Mount Gambier

's Nachts werden we wakker van wind. De hele motorhome stond te schudden en te kraken en uiteindelijk hebben Wouter en ik 's nachts de overkapping nog dichtgeklapt. Het is een beetje twijfelachtig of ze die twee keer in een verhuurperiode willen herstellen.

Ook 's morgens was het nog flink aan het waaien, maar terwijl wij nog slaperig boterhammetjes zaten te eten, kwamen al meerdere mensen terug van het strand. Een heel hoop volk was zich al uit hun wetsuits aan het wurmen, die waren duidelijk bij het eerste ochtendlicht enthousiast uit bed gesprongen om te gaan surfen. The Australian Way Of Life... De langharige oude man was een van hen. Hij leefde dus nog. :-)

Terwijl Wouter en ik de boel opruimden, gingen de jongens weer spelen met hun vriendje. Wel handig voor ons.

We lieten hen even doen, maar vertrokken toch op tijd, want we hadden vandaag een lange rit voor de boeg.

We volgden verder de Great Ocean Road met als bedoeling the 12 apostels te bezoeken. Dat zijn speciale rotsen in de zee.

Dit was duidelijk een toeristenweg, want er stonden pijlen op het wegdek getekend en borden (aan de rechterkant van de baan) "drive left in Australia". Af en toe passeerden we een inrit voor trucks met waarschuwingsborden om snelheid te minderen en die borden hadden zelfs de uitleg in het Chinees. Allee ja, ik weet niet zeker of het Chinees was, maar zo zag het er alleszins uit.

Aangekomen bij de 12 apostels bleek dit een soort Mekka voor toeristen te zijn. Er was een gigaaaantische parkeerplaats (wel handig natuurlijk), een kiosk met eten en souvenirs en dan twee wandelwegen. Een weg naar een strand wat verderop en aan andere weg naar de rotsen zelf. Om het nog completer te maken, kon je zelfs een helikoptervlucht doen.

We deden eerst de wandeling naar het strand. Die was redelijk rustig, maar zat wel vol vliegen. Gelukkig hadden we onze vliegennetjes bij. Ze zien er misschien belachelijk uit, maar dan zitten die rotbeesten tenminste niet in je ogen. En constant met de handen wapperen ziet er trouwens ook belachelijk uit. :-)

Behalve rondhangende toeristen en enkele surfers was er niet zoveel te zien op het strand. We waaiden even uit en wandelden dan terug.

Vervolgens deden we de wandelweg naar de 12 apostels. Nou, dat was een vierbaansvak en het was er gigantisch druk ook. Stel je voor, hordes toeristen, veel Aziaten (waarvan er veel een andere definitie hebben van 'persoonlijke ruimte' dan de gemiddelde Westerse mens), een soort wedstrijd in het nemen van selfies en foto's, helikopters die rondvliegen, afval dat in het park ligt… En oh ja, dan nog die rotsen op de achtergrond.

Ik vond het niks. Het is mooi hoor, die rotsen, maar nu ook weer niet zoveel gedoe waard. Als je er ooit passeert, kun je net zo goed even stoppen, maar ik zou er niet speciaal honderd kilometer voor rijden. Dan hebben wij al andere mooie stranden gezien.

Wel niet te lang wachten als je ze wil zien, want ze krimpen naar het schijnt 2 centimeter per jaar. :-)

We tracteerden onszelf op een ijsje en daarna reden we maar eens verder. Eindbestemming Mount Gambier - daar zijn we ooit al eens geweest. 

Onderweg stopten we nog in een sportwinkel om schoenen voor Joachim te kopen. Zijn sandaaltjes hadden de regennamiddag in de Zoo niet overleefd en hij klaagde dat zijn schoenen te klein waren. Nu dat zal wel, uiteindelijk kochten we schoenen drie maten groter!...

Bijna ter plaatse zagen we onderweg grote waarschuwingsborden om geen fruit/groenten/aarde/… mee te nemen naar South Australia. Quarantaine bin over 5 kilometer, quarantaine bin over 1 kilometer… Wij waren helemaal niet van plan ons fruit in een of andere vuilnisbak te gaan kieperen en dus reden we vrolijk verder. Maar bij het quarantaine punt stond wel degelijk een auto geparkeerd en daarnaast stond een man een appel op te eten. Ik kreeg bijna een lachstuip. Hoe braaf van die mensen!!! En dan wij, doorgewinterde criminelen, zetten weer de hele agricultuur van South Australia op de helling door appels en kiwis uit New South Wales zomaar binnen te smokkelen!

Gelukkig stond er geen controle, haha. We reden South Australia binnen en kregen meteen een half uur extra tijd cadeau. Ik zei tegen de kinderen dat we in South Australia waren en ze begonnen alle drie "we zijn er bijijijijna" te zingen. Inderdaad amper 500km te gaan tot Adelaide. :-)

Nu zitten we hier op onze (voorlaatste!) camping. We hebben onderweg wat regen gehad, maar het is weer mooi droog en niet winderig, dus dat komt weer helemaal goed!!