Zondag zijn we nog eens gaan wandelen in Para Wirra, een nationaal park op ongeveer 20 minuutjes rijden. We deden een toer van zo'n 9km op en af door de heuvels.
We zagen onderweg nog een mooi spinneke! Een jewel spider, zo bleek.
De foto is niet geweldig want ingezoomd op een kleine en bewegende spin, maar je krijgt wel een idee.
En het filmpje is vanop een uitkijkpunt. :-)
Vandaag zijn we naar het South Australian Aviation Museum geweest.
Na al die jaren zijn er nog steeds musea in de buurt die we nog niet gedaan hebben. :-)
In Port Adelaide heb je het Aviation Museum, Railway Museum, Maritime Museum en een boot die je kunt bezoek. Ga je naar een ding, krijg je korting als je de rest binnen de twee maanden doet. Dus nu staan de andere drie dingen ook op de agenda, haha.
Het Aviation Museum viel me goed mee. Ik ben niet bepaald een fan van vliegtuigen en ik ken er ook geen hol van, maar toch was het een leuk museum. Twee grote hangars vol vliegtuigen, sommige kon je van binnenuit bekijken. Militaire toestellen, reddingstoestellen en een paar passagiersvliegtuigen. Heel wat filmpjes om te zien, uitleg over bekende piloten, een Aussie astronaut en nog vanalles over de wereldoorlogen ook.
Zeker de moeite om te doen op een regenachtige vakantiedag. :-)
Het weer is helemaal omgeslagen intussen met temperaturen rond de 23 graden en zelfs af en toe... regen! Niet te geloven. Ik denk dat m'n planten niet weten wat hun overkomt!
Over planten gesproken, er was er eentje dat een beetje te hard aan het groeien was. Datzelfde ding met die rare vruchten (oneetbare bloemen). Ik heb de naam intussen: Thaumatophyllum bipinnatifidum - niet dat ik het ga onthouden.
Een van de Thelma's [leek me iets eenvoudiger] was zodanig enthousiast aan het groeien dat de weg naar de waslijn geblokkeerd geraakte. Ik trok dus naar mijn favoriete tuincentrum om daar heel erg stoer een kettingzaag te kopen.
Thuis had ik me helemaal omgekleed in fatsoenlijke werkkledij in plaats van een short en flipflops, om vervolgens als tweede stap in de handleiding te lezen: doe zeker voldoende olie in de kettingzaag alvorens te gebruiken.
Bummer.
Een andere dag moest ik dus terug om kettingzaagolie te kopen (ik kocht maar ineens een vogelbadje ook) en daarna kon ik dan enthousiast aan de slag met mijn nieuw speelgoed.
Ik ben best trots op m'n werk:
(en ik heb nog al m'n vingers en tenen)
Ik heb nog ander nieuw speelgoed ook: een ijsjesmachine! Om echt roomijs mee te maken!
De nood werd hoog want lactosevrije Ben&Jerry's is hier echt nergens meer te vinden en de keuze aan lactosevrij ijs is triestig. Vanille en soms chocolade en dat is het dan wel weer.
Nu kan ik zelf aan de slag en gewoon maken wat ik wil!
Je hebt wel wat geduld nodig want je moet eerst alles klaarmaken, vervolgens zeker 24u invriezen en daarna maakt de machine er roomijs van.
De eerste keer was het resultaat wat bizar, want het was allemaal poederijs.
Lekker hoor, daar niet van, maar een beetje een rare consistentie.
Volgens internet was ofwel de vriezer te sterk, ofwel te weinig suiker, ofwel het verkeerde programma gebruikt.
Dus voor de tweede poging stond de vriezer minder koud, zat er drie keer zoveel suiker in en gebruikte ik een ander programma.
En hoera: roomijs!!
Vervolgens had ik oreo's in stukjes gesneden en laten mengen met de machine en hadden we heerlijk lactosevrij 'cookies and cream' ijs.
Een zwembad, een ijsmachine, binnenkort kopen we een barbecue en dan komen we van heel de zomer niet meer buiten.
Met 37° was het vandaag in Adelaide de 'warmste kerst in 8 jaar tijd'.
Aangezien wij hier nu 7 jaar wonen was het voor ons 'de warmste kerst aller tijden'.
Maar met spiksplinternieuwe airconditioning in huis en een groot zwembad in de tuin, valt dat redelijk simpel te overleven. :-)
Gisteren (maandag) was de laatste kerstparade van het jaar - in Lobethal.
Lobethal is een klein dorpje in de heuvels. Er valt nooit wat te beleven, behalve rond kerst, want dan hangen ze de boel vol lichtjes.
Ik ben al een paar jaar lid van de Redbacks, maar toch was dit nog maar mijn tweede parade in Lobethal. Er was covid, er was een bosbrand en er was nog een andere reden waarom het niet doorging. Vorig jaar was de parade er wel en deed ik ook mee, maar toen was het echt rotslecht weer. Dichte mist, kou en regen. Verschrikkelijk! Ik had toen bijna een ziekte ingebeeld om toch maar niet te moeten gaan. Er was ook bijna geen volk vorig jaar. Weinig toeschouwers en een korte parade - veel ingebeelde zieken dus.
Dit jaar was het weer prachtig en dus had ik er geen moeite mee om 's avonds na het werk nog richting Lobethal te rijden. Wouter en de kinderen gingen ook mee.
Het was een gezellige boel met de hoofdstraat vol kraampjes en wat live muziek. Er was heel veel volk voor de parade en ze waren enthousiast ook, dat is altijd tof. We waren veruit de beste band (de andere was een bende doedelzakkers, geen concurrentie dus).
Tijdens sommige parades mag er snoep gegooid worden en zo ook in Lobethal. Dat vonden de kinderen natuurlijk een interessante bonus en na afloop stond Joachim te stuiteren, haha.
Het was een prettige afsluiter van ons 'kerstseizoen' en nu zijn er ook even geen repetities voor de zomervakantie.
Filmpje gemaakt door Wouter. :-)
Dit is 'm! Blogpost 135 van 2024. :-)
Bij deze heb ik mijn nieuwjaarsvoornemen tot een goed einde gebracht!
Het oorspronkelijke idee was gewoon een korte blogpost te schrijven "135 - hoera" maar ik heb effectief wat te vertellen dus ik maak het maar wat langer.
Zondag zijn we gaan wandelen in Belair National park. We deden een combinatie van drie wandelingen en kwamen zo tot ongeveer 9km.
Het zit vol beestjes in Belair, maar het was een warme dag en de kangoeroes lieten zich niet zien. Vogels zagen we wel! Typisch was natuurlijk dat een van de wandelingen de 'lorikeet walk' was en dat we pas lorikeets zagen toen we bezig waren aan de 'valley view walk'. Te laat, vogeltjes!
En we hadden chance want de 'mobiele kiosk' was open dus we konden onze trip afsluiten met een ijsje. :-)
Behalve bloemen, hebben we hier ook beestjes. :-)
Twee dagen geleden zat er hier een joekel van een spin. Ik weet niet welke soort en ik weet ook niet of ie giftig was. Jonathan was zo moedig om z'n hand er vlakbij te houden ter referentie.
En een paar weken terug kroop er een centipede over de grond. Die zijn meestal giftig, maar traag, dus dat is mijn moedige hand, haha. Onze robot haalt af en toe zo'n joekel van de bodem van het zwembad.
Het schooljaar was vrijdag gedaan, maar volgens Benjamin en Joachim telde het niet echt. Ze hadden zondag immers nog hun eindejaarsshow met de theatergroep!
Dat is een grote show met meerdere groepen in een echt theater, in het midden van de stad. Helaas hadden Joachim en Benjamin wel een show op dezelfde dag, maar op een ander uur. Benjamin 's middags en Joachim 's avonds. Benjamin had dan 's morgens generale repetitie en Joachim in de namiddag. Dat werd dus een hoop heen-en-weer-gerij.
Het moest natuurlijk lukken dat we hier ook in een hittegolf zitten (morgen (dinsdag) zou het voorbij zijn) en zondag hadden we een dag van 40 graden. Nu heb ik het graag warm, maar 40 graden is ook voor mij wat overdreven.
Ik moest niet klagen, want ik stond tenminste niet onder spotlichten op een podium te zweten verkleed als ruimtemannetje. En al die kinderen wel.
Ons mannen hebben dat wel goed gedaan hoor en met heel wat minder zenuwen (drama) dan vorig jaar.
En nu kan hun vakantie dan echt beginnen!!
Ik heb vroeger in het middelbaar wekelijks maar 3 uur wiskunde gehad. Dat is niet veel en was een beetje jammer, want ik deed dat wel graag. Veel heb ik op die 3 uur niet geleerd, dus ik had er al lang vrede mee genomen dat mijn kinderen veel meer wiskunde zouden kennen dan ik. Zeker als ze een wetenschappelijke richting zouden kiezen. Ik zou vast niks begrijpen van wat ze leerden op school.
Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat mijn negenjarige zoon mij les zou geven. *lol*
Het schooljaar zit er bijna op (nog 1 dag!) en dus had Joachim vandaag een vracht schriften en boeken en knutselwerkjes bij van school. Hij liep heel trots rond met zijn toetsen van wiskunde, want daarop had hij hoog gescoord.
En toen zag ik daar rekenoefeningen (vermenigvuldigingen) waar ik geen hol van begreep.
(het priegelig handschrift helpt ook niet echt)
Ik heb vermenigvuldigingen altijd geleerd om onder elkaar uit te werken.
52x45 wordt dan zoiets:
De methode van Joachim (waarvan ik eerlijk gezegd niet weet of dat nu een Australische methode is, of gewoon een moderne methode, en wie het weet mag het me zeggen) verloopt via het invullen van een rooster. Daarna gebruik je de schuine lijnen om het eindresultaat te berekenen.
Hij heeft het me helemaal uitgelegd en het is eigenlijk best leuk en makkelijk.
Ik geef de oplossing hieronder en je bekijkt het zelf maar. :-)
Het is dezelfde bewerking: 52x45=2340
(staartdelingen doen ze ook anders, maar delen is niet zo leuk als vermenigvuldigen, dus geen blog daarover - lol)
Zo wordt mijn wiskundekennis weer wat bijgespijkerd!
Zaterdag hebben we weer een kerstparade gedaan, van Mount Barker deze keer.
Mount Barker is toch wel een uurtje rijden dus altijd 'een hele trip'.
De parade van Mt Barker is leuk om twee redenen.
Ten eerste zijn er nooit doedelzakkers. Een feit waar we met z'n allen van kunnen genieten.
Misschien zitten er horende mensen in het organiserend comite wiens oordopjes versleten zijn zodat ze - zoals normale mensen - een limiet hebben aan het aantal decibels dat ze kunnen verdragen. Of misschien is toevallig elk jaar op die dag iets anders te doen dat alle doedelzakkers aantrekt. Een strikt visueel evenement ter ondersteuning van slechthorenden, bijvoorbeeld.
Hoe het ook zij, ze zijn er niet.
Ten tweede krijgen wij altijd de allerbeste plaats in de parade: net voor de kerstman.
Dat betekent lang wachten tot het onze beurt is (de stoet is best lang, dit jaar hadden we nummer 88), maar het betekent vooral dat alle kinderen hyperenthousiast zijn. SAAAANTAAA! Staan ze te gillen en krijsen als wij aankomen. Het doet me elk jaar weer lachen.
De slee van de kerstman wordt ieder jaar getrokken door een kleine, rode tractor.
Het ding lijkt aan zijn laatste adem toe.
Halvewerge de parade kwam een officieel uitziende mens tegen ons zeggen dat we moesten wachten, want de kerstman was te ver achterop geraakt. We bleven dus ter plaatse marcheren en spelen totdat de kinderen begonnen van SAAAANTAAA! en toen konden we weer verder.
We zullen zien of die tractor er volgende jaar weer staat.
Het was een warme bedoening, daar in Mount Barker, maar wel heel plezant.
Nog twee kerstparades te gaan!
Ik heb kerstlichtjes buiten aan ons huis gehangen. En ze werken nog ook. :-)
Ik heb er nog werk mee gehad. Opmeten hoe lang de slinger moest zijn. Iets gepast kiezen in de winkel en eeuwig twijfelen tussen wit en blauw. Nagels in de dakrand slaan om de slingers aan op te hangen.
Met veel plezier trouwens! Dit is ons huis (nu ja, 5% is van ons, 95% is van de bank) en ik zal verdorie nagels slaan waar ik maar wil.
De lichtjes werken op een batterij die wordt opgeladen via zonnecellen. Heel handig dus en ze gaan als het donker is automatisch aan. Hoe fancy!
Het plan is om elk jaar iets leuks bij te kopen. Ik kan de slinger nog uitbreiden naar de hele voorkant van het huis. Of lichtjes in de struiken hangen. Lichtgevende rendieren op het gras. Een opblaasbare, zingende kerstman op het dak. De mogelijkheden zijn eindeloos!!
(witte lichtjes aan de haag zijn van vorig jaar, blauwe lichtjes zijn dus nieuw!)
Bipbip.
Wat was dat? Ik hoorde precies iets. Hoorde jij dat ook?
Bipbip.
Er was een geluid te horen in huis. Een onbekend geluid.
Bipbip.
Niet zo vaak. Om de twintig minuten. Dertig misschien. Een korte, dubbele bip.
Bipbip.
Gosh, daar is het weer. De diepvriezer? De ijskast? De oven? Een rookmelder?
Bipbip.
"Ik hoorde dat ook een keer 's morgens en het kwam van de buren," zei Wouter.
Bipbip.
Nee, volgens mij komt het van binnen. En al zeker niet van de linkerburen, het zit aan de rechterkant van het huis.
Bipbip.
Dat heb je met zo'n nieuw huis. Joost mag weten wat het is. Straks ontploft de boiler.
Bipbip.
Ik ben in Jonathan zijn kamer en plots klinkt het heel dichtbij. De badkamer? OMG, toch niet het klokje dat bij de WC staat? Het klokje dat de vorige eigenaars vergeten zijn? (en wij te triviaal vonden om te melden?) Ik druk op een paar willekeurige knopjes en het ding zegt bipbip. Hiphip, gevonden!
Iemand (we noemen geen namen maar denken allemaal aan Joachim) zal met het klokje gespeeld hebben en nu klinkt er een geluidje elke dertig minuten.
Bipbip.
Tijd om van de WC te komen!
Zondag zijn we naar The South Australian Museum geweest - eindelijk.
Eindelijk - want dit was op verzoek van Benjamin om zijn verjaardag te vieren. Maar de dag voor zijn verjaardag konden we niet gaan omdat Joachim ziek was. En de week erna ging het ook niet omdat ze die rolluiken kwamen steken. Dus nu was het eindelijk zover!
We zijn al een paar keer naar dat museum geweest maar op een of andere manier zijn er toch altijd weer andere dingen te zien. Er was een hele tentoonstelling over de lokale fauna en flora en ik zou zweren dat die er vorige keer niet was.
Benjamin heeft heel, heel lang rondgehangen in de zaal over 'het eerste leven' waarbij wij uiteindelijk met vieren op een zeteltje zaten te wachten tot hij echt alle bordjes had gelezen en alle fossielen had bekeken. Het was voor zijn verjaardag, dus we konden hem niet echt opjagen. :-)
We hebben ook ons best gedaan een bepaald 'geopaliseerd' fossiel terug te vinden waarover de gids van Coober Pedy ons verteld had, maar we hebben het niet gevonden. Er lagen wel zulke fossielen, maar niet het speciale, dure ding waarover de gids had verteld. Misschien ligt het nu in de kelder - de collectie moet af en toe wisselen tenslotte.
We aten lunch in het cafe van het museum en nadat we alles, echt alles hadden gezien, brachten we nog gauw een bezoekje aan de bibliotheek ernaast. Er stond een geweldige kerstboom. :-)
We vergaapten ons wat aan de hele stoffige en oude boeken, heel wat achter glas of strategisch buiten bereik.
Tenslotte trokken we nog naar Rundle Mall (de winkelstraat) waar het stikdruk was op een zonnige zondagnamiddag voor een ijsje.
Een geslaagde dag!
