catch-22

 Het virus is weer eens ontsnapt uit een medihotel en waart rond in Melbourne. Naar goede gewoonte is Melbourne (en omgeving) nu volledig op slot met een strenge lockdown van minstens zeven dagen (hoewel dat hier niet lockdown heet, maar 'circuit breaker'). Als ik me niet vergis, zijn er 48 mensen besmet. Nu gaan ze hun duizenden contacten opsporen en thuis opsluiten en als dat allemaal vlot verloopt, kan de rest over zeven dagen weer buiten komen.

Naar goede gewoonte lezen we op het nieuws over lange rijen bij de testcentra en recordcijfers van het aantal swabs dat is afgenomen.

Nieuw deze keer zijn ook de lange rijen bij de vaccinatiecentra en record aantal spuiten dat plots is gezet. Vaccinatie gebeurt niet op uitnodiging, maar volledig op vrijwillige basis. Het is aan de mensen zelf om te kijken of ze aan de beurt zijn en ze moeten ook zelf een afspraak maken.
De motivatie kwakkelt en een 'sense of urgency' ontbreekt volledig.
Totdat covid op vrije voeten is, dan crasht de telefoonlijn om afspraken te boeken en dan staan mensen urenlang in de rij bij klinieken die zonder afspraak werken. Heel bijzonder.

Ik merk zelf ook heel veel aarzeling bij de mensen. Vooral dan bij de vijftigplussers die AstraZeneca gaan krijgen. Voor vele mensen is dat een catastrofaal vaccin.
"Zijn oudere mensen niet belangrijk?" krijg ik te horen. "Wij mogen sterven van een bloedkonter dus??"

Eergisteren had ik een dame die doodserieus mijn mening over het vaccin kwam vragen, want haar eigen huisarts had gezegd dat 'sterven van een bloedklonter sneller gaat dan sterven van covid'. Of dat waar was en wat ik daarvan dacht.
Nou ik dacht dat die collega misschien beter een andere bewoording had kunnen gebruiken.

Iemand anders: "Ik wil niet dat ene vaccin met die klonters. Hoe heet dat nu weer? Iets met een A..."
Tja, als je de naam al niet meer weet, hoe kom je dan aan de rest van je informatie?

Nog iemand: "Ik wil NIKS hebben waarvan de bijwerking 'doodgaan' is!"
Prima, ik maak een nota in je dossier dat we nooit nog medicatie starten.

Veel voorkomende conversatie:
Kun je geen attest schrijven dat ik alleen het Pfizer vaccin mag? Nee.
Heb ik dat vaccin echt nodig? Ja.
Zal ik niet wachten tot het gewoon voorbij is? Nee.

Ook een mooie:
- Ik ga toch maar even wachten met dat vaccin.
- Tot wanneer?
- Totdat meer mensen het gehad hebben.
- Honderden miljoenen mensen hebben het al gehad.
- Maar niemand die ik ken!

Mensen zijn nu eenmaal geen rationele wezens.

Dus nu zien we heel mooi in Melbourne wat er nodig is om mensen toch iets of wat te motiveren: een uitbraak. Als covid in de straten ronddwaalt, willen mensen gevaccineerd worden.

En zo zitten we hier dus nog even. De internationale grenzen blijven dicht totdat voldoende Aussies gevaccineerd zijn. Aussies laten zich pas vaccineren als er covid is. Er is weinig covid want de grenzen blijven dicht.
Dat is dus wat ze hier noemen een catch-22.

papierwerk

 Voorlopig is ons deel voor de aanvraag voor een permanent visum afgerond.
De migratieagent had nog een hele rits documenten aangevraagd en dat duurde even om in orde te krijgen. Vooral het document van de Australian Federal Police Check liet nogal op zich wachten (want dat komt per post... natuurlijk). Kudos aan de stad Turnhout want we konden veel elektronisch opvragen en het afschrift van onze trouwakte was er op 7 minuten. Zeven minuten!! En dan nog in vier talen, dus dat moest niet eens langs de vertaler. Een nieuw snelheidsrecord!
Een van de documenten was de laatste (Aussie) belastingsaangifte. Aangezien ik vorige week een nieuwe heb gehad, heb ik de moeite gedaan dat ook nog extra te uploaden, met het achterliggend idee "Jullie verdienen nogal wat aan mij dus daar mag wel een PR tegenover staan...!"

Verder was het nog heel veel zwoegen op de ellenlange vragenlijst. Dat duurt echt gewoon een uur om alle antwoorden na te lezen en dan nog eens een uur om enkele missende details op te zoeken.

Ons deel is nu ingeleverd en nu is het wachten op de documenten die vanuit het werk moeten komen. Ik zal onze manager dus moeten gaan stalken. 😎

steady pom pi pi

 Ik heb vandaag mijn eerste covidprik gehad!

Het systeem hier is van 'zelf inboeken'. De bevolking is ingedeeld in groepen en als jouw groep aan de beurt is, kun je zelf een afspraak boeken. Ofwel bij een huisarts ofwel in een vaccinatiecentrum.
Ik zat als hulpverlener in groep 1B en ik mocht een paar weken terug al inboeken, maar ik was gewoon... tja... lui.
Ik hoorde waaien dat alles wel vlot verliep in het vaccinatiecentrum van Wayville en dus had ik daar maar een afspraak gemaakt. Ze zijn 7/7 open dus dat is handig.
Vanmorgen prik 1 en over drie weken prik 2. En ja, het ging supervlot daar in Wayville.

Voor wie nog twijfelt, is er dit feel good campagnefilmpje van Nieuw Zeeland!

Niet zichtbaar? Klik hier.

Wie het nog steeds niet zeker weet, nodig ik uit naar dit blitse campagnefilmpje van Signapore te kijken!

Klik hier!

En wie dan nog niet wil, is hopeloos. lol

Greetings from the Lost Kindom of the South Pacific

 Gisteren heeft de federale overheid hier hun begroting voorgesteld.
Ik lig daar normaal op geen enkele manier van wakker (we hebben toch geen stemrecht ook niet), maar het nieuws erover gisteren was interessant omdat de overheid ook had gepraat over de internationale grenzen.
Momenteel zijn die potdicht (en het is zelfs nog erger, wie namelijk probeert binnen te geraken vanuit India of na daar geweest te zijn, riskeert een gevangenisstraf van vijf jaar...).
Er komt nu naar voor in de media dat de begroting gebaseerd is op een 'geleidelijke heropening van de grenzen vanaf half 2022'.

Ik moest echt wel even slikken toen ik dat las, want tot nu was er gesproken over 'eind 2021' en 'geleidelijk vanaf half 2022' is iets helemaal anders.

Ik probeer altijd positief naar de situatie te kijken. We zitten hier vrij en veilig en ik zou absoluut geen huisarts willen zijn nu in het apenland. Dus hier is het beter en we zullen gewoon moeten wachten. Dat de wachttijd geen eindddatum heeft in de nabije toekomst is een vervelend detail.

Natuurlijk kwamen er een hoop protesten op de begroting want geen enkele sector vindt dat ze genoeg geld krijgt en vanuit het toerisme (en de zakenwereld) kwam er zeker ook veel commentaar op het uitblijven van de opening van de grenzen.
Ik las dat Australia wel lijkt op the Lost Kingdom of the South Pacific - afgesloten van de rest van de wereld. En kijk, DAT idee vrolijkte me helemaal weer op. The Lost Kingdom of the South Pacific! Wat een plaats om te wonen! Dat klinkt avontuurlijk en exotisch. Precies de ideale plek om de pandemie uit te zitten!

Happy Mother's Day

 Vandaag was het ook bij de Aussies moederdag.
Ze hebben hier wel een (naar mijn mening bizarre) gewoonte op school. En ik heb al gehoord van een hoop mensen dat dit eigenlijk wel op alle scholen de gewoonte is.
De week voor moederdag (of vaderdag) houden ze op school een soort winkeltje. Ik ben daar nog nooit geweest, maar het staat er vol spulletjes en prulletjes met 'for the best mum' (of dad). Iedereen mag er binnenspringen, maar de kinderen gaan dus op een afgesproken moment met hun klas 'winkelen'. De spulletjes kosten allemaal tussen de 1 en 5 dollar (0.6 en 3.2 euro). Het zijn dingen als balpennen, theekopjes, boodschappenlijstjes, geurhangers voor de auto, notaboekjes,... dat soort dingen.
Er is ook wel de (naar mijn mening gelukkige) gewoonte om echt iets voor moeder (of vader) zelf te maken, namelijk een kaartje. En de Aussies zijn ook niet te beroerd om de dag open te trekken voor grootmoeder, grootvader, tante, buurman, nichtje, babysitter, etc.

De eerste keer dat ik erover hoorde, vond ik het vooral een gekke gewoonte. Wat is er nu mis met een knutselwerkje?
Hoe meer ik over nadacht, hoe stommer dat ik het vind, eigenlijk. Het bevestigt het hele spullen-maken-gelukkig en geld-maakt-gelukkig-idee. Waarom moet appreciatie gepaard gaan met iets kopen? 

Ons jongens vinden het wel een heerlijk concept en na de annulatie van het pop-upwinkeltje in 2020, waren ze enthousiast om weer (mijn - haha) geld uit te geven.
Wie ben ik om hun dat plezier te ontzeggen en misschien als enige van de klas niets te laten kopen?? Ze kregen dus elk 5 dollar mee naar school en vonden zichzelf ontzettend stoer om iets voor mij te kopen op school en het stiekem uit hun boekentas naar hun kamer te smokkelen.
Joachim kon welgeteld twee dagen zijn mond houden, maar toen flapte hij er toch uit wat hij gekocht had, haha.

Ik had wel een fijne dag! Met cadeautjes (natuurlijk), maar ook kaartjes/tekeningen, knuffels en lekker dessert. Met dank aan mijn drie schaapjes!

Sportieve groetjes