Staying alive

 Gisteren ben ik weer eens op cursus geweest. "Ah, ha, ha, ha, stayin' alive, stayin' alive" - dat was het thema van de cursus.

Alle artsen hier moeten bijscholingen volgen. Een beetje zoals in la Belgique werkt dat met een puntensysteem verspreid over drie jaren. Elke bijscholing is (afhankelijk van de duur) enkele punten waard en binnen de drie jaar moet je x aantal punten verzameld hebben, anders mag je het komen uitleggen bij een of andere overheidsinstelling.
Het grappige aan dat Australisch systeem is dat iedereen in dezelfde drie jaren zit. Dus je moet niet onthouden of je nu tot december 2022 of tot april 2023 de tijd had om puntjes te scoren, iedereen hier zit in het 20-21-22 triennium. Handig.

Voor de rest is dat systeem, gelijk in la Belgique, even waterdicht als een zeef. Ze zijn nog lakser dan het vorige triennium, want deze keer hebben ze zelfs geen attesten nodig. Vroeger kreeg je een 'attest van aanwezigheid' en dat moest je dan uploaden en telde als bewijs dat je op die bijscholing was (geen bewijs dat je hebt opgelet, nog minder een bewijs dat je wakker bent gebleven). Nu vragen ze zelfs geen attest meer. Vul maar gewoon de punten online in en zie dat de rekening klopt op het einde van de rit. 
Ik ben dan zo'n brave doos die een hoop bijscholingen doet (meestal online) en al ruim over het minimum aantal punten zit.

Iedereen had trouwens een stapel punten 'gratis' gekregen van de overheid. Omdat we het zo moeilijk hadden met de pandemie. Bedankt voor alle bewezen diensten.
Wat een klucht. Geef anders iets nuttigs.

Een ding dat hier wel waardevol is, is de verplichte bijscholing BLS - basic life support. Dat MOET je driejaarlijks doen (voor de rest ligt niemand wakker van de inhoud van de bijscholingen), daar MOET een praktisch gedeelte bij zijn en daar MOET je wel degelijk een attest van hebben.
Logisch. Je doet het niet zo vaak, maar je moet het wel kunnen.

Gisteren heb ik dus de mijne gedaan.
Hoe simpel het allemaal ook is, elke keer lijken ze wel weer iets te veranderen aan de richtlijnen. De instructeur die we gisteren hadden, lag totaal niet wakker van de details. "Plak die electroden maar ergens op en vooral niet te lang nadenken, maar doen!"
Twee minuten reanimeren was ook nergens voor nodig "Je wordt te moe en de techniek wordt slecht, dus je kunt er beter een paar vrienden bij halen!" dus heeft iedereen maar enkele seconden pop Annie onder handen genomen. "Ah, ha, ha, ha, stayin' alive, stayin' alive" - dat is de snelheid waarmee je de borstcompressies doet. :-)

Ik heb de statistieken gisteren te horen gekregen, maar ben ze weeral vergeten. LOL!
In ieder geval kan vroegtijdige reanimatie levens redden. En met wat chance zelfs een leven met heel wat hersenfunctie.
Iedereen dus op tijd opfrissen! :-) 
Ik kan er zelf nu weer drie jaar tegen. :-D