Vandaag hebben we weer een hele stap gezet richting integratie, want onze aanvraag voor citizenship is ingediend. Yup, wij gaan voor de dubbele nationaliteit, Bel/Aus.
Voor mij persoonlijk moest dat niet per se - ik zeur wel eens over het gebrek aan stemrecht, maar eigenlijk is permanent resident zijn voor mij ook prima. Maar voor de kinderen gaat het een heel verschil maken. Als ze na het middelbaar verder willen studeren (als in: moeten (van ons)) is het een pak goedkoper als ze echte Aussies zijn. En voor eender welke job voor de overheid vragen ze ook citizenship.
Nu kunnen ons mannen nog gratis meeliften op onze aanvraag, dus we maken het maar beter nu in orde ook. Of doen toch een poging.
Ik denk dat ze emotioneel gezien ook meer Aussie zijn dan Wouter en ik, dus voor hen is het ook juister om dat officieel te zijn, denk ik dan.
Soit, we hebben het aangevraagd.
Dat gebeurt dan online via de overheid en je zou denken dat het iets is als "Kijk, dit is ons PR nummer, mogen wij aub burgerschap?" maar dat is natuurlijk nonsens.
Opnieuw moeten wij drie keer onze identiteit bewijzen, opnieuw moeten we alle adressen van de laatste vijf jaar doorgeven, opnieuw vragen ze onze hele stamboom na, opnieuw moeten ze alle buitenlandse reizen van de laatste tien jaar weten, etc etc. Opnieuw paspoorten, identiteitskaarten, geboorteaktes, rijbewijzen en de hele rimram uploaden.
Gelukkig hebben wij al ervaring met dit soort drama's en staat alles al op de computer.
Nieuw deze keer was een formulier 1195 waarbij iemand anders moet ondertekenen dat jij bent wie je zegt dat je bent. Deze andere persoon moet een echte Aussie zijn en een beroep hebben dat betrouwbaar is - zie lijst.
Gelukkig ben ik altijd zeer vriendelijk tegen onze verpleegkundigen en heeft een van hen dat in vijfvoud voor ons ondertekend. Ja, tuurlijk kent zij de hele familie!!
Ze moest ook al onze pasfoto's handtekenen op de achterkant. Kijk, daar wordt het echt belachelijk.
We hadden pasfoto's nodig en zij moest op de achterkant schrijven 'this is a true photograph of (name)' en dan tekenen. Maar het departement van immigratie wil die pasfoto's helemaal niet hebben. Ze willen een scan van de voorkant. En een scan van de achterkant. Dus ik scan eender welke foto!!
En inderdaad, het systeem begon helemaal te flippen bij het scannen van de pasfoto's. De persoon zou niet recht in de camera kijken (wel), er zou een oog dicht zijn (niet), de mond zou open zijn (niet), de breedte van het gezicht klopte niet (AAARGH!).
Ik verloor helemaal mijn geduld, trok een (boze) selfie en dat werd WEL aanvaard!
Dus heb ik ook van de kinderen maar wat simpele foto's getrokken met m'n telefoon en die werden (mits wat in-of uitzoomen) allemaal aanvaard als pasfoto. En dan heb ik de achterkant gescand van ... euh... de andere pasfoto's.
Een beetje kunst- en vliegwerk dus, zoals gewoonlijk. Nog de betaling doen en de aanvraag is op pad.
Interessant weetje: een aanvraag voor citizenship kost (letterlijk!) tien keer minder dan een aanvraag voor een permanent visum.
Nu is het natuurlijk een paar maanden wachten.
Waarschijnlijk is er een document scheef gescand of een datum onleesbaar of vinden ze een ander probleem. Anders, als alles goed is, worden Wouter en ik uitgenodigd voor een interview en een examen. Als we daarvoor slagen, moeten we nog een eed gaan afleggen op een ceremonie en DAN zijn we officieel Aussie. Stel je voor zeg!
Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten