Hot Hot Hot - Live Louder - Can't Stop The Feeling - KC Medley - Semper Fidelis - Uptown Funk - Shut Up And Dance - YMCA - Happy)

Er moest dan natuurlijk gerepeteerd worden en het was heel typisch van "dit kennen we en zullen we gewoon doorspelen" wat eigenlijk dirigententaal is voor "hier wil ik een uur op werken".
En mij maakt het allemaal niet uit, maar ik vond het soms wel veel gemiep over details. De dirigent spendeerde vijf minuten lang aan twee accenten uit 1 maat die hij op een bepaalde manier wilde horen en hij hamerde erop dat iedereen dat zou noteren. Hij zei zelf; "Je mag de partituur niet gebruiken, maar dan staat het er toch op." Haha! Nou ik zou al blij zijn als ik die maat ongeveer zou spelen, laat staan die accenten ook nog eens.
Ik had best werk al die zooi uit het hoofd te leren. Gelukkig had ik opnames om mee te spelen... Het zijn niet alleen die noten, maar ook de structuur van het stuk, de herhalingen, de dynamiek, dan ook nog eens de accenten... etc etc. En al heel gauw kwam ik erachter dat ook bepaalde armbewegingen of beenbewegingen verwacht werden. Opzij stappen of ronddraaien en van die onzin. Pfoe, pfoe...
Ik zocht een nieuwe uitdaging - ik kreeg een nieuwe uitdaging!

Gelukkig kregen de arme newbies wel wat hulp en zo kreeg ik een goeie tip om een spiekbrief te maken voor op mijn klarinet. Op die manier moest ik dan toch de volgorde van de stukken niet onthouden.
Het werkte goed, die spiekbrief, alleen keek ik scheel en begon ik dus alsnog bijna aan het verkeerde stuk!

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver: de Gawler Show!
Wij vertrokken wat vroeger zodat we er konden rondkuieren. Het bleek zoals de Adelaide Show te zijn, maar dan kleiner. Heel veel boerderijdieren, standjes allerhande (brandweer was natuurlijk heel populair bij ons jongens), kermisattracties, etenskraampjes, showbags vol rommel om te kopen...
En natuurlijk ook entertainment waarbij de Redbacks dan (letterlijk) hun beste beentje gingen voorzetten!
Mijn gebeden werden verhoord en ik mocht op de tweede rij staan en het was heel spannend, maar wel heel tof om te doen. Ik heb natuurlijk heel wat danspasjes gemist en er zullen ook wel wat accenten niet juist gespeeld zijn, maar soit. De dirigent stond toch achteraan dus met wat chance heeft hij het niet gehoord! :-D

In een brandweerwagen!

Prijsduiven kijken.

Koetje aaien.

Botsauto!

Nog een botsauto!

Rijles in een botsauto!

Treintje rijden.

Van het optreden van de Redbacks heb ik helaas geen foto (gevonden). Ik heb alleen maar filmpjes en dat ga ik jullie (en vooral mezelf) toch maar niet aandoen!

Bij deze dan een foto van mijn spiekbrief:

Ik had beter de toonaard er ook bij geschreven, maar dat bedacht ik me achteraf pas.

Na de show reden we naar Alison voor de allereerste buitenlandse logeerpartij van de kinderen!! Niet omdat Wouter en ik een rustige avond zouden hebben (hoewel we inderdaad lekker uit eten zijn geweest) maar wel omdat we zondagochtend heeeeeeeeel vroeg zouden opstaan!!