Voor we Melbourne verlieten, reden we nog eerst langs het RV servicecenter. De GPS en ik hielden alles beleefd en in goede verstandhouding en zonder gescheld kwamen we mooi ter plaatse.
We gingen hier onze handdoeken en ons beddengoed wisselen wat wel een keer mocht na tien dagen reizen. Het ging vlotjes. Iemand kwam met een grote, blauwe bak, we gooiden er alles in en even later kwam hij terug met een blauwe bak vol frisse spullen. Handig!
Dan was het tijd om Melbourne achter ons te laten. Het was trouwens droog en er waren nog wat wolkjes, maar geleidelijk aan verdwenen die ook. Het werd een stralende dag!
We reden eerst een heel stuk over de Princes Highway [Ik heb hier al verkeerdelijk Princess geschreven - waarvoor mijn excuses. Ik heb het verbeterd waar ik mij kon herinneren dat ik het geschreven had. De naam verwijst naar de Prince van Wales en is dus de Prince's oftewel Princes Highway.]. Deze ging van vier naar drie en uiteindelijk twee rijstroken toen we Melbourne echt verlieten. Daarna deden we ook een stukje Great Ocean Road (slechts een rijstrook elke richting) door de bossen van Otway National Park. Een heel mooie route!!
We hadden een overnachting geboekt in dat nationaal park en ik had 's morgens eerst nog gebeld om te horen hoe het met de toestand van de weg was na de flinke regen. Er zou geen probleem mogen zijn en er was ook geen enkel probleem. Het was ook maar een klein stukje onverhard.
Op de camping zelf was het even zoeken naar ons nummertje en uiteindelijk bleek er al iemand anders geparkeerd te staan. Een ouder gepensioneerd koppel met hun caravan. Een dubbele boeking, beweerde de meneer. De dag voordien had er ook al iemand op nummer 25 willen staan, maar hij had zeker de boeking voor 25. Hij had er pas nog voor gebeld. De mensen van gisteren hadden op 24 verbleven, hij raadde ons aan dat ook gewoon te doen. Anders verplaatste hij zichzelf wel, het maakt hem niet uit.
Nu hadden we op zich geluk dat de kampeerplaats een heel grote weide was en er was behalve de genummerde plaatsen plek zat. Sommige campings zijn midden in het bos en dan is er per nummer net een paar vierkante meter vrij gemaakt, dan is er geen ruimte voor dubbele bookings.
Ik probeerde de receptie van het park te bellen om te horen of 24 vrij was, maar we hadden natuurlijk geen ontvangst. Uiteindelijk installeerden we ons dan maar op 24 en er kwam niemand anders opdagen. De hele camping was thans volgeboekt… het doet bij mij vermoedens rijzen dat 25 helemaal niet dubbel geboekt is, maar dat het ouder koppel het verkeerd gehoord heeft en zelf op 24 moest staan. Lol! Ach, het maakte niet uit.
Het was een erg mooie camping en ze lag vlakbij de oceaan. De kinderen gingen natuurlijk met plezier naar het strand en ook al beloofden ze 'alleen de voeten' binnen de kortste keren waren ze nat tot hun middel.
De golven waren best hoog en er stonden waarschuwingsborden, maar niettemin waren er een paar enthousiaste surfers. We zagen een oudere man met lang grijs haar met een big smile en surfbord helemaal in zijn uppie over het strand rennen op zoek naar hoge golven. Hm, hopelijk had die ervaring genoeg om zo in z'n eentje op pad te gaan.
Tot jolijt van de kinderen waren er ook klimrotsen op het strand, maar ze stonden half in zee en waren nat en glibberig. En ook al roep je honderd keer "niet rennen!" het eindigt dan toch met iemand die achterover valt en met zijn hoofd op de rotsen knalt. Gelukkig was er weinig schade.
Om mijn bloeddruk terug te doen dalen, gingen ze dan toch maar weer op de camping spelen. En amper vijf minuten later kwam er een jongetje met een frisbee vragen of iemand met hem wilde spelen. Ons jongens waren dolenthousiast en al gauw liepen ze met hun vieren te gillen over de hele weide. Het was wel mooi om te zien hoe snel ze vriendjes maken.
Gelukkig voor ons ging hun kameraadje ook wel op tijd naar bed. Dat scheelde weeral een discussie. :-)
De hemel was trouwens nog helemaal open dus 's avonds was het koud, maar... zagen we weer een prachtige sterrenhemel!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten